Τραχουλίτες

Άμα το πράγμα κυλάει στο αίμα σου, που λένε, δεν τη γλυτώνεις με τίποτα. Πέμπτη βράδυ έφτασα στην Κρήτη, Παρασκευή πρωί άρχισα τις επαφές για να δω αν υπήρχε προγραμματισμένο ιστιοπλοϊκό γεγονός για το Σαββατοκύριακο. Υπήρχε - ο σκληρός πυρήνας των παλιών μου συμμαθητών της Συντρίμ Τημ και της ομάδας Χύμα στο Κύμα συμμετείχε εκ νέου στη σχολή προχωρημένων του Ι.Ο.Η., και φυσικά δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να εμφανιστώ ως λαθρεπιβάτης το πρωί του Σαββάτου στη Μαρίνα. Η Ξανθίππη, το άρτι αποκτηθέν δικάταρτο του Νώε, λικνιζόταν αμέριμνη στα νερά. Πάνω της λικνίζονταν εξίσου αμέριμνοι η Μανταλένα, η Μαρίστρα, ο Νέτος, ο Ίμερος και μερικοί άλλοι ψιλογνωστοί ή ψιλοάγνωστοι. Φιληθήκαμε και ανταλλάξαμε νέα και αστεία. Κάποια στιγμή σαλπάραμε - τότε σκέφτηκα ότι κάποιος έλειπε.

- Πού είναι ο Λάζαρος;
- Έχει πάει στον Τράχουλα για αναρρίχηση. Θα πάμε κι εμείς αύριο, θες να 'ρθεις;

Το να κάνω αναρρίχηση είναι στις προτεραιότητές μου πιο κάτω ακόμα και από το να κάνω δίαιτα - πάααρα πολύ χαμηλά. Θεώρησα σκόπιμο να ζητήσω μερικές επιπλέον πληροφορίες.

- Where is Trafoulas? ρώτησα με φωνή Αμερικάνου τουρίστα που κακόπεσε άσχημα.
- Εκεί που είμασταν πέρσι όταν εσένα σε στείλαμε στο Αγιοφάραγγο.

Άουτς. Αυτό πόνεσε. Είχα περιγράψει την αντίστοιχη εμπειρία τότε σε μια ανάρτηση για προφανείς ψυχοθεραπευτικούς λόγους, αλλά βαθιά μέσα μου η φωτιά σιγόκαιγε ακόμα. Η αναρρίχηση ανέβηκε δυο-τρεις θέσεις και σχεδόν έφτασε τη δίαιτα. Το πράγμα ήταν σοβαρό.

- Φυσικά και θα έρθω, είπα. Θα το πω και σε φίλους.

Ειδοποίησα τη φίλη μου την Ε., που ψοφάει για εξοχές και σκαρφαλώματα (εγώ πάλι καθόλου...) με ένα μεσοπέλαγο SMS ότι θα πάμε στον Τράφουλα την Κυριακή. Μου απάντησε κάπου μέσα στην παράταση του τελικού του Κυπέλλου, αργά το βράδι, ότι το μέρος λέγεται Τράχουλας και ήδη είχε κανονίσει να πάει εκεί με κάτι ορειβάτες φίλους, μερικοί εκ των οποίων είχαν κατασκηνώσει από την Παρασκευή και την περίμεναν. Συμπεριλαμβανομένου και του Λαζάρου. Δώσαμε ραντεβού επιτόπου και έκλεισα βιαστικά πριν αρχίσουν να εκτελούνται τα πέναλτι.

Οι ιστιοπλόοι φτάσαμε νωρίτερα από τους ορειβάτες - ο Νέτος είναι ειδήμων στα γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών και είχε εφοδιάσει το GPS του με χάρτες αρκετά λεπτομερείς που να περιέχεται και ο τελευταίος χωματόδρομος της Κρήτης. Οι άλλοι που πήγαιναν με το συμβατικό χάρτη έκαναν πολύ μεγαλύτερη διαδρομή όσο εμείς ακούγαμε το μηχανηματάκι να λέει "σε τριακόσια μέτρα στρίψτε αριστερά και οδηγήστε έξι χιλιόμετρα". Κάποια στιγμή ο δρόμος τελείωσε. Βρήκαμε μερικά αυτοκίνητα παρκαρισμένα δίπλα σε μια ταμπέλα που έγραφε "Μην παρκάρετε εδώ, είναι parking". Κοίταξα γύρω γύρω - δεν υπήρχε κανένα οίκημα. Προφανώς κάποιος έκανε πλάκα, οπότε παρκάραμε μαζί με τους άλλους και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το Στενό Φαράγγι. Για την ακρίβεια, κατηφορίσαμε το μονοπατάκι που βγάζει κοντά στην έξοδο του φαραγγιού, κουβαλώντας τα νερά και τους φραπέδες, τα υπόλοιπα ντολμαδάκια και κοτόπουλο και κρασί και τυρί (ευχαριστούμε, Μαρίστρα μας) που είχαμε αφήσει από την προηγούμενη ιστιοπλοϊκή μέρα, τις φωτογραφικές μηχανές και τις τσάντες με τα μαγιώ και τις πετσέτες. Περπατήσαμε λιγάκι ανάμεσα στις πικροδάφνες και βγήκαμε στην παραλία που ξεφύτρωνε δίπλα στα κάθετα βράχια.

Είχε κάμποσο κόσμο. Βρήκα διάφορους γνωστούς σπό το Ηράκλειο, καθώς και μερικές παρέες ξένων. Κάποιοι είχαν κρεμάσει αναρριχητικά σχοινιά στους βράχους και δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους. Το σημείο έχει κάμποσες κλασικές αναρριχητικές διαδρομές, που οι παλιότεροι επισκέπτες είχαν βαφτίσει με ευφάνταστες ονομασίες όπως "Η κόψη των αγνώστων" που φαίνεται στην κορυφή της ανάρτησης, το "Αλήθεια για πραγματικότητα" και μερικά άλλα. Κάναμε μπάνιο, οι πιο τολμηροί και αναρρίχηση. Όχι εγώ, βέβαια. Ήρθαν οι υπόλοιποι αναμενόμενοι, και η Ε. με τους φίλους και το σκύλο της - την αγαπημένη μου Λάιλα. Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται και η σκυλίτσα με αγνόησε γρήγορα αυτή τη φορά. Άλλωστε είχε άλλα σκυλάκια να παίξει, σαν εκείνα τα δύο που κρατούσε το ζευγάρι των ξένων που λιαζόταν παραδίπλα. Κάμποσες ώρες αργότερα, αφού είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα και τα ντολμαδάκια μια γλυκειά ανάμνηση, όσοι δεν ήταν κρεμασμένοι σε σχοινιά αποφάσισαν να εξερευνήσουν το Στενό Φαράγγι. Πλην Λακεδαιμονίων βέβαια, όπως το παλληκάρι που ανέλαβε φιλότιμα να κρατήσει τη Λάιλα (που είχε χτυπήσει το πόδι της στους βράχους) για να μην ακολουθήσει την κυρία της στο φαράγγι και χειροτερέψει, και το άλλο παλληκάρι (γεροντοπαλλήκαρο...) που παριστάνει το blogger και προφασίστηκε αφιλότιμα ότι έχει αλλεργία για να μην τρέχει εκατό κιλά άνθρωπος στα βουναλάκια με τα τζόβενα.

Σοφή επιλογή. Ξάπλωσα αμέριμνος στα βοτσαλάκια κοιτάζοντας τα σύννεφα που πύκνωναν σιγά σιγά στον ουρανό και σκεπτόμενος τους αναρριχητές που ξέρω και μερικούς άλλους για τους οποίους είχα ακούσει ιστορίες παλιά αλλά δεν έτυχε να γνωριστούμε. Πάντα είχα ένα είδος δέους γι' αυτή την περίεργη φυλή που δοκιμάζει τις αντοχές της απέναντι στη βαρύτητα. Το άλλο παλληκάρι (το νέο) ήρθε και άραξε δίπλα, είπαμε δυο τρεις χαλαρές κουβέντες. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε η γυναίκα του ζευγαριού με τα σκυλιά, κρατώντας τον ένα σκύλο, τον πιο μικρό. Πρόσεξα ότι φορούσε άλλα ρούχα, θυμήθηκα όμως ότι τους είχα δει να φεύγουν νωρίτερα, μαζεύοντας τα πράγματά τους από την παραλία. Σκέφτηκα ότι θα είχαν κατασκηνώσει σε κάποιο κρυμμένο σημείο. Πιάσανε κουβέντα με το άλλο παλληκάρι, μιλούσε λίγο στραμπουληγμένα ελληνικά με γερμανική προφορά. Κάποια στιγμή τον ρώτησε πότε είχαμε έρθει και αν θα μέναμε. Της είπε ότι οι πιο πολλοί ήρθαμε σήμερα, αλλά μερικοί από την Παρασκευή και ότι θα φεύγαμε όλοι σε λίγο. Ύστερα τη ρώτησε αν εκείνοι ήταν εκεί πολλές μέρες.

- Είκοσι χρόνια, απάντησε η γυναίκα.

Φαντάστηκα ότι ως ξένη δεν θα κατάλαβε καλά την ερώτηση και έσπευσα να διευκρινίσω:

- Όχι στην Κρήτη, εδώ στην παραλία πόσο καιρό είστε.
- Είκοσι χρόνια, επανέλαβε. Να, αυτό είναι το σπίτι μου, κι έδειξε προς τις σπηλιές που σχηματίζονταν ανάμεσα στα κάθετα βράχια.

Κάτι σαν έκλαμψη μνήμης μου ήρθε, από κάποιο άρθρο που είχα διαβάσει παλιά στο Γεωτρόπιο ή σε κάποιο άλλο περιοδικό. Τη ρώτησα με τι ασχολείται, μου είπε ότι ζωγράφιζε. Το "ατελιέ" της ήταν μια άλλη σπηλιά, κοντά στο "σπίτι". Της είπα ότι είχα διαβάσει για εκείνην κάπου - δεν της έκανε εντύπωση. Μιλήσαμε κάμποση ώρα, βρεθήκαμε να έχουμε κοινούς γνωστούς, και στις πεινασμένες ερωτήσεις μας για την καθημερινότητά της απάντησε με λεπτομέρειες, αν και στις ερωτήσεις για το πώς και το γιατί βρέθηκε εκεί δεν απάντησε καθόλου. Είπε μόνο ότι όταν ήρθαν εκεί, ήταν εικοσιδύο χρονών. Όχι μόνη, με τον άντρα της. Είχαν δύο σκυλιά και πότε πότε ερχόταν και μία γάτα. Σκέφτηκα ότι είμαστε περίπου συνομίληκοι, ότι στο σχολείο μπορεί να είμασταν συμμαθητές. Είκοσι χρόνια.

Είναι Γερμανίδα, τη λένε Στέφανι, ζωγραφίζει και φτιάχνει μικροαντικείμενα, τα οποία διαθέτει μέσω internet πλέον. Κάθε δυο μέρες ανεβαίνουν το φαράγγι, πηγαίνουν στον Κρότο ή και πιο πέρα, ακόμα και στο Ηράκλειο, παίρνουν νερό και διάφορες προμήθειες, γυρίζουν. Το χειμώνα τα κύματα σκάνε με δύναμη και τα βότσαλα που χτυπάνε κάνουν ένα θόρυβο που δεν αντέχεται, είπε. Όλη μέρα κι όλη νύχτα. Πότε πότε έρχεται κόσμος, αναρριχητές, τουρίστες, περαστικοί. Τα πρώτα χρόνια έβλεπες δυο-τρεις ανθρώπους όλο το καλοκαίρι. Τώρα έρχονται κάμποσοι, αν και οι αναρριχητές προτιμούν πια το Αγιοφάραγγο. Τι άλλο έχει αλλάξει; Ο καιρός. Είναι κάπως παράξενος τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, άστατος. Επηρεάζει και τη βλάστηση, κάποτε χάνεται το θρούμπι και το φασκόμηλο, άλλοτε οι ασπάλαθοι. Μετά ξαναγυρίζουν, ίσως. Έχει πιο πολλές ζεστές μέρες τώρα, όχι όμως πιο ζεστές από άλλοτε.

Οι εξερευνητές του φαραγγιού γύρισαν, η Ε. ήρθε τρέχοντας να μας πει πόσο καταπληκτικά ήταν και η Λάιλα έτρεξε να την προϋπαντήσει. Η Στέφανι μας αποχαιρέτησε μαζί με το σκύλο της, ύστερα κάναμε ένα πηγαδάκι και τους είπαμε τη δική μας ανακάλυψη. Οι αναρριχητές, τακτικοί επισκέπτες του τόπου, ήξεραν την ιστορία και επιβεβαίωσαν όλα τα απίστευτα στοιχεία της. Ερημίτες. Ή μάλλον, Τραχουλίτες. Κάποιος μουρμούρισε για την ταμπέλα "πάρκιγκ" που είχαν κρεμάσει στην είσοδο του φαραγγιού. Δεν ήταν πλάκα, τελικά.

Φύγαμε υπό απειλητική νέφωση λίγο πριν πέσει η νύχτα. Το γεροντοπαλλήκαρο ανέβηκε ασθμαίνοντας την ανηφόρα, μετανιώνοντας για την αμέλειά του να κουβαλήσει μαζί το σπρέι για το άσθμα και για τα τελευταία σαράντα από τα εκατό κιλά του. Έφτασα κάθιδρος στο "πάρκιγκ" υπό τις απειλητικές σταγόνες της λασποβροχής και τις ενθαρρυντικές κραυγές της Ε. που με περίμενε στην κορυφή και χώθηκα στο αμάξι της Μαρίστρας μουρμουρίζοντας συγγνώμη για την καθυστέρηση. Οι άλλοι σήκωσαν τους ώμους - σιγά τα λάχανα. Ξεκινήσαμε ως κονβόι, αλλά το GPS είχε μείνει από μπαταρία και περιπλανηθήκαμε κάμποσο στα Αστερούσια μέχρι να βρούμε μια ταμπέλα που έλεγε "προς Ηράκλειο". Είπαμε να κάτσουμε κάπου για κάναν καφέ - οι άλλοι προτίμησαν να συνεχίσουν και το κονβόι έσπασε.

Λίγο πριν τις δέκα, μέσα σε πυκνή ομίχλη και με χοντρές σταγόνες βροχής να πέφτουν, η πόρτα ενός καφενείου στον Άγιο Θωμά άνοιξε και μπήκε μια όμορφη μελαχροινή κοπέλα με μπαντάνα παραλίας και κοντομάνικο, συνοδευόμενη από τρεις τύπους επίσης με κοντομάνικα (ο ένας με μαγιώ), εμφανώς πρόσφατα ηλιοκαμένους. Οι πελάτες και οι πελάτισσες έπαιζαν χαρτιά, η τηλεόραση έπαιζε τον τελικό του φάιναλ-φορ στο μπάσκετ. Το τζάκι έκαιγε στο βάθος, ο Νέτος (με το μαγιώ) προτεινε να κάτσουμε κοντά. Παραγγείλαμε ρακή - ο καφετζής διευκρίνισε "τσικουδιά" και έφερε το καραφάκι μαζί με παξιμάδι, ελιές, τυρί, κουκιά φρέσκα ωμά και αυγό απ' το Πάσχα.

Τσουγκρίσαμε τα ποτηράκια μας και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο καλά ταξίδια.

Stephanie Strassner "Voyage", 50x70 cm, Acryl/Paper

© Copyright - Stephanie Strassner

Σ.Σ. Ελπίζω πως δεν παραβιάζω την ιδιωτικότητα της Στέφανι και του συντρόφου της δημοσιοποιώντας την ύπαρξή τους στο μπλογκ, καθώς είδα σε διάφορα σημεία στο Διαδίκτυο να δημοσιεύονται πράγματα για αυτούς, συμπεριλαμβανομένης της ιστοσελίδας της ίδιας της Στέφανι (http://www.strassner-art.com/) από την οποία αλίευσα το παραπάνω έργο με τίτλο "Ταξίδι" που στολίζει την ανάρτηση. Τους χαιρετισμούς που μου είπε να δώσω τους έδωσα στους ανθρώπους που έπρεπε - έχω την αίσθηση πάντως ότι κάποια στιγμή κάπου θα ξαναϊδωθούμε.

Άμα ξεκινήσεις να ταξιδεύεις, μετά δεν τελειώνεις ποτέ, μου φαίνεται.