ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


Περί Ροβυθέ

Το έρημο πλέον σπιτάκι των παππούδων στην περιοχή Ροβυθέ στην Ακαμάτρα.

Ροβυθέ, σε μια εκδοχή (ι)καριώτικης ντοπιολαλιάς, σημαίνει ρεβυθιά. Αλλά απλώς είναι το όνομα της γειτονιάς όπου βρίσκεται το πατρικό σπίτι της μάνας μου, στο χωριό Ακαμάτρα της περιοχής Μεσαριάς στην Ικαρία. Το ιστολόγιο πρωτοφτιάχτηκε στην Κρήτη στις αρχές του 2008, με τον τίτλο Στοιχεία προσωπικής μυθολογίας και άλλες ιστορίες. Όταν άλλαξα χώρα πρόσθεσα τον υπότιτλο Μια Ρεβυθιά στο Λέιντεν και στη συνέχεια Μια Ρεβυθιά στη Λισσαβώνα. Kαθώς γύρισα στην Αθήνα και μετά ξανά στην Κρήτη, έβαλα όλη τη διαδρομή, και δεν αποκλείεται να προστεθεί κάτι ακόμα στο μέλλον (Σ.Σ. προστέθηκε).

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αρχικά στα δυτικά προάστια και μετά πιο νότια, αλλά όπως οι περισσότεροι ικαριακής καταγωγής άνθρωποι που ξέρω δηλώνω ως πατρίδα και ρίζα την Ικαρία, ακόμα κι αν δεν έχω περάσει χειμώνες εκεί, παρά μόνο καλοκαίρια. Σπούδασα Βιολογία στο Καποδιστριακό, έκανα μια διατριβή με αντικείμενο μελέτης κάτι σαλιγκάρια σαν αυτό που απεικονίζεται στη φωτογραφία του προφίλ, και μετά δούλεψα για δυο χρόνια ερευνητικά στο Πανεπιστήμιο Αθήνας και για άλλα έξι στο Δημόκριτο.

Σε μια ηλικία λίγο περασμένη πια για τα ακαδημαϊκά ήθη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και διεθνώς, αποφάσισα να παρατήσω την Αθήνα και να πάρω τους δρόμους. Έζησα τριάμιση χρόνια στο Ηράκλειο δουλεύοντας περιστασιακά σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας, και από το Μάιο του 2010 δούλεψα (ερευνητικά πάντα) στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν, στην Ολλανδία, ενώ στο τέλος του 2011 μετακινήθηκα στο Ερευνητικό Ίδρυμα Γκουλμπένκιαν στα πέριξ της Λισσαβώνας όπου ήδη είχε μεταφερθεί το εργαστήριο που με εργοδοτούσε. Στις αρχές του 2013 «παλιννόστησα» αν μπορεί να το πει κανείς έτσι. Πάντως δεν βρέθηκα στο εξωτερικό εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ούτε επέστρεψα για επαγγελματικούς λόγους. Ακολούθως «συνεργάστηκα», τρόπος του λέγειν, με το Πανεπιστήμιο Κρήτης και πάλι με το ΙΤΕ, μέχρι που πρόσφατα μετακινήθηκα, εν δυνάμει μόνιμα, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων - πάντως θεωρώ για την ώρα ότι το ταξίδι συνεχίζεται.

Ξεκίνησα το ιστολόγιo ακριβώς λόγω της απομάκρυνσης από την Αθήνα και από τους φίλους μου, καθώς μέχρι τότε μπορούσα απλώς να τους διηγούμαι ιστορίες χωρίς να χρειάζεται να τις γράφω κιόλας. Στην πορεία βέβαια έκανα καινούργιους φίλους και προέκυπταν καινούργιες ιστορίες. Αν και πολλοί από αυτούς είναι επιστήμονες άνθρωποι σαν κι εμένα, πολύ σπάνια μου έρχεται στο μυαλό να γράψω κάτι για τα θέματα της δουλειάς. Επίσης, αν και έχω παιδιόθεν ένα τεράστιο ενδιαφέρον για τα κοινά, αποφεύγω να γράψω για θέματα επικαιρότητας (λίγες τέτοιες αναρτήσεις θα δείτε). Πολύ πολύ αραιά θα γράψω κάτι αυτο-αναφορικό περί του ιστολογείν και της γραφής, καθώς προτιμάω να γράφω κυρίως για θέματα προσωπικής μυθολογίας, ή ακόμα καλύτερα να κουβεντιάζω χαλαρά, λίγο καφενειακά, όπως κάνουν όλη την ώρα στην Ικαρία κι έχω μάθει κι εγώ.

Συν τω χρόνω η καφενειακή κουβέντα επεκτάθηκε σε πιο συγκεκριμένες θεματολογίες, στην Ικαρία και στην Κρήτη, στην Ολλανδία και στην Πορτογαλία, στις ιστιοπλοϊκές δραστηριότητες που το μικρόβιό τους μου κόλλησε στο Ηράκλειο. Από τότε που μετανάστευσα με γαργαλάνε αρκετά οι σκέψεις για το τι είναι η πατρίδα μας (κι αυτά, κι εκείνα...) οπότε τις σχετικές αναρτήσεις τις μάζεψα κάτω από τον τίτλο Πατριδογνωσία. Μια ανθυποπερίπτωση είναι οι επετειακές ιστοριούλες με φόντο τη θητεία μου ως Στρ(ΥΠ). Φυσικά πετάγομαι άνετα από το ένα θέμα στο άλλο, και δεν έχω καμμία φιλοδοξία να πραγματευτώ κάποιο ζήτημα με ιδιαίτερη επάρκεια ή σοβαρότητα. Σε πολλές περιπτώσεις καταφεύγω στα φώτα άλλων που τα λένε πιο ωραία, και χωρίς αιδώ δημοσιεύω ή σχολιάζω (κάτω από τον τίτλο Δανεικές λέξεις) ξένα κείμενα που μου αρέσουν ή μου προκαλούν κάποια διάθεση για κουβεντούλα. Συχνά η κουβεντούλα γίνεται με συμμετοχή φίλων με τους οποίους ανταλλάσουμε δωράκια. Ειδική περίπτωση είναι οι Ελεύθερες Πτήσεις, κείμενα που γράφω εδώ και κάμποσο καιρό για την ιστοσελίδα-περιοδικό Ikariamag και τις αναδημοσιεύω αργότερα και εδώ (λόγω τεμπελιάς κυρίως).

Όταν ξεκίνησε το παραμύθι του ιστολογίου ήταν βέβαια ακόμα στη μόδα αυτά τα πράγματα, αλλά εγώ ως φύσει δύσπιστος περίμενα ότι θα κρατήσει καμιά βδομάδα, άντε μήνα το πολύ. Τώρα που έχει υποχωρήσει κάπως το φαινόμενο υπό την πίεση των social media (ου μην αλλά και του συχνού φαινομένου να μην έχει κανείς να πει τίποτα σημαντικό) σκέφτομαι ότι πέρασαν πεντέμισι δέκα-έντεκα χρόνια κι ακόμα έχω αρκετές ιδέες παρακαταθήκη, χώρια και κάποιο κόσμο που παρακολουθεί με ενδιαφέρον και πού και πού στέλνει κανένα μήνυμα συμπαράστασης. Δεν πρόκειται να γίνω βέβαια φίρμα της μπλογκόσφαιρας (που βρίσκεται σε οριστική μάλλον παρακμή), αλλά η ιστορία έχει ακόμα την πλάκα της.

Άσε που στην ξενητειά (ή στην ανεργία ή σε μια ορισμένη κρίση μέσης ηλικίας) δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνει κανείς.


Βασίλης Δουρής (aka Ροβυθέ)


ΥΓ. Δεκέμβριος 2019: Τελικά έχει πολλά πράγματα να κάνει κανείς, και τα ιστολόγια τώρα είναι αντικείμενο αρχαιολογικής ανασκαφής στο διαδίκτυο πλέον. Ας είναι, ό γέγραπται γέγραπται κι από καιρού εις καιρόν μπορεί να μας έρθει και καμμιά ιδέα για μοίρασμα που να μη χωράει στα λοιπά κοινωνικά μέσα, δεν ξέρεις ποτέ. Ας μείνει, μποτίλια στο πέλαγος, έχει ο Θεός.

Για την ιστορία έκλεισε και το ikariamag (τέλος πάντων, δεν ανανεώνεται), κι εμείς τα μαζέψαμε από το Ηράκλειο και βρεθήκαμε Γιάννενα. Στην Ήπειρο μπορεί να βγούμε από την αγρανάπαυση, ποιος ξέρει...

2 σχόλια:

Τηρήματα είπε...

Ο βασιλικός στο τσουκάλι-γλάστρα στο σκαλοπάτι δεν υπάρχει πια, ε;
Κι η μάνα στο κατώφλι...

Το σήριαλ, δίπλα, ευφυέστατο, μένουν να βρεθούν οι ηθοποιοί ή τους έχετε ήδη;
Καλά γυρίσματα!

Unknown είπε...

κοίτα τώρα να δεις μια γουγλοαναζήτηση σαλιγκαριού να με οδηγεί να περάσω ώρες διαβάζοντας ιστορίες σου. Να σε καλά Ρεβυθέ, με ταξίδεψες σε τόπους μαγικούς με γαλήνη και χαμόγελο.