Μανή, Θεκέλ, Φάρες

Φωτό (c) Associated Press, την εντόπισα στο www.in.gr με τη λεζάντα "Νεαρή διαδηλώτρια προσφέρει βοήθεια σε πεσμένο αστυνομικό". Αθήνα, 5/5/2010.

Κανονικά θα έπρεπε να μιλάω για τη βόλτα στους δρόμους του Άμστερνταμ, τις εικόνες που αποθησαύρισα, τον όποιο ενθουσιασμό του καινούργιου. Θα έπρεπε να λέω για το σπίτι "μου" που απέκτησα σήμερα κανονικά και με το νόμο, μετά από έντεκα μήνες και και πέντε μέρες περιπλάνησης. Θα έπρεπε να εκφράσω την ανησυχία μου για το αν το βηχαλάκι μου οφείλεται στην ύπαρξη μιας γάτας προ επταετίας σε αυτό το ίδιο σπίτι. Να πω για τα κανάλια, για τον κρυπτόμενο ήλιο, τη μυρωδιά έξω από τα coffee-shops, τα ποδήλατα, τα ποδήλατα και τα ποδήλατα. Κανονικά.

Αλλά δεν είναι κανονικά τα πράγματα, ακόμα και από απόσταση δυο χιλιάδων χιλιομέτρων σχεδόν. Δεν είναι κανονικά τα πράγματα, γιατί μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε τρεις λιγότεροι. Ακόμα χειρότερα, μετρηθήκαμε, ζυγιστήκαμε και βρεθήκαμε λειψοί, κατώτεροι των περιστάσεων, λίγοι. Από εδώ που βρίσκομαι δεν έχω πλήρη και σαφή εικόνα των πραγμάτων στην Ελλάδα, αλλά φοβάμαι πως είναι μια από κείνες τις φορές που η "μεγάλη" ιστορία παραμερίζει τις μικρές ιστοριούλες μας που βουλιάζουν στην ασημαντότητα. Περιδιαβαίνω τις ιστοσελίδες και τα ιστολόγια, ρίχνω ματιές στο facebook και μιλάω με κόσμο στην Ελλάδα, αλλά πιο πολύ βλέπω (με μια κάποια απελπισία, καιρό τώρα) το θρίαμβο της βλακείας, το αναμάσημα των βεβαιοτήτων και των στερεοτύπων ("όλοι αυτοί που..."), την ολοσχερή οπισθοχώρηση της κριτικής σκέψης, της ανάλυσης, ενίοτε ακόμα και της ανθρώπινης ευαισθησίας ή της απλής ικανότητας να ακούς.

Σαν συντελεστεί η καταστροφή, δεν είναι πολλά πια να πεις. Κοιτάζω τους διαλόγους στη Βουλή με απορία και θλίψη - αν και είμαι εξοικειωμένος με την ειδική γλώσσα της πολιτικής και εθισμένος να διαβάζω "μέσα από τις γραμμές", εδώ σηκώνω τα χέρια. Είτε οι ικανότητές μου με εγκατέλειψαν απότομα και δεν καταλαβαίνω τίποτα, είτε η όλη συζήτηση στερείται παντελώς νοήματος. Μπορεί να φταίει η αποσπασματική εικόνα που έχω λόγω της απόστασης, αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι θα γινόμουν και πολύ σοφότερος από τα παράθυρα των καναλιών. Των καναλιών της τηλεόρασης, εννοώ.

Γιατί το κανάλι έξω από το παράθυρό μου συνεχίζει να ρέει αδιόρατα. Κοιτάζω την κοιμισμένη πόλη - περασμένες έντεκα, άρα ήδη πολύ αργά για τα τοπικά ήθη. Σκέφτομαι τη μακρινή Αθήνα που βράζει, τους φίλους και τους ανθρώπους που αγαπώ, εκείνους με τους οποίους αισθάνομαι αλληλέγγυος, τους επαναστατημένους της συγκυρίας. Σκέφτομαι την αήττητη ηλιθιότητα των μπαχαλάκηδων μουτζαχεντίν της "εξέγερσης": σήμερα τρεις, αύριο χίλιοι δεκατρείς (οι νεκροί). Σκέφτομαι την τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, ακόμη και αυτών με τους οποίους κατά κανόνα συμπορεύομαι. Σκέφτομαι την έρημη χώρα μου, στο δοκιμαστικό σωλήνα των κατ' ευφημισμόν "κερδοσκόπων" και του ΔΝΤ για τεστ αντοχής, παιχνιδάκι των "αγορών" και του καπιταλισμού (τζιζ! μη λες κακές λέξεις!). Σκέφτομαι πώς δεν έφερα μαζί μου κάποιο αντίγραφο της Παλαιάς Διαθήκης και πως πρέπει να στηριχτώ στη μνήμη μου για να θυμηθώ την ιστορία από το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ με το χέρι που έγραφε στον τοίχο τη φράση του τίτλου (εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής) και όριζε την τιμωρία του "λειψού" άρχοντα. Και μετά θυμάμαι από το ίδιο βιβλίο την ιστορία των τριών παίδων εν καμίνω.

Μα στο καμίνι του σήμερα, ποιος άγγελος θα βρεθεί να μας δροσίσει;


ΥΓ. Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται από μια ιστορία που ανεφέρεται στο 5ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ (δείτε το εδώ στη μετάφραση των Ο'). Στο ίδιο βιβλίο, στο 3ο κεφάλαιο, περιγράφεται η ιστορία των τριών παίδων, με κάποιες παραλλαγές στους Ο' σε σχέση με το εβραϊκό κείμενο που διασώζεται.