Πρέπει να πάμε με το μπαμπά στο ΚΕΠ να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση. Με την ταυτότητά του. Δοξάζω το Θεό που έχει ΚΕΠ δυο βήματα από το σπίτι και δε θα ταλαιπωρηθεί, στα ογδονταοχτώ του πλέον, με τις γραφειοκρατίες. Εκσυγχρονισμός και ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Περί του πρακτέου τώρα:
- Μπαμπά, πού είναι η ταυτότητά σου;
Ο μπαμπάς ψάχνει τις τσέπες και τα πορτοφόλια, ανοίγει το μαγικό τσαντάκι του Σπορτ-Μπίλι από το οποίο βγάζει το απολυτήριο στρατού της δεκαετίας του ’40, το πιστοποιητικό ότι βαφτίστηκε στον Ιορδάνη ποταμό κι έγινε χατζής, ένα διαβατήριο ληγμένο από το 1979, χιλιάδες χαρτάκια με σημειώσεις και τηλέφωνα που δεν αντιστοιχούν σε οτιδήποτε με νόημα τον εικοστό πρώτο αιώνα, ένα νυχοκόπτη που έψαχνε πριν χρόνια και νόμισε πως τον είχε χάσει οριστικά, αλλά από ταυτότητα τίποτα.
Κατόπιν ενδελεχούς διαβούλευσης καταλήγουμε ότι πρέπει να την αμόλησε όταν πήγε να τον καταγράψουν για τρίτη ή τέταρτη φορά ως συνταξιούχο, καθότι σε μια άσκηση κοινωνικής ευθύνης η κυβέρνηση αρέσκεται να απογράφει αυτοπροσώπως πότε συνταξιούχους και πότε ασφαλισμένους ώστε να ανακοινώνει πόσες υποτιθεται μαϊμού συντάξεις και επιδόματα θα κόψει. Μόλις ανακοινωθεί στα μήντια ένα ικανό νούμερο δήθεν μαϊμούδων, ξεμυτάνε διάφοροι τεχνοφοβικοί παππούδες και γιαγιάδες, άλλοι κατάκοιτοι και άλλοι με Αλτζχάιμερ και φωνάζουν ότι δεν πληρώθηκαν, οπότε τα ταμεία τους ξαναμετράνε με την κρυφή ελπίδα (εικάζω) να τα τινάξουν κάμποσοι στις ουρές και να βοηθηθεί η δημοσιονομική εξυγίανση. Εις μάτην βέβαια, καθότι ο Έλλην συνταξιούχος είναι απίστευτα ανθεκτικός στη γραφειοκρατία· χώρια που τρέχουν κι άλλοι πολλοί να βγουν στη σύνταξη μπας και σωθούν οι ίδιοι και σώσουν και τα παιδιά και τα εγγόνια τους από την απόλυτη εξαθλίωση.
Τσεκάρω τα έγγραφα και τις προϋποθέσεις για ταυτότητα και πάμε για αρχή μέχρι το Δημαρχείο να πάρουμε πιστοποιητικό γεννήσεως, καθότι η προγενέστερη εμπειρία με την υπηρεσιακή αναζήτηση πιστοποιητικών από την Αστυνομία με έχει εντυπωσιάσει με τη βραδύτητά της. Η αρμόδια δημοτική υπάλληλος βλέπει το επίθετο και αναπηδά «Από την Ικαρία είστε; Α, κι εγώ!». Βγαίνουμε και ψιλογνωστοί, είναι ξαδέλφη μιας φίλης. Βέβαια όλοι ξαδέλφια είμαστε, πάντως καλό σημάδι. Παίρνω μπαμπά και πιστοποιητικό και φτάνουμε στο αρμόδιο γραφείο της Αστυνομίας πλήρως εξοπλισμένοι για να πράξουμε τα δέοντα. Ωστόσο εκεί η υπάλληλος δε δείχνει ευχαριστημένη.
- Υπάρχει πρόβλημα.
- Τι πρόβλημα υπάρχει;
- Εδώ λέει τόπος γέννησης Εύδηλος Ικαρίας Σάμου. Η παλιά ταυτότητα έλεγε Δάφνη Ευδήλου Ικαρίας Σάμου.
- Το ίδιο είναι, της λέω. Ξέρετε, Καλλικράτης, Καποδίστριας... η κοινότητα Δάφνης έγινε Δήμος Ευδήλου και τώρα Ικαρίας.
- Όχι, δεν είναι το ίδιο. Είναι άλλο. Δε μπορεί να αλλάξει ο τόπος γέννησης.
- Μα δεν άλλαξε. Είναι σα να λέμε Αθήνα Αττικής και Αττική σκέτο. Το ένα περιέχει το άλλο.
- Όχι, όχι, δε γίνεται. Να φέρετε άλλο πιστοποιητικό γέννησης που να γράφει Δάφνη.
Πάνω στη σύγχιση ο μπαμπάς αποφασίζει να παρέμβει στη συζήτηση· ατυχώς στη λάθος κατεύθυνση.
- Μα δεν είναι Δάφνη. Ακαμάτρα είναι.
- Τι είναι τούτο πάλι; αναρωτιέται η αστυνομική υπαλληλος.
- Το χωριό μας, εξανίσταται ο μπαμπάς.
- Δε μας ενδιαφέρει το χωριό σας, μας ενδιαφέρει τι γράφουν τα χαρτιά. Εδώ έλεγε Δάφνη, άρα πρέπει να μου φέρετε ένα πιστοποιητικό γεννήσεως που θα λέει Δάφνη.
Προσπαθώ εις μάτην να εξηγήσω ότι στη μικρογεωγραφία της Μεσαριάς η Ακαμάτρα ανήκε στην κοινότητα Δάφνης και ότι η κοινότητα...
- Καλέ τι Μεσαριά μου λέτε και με μπερδεύετε χειρότερα; Τα χαρτιά τι λένε... Ή θα πάτε πάλι στο Δημαρχείο ή θα κάνουμε υπηρεσιακή αναζήτηση πιστοποιητικού.
Ωχ...
- Και πόσο χρόνο θα πάρει;
- Όσο πάρει. Όταν μας απαντήσουν από το Δήμο.
Μου έρχεται μια ιδέα.
- Δεν τους παίρνετε ένα τηλέφωνο; Μπορεί να σας απαντήσουν αμέσως.
Με κοιτάει ειρωνικά.
- Αποκλείεται. Αυτά έχουν διαδικασίες. Να δοκιμάσω βέβαια αν θέλετε, αλλά σας προειδοποιώ...
- Δοκιμάστε, της λέω, κι αν χρειαστεί πάω εγώ και σας το φέρνω το χαρτί αμέσως.
Σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει έναν αριθμό από μνήμης· προφανώς το έχει ξανακάνει πολλές φορές.
- Έλα... Έχω το πιστοποιητικό υπ’ αριθμ.... ναι, σημερινό. Λέει Εύδηλος Ικαρίας Σάμου. Πρέπει να λέει Δάφνη Ευδήλου... Τι; Το ίδιο είναι; Πώς είναι το ίδιο;
Χαμογελάω αδιόρατα.
- Κι εσύ από κει είσαι; Ναι αλλά εγώ θέλω ένα που... Με φαξ; Ναι, το παίρνω...
Εντός δευτερολέπτων από το φαξ βγαίνει το πιστοποιητικό μας. Δαφνοστεφές.
- ...και μου είπε «μη μου τους στεναχωρείς».
- Καλά σας είπε, λέω, και το χαμόγελο μου έχει φτάσει μέχρι τα αυτιά.
Συμπληρώνει τις ενδείξεις μουρμουρίζοντας «Δάφνη Ευδήλου Ικαρίας Σάμου. Δάφνη Ευδήλου Ικαρίας Σάμου. Ελάτε μόνος σας αύριο να πάρετε την ταυτότητα, μην τον κουβαλάτε μεγάλο άνθρωπο μες στη ζέστη. Δάφνη Ευδήλου...»
- Ικαρίας, συμπληρώνω.
- Ναι, αυτό.
Γελάει.
Σ.Σ. Δημοσιεύτηκε στο ikariamag (με ελαφρώς πειραγμένο τίτλο) στις 10/6/2013. Για όσους δεν ήταν παιδιά στη δεκαετία του '80 (ούτε εγώ ήμουν πια), ο Σπορτ Μπίλι ήταν ένας καρτούν ήρως που είχε ένα μαγικό τσαντάκι από το οποίο έβγαιναν κατά καιρούς διάφορα απροσδόκητα αντικείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου