Μιλεί

Τι έβλεπε ο μεγαλοδύναμος στην κάθοδο (κατά Λουδοβίκο) γύρω στα 1915 (προ Ολοκαυτώματος). Screenshot από την ιστοσελίδα του Δήμου Ανωγείων.

Συναντιέμαι σχεδόν τυχαία με τη Λ. στην πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου εν μέσω διαμαρτυρίας για το κλείσιμο της ΕΡΤ και καταλήγουμε αργά το βράδι στον όμιλο για να ενσωματωθούμε σε μια παρέα ιστιοπλόων, συμπεριλαμβανομένων των παλιών μου δασκάλων και μερικών πιο πρόσφατων μαθητών τους. Με κάποια αφορμή κάποιος αναφέρεται στο δήμαρχο Ανωγείων, και ο Νώε περιγράφει (σε άψογη Ανωγειανή ντοπιολαλιά, με τα λι τονισμένα) την προσπάθειά του να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον εν λόγω Δήμαρχο για κάποιο ζήτημα.

- Παρακαλώ, μπορώ να μιλήσω στον κ. Δήμαρχο;
- Μιλεί, απαντάει μονολεκτικά η γραμματέας και κλείνει το τηλέφωνο.

Μετά από λίγη ώρα ο Νώε ξαναεπιχειρεί να τηλεφωνήσει.

- Μήπως είναι δυνατόν να μιλήσω με τον κ. Δήμαρχο;
- Μιλεί, ξαναλέει η γραμματέας, και το κλείνει αυθωρεί και παραχρήμα.

«Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» φιλοσοφεί τα ανωγειανά ήθη ο Νώε, και αποπειράται μια τρίτη επικοινωνία λίγο αργότερα.

- Μήπως θα μπορούσατε να μου δώσετε το Δήμαρχο;
- Ήφυγε, λέει η γραμματέας, και ξανακλείνει το τηλέφωνο.

Οι Κρητικοί συνδαιτημόνες (δηλαδή όλοι οι άλλοι εκτός από μένα) γελάνε και σχολιάζουν την ανωγειανή λακωνικότητα. «Τι να πεις», λέει μάλλον ειρωνικά ένας εκ των μαθητών, «τα Ανώγεια είναι το κέντρο του κόσμου», πράγμα που φυσικά είναι λάθος καθότι όπως ξέρουν οι παλιοί αναγνώστες του ιστολογίου, κέντρο του κόσμου είναι ένας γέρος στο Ασκύφου, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προσώρας κι ας επικεντρωθούμε στα Ανώγεια, έναν τόπο που για κάποιο περίεργο λόγο θαυμάζει απεριόριστα η φίλη μου η Δ., χωρίς μάλιστα να έχει πάει ποτέ εκεί. Και μάλιστα τόσο πολύ τον θαυμάζει που λατρεύει οτιδήποτε μας έρχεται από εκεί, από τη γραβιέρα και το οφτό αρνί μέχρι τον Ψαραντώνη και το Λουδοβίκο.

Κι επειδή εγώ συμπαθώ μεν τη γραβιέρα (άντε και τον Ψαραντώνη, σχετικά) αλλά όχι και τόσο το Λουδοβίκο, χώρια που είμαι εκ φύσεως κριτικός μάλλον παρά Κρητικός, θυμάμαι μια ωραία ιστοριούλα που μου έχει διηγηθεί η ίδια η Δ., που πάσχιζε κάποτε με ιεραποστολικό ζήλο να μεταδώσει την ανωγειανή λατρεία της σε όποιον έβρισκε μπροστά της. Έτσι, μια μέρα που είδε ότι η ΕΡΤ (μια που, ειρήσθω εν παρόδω, μόνο ΕΡΤ πιάνει η τηλεόραση στη δώθε Ικαρία, χώρια τα τούρκικα) θα έδειχνε ένα αφιέρωμα στον εν λόγω Λουδοβίκο, θεώρησε σκόπιμο να βάλει τη μάνα της να το παρακολουθήσει υποχρεωτικά.

Τι να κάνει η γυναίκα, αφού επέμενε η κόρη της, έκατσε και το παρακολούθησε, υπομένοντας τις εκρήξεις ενθουσιασμού της Δ. (που παραξενεύεται πολύ όταν η ίδια ενθουσιάζεται με κάτι και οι άλλοι για κάποιο μυστηριώδη λόγο δεν συμμερίζονται τον ενθουσιασμό της) και υπομένοντας και τον ίδιο το Λουδοβίκο που έλεγε κάτι σαν «όταν ο Θεός κατεβαίνει στη γη το πρώτο μέρος που συναντάει είναι ο Ψηλορείτης και το πρώτο χωριό τα Ανώγεια».

- Λοιπόν, λοιπόν; Πώς σου φάνηκε; ρωτάει η κόρη τη μαμά, έμπλεη ενθουσιασμού. Δεν ήταν καταπληκτικός;

Κι η μαμά, με ένα κάπως αμήχανο χαμογελάκι:

- Ναι, κόρη μου, δε λέω, καλός ήτανε. Αλλά από Γεωγραφία δεν τα πάει πολύ καλά, ε; Ούτε τα Ιμαλάια δεν ήξερε.


Σ.Σ. Καθώς προσαρμόζομαι και πάλι στην Κρήτη τις μέρες αυτές, συναντάω παλιούς φίλους και αναθυμάμαι παλιές ιστορίες στο περιθώριο μιας επικαιρότητας ενίοτε καταιγιστικής. Πάντως μια και βρήκαμε το κέντρο του κόσμου έστω και στο περίπου, να θυμίσω στους αναγνώστες του ιστολογίου (και τους πέντε) ότι το τέλος του κόσμου βρίσκεται εδώ, και η καταγωγή του ίσως κάπου εκεί.

Στο βιντεάκι, ο (νεαρός) Λουδοβίκος προλογίζεται από το Χατζιδάκι και τραγουδάει «Στου Μπαρμπαρήγου την αυλή», στην παλιά ΕΡΤ (πού αλλού;).

Άντε και καλό (κρητικό) βόλι.