Η ανωνυμία

Τώρα που αρχίζει και καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός από το press.gr και τους υποτιθέμενους κινδύνους που αντιπροσωπεύουν οι blogger (ή αντίστροφα, τους υποτιθέμενους κινδύνους που αντιμετωπίζουν από τον αυταρχισμό της εξουσίας και την παντοκρατορία των κατεστημένων media), για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια που κατέκλυσαν τις τηλεοράσεις και τα ιστολόγια τις προηγούμενες μέρες, να πω απλώς ότι προβληματίστηκα αρκετά γύρω από αν πρέπει (δηλ. "επιβάλλεται") το ιστολόγιο να είναι επώνυμο, με το "κανονικό" ονοματεπώνυμο του καθενός.

Η Ροβιθέ υπήρξε εξαρχής ψευδώνυμη, χωρίς όμως να οφείλεται αυτό σε κάποια διάθεση "δόλιας" απόκρυψης της πραγματικής ταυτότητας. Περισσότερο ήταν η διάθεση να γράφω στο ιστολόγιο χωρίς να κουβαλάω τους περιορισμούς που επιβάλλει η ταυτότητα σε συγκεκριμένους χώρους: άλλο να γράφεις για την Ικαρία όντας "ένας τύπος στο διαδίκτυο" και άλλο να είσαι ο Βασιλάκης της Καλίτσας, ή ακόμα άλλο να γράφεις (ημιεπικριτικά ενίοτε) για τους επιστήμονες ως "Ροβιθέ" και άλλο ως Δόκτωρ Τζέκυλ. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κάποιος να εκτιμήσει ή να απορρίψει αυτά που λες με βάση κυρίως το περιεχόμενό τους, στη δεύτερη η κρίση του ενδέχεται να επηρεαστεί κατά τι από το αν είναι συγγενής ή συγχωριανός της μαμάς σου, από το τι δείκτες απήχησης έχουν οι δημοσιεύσεις του Δόκτωρος Τζέκυλ ή πόσες αναφορές συγκεντρώνει στη βιβλιογραφία ο Μίστερ Χάιντ.

Ο χώρος του ιστολογίου είναι φυσικά δημόσιος, αλλά όπως δεν φοράει κανείς φυσιολογικός άνθρωπος στο δρόμο την ταυτότητά του με όλα του τα στοιχεία στο κούτελο ώστε να μπορεί να περπατήσει, έτσι και δεν είναι απαραίτητο να τη φοράει κανείς στο διαδίκτυο. Τουλάχιστον στο βαθμό που δεν γράφουμε εδώ πέρα ούτε "δημοσιογραφικά" ούτε για δημόσια πρόσωπα, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω ούτε το δικό μου όνομα ούτε κανενός άλλου - το περιεχόμενο του ιστολογίου δεν το απαιτεί. Φυσικά, και οι τρεις αναγνώστες του ιστολογίου γνωρίζουν ποιος είμαι, όπως γνωρίζουν και ποιοι είναι αυτοί που γράφουν τα σχόλια (ενίοτε ανωνύμως ή ψευδωνύμως).

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, και για να καλύψουμε την πιθανότητα να εμφανιστεί κάποτε και ένας τέταρτος αναγνώστης που δεν είναι μέλος του κλαμπ, πρέπει να παρέχεται επαρκής αναγνωρισιμότητα εφόσον ζητηθεί. Το πρώτο σχόλιο που έλαβα άλλωστε (από τον επώνυμο Blogger Γιάννη Καφάτο), τέτοια ερώτηση αφορούσε. Όπως αν ρωτήσεις καλοπροαιρέτως κάποιον με τον οποίον έχεις πιάσει κουβέντα στο δρόμο το όνομά του δικαιούσαι μια σοβαρή απάντηση (όπου άμα σου πει "Β." ή "Ροβιθές" ή "Καθιστός Βούβαλος" μπορείς αβίαστα να υποθέσεις ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα), έτσι και στο ιστολόγιο μπορεί πλέον καποιος να ρωτήσει "μα ποιος είσαι ρε φίλε" στέλνοντας ένα email στη διεύθυνση που παρέχεται στο προφίλ.

Αν τώρα κάποιος αναγνώστης επιθυμεί να εκβιαστεί μετ' ανταλλαγμάτων από των παρόν ιστολόγιο, στην ίδια διεύθυνση μπορεί να μας στείλει τα στοιχεία (φωτογραφίες και ντιβιντί εξωσυζυγικών σχέσεων, παραστατικά λαδωμάτων κλπ.) και εμείς θα αναλάβουμε την απόκρυψή τους (ή την παράδοση σε τυχόν υποδειχθέντες κυβερνητικούς αξιωματούχους) σε πολύ συμφέρουσες τιμές. Δεχόμεθα καταθέσεις μετρητών σε μαύρες πλαστικές σακκούλες ή καλύτερα σε μπλε απ΄αυτές που μοιράζουν οι δήμοι για την ανακύκλωση συσκευασιών, καθότι και περιβαλλοντικώς ευαίσθητοι είμεθα.

Για να δείξουμε ότι η δημοσιότητα δεν μας φοβίζει και δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε, πάνω αριστερά δημοσιεύεται φωτογραφία του blogger (με το πιάτο και επί το έργον). Το λευκοφορεμένο πόδι ανήκει στον τακτικότερο σχολιαστή του ιστολογίου.

ΥΓ . Και επειδή ορισμένοι κακόπιστοι θα ισχυριστούν ότι η ανωτέρω φωτογραφία είναι παραπειστική διότι δεν δείχνει πρόσωπα, αμέσως παρακάτω δημοσιεύω, με πλήρη συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών, τη φωτογραφία του blogger και του τακτικότερου σχολιαστή του παρόντος ιστολογίου όπως θα είναι σε μερικά χρόνια, αν όλα πάνε καλά.