Χύμα στο κύμα

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη Δία το καλοκαίρι. Αχνά φαίνεται στο βάθος η παραλιακή ζώνη στα ανατολικά της πόλης του Ηρακλείου. Για τα σημερινά δεδομένα όμως η εικόνα είναι παραπειστική - αυτή την εποχή ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος και η θάλασσα δεν είναι "λάδι". Κι εμείς δεν είμαστε πια η Sea'n'dream (ή Συντρίμ...) team. Έχουν υπάρξει κάποιες αλλαγές.

Κατ' αρχήν, τυπικά δεν είμαστε πλέον αρχάριοι - έχουμε όλοι πάρει το δίπλωμα ιστιοπλοΐας, και αρκετοί πέρασαν και κάποιες βδομάδες σε εκπαιδευτικού χαρακτήρα εκδρομές και ταξίδια. Εγώ δεν ανήκω στους τελευταίους, καθώς τα καλοκαίρια μου είναι δοσμένα αλλού όπως όλοι γνωρίζουμε. Ωστόσο, επειδή για τα φθινόπωρα δεν ισχύει το ίδιο, σαν έτοιμος από καιρό, σα θαραλλέος, μάζεψα εγκαίρως τα απαιτούμενα φράγκα και γράφτηκα στο τμήμα προχωρημένων του ΙΟΗ για την 36η Σχολή Ιστιοπλοΐας Ανοιχτής Θαλάσσης, από μέσα Οκτώβρη μέχρι αρχές Δεκέμβρη.

Την ίδια έμπνευση είχαν κάμποσα από τα μέλη της Συντρίμ, κι έτσι όλο χαρά ξαναβρεθήκαμε με τη Μανταλένα, τη Μαρίστρα, την Κάντυ, το Λάζαρο και το Νέτο επί του σκάφους "Οδυσσέας", με καπετάνιο-εκπαιδευτή αυτή τη φορά το Νώε (που το συνηθέστερο παράγγελμά του είναι "πόδισε" εξ' ου και το σκάφος ενίοτε καλείται "Ποδισσέας"). Στην ομάδα προστέθηκαν ο Ίμερος (παλιός εξωτερικός συνεργάτης της Συντρίμ από το ιστιοφόρο Χριστίνα, ή κακεντρεχώς "Αχρηστίνα"), ο Σφίχτης (άρτι υποδειχθέν παρατσούκλι για το συνάδελφο που έσφιξε το μαντάρι της μαΐστρας τόσο που κάναμε μία ώρα πάνω κάτω στο λιμάνι μέχρι να το ξεσφίξουμε) και μια κοπέλα που ακόμα δεν έχει υποστεί ονοματοθεσία, αλλά δεν τη βλέπω να αντέχει για πολύ.

Η σχολή προχωρημένων δεν έχει τίποτα φοβερά καινούργιο να μάθει κανείς, πέραν της εκμάθησης της χρήσης μπαλονιού στα πρίμα και κάπως πιο εξεζητημένων χειρισμών αγκυροβολίας και του ότι το σκάφος έχει κάπως διαφορετικά χειριστήρια (λαγουδέρα αντί τιμόνι, κάποιες μικροαλλαγές στα σχοινιά και τα βαρδάρια). Το βασικό είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις οχτώ ακόμα εβδομάδες εκπαίδευσης, και μάλιστα - λόγω εποχής - σε συνθήκες αρκετά πιο σκληρές από αυτές που συναντήσαμε το περασμένο καλοκαίρι.

Έτσι, την περασμένη εβδομάδα βγήκαμε με ένα εξάρι μποφώρ που στην πορεία έγινε εφτάρι. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε τρεις-τέσσερις κρεμασμένους σταβέντο (σ.σ. υπήνεμα) να μοιράζονται με τη θάλασσα τον εσωτερικό τους κόσμο (κυρίως το εσωτερικό του στομαχιού τους) και τους λοιπούς να τρέχουμε πανικόβλητοι γύρω-γύρω, δεμένοι πάνω στο σκάφος με ζώνες ασφαλείας και σχοινιά, για να διασφαλίσουμε τα απαραίτητα. Φυσικά τα καταφέραμε άψογα - μάλιστα χάρη στους ακριβείς χειρισμούς στη λαγουδέρα ενός μέλους του πληρώματος που κάνει καριέρα και ως blogger, όλη η ομάδα λούστηκε στα γαλανά νερά του Αιγαίου καθώς τα κύματα ανηφόρισαν πολλάκις κατά το σκάφος και κατέβρεξαν το σύμπαν όταν ο συμπαθής τιμονιέρος έμπλεξε τα "όρτσαρε" με τα "πόδισε", τη λαγουδέρα με το τιμόνι και το δεξιά με το αριστερά.

Φυσικά, ό,τι μάθει κανείς σ' αυτή τη ζωή καλό είναι, οπότε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι ο καλός ιστιοπλόος κουβαλάει πάντα μια καλή νιτσεράδα από την κορφή ως τα νύχια - ή μια δεύτερη αλλαξιά ρούχα, καλού κακού. Είμαι σίγουρος ότι οι αγαπημένοι μου συμμαθητές θα εμφανιστούν πάνοπλοι στο αυριανό μάθημα, αν και δεν προβλέπονται πάνω από τρία-τέσσερα μποφώρ. Είμαι επίσης σίγουρος ότι στην επόμενη απόπειρά μου να πιάσω τιμόνι το λοιπό πλήρωμα ενδέχεται να στασιάσει. Αλλά δεν πτοούμαι βέβαια - γι' αυτό υπάρχει η εκπαίδευση, για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Μάλιστα, αυτή τη φορά θα είμαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Επειδή η παραδοσιακή συνταγή με το σκόρδο και το κρεμμύδι είναι καλή μόνο για σάλτσες, βρήκα τους κατάλληλους ανεξίτηλους (λέμε τώρα...) μαρκαδόρους, και αύριο πρωί πρωί θα φροντίσω το δεξί μου χέρι να έχει πράσινο σημαδάκι και το αριστερό κόκκινο. Όχι, παίζουμε...

Κι όπως είπαμε, η Συντρίμ τημ δεν υπάρχει πια. Τώρα ένα νέο αστέρι γεννιέται: η ομάδα "Χύμα στο κύμα".

Εμπρός για νέες περιπέτειες, γενναίοι μου...