Κενός χώρος

Άφησα το διαμέρισμα στις 2 Ιουνίου. Δεν είναι η πρώτη φορά που μετακομίζω, αλλά είναι η πρώτη φορά που μετακομίζω για οικονομικούς, κατά βάση, λόγους. Στην Ελλάδα, η κοινωνική κινητικότητα δεν είναι τεράστια - κάποιοι λίγοι ανεβαίνουν, κάποιοι άλλοι περισσότεροι κατεβαίνουμε. Εγώ πάντως πρέπει να είμαι από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που διολισθαίνοντας από τους εργαζόμενους στους ανέργους, ταυτόχρονα αναβαθμίζομαι οικιστικώς, καθώς μετακομίζω από τον τρίτο όροφο πίσω πλευράς πολυκατοικίας στη νοτιοανατολική εκτός τειχών πλευρά της πόλεως του Ηρακλείου, σε πέμπτο όροφο εμπρός πλευράς βορείως εντός τειχών και παραθαλάσσια. Και μάλιστα σε διαμέρισμα λουξ, διαμπερές, υπερδιπλάσιας έκτασης, με δωρεάν internet (ευγενική χορηγία των γειτόνων με τα ξεκλείδωτα ασύρματα δίκτυα) και με φοβερή θέα (πλαγίως, ωστόσο) στη θάλασσα. Και μάλιστα τζάμπα. Ατυχώς βέβαια, η ιδεατή αυτή κατάσταση δεν θα κρατήσει πολύ, καθώς από το καθεστώς του ενοικιαστή έχω περάσει σε αυτό του φιλοξενούμενου, οπότε κατά τα μέσα Ιουλίου που οι μόνιμοι κάτοικοι του σπιτιού θα επιστρέψουν, θα πρέπει κι εγώ να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να βρω πού αλλού θα πάω να απαγκιάσω προσωρινά. Στην Ικαρία μάλλον - θα δείξει.

Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, είναι γεγονός ότι οι μετακομίσεις αποτελούν ένα είδος ρήξης με τη ρουτίνα. Όχι ότι κινδυνεύω άμεσα από πλήξη (εδώ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει εν γένει) αλλά όσο να 'ναι μια μετακόμιση από καιρού εις καιρόν σε βάζει αν μη τι άλλο σε ένα τριπάκι να απαλλαγείς από μερικά περιττά βάρη, όπως τα αποκόμματα από τα εισιτήρια συναυλιών (ή ακόμα και σινεμά...) που δεν έχεις πετάξει επί χρόνια, τα ρούχα που έχουν πάψει να σου κάνουν εδώ και καιρό αλλά τα φυλάς με την ελπίδα ενός μελλοντικού αδυνατίσματος (πολλών κιλών...), την τρύπια καφετιέρα και τη χαλασμένη φωτογραφική μηχανή που βρήκες επιτέλους τρόπο να ανακυκλώσεις. Ακόμα κι έτσι πάντως, μάζεψα έναν ικανό αριθμό αποσκευών που αριθμούσε τριαντακάμποσα ευμεγέθη κιβώτια με βιβλία, κουζινικά και μικροπράγματα, χώρια το μπαούλο τη γιαγιάς με την προίκα μου (σεντόνια, πετσέτες, κουβέρτες κλπ.) και τα ολίγα αλλά όχι και ανύπαρκτα έπιπλα.

Το έχει μας δεν είναι το ίδιο με το είναι μας, αλλά όταν κουβαλάς όλο το έχει σου σε ένα υπόγειο αποθηκάκι, αισθάνεσαι ένα μέρος από το είναι σου να κλείνεται εκεί μαζί του. Ίσως όχι τόσο τα έπιπλα και τα σεντόνια, αλλά κάπως τα βιβλία και τα συνηθισμένα μικροπράγματα... Ας είναι, μιλάμε για μια προσωρινή λύση που ελπίζω να μην αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά... Πάντως όταν ξεκουβάλησα και τα τελευταία πράγματα, πρόσεξα πόσος κενός χώρος δημιουργήθηκε. Στη φωτογραφία πάνω, αντί για τις κούτες και την αλουμινένια σκάλα θα βλέπατε υπό άλλες συνθήκες καναπέ (με ριχτάρι), τραπεζάκι σαλονιού (με ένα σκασμό μπιχλιμπίδια) και βιβλιοθήκη με βιβλία (και ηχοσύστημα με CD). Επίσης, δεν θα βλέπατε αυτή την εκτυφλωτική λευκότητα σε τοίχους και πατώματα που σου δημιουργεί την έντονη ανάγκη να πετάξεις ροζ-σιελ-γκρενά πιτσιλιές παντού για να σπάσει η μονοτονία.

Αλλά η πραγματική μας ζωή είναι πολύ πιο γεμάτη με πράγματα. Μερικά από αυτά κάνουν μυστήριες διαδρομές στο χώρο, ακολουθώντας μας η αποχωριζόμενα από εμάς - ενίοτε μας ξαναβρίσκουν υπό αλλοπρόσαλλες συνθήκες. Πριν διόμισι χρόνια που μετακόμιζα ξανά για να έρθω εδώ (έχω περιγράψει ακροθιγώς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε μια παλιά ανάρτηση με τίτλο "Περιστέρια στο μπαλκόνι"), ξεπετάχτηκε ανάμεσα σε αρχαίες αφίσες και προγράμματα κινηματογράφων ένα λουλούδι-ανεμόμυλος από αυτούς που παίζουν τα παιδάκια, που τον είχα περιμαζέψει από τα πολύ προγενέστερα βαφτίσια του Θοδωρή, του μεγάλου γιου της φίλης μου της Λ. Αποφάσισα να τον πετάξω, αλλά με κάποιο μυστηριώδη τρόπο αντί να πέσει στα σκουπίδια βρήκε το δρόμο για ένα κιβώτιο. Ίσως να είχε τους λόγους του, καθώς ο Θοδωρής είχε περάσει τα πρώτα του χρόνια στην Κρήτη. Όταν έφτασα στο Ηράκλειο, βγήκε από το κιβώτιο και μπήκε σε ένα τούβλο στο μπαλκόνι, όπου και παρέμεινε επί δυόμιση χρόνια απαρατήρητος με χιόνια και με καύσωνες.


Ήρθε η μέρα που άδειασε το σπίτι. Φυσικά τέτοιας έκτασης πράγματα δεν τα κάνω μόνος μου, αλλά όπως λέει και το τραγούδι I get by with a little help from my friends. Την άλλη μέρα το καθάρισα σε βάθος, μάζεψα τα τελευταία απομεινάρια, πέταξα άπειρο σκουπιδομάνι της τελευταίας ώρας χώνοντας στο υπερπλήρες αυτοκίνητο ό,τι περίσσευε και παρέδωσα τα κλειδιά στον ιδιοκτήτη που έκανε μια επιθεώρηση ευρείας κλίμακος πριν μου δώσει την απόδειξη για τα πιο πρόσφατα ενοίκια και με καλέσει για κρασί δίπλα. Κατά τη διάρκεια της επιθεώρησης εντόπισα το λουλούδι-ανεμόμυλο στο μπαλκόνι και με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση το περιμάζεψα με κατεύθυνση τα σκουπίδια.

Άδικος κόπος. Δυο μέρες αργότερα το ξαναβρήκα στον πυθμένα του πορτ-μπαγκάζ, καθώς είχε απελευθερωθεί άμεσα από τη σακούλα της ανακύκωσης και είχε σφηνώσει πάλι ανάμεσα σε αφίσες από εκθέσεις και θεατρικές παραστάσεις. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να το πετάξω ή να το πάρω μαζί μου στην Αθήνα. Αν έψαχνε το Θοδωρή μάλλον θα είχε περισσότερες πιθανότητες να τον βρει εκεί, αφού το παιδί μεγαλώνει εκεί τώρα. Αλλά σύντομα με πήρε τηλέφωνο η Λ. για να μου ανακοινώσει ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να κάνουν οικογενειακώς διακοπές στην Ικαρία κι έτσι αποφάσισα να παρατήσω τον περιπλανώμενο ανεμόμυλο στην τύχη του, στον πυθμένα του πορτ-μπαγκάζ. Ίσως έτσι μπορέσει σχετικά σύντομα να συναντηθεί με το παιδάκι χάρη στο οποίο έφτασε μέχρι εδώ.

Έτσι κι αλλιώς τα υπόλοιπα πράγματα που έχω πια να κουβαλάω είναι ρούχα και χαρτιά αμφίβολης αξίας - τίποτα που να μπορεί να παίξει ένα παιδί, φοβούμαι.


Σ.Σ.With a little help from my friends είναι τραγουδάκι των Beatles. Δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω τους (όχι και λίγους) φίλους που βοήθησαν στη μετακόμιση, και ονομαστικά την Κατερίνα που φιλοξενεί τα πράγματα, το Νίκο Κ., το Γιάννη Β., την Έλενα, το Νίκο Β., το Γιάννη Τ. με το φορτηγάκι του, το Ζήση, το Γιάννη Η. (ο άνθρωπος που νίκησε το Χούλκ...), το Βασίλη (που έφερε τον άνθρωπο που νίκησε το Χουλκ, ελάφρυνε το βάρος μας τρώγοντας μέλι με παξιμαδάκια και τραγούδησε a capella το "Μια μετακόμιση θα κάνω απ' το σπίτι το παλιό"), το Χάρη, τον Πάβελ που οδήγησε με πλήρη άγνοια κινδύνου το δανεικό φορτηγάκι με τις ταχύτητες στο τιμόνι (επιτυχώς), την κοπέλα που μου άφησε τα κλειδιά του διαμπερούς και την κυρία Ζ., γειτόνισσα του διαμπερούς που μου έκανε ανάκριση τρίτου βαθμού για να μάθει το επίπεδο σχέσεών μου με την κοπέλα την ώρα που προσπαθούσα να βγάλω το πλυντήριο από το ασανσέρ. Δε φαντάζομαι να διαβάζει ιστολόγια, αλλά μια ευχαριστία πάντα συμβάλλει στη διατήρηση σχέσεων καλής γειτονίας...

Α, ναι, και το ζευγάρι απέναντι που έχει κρεμάσει τις αιώρες στο μπαλκόνι που βλέπει στη θάλασσα και μου δίνει ιδέες, γιατί όσο να 'ναι, η φτώχεια θέλει καλοπέραση.