Άσπρο μολύβι

Πριν από κάμποσα χρόνια, ένα μικρό κοριτσάκι (θα ΄χει μεγαλώσει αρκετά τώρα) μου ζωγράφισε τη ζωγραφιά που βλέπετε δίπλα. Η ζωγραφιά είναι αρκετά "έντεχνη" γιατί το κοριτσάκι είχε κάνει μαθήματα ιχνογραφίας στο σχολείο, κι έτσι έφτιαξε πρώτα τη (μισή) βαρκούλα δεξιά, μετά τα φυτά αριστερά, κι έπειτα την απέναντι στεριά με τα βουνά της με μια ψευδαίσθηση "προοπτικής". Άλλαζε τα χρώματα (δώδεκα χρωματιστά μολύβια ήταν) και τα δοκίμασε όλα σιγά σιγά: έτσι φτιάχτηκε η θάλασσα και ο ήλιος και το δίχτυ του ψαρά κι έπειτα ο γλάρος και τα άλλα πουλιά στο βάθος, ένας αστερίας ξεβρασμένος στην αμμουδιά και μερικά σύννεφα που δεν καλοφαίνονται στη σκαναρισμένη εικόνα, αλλά σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν.

Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή κλίση προς οποιαδήποτε ζωγραφική. Όταν ήμουν παιδί κάποια οικογενειακή φίλη μας είχε φέρει ένα φοβερό σετ χρώματα "κερομπογιά", 64 τον αριθμό, μαζί με ένα μπλοκ ακουαρέλας. Κάθε χρώμα έγραφε πάνω το όνομά του (στα Αγγλικά) - εμένα η όλη εμπειρία μου χρησίμευσε αποκλειστικά στο να μάθω την ύπαρξη διαφόρων άγνωστων λέξεων όπως magenta ή sepia ή turquoise, και να αναρωτηθώ γιατί στα εγγλέζικα λένε "sea green" ενώ η θάλασσα είναι μπλε φυσικά και όχι πράσινη. Το σετάκι με τα χρώματα μάλλον κάπου βρίσκεται ακόμα στο πατρικό μου, σχεδόν απείραχτο. Το μπλοκ με τις ακουαρέλες το χρησιμοποίησα για να φτιάχνω σαΐτες, μάλλον.

Όμως το κοριτσάκι χρησιμοποίησε όλα τα χρωματιστά μολύβια που είχε μπροστά του - και τα έντεκα. Ύστερα, πήρε το δωδέκατο μολύβι, που ήταν άσπρο, και βάλθηκε να ξαναπερνάει τα σύννεφα και τα απέναντι βουνά εδώ κι εκεί. Το άσπρο μολύβι ήταν ακριβώς η αιτία γι' αυτή τη ζωγραφιά - λίγες μέρες νωρίτερα μου είχε πει ότι στις πιο μικρές τάξεις, τους είχαν πει να φέρουν χρωματιστά μολύβια ιχνογραφίας για να ζωγραφίσουν στο μάθημα. Τα πιο πολλά παιδάκια φέρανε σετ με δώδεκα χρώματα, μερικά κιόλας με εικοσιτέσσερα. Όμως εκείνη (μάλλον για λόγους οικιακής οικονομίας) είχε ένα σετάκι μόνο με έξι. Και όπως μου εξήγησε, δεν την πείραζαν τα άλλα χρώματα, αλλά η άσπρη. Το δικό της σετάκι δεν είχε άσπρη...

Λίγες μέρες αργότερα μπήκα σε ένα ψιλικά-τσιγάρα-εφημερίδες στη γειτονιά. Μου άφησαν τα ρέστα πάνω στον διαφανή πάγκο - ακριβώς από κάτω ήταν τα χρωματιστά μολύβια. Ζήτησα ένα σετάκι με δώδεκα - και την άσπρη. Της το πήγα όλο χαρά. Δε μάσησε και πολύ.

- Καλέ παλιά δεν είχα άσπρη. Τώρα έχω, είπα στο μπαμπά μου και μου πήρε μετά.
- Δεν τη θέλεις δηλαδή;
- Τη θέλω, εντάξει, είπε σηκώνωντας τους ώμους σα να έλεγε "το ίδιο μου κάνει". Ύστερα όμως με ρώτησε:
- Να σου φτιάξω μια ζωγραφιά;

Έγνεψα "ναι" κι εκείνη έφτιαξε τη ζωγραφιά που βλέπετε. Την κράτησα και την έβαλα σε μίνιμαλ κορνίζα σπίτι μου. Τη βλέπουν οι φίλοι μου δίπλα σε κάτι σουβενίρ από μουσεία με Βαν Γκογκ και κάτι Cheap Art που έχω αποκομίσει κατά καιρούς και μου κάνουν πλάκα.

- Ιμπρεσσιονιστικό στυλ είναι;
- Από το δημοτικό σου έχει μείνει;

Αλλά εγώ ακάθεκτος, την κουβαλάω απο μετακόμιση σε μετακόμιση χωρίς τύψεις. Μου θυμίζει λίγο ένα παρόμοιο τοπίο που έχω δει κάποτε στον Κορινθιακό. Από την Πελοπόννησο, κοιτώντας απέναντι στη Στερεά.

Μπορεί να 'ναι το ίδιο, ποτέ δεν ξέρεις.


ΥΓ. Πριν λίγο καιρό η κόρη ενός συναδέλφου, η Άννα (θα ΄ναι πέντε-έξι χρονών), ζωγράφισε το κάτωθι εικονιζόμενο προβατάκι μια ηλιόλουστη μέρα στο βουνό.

- Γιατί χαμογελάει το αρνάκι σου;
- Γιατί είναι χαρούμενο. Έχει φρέσκο χορταράκι να βοσκήσει.

Της ζήτησα να μου χαρίσει τη ζωγραφιά αλλά δεν ήθελε - αρκέστηκα να τη φωτογραφίσω με την ψηφιακή. Με κοίταξε παραξενεμένη κι ύστερα έκανε μεταβολή κι έτρεξε στη μαμά της.

Άμα την ξαναδώ θα τη ρωτήσω αν ξέρει να ζωγραφίζει με άσπρο μολύβι. Μπορεί να της αρέσει η ιδέα και ίσως το αρνάκι της να είναι ακόμα πιο χαρούμενο τότε.