Η ώρα της Γης είναι χειμερινή ή θερινή;

Ως καθώς πρέπει οικολογίζων τύπος, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να ακολουθήσω το συρμό και να σβήσω τα φώτα το βράδι του Σαββάτου, μεταξύ οχτώμιση και εννιάμιση. Η εκστρατεία για την "Ώρα της Γης" ξεκίνησε από το WWF, μια οργάνωση που εκτιμώ όχι μόνο επειδή εκεί δουλεύουν κάποιοι γνωστοί μου, αλλά και επειδή θεωρώ ότι είναι στ' αλήθεια οικολογική και δεν χρησιμοποιεί το περιβάλλον ως πρόσχημα για την προώθηση άλλων, λιγότερο εμφανών επιλογών. Από την άλλη, είμαι γενικά κάπως επιφυλακτικός απέναντι σε διάφορες καμπάνιες που ασχολούνται με κάποια εντελώς επιμέρους θέματα "πράσινης" συμπεριφοράς αλλά αγνοούν εντελώς άλλα. Για παράδειγμα, με ξενίζει λίγο η προώθηση των υβριδικών ΙΧ αυτοκινήτων ως οικολογικών, την ώρα που τουλάχιστον στις πόλεις η χρήση έστω και πετρελαιοκίνητων μέσων μαζικής μεταφοράς είναι απείρως οικολογικότερη από το να γεμίσει κανείς τους δρόμους με μποτιλιαρισμένα υβριδικά ΙΧ. Κάτι είναι "πράσινο" σε σχέση με κάτι άλλο - το να έχεις φυσικό αέριο στον καυστήρα του καλοριφέρ δεν δικαιολογεί να τον ανάβεις επί 24ώρου βάσεως και να αφήνεις τα παράθυρα ανοιχτά. Ένας καυστήρας πετρελαίου που δουλεύει τέσσερις ώρες με κλειστά παράθυρα τα πάει πολύ καλύτερα, αναλογικά.

Σε κάθε περίπτωση, προετοιμάστηκα ψυχολογικά για την ώρα της Γης, πράγμα το οποίο θα με ανάγκαζε να μαγειρέψω πριν τις οχτώμιση και να μην δω τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Εθνικής Ελλάδος στην έκταση που ίσως θα ήθελα, καθώς και οι δύο δραστηριότητες θα κατανάλωναν ρεύμα. Προς στιγμήν σκέφτηκα απλώς να φύγω από το σπίτι οχτώμιση με εννιάμιση και να εγκατασταθώ σε κάνα σουβλατζίδικο με ανοιχτή τηλεόραση. Κατά το πρότυπο των μέσων μαζικής μεταφοράς, οι χώροι μαζικής εστίασης ίσως είναι οικολογικότεροι (παρόλη την αθλιότητα που μπορεί να αναδίδουν) από το καλαίσθητο διαμερισματάκι του ενός στο οποίο εγκαταβιώνω. (Το "καλαίσθητο" είναι σχήμα λόγου). Εκεί λοιπόν που το 'χα πάρει απόφαση, χτύπησε το τηλέφωνο. Μίλησα για κάμποση ώρα, με τα φώτα ανοιχτά και ένα μικρό τηλεορασάκι των δύο ιντσών να παίζει το ματς στο βάθος. Βάλαμε γκολ, έγινε ημίχρονο, φάγαμε γκολ και τότε τελείωσε το τηλεφώνημα. Ήταν περασμένες εννιά - η ώρα της Γης είχε γίνει ένα εικοσάλεπτο, εικοσιπεντάλεπτο με το ζόρι.

Η άγρυπνη οικολογική μου συνείδηση άρχισε να με μέμφεται για την απουσία μου από το μεγάλο ραντεβού της σκεπτόμενης και προβληματιζόμενης ανθρωπότητας με τις ευθύνες που της αναλογούν. Σκέφτηκα ότι ήμουν πάλι με τους ανεύθυνους, αυτούς που ξυπνάνε όταν είναι πια πολύ αργά, όπως δείχνει το βιντεάκι που μου έστειλε η φίλη μου η Κ. (ευχαριστώ πολύ...) και φαίνεται στην κορυφή της ανάρτησης. Έκλεισα τα φώτα - το διαμέρισμα σκοτείνιασε και γύρω γύρω η πόλη έλαμψε πάμφωτη. Ναι μεν ο Δήμος έσβησε τα φώτα στους δρόμους την κρίσιμη ώρα, αλλά ο κόσμος στα σπίτια ίσως δεν το πήρε το μήνυμα. Για να ανακουφιστώ από τις τύψεις μου πάντως, έβγαλα το τηλεορασάκι από το τροφοδοτικό και το άφησα να παίζει με τις μπαταρίες. Τις πετάω σε ειδικούς κάδους ανακύκλωσης, άρα...

Μετά όμως σκέφτηκα ότι από το να ανακυκλώνεις σκουπίδια, ίσως είναι καλύτερο να μην παράγεις καθόλου σκουπίδια - άλλωστε με αυτό το σκεπτικό πήρα το τροφοδοτικό και εγκατέλειψα ολοσχερώς τις μπαταρίες. Και για τη φωτογραφική έχω επαναφορτιζόμενες. Το μάτι μου έπεσε στο λογαριασμό της ΔΕΗ που ήταν αφημένος πάνω στο τραπέζι. Η κατανάλωσή μου είναι υποδειγματικά χαμηλή σε σχέση με την έκταση του σπιτιού. Βοηθάει το γεγονός ότι χρησιμοποιώ το πλυντήριο μόνο γεμάτο, άρα πλένω λιγότερες φορές, ότι το ρυθμίζω σε χαμηλότερη θερμοκρασία, ότι κάνω ιδαιτέρως λελογισμένη χρήση του ζεστού νερού (και γενικώς του νερού) και ότι έχω οικολογικούς λαμπτήρες αντί για πυρακτώσεως και δεν έχω συσκευές σε κατάσταση stand by - τα πάντα βγαίνουν από τη μπρίζα. Σε αντίθεση με τον κουστουμάτο τύπο του βίντεο, δεν αφήνω τα φώτα αναμμένα βγαίνοντας. Το αποτέλεσμα είναι ότι όχι μόνο χωράω να μπω από την πόρτα (ακόμα και εις πλάτος, παρά τα φαινόμενα) αλλά ότι ο σπιτονοικοκύρης μου με κοιτάει καχύποπτα θεωρώντας ότι κάτι έχω ματσακονέψει στο ρολόι του ρεύματος.

Πήγα να βάλω το λογαριασμό στο γραφείο. Μέσα στο μισοσκόταδο σκόνταψα στη μπλε σακούλα με τα ανακυκλώσιμα. Αλουμινένια κουτάκια, μπουκάλια και εφημερίδες πετάχτηκαν χαρούμενα στο πάτωμα. Ως καθως πρέπει οικολόγος, είπα "αΐ σιχτίρ" και άναψα το φως για να τα μαζέψω. Περίπου εκείνη την ώρα έληξε το ματς, ισόπαλο. Έκλεισα το τηλεορασάκι και το ξανάχωσα στο συρτάρι, μην τυχόν και μου χαλάσει το διανοουμενέ image άμα το δει κανείς φόρα παρτίδα στο τραπέζι του σαλονιού. Ύστερα μάζεψα τη μπλε σακούλα, τράβηξα το στερεοφωνικό από τη μπρίζα, έσβησα όλα τα φώτα κι έφυγα. Η δική μου ώρα της Γης θα ήταν με το θερινό ωράριο, μια ώρα μπροστά. Και θα κρατούσε πολλές ώρες ακόμα, μη σου πω και μέρες.