Ευρωπαϊκαί μεταφοραί

Ολλανδικό τραίνο με ανοιχτές πόρτες στο βόρειο σταθμό της Χάγης. Είναι κι αυτό διώροφο, σαν κάτι λονδρέζικα λεωφορεία.

Το να ζεις στην Ολλανδία έχει μερικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με τη ζωή που είχες συνηθίσει στην Κρήτη ή και αλλού στη Ελλάδα. Δεν υπάρχει ενδεχόμενο να σε φωνάξουν για ορειβασία π.χ., αλλά και δεν υπάρχει ενδεχόμενο να ισχυριστείς ότι άργησες να φτάσεις κάπου επειδή το τραίνο είχε καθυστέρηση. Γενικά οι Ολλανδοί δεν αντιλαμβάνονται ιδιαιτέρως την έννοια "άργησα", διότι δεν αργούν ποτέ - φυσικά και οι Καριώτες δεν αντιλαμβάνονται την έννοια, αλλά από την ανάποδη δεδομένου ότι αργούν πάντα. Καριώτης στην Ολλανδία δεν είναι φοβερά καλή ιδέα από αυτή την άποψη, οπότε είπα κι εγώ να εκμεταλλευτώ τη γεωγραφική θέση της χώρας και τη σχετική επαγγελματική αδράνεια των ημερών ώστε να επισκεφτώ κάτι φίλους εδώ κοντά. Καριώτες, ως επί το πλείστον, αν και όχι μόνο. Και το "εδώ κοντά" είναι κυριολεκτικό: μόνο μια-δυο-τρεις χώρες παραδίπλα.

Όταν η χώρα που ζεις έχει έκταση μιάμιση Πελοπόννησο περίπου και είναι και επίπεδη, είναι σχετικά απλό να έχει τραίνα που σε πάνε παντού. Και όταν και η διπλανή χώρα είναι πάνω-κάτω μια από τα ίδια, δεν αποκλείεται καθόλου το ίδιο τραινάκι να την περνάει κι αυτήν εύκολα και γρήγορα. Να μην τα πολυλογούμε, η διαδρομή ήταν η εξής: από Λέιντεν προς Χάγη (12 λεπτά), αλλαγή τραίνου (αλλά όχι πλατφόρμας) και κατεύθυνση νότια, προς Ρότερνταμ, Ρόζενταλ (αλλαγή μηχανής, ίδια βαγόνια), Αμβέρσα, Μαλίν, Βρυξέλλες. Στην Ολλανδία, το τοπίο ήταν επίπεδα χωράφια, ποτάμια, κανάλια, χορτάρι, αγελάδες. Στη Φλάνδρα, επίπεδα χωράφια, ποτάμια, κανάλια (πιο λίγα), χορτάρι, αγελάδες. Σύνολο δύο ώρες και κάτι, κι αυτό επειδή δεν ήθελα να πάρω το πολύ γρήγορο τραινάκι που λέγεται Θαλής (ή μάλλον Thalys) και κάνει την ίδια απόσταση σε μία ώρα μόνο, διότι δε με βόλευε ιδιαίτερα η ανταπόκριση ώστε να σπαταλήσω λίγο εξτρά χρόνο στις Βρυξέλλες για να δω μια παλιά φίλη εκεί αφότου σχολάσει από τη δουλειά της και πριν φύγει το επόμενο Eurostar.

Στη συνέχεια, επιβιβαζόμεθα στο Eurostar, περνάμε εν τάχει από τη Λίλ (στη Γαλλία) και το Καλαί, βυθιζόμεθα κάτω από τη Μάγχη, και εν τέλει ανερχόμεθα στο Ηνωμένο Βασίλειο και καταλήγουμε στο Λονδίνο, στον κεντρικότατο σταθμό του St Pancras, σε χρόνο 2 ώρες και κάτι ψιλά. Με τις αναμονές κάνα πεντάρι ώρες σύνολο. Τρεις το μεσημέρι αναχωρείς ακροποδητί από τη δουλειά στο Λέιντεν, εννιά το βράδι είσαι αναπαυτικά στην παμπ της επιλογής σου στο Λονδίνο, τέσσερις χώρες πιο κει. Στον αντίστοιχο χρόνο στην Ελλάδα ίσα που προλάβαινες το τραίνο για την Κατερίνη, Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει... Φυσικά από την Κατερίνη μπορείς να ανέβεις στον Όλυμπο με λίγη καλή διάθεση (ενώ εδώ δεν έχει τέτοια), αν και η καλή διάθεση θα σου χρειαστεί κι εδώ για να αντιμετωπίσεις τις διαρκείς εναλλαγές ζέστη-κρύο-ήλιος-βροχή-βροχή-βροχή και βροχή.

Στο Λονδίνο κυκλοφορείς με το tube, δηλαδή το μετρό, για να πας παντού, και είναι μια έκπληξη ότι το Oxford tube που σε πάει στην Οξφόρδη δεν είναι τραίνο αλλά λεωφορείο, και μάλιστα διώροφο και κόκκινο σαν τα "κλασικά" λονδρέζικα λεωφορεία. Η αλήθεια είναι ότι από το δίωρο που έκανε, τη μία ώρα μέσα στην κίνηση του Λονδίνου την έφαγε, τόσο στο πήγαινε όσο και την άλλη μέρα στο έλα. Μετά πάλι σκέτο tube, πολύ περπάτημα στο Πικαντίλι, το Σόχο και την Τσάινατάουν, tube μέχρι το Χάμερσμιθ (καριώτες, καριώτες...) και επιστροφή με νυχτερινό λεωφορείο (διώροφο, πάντα). Το πρωί με ήλιο (επιτέλους), θαυμάζεις τα μοντέρνα εκθέματα της Tate modern και το μεσημεράκι ξαναχώνεσαι όμορφα κι ωραία στο St Pancras. Ο καφές στο σταθμό είναι άθλιος όπως παντού στην Αγγλία, εκτός από εκείνο το ιταλικό μαγαζί με τον καπουτσίνο στο Σόχο (τόσο ιταλικό που μιλούσαν διάλεκτο και δέχονταν πληρωμή και σε Ευρώ).

Οι ανακοινώσεις στο Eurostar γίνονται αρχικά στα αγγλικά, μετά γαλλικά, και μετά φλαμανδικά (ολλανδικά δηλαδή, αλλά μην το πείτε σε Βέλγο, τσαντίζονται). Μόλις όμως περάσεις το τούνελ, η σειρά γίνεται γαλλικά-αγγλικά-φλαμανδικά, και στη συνέχεια στη Βαλλωνία γαλλικά-φλαμανδικά-αγγλικά ως τις Βρυξέλλες. Εκεί αλλάζεις τραίνο και περνώντας στη Φλάνδρα συνειδητοποιείς ότι η σειρά πλέον είναι φλαμανδικά-γαλλικά-αγγλικά, αν και έχω την εντύπωση ότι ήδη στην Αμβέρσα τα γαλλικά είχαν εκπνεύσει οριστικά. Περνώντας τα ολλανδικά σύνορα η σειρά είναι ολλανδικά (πολλά) - αγγλικά (λίγα), σε βαθμό που να απορείς αν τα αγγλικά είναι τόσο περιεκτική γλώσσα ή αν εν τέλει οι τύποι στα ολλανδικά λένε την ιστορία της ζωής τους ενώ στα αγγλικά μόνο τη φράση "ο επόμενος σταθμός είναι...".

Περιμένω το τραίνο (στην ίδια πλατφόρμα) ξανά στη Χάγη και ρίχνω μια ματιά στα κινητά μου τηλέφωνα. Τη μοναδική φορά που χρειάστηκα επειγόντως επικοινωνία στην Οξφόρδη, με πρόδωσαν και τα δύο, αλλά τι να κάνεις... Το ολλανδικό είχε μαζέψει από τη μέρα της αναχώρησης από δύο SMS ανά χώρα και δίκτυο που με καλωσορίζουν διαδοχικά στο Βέλγιο, τη Γαλλία και την Αγγλία και με ενημερώνουν για τις τιμές της περιαγωγής (ελληνιστί roaming - εικάζω δηλαδή, διότι φυσικά τα μηνύματα είναι στα ολλανδικά που δεν τα μιλάω...). Το ελληνικό έχει κάμποσα μηνύματα από ένα φίλο που με ενημερώνει για την εξέλιξη της Eurovision, θεωρώντας ότι μια και είμαι ευρωπαίος πλέον το θέμα πρέπει να με καίει. Έχει και αντίστοιχο αριθμό πανομοιότυπων μηνυμάτων περιαγωγής από την ελληνική εταιρία, αλλά με συνδέει με διαφορετικά δίκτυα κάθε φορά. Καθώς τα τραίνα τριγύριζαν στην Ευρώπη, τα μηχανάκια του διαβόλου κάνανε "μπιπ μπιπ" υποδεχόμενα τα μηνύματα, με μια απειροελάχιστη διαφορά φάσης. Αυτό το μπιπ-μπιπ ήταν η μόνη ένδειξη αλλαγής χώρας, άντε και η γραμματοσειρά στις ταμπέλες των σταθμών.

Α, ναι, και η ξυνισμένη φάτσα του Άγγλου αστυφύλακα στις Βρυξέλλες που κοιτούσε ερωτηματικά μια το διαβατήριό μου και μια εμένα για ώρα πολλή - ο αντίστοιχος Γάλλος αστυφύλαξ στο Λονδίνο δε χρειάστηκε πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Κοιτάζω κι εγώ τη φάτσα μου στο τζάμι του τραίνου που σταματάει μπροστά μου. Η πόρτα ανοίγει και πίσω μου μπάινει ένας τύπος με ένα ποδήλατο - η εικόνα μου φαίνεται κάπως οικεία πια. Διανύω τα τελευταία δώδεκα λεπτά της διαδρομής ως τον κεντρικό σταθμό του Λέιντεν όπου φτάνω ακριβώς την προγραμματισμένη ώρα, 10.44 το βράδι. Αργά τη νύχτα μάλλον για τα ήθη του τόπου, και καθώς σέρνω τη βαλίτσα μου στους έρημους βρεγμένους δρόμους με τα κόκκινα τουβλάκια, σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο που σέρνω μια βαλίτσα για να φτάσω κάπου σε ένα μέρος που αναγνωρίζω ως το "σπίτι μου".

Κάτι είναι κι αυτό, δεν είναι;