Αμστελόδαμον - Λέυδεν μετ' επιστροφής

Τυπική ολλανδική θέα: παράθυρα χωρίς παντζούρια, ποδήλατα, βροχερή ανοιξιάτικη μέρα. Οι τουλίπες και οι ανεμόμυλοι είναι στην ύπαιθρο, όχι στις πόλεις. Το γκούντα είναι στο ψυγείο.

Αν και δύο ημερών μετανάστης ήδη, ιδιαίτερη πρεμούρα να εμβαθύνω στην έννοια της ολλανδικότητας δεν έχω επιδείξει ακόμα. Κάτι που με φιλοξενεί προσωρινά ένα ελληνικότατο ζεύγος φίλων, κάτι που στο Λέιντεν το εργαστήριο που θα δουλεύω διοικείται από Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους (εντάξει, χωρίς τους Γάλλους), κάτι που όλοι μιλάνε αγγλικά και συνεννοούμαστε μια χαρά, ιδιαίτερες ολλανδικές παραστάσεις δεν έχω ακόμα. Στην τηλεόραση είδα το Ίντερ-Μπαρτσελόνα προχτές και το ντιμπέιτ των υποψηφίων πρωθυπουργών της Αγγλίας χτες. Λίγα πράγματα.

Μπήκα στο τραίνο, στο τραμ, περπάτησα με ένα χάρτη του Άμστερνταμ ανά χείρας, μπέρδεψα ένα κανάλι με ένα ποτάμι για λίγο, αλλά βρήκα το σωστό σταθμό. Έφτασα στο Λέιντεν μεσημέρι και διαπίστωσα ότι απαξάπαντες ετοιμαζόντουσαν να φύγουν για διακοπές. Τα σχολεία κλείνουν για δύο εβδομάδες το Μάιο και οι περισσότεροι γονείς παίρνουν άδεια τότε για να είναι μαζί με τα παιδιά τους. Η σημερινή Παρασκευή είναι αργία, λόγω των γενεθλίων της βασιλομήτορος: κανονικά θα ήταν της βασίλισσας, αλλά η φουκαριάρα η Μπεατρίξ γεννήθηκε Γενάρη που έχει ψοφόκρυο, οπότε οι υπήκοοι συνέχισαν να τιμούν τη μαμά της που γεννήθηκε 30 Απριλίου και είναι ό,τι πρέπει ως ημερομηνία για να γίνεις φέσι στους δρόμους. Είθισται να τα τσούζουνε από την παραμονή το βράδι, ενώ ανήμερα παραδοσιακά μπορούν "τα πάντα" να πουληθούν και να αγοραστούν. Δεν είμαι βέβαιος ακόμα τι σημαίνει αυτό, φαντάζομαι θα το μάθω σε λίγες ώρες. Την Τετάρτη επίσης είναι αργία, η λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (στην Ευρώπη, τουλάχιστον).

Σκέφτομαι με τόσες αργίες μαζεμένες τι θα έλεγαν για μας τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ άμα τις είχαμε στην Ελλάδα. Φαντάζομαι έχουμε αρκετά κακή φήμη αυτή την εποχή ως λαός - από τη γραμματεία του πανεπιστημίου ως το εγγλέζικο ντιμπέιτ πρόσεξα ότι είμαστε το κατεξοχήν αντιπαράδειγμα. Η υπεύθυνη "ανθρώπινου δυναμικού" μου έκλεισε ραντεβού να συζητήσουμε στις 17 Μαΐου, τρεις το μεσημέρι "ακριβώς", όπως τόνισε. "Θα τα πούμε όλα αργά αργά, όπως κάνετε στην Ελλάδα". Μετά μου εξήγησε ότι έπρεπε να φύγει, λόγω της επικείμενης αργίας και με προέτρεψε να βγω να διασκεδάσω με τα πλήθη. Της εξήγησα ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, διότι "εμείς στην Ελλάδα" δεν περιμένουμε τα γενέθλια της βασιλομήτορος, αλλά διασκεδάζουμε άνετα και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Χαμογελάσαμε όσο πιο παγωμένα γινόταν ο ένας στον άλλο.

Στο εργαστήριο, η Πορτογαλίδα εργοδότις μου εξέφρασε την αγανάκτησή της για τα οικονομικά τεκταινόμενα σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης: "Μα ήξερες ότι μας λένε P.I.G.S; Δεν είναι απίστευτα υποτιμητικό;" Το ήξερα, δε μου φαίνεται και τόσο χάλια. Θυμάμαι τα τρία γουρουνάκια και τον κακό το λύκο, την ιστορία που κυκλοφορεί ότι ο οργασμός της γουρούνας κρατάει μισή ώρα περίπου, την έκφραση "γουρούνι στο σακί". Η μικροκαμωμένη εργοδότις δεν παραπέμπει σε γουρουνίτσα, εγώ πάλι, χμμμμ... Αλλά η άθλια σούπα στο κυλικείο με προδιαθέτει ότι μάλλον θα χάσω βάρος εδώ που ήρθα, χώρια που πρέπει να αρχίσω να ψάχνω εκτός από σπίτι και για κανένα ποδήλατο που να με σηκώνει.

Κατά τα λοιπά, κοιμάμαι νωρίς, ξυπνάω νωρίς (κατά τις συνήθειες του τόπου) και ταλαιπωρούμαι από ένα ελληνικότατο κρυολόγημα, το οποίο ανενδοίαστα μετέδωσα μάλλον και στους φιλόξενους οικοδεσπότες μου. Αδειάζω πακέτα χαρτομάντηλα και προσπαθώ να διηγηθώ στον πεντάχρονο γιο τους (η κόρη είναι πολύ μικρή ακόμα) την ιστορία με τα τρία γουρουνάκια, αλλά κάπου μπερδεύονται τα σπρεντ και το πράγμα μένει ανολοκλήρωτο. Αλλά δε βαριέσαι, έχουμε λίγο καιρό ακόμα να περάσουμε εδώ που ήρθαμε.


Σ.Σ.: P.I.G.S.: Portugal, Ireland, Greece, Spain - το μάλλον υποτιμητικό ακρωνύμιο για τις φτωχές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αν μάλιστα αντί Ιρλανδίας μπει η Ιταλία, είναι ακριβώς ο "Νότος" της ευρωζώνης.