Γιὰ τοὺς ἐρωτευμένους ποὺ παντρεύτηκαν
Γιὰ τὸ σπίτι ποὺ χτίστηκε
Γιὰ τὰ παιδάκια ποὺ μεγάλωσαν
Γιὰ τὰ πλοῖα ποὺ ἄραξαν
Γιὰ τὴ μάχη ποὺ κερδήθηκε
Γιὰ τὸν ἄσωτο ποὺ ἐπέστρεψε
Γιὰ ὅλα ὅσα τέλειωσαν χωρὶς ἐλπίδα πιά.
Σημ. Ροβυθέ: Και για να μην ξεχνιόμαστε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Ὅταν μιὰν ἄνοιξη
Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας
Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε
(Έτσι. Επειδή η απαισιοδοξία μ' εκνευρίζει την άνοιξη...)
προσπαθούμε παντως. και εκτός από την προσπάθεια για το αύριο, προσπαθούμε να μην ξεχνάμε.
καλό μήνα
Εεεεε... Χμμμμ... Βασικά δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, ούτε του γυρισμού που αξίζει περισσότερο (αντιπαραθέτοντας διαφορετικούς στίχους του ίδιου ποιητή).
Απλά το έβαλα ως μνήμη όχι μόνο του ποιητή αλλά και του πολίτη Αναγνωστάκη - το για να μην ξεχνιόμαστε αναφέρεται στους παλιούς συντρόφους του, νυν κληρονόμους μιας παραιτημένης μάλλον αριστεράς.
Πολιτική φιλοδοξούσε να είναι η ανάρτηση, δεν είναι θέμα mood...
(Κατά τα λοιπά, τα παιδάκια μεγαλώνουν, αναμφισβήτητα... Ουδείς ψόγος.)
Α, ναι... Καλώς το συμμαθητή, καιρό έχουμε να τα πούμε!
Εντάξει. Γνωρίζω τον ποιητή και την πολιτική του σκέψη και το δράμα του και τη στάση των συντρόφων όταν έπαψε να βαδίζει "τον ίσιο δρόμο". Θεωρώ ότι στα περισσότερα ποιήματά του εκφράζει την πίκρα του για τους αγώνες που προδόθηκαν, σε κάποια άλλα όμως αφήνει να διαφαίνεται μια μικρή ελπίδα τόση δα για μια επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας και των χαμένων ιδανικών. Ας πούμε σ' αυτό ή στον "Ουρανό". Και μ' αρέσουν και αυτά, ίσως και πιότερο απ' τ' άλλα.
Άλλωστε δεν υπάρχει στις μέρες μας περιθώριο γι' απόγνωση. Μπουχτίσαμε με δαύτη.
Βέβαια καλό θα 'ταν τα παιδάκια να μη μεγαλώνουν ποτέ...
Δε νομίζω...
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν
θα αγαπούν την κοπελιά
κι όλα τότε θα 'ν' δικά μας
ήλιος, ουρανός, χαρά
(Εντάξει, είναι αρκούντως αισιόδοξο; Να το αφήσω;)
Άστο και πιάσε μισό κιλό "Θε μου, τη 2η φορά, που θά'ρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, δε θα ξανάγαπήσω"...
(Πως φαίνεται ο άνθρωπος που δεν έχει οικονομικό πρόβλημα!... Ασχολείται με την Άνοιξη, την ποίηση και άλλα ευγενή... Αλί από μας !)
Δημοσίευση σχολίου