Συναπαντήματα

Οι Άλπεις από ψηλά, φωτογραφία που τράβηξε η φίλη Λ.Χ. και που έκλεψα εν αγνοία της από το facebook (εντάξει, μετά τη ρώτησα και δεν είχε αντίρρηση, νομίζω...).

Γυρίζοντας μετά τις γιορτές στην Ολλανδία όπου ζω, βρέθηκα σε μια πτήση Αθήνα-Άμστερνταμ γεμάτη Έλληνες, φοιτητές κυρίως. Ο διπλανός μου ζήτησε να αλλάξουμε θέσεις για να είναι δίπλα σε μια κοπέλα που ήταν παρέα· με χαρά πήρα τη θέση δίπλα στο παράθυρο, και χάζευα τη χιονισμένη Ευρώπη από κάτω κατά τη διάρκεια της πτήσης, τουλάχιστον όσο δεν είχε σύννεφα. Λίγες μέρες αργότερα τον ξαναείδα στο ασανσέρ του κτιρίου που δουλεύω· δεν τον θυμήθηκα αμέσως, ούτε εκείνος, αλλά μετά από μια δυο αναγνωριστικές λέξεις στα αγγλικά βάλαμε τα πράγματα στη θέση τους. Δούλευε στον πέμπτο όροφο, εγώ στον τρίτο. Μεταξύ άλλων πληροφοριών που είθισται να ανταλλάσσουμε οι ξενιτεμένοι, μου είπε ότι υπήρχαν κι άλλοι δύο Έλληνες περιστασιακά στο κτίριο, ένα ζευγάρι από το συνεργείο καθαριότητας.

Τις επόμενες μέρες κοιτούσα ερευνητικά όσους μπαινόβγαιναν στα γραφεία για να βρω σημάδια ελληνικότητας, ωστόσο εκτός από ένα ζευγάρι εμφανώς υποσαχάριων αφρικανών και έναν τύπο επίσης εμφανώς ασιατικής προέλευσης, δεν είδα κάτι που να θυμίζει πατρίδα. Με το καιρό το ψιλοξέχασα και ασχολήθηκα με διάφορα άλλα πράγματα τα οποία δεν με άφηναν να βλέπω πέρα από τη μύτη μου· όπως είναι φυσικό οι μύτες που συνεχώς τις κοιτάς κάποτε κοκκινίζουν από ντροπή και ενίοτε αιμορραγούν κιόλας (η δικιά μου το παθαίνει συστηματικά).

Το να στάζει η μύτη σου αίμα δεν είναι ό,τι πιο χαριτωμένο μπορεί να σου τύχει, δημοσίως μάλιστα, οπότε υπό τα ανήσυχα βλέμματα των Ολλανδών συναδέλφων έφυγα τροχάδην για την τουαλέτα προς ευπρεπισμόν. Μπαίνοντας με φόρα, σχεδόν τσαλαπάτησα την κοπέλα που έβγαινε· πισωπάτησε ολίγον έντρομη – φαντάζομαι τα αίματα στο πρόσωπό μου έπαιξαν κάποιο ρόλο. Το να δεις μια κοπέλα στο «ανδρών» είναι οπωσδήποτε ελαφρώς παράδοξο, αλλά πρόσεξα ότι φορούσε την πορτοκαλί φορμίτσα του συνεργείου καθαριότητας, και κρατούσε και κάτι κουβάδες.

Φαντάζομαι βέβαια ότι δεν περίμενε ακριβώς αυτή την αντίδραση από έναν τύπο που εισβάλλει ξαφνικά με αίματα στη μούρη, απλώνει το χέρι στα χαρτομάντηλα και τη ρωτάει σα να μην τρέχει τίποτα:

- Μήπως είσαι ελληνίδα;

Ήτανε. Μόλις σκούπισα τα ζουμιά και έγινα άνθρωπος, συστηθήκαμε κανονικά. Η Μ. βρίσκεται εδώ πιο πολύ καιρό από μένα, έχουν έρθει και άλλη μια φορά πριν χρόνια. Προσπαθούν να δουλέψουν όσο γίνεται για να μαζέψουν μερικά λεφτά και να ξανακατέβουν στην Ελλάδα, καθώς η πρώτη απόπειρα επιστροφής δεν πήγε και πολύ καλά, και τώρα με την κρίση μάλλον είναι χειρότερα τα πράγματα. Με ρωτάει αν έφυγα κι εγώ λόγω κρίσης· θα μπορούσε να το πει κανείς κι έτσι, αλλά μάλλον είναι πιο περίπλοκο. Μιλάμε λίγο στο πόδι για την ολλανδική εμπειρία, δε φαίνεται να την ενθουσιάζει και τόσο. Με ρωτάει πώς τους βρίσκω εγώ· της εξηγώ ότι έχουμε άλλη νοοτροπία βέβαια, κι έχουν αυτή την εμμονή με την ακρίβεια που εγώ που κατάγομαι από ένα νησί με κάπως προβληματική σχέση με το ρολόι, τη βρίσκω κάπως αφόρητη.

Με ρωτάει από πού είμαι, λέω «από την Ικαρία» και ακούω τους κουβάδες να πέφτουν στο πάτωμα – κενοί περιεχομένου ευτυχώς. Βάζει τα γέλια και μου λέει ότι η μάνα της είναι από την Ικαρία. Αν και η ίδια δεν έχει μεγαλώσει εκεί, πηγαίνει τα καλοκαίρια στο χωριό. Ψάχνουμε για κοινούς γνωστούς αν και εκείνη είναι αποσταβέντου ενώ εγώ βόρειος, αλλά δεν πειράζει, μια χαρά τα βρίσκουμε. Λέμε για τόπους και τρόπους, λέμε για μουσικές και πανηγύρια, για γεύσεις και μυρωδιές. Επιστρέφω κάποτε στο γραφείο με ένα μπαμπάκι να κρέμεται από τη μύτη μου κι ένα μεγάλο χαμόγελο από το στόμα. Οι ανησυχούντες συνάδελφοι ρωτάνε αν είναι όλα υπό έλεγχο. Φυσικά και είναι, γιατί όχι; Και πολύ καλά μάλιστα.

Μια από αυτές τις μέρες θα μαζευτούμε τα ελληνόπουλα να κάνουμε κάνα ζεύκι. Τούτες οι μέρες έχουν το, που λένε και στην Ικαρία. Δηλαδή τι τούτες, όλες το ‘χουν, καλά να είμαστε…


Σ.Σ. «Αποσταβέντου» λένε τη Νότια πλευρά του νησιού, στην Ικαρία και άλλα επιμήκη νησιά. «Σταβέντο» είναι η υπήνεμη πλευρά του σκάφους, οπότε αν φυσάει βοριάς μπορούμε να φανταστούμε την Ικαρία να πλέει προς ανατολάς…

(Δημοσιεύτηκε στο ikariamag στις 4 Μαρτίου 2011)