Λιμερίκιον

Το εξώφυλλο της έκδοσης του "A book of nonsense" του διάσημου Λιμερικιοσυνθέτη E. Lear, όπως το σελέμισα από το σχετικό άρθρο της wikipedia.

Αν δεν ήταν ο Χριστόφορος πριν κάνα-δυο χρόνια ούτε που θα είχα πάρει είδηση την ύπαρξη του Limerick ως ποιητικού είδους (ως πόλη της Ιρλανδίας το ήξερα από ένα σχετικό βιβλίο του Ιουλίου Βερν). Βέβαια ο καλλιτέχνης αργότερα ασχολήθηκε εκτενέστερα και παραγωγικότερα με τα χαϊκού χακί χρώματος, αλλά εγώ ξαναέπεσα πάνω στα Λιμερίκια χαζεύοντας το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου που δεν τον ξέρω αλλά εικάζω από τα συμφραζόμενα ότι είναι γείτονας εδώ παραδίπλα (στο Βέλγιο; στο Λουξεμβούργο; κάπου εδώ γύρω τέλος πάντων) και νταλαβερίζεται με τις λέξεις επαγγελματικά μάλλον. Στην σχετικά πρόσφατη ανάρτηση "Το λημέρι με τα λιμερίκια" αναφέρει αρκετά τεχνικά και καλλιτεχνικά θέματα πάνω στο αντικείμενο, και στο τέλος προκυρήσσει διαγωνισμό συγγραφής λιμερικίων, στον οποίο σπεύδει να ανταποκριθεί το κοινό του ιστολογίου του. Έτσι μαθαίνουμε πρώτον ότι οι σχολιαστές του κατά κανόνα γνωρίζονται μεταξύ τους, και δεύτερον ότι είναι ΠΟΛΛΟΙ (φτου να μην τους βασκάνουμε τους ανθρώπους).

Διαβάζοντας την ανάρτηση μαθαίνουμε ότι "Τα λιμερίκια είναι η ελληνική απόδοση του αγγλικού limericks, λίμερικ. Είναι πεντάστιχα ποιήματα, με ομοιοκαταληξία ΑΑΒΒΑ, με σατιρικό, άσεμνο ή ανόητο θέμα –είναι μια άσκηση στην αθυροστομία και στη σαχλαμάρα, αλλά έχει γούστο.[...] Στα αρχετυπικά λιμερίκια, ο πρώτος στίχος πάντοτε λέει «Ήταν Χ από το Υ», όπου Χ ο προσδιορισμός ενός προσώπου (ένας γέρος, νέος, άντρας, μια γυναίκα, γριά, κοπέλα, ένα αγόρι, κορίτσι κτλ.) και Υ ένα τοπωνύμιο. Ο δεύτερος στίχος ομοιοκαταληκτεί με τον πρώτο. Ο τρίτος και ο τέταρτος στίχος έχουν λιγότερες συλλαβές, είναι πιο κοντοί, ενώ ο πέμπτος συνήθως επαναλαμβάνει επαυξητικά τον πρώτο.

Εγώ δε συχνάζω στο σαραντάκειο ιστολόγιο (αν και κάνα-δυο περαστικοί σχολιαστές μου συχνάζουν) και η αλήθεια είναι ότι μάλλον δε με ξέρουνε, οπότε δεν μου πέρασε από το μυαλό να συμμετάσχω στο διαγωνισμό, αν και ομολογουμένως ξεράθηκα στο γέλιο με ορισμένα στιχάκια. Καθώς περνούσαν οι μέρες όμως, κάτι με γαργάλαγε και με ξαναγαργάλαγε οπότε για να μη γαργαλιέμαι άλλο είπα να αφήσω την έμπνευση να πηγάσει από μέσα μου, και ακολουθώντας τους ανωτέρω αρχετυπικούς κανόνες του είδους κατέληξα στο εξής στιχούργημα:

Ήταν ένας μπλόγκερ απ' την Ικαρία
που επιθυμούσε σφόδρα μια κυρία
και πήγε να τη βρει
μα ήταν σ' άλλο μαντρί
φουκαρά μου μπλόγκερ απ' την Ικαρία.

(Καλλιτεχνικώς δεν ξέρω, τεχνικώς πάντως μου φαίνεται άψογο).


ΥΓ. Να διευκρινίσω ότι τα περι μπλόγκερ και Ικαρίας έχουν μπει για λόγους ομοιοκαταληξίας και μόνο - οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Καλού κακού όμως (επειδή ξέρω μερικούς που αλλού θα πάει το βρώμικο μυαλό τους) αντικατέστησα με πιο ευπρεπείς τους αρχικούς στίχους που μου ήρθαν (τύπου "του έτρεχαν τα σάλια - μα έμεινε μπουκάλα" κλπ.) μπας και περιορίσω κατά τι τις παράπλευρες απώλειες...

Άντε, καλό χειμώνα.