Η Ίρμα η γλυκειά

Πηγαίνοντας προς τις Βούτες, έξω από το Ηράκλειο, συναντάει κανείς στη διαδρομή του το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στα δεξιά. Πίσω από αυτό βρίσκεται η Ιατρική Σχολή και απέναντι κάποια κτίρια της Φυσικομαθηματικής και άλλων υπηρεσιών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το Τεχνολογικό Πάρκο, μια έκταση που φιλοξενεί ένα Ερευνητικό Κέντρο (το ΙΤΕ) και κάποιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εκτάσεις εκεί γύρω είναι γεμάτες ελιές (στην Κρήτη είμαστε άλλωστε...), αλλά αραιά και που εκεί δίπλα βλέπει κανείς κάτι σαν οικισμούς με απομονωμένα σπίτια εδώ κι εκεί. Οι ταξιτζήδες του Ηρακλείου ονομάζουν την περιοχή "Τα Καθηγητικά", καθώς τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά τα σπίτια ανήκουν σε ανθρώπους που είναι είτε καθηγητές του Πανεπιστημίου είτε γιατροί του Νοσοκομείου είτε ερευνητές του ΙΤΕ είτε έχουν δυο-τρεις από αυτές τις ιδιότητες μαζεμένες.

Σε ένα από αυτά τα σπίτια που έτυχε να βρεθώ κάποτε, ο ιδιοκτήτης και μόνιμος κάτοικος ήταν ένας Καθηγητής-Ερευνητής, αλλά την εποχή εκείνη βρισκόταν στο εξωτερικό οικογενειακώς για κάμποσους μήνες και στο σπίτι εφιλοξενείτο ένας μεταπτυχιακός φοιτητής του. Ο φοιτητής συντηρούσε το σπίτι (διώχνωντας και πιθανά ποντίκια-εισβολείς) και σε αντάλλαγμα ζούσε εκεί δωρεάν, πράγμα λίαν σημαντικό δεδομένου ότι ο Καθηγητής εν γένει δεν τον πλήρωνε. Για άπορος πάντως, δεν πέρναγε και χάλια, καθώς είχε συνδρομητική τηλεόραση και ευρυζωνικό internet, χώρια η προνομιακή πρόσβαση στην ομολογουμένως φροντισμένη κάβα του Καθηγητή. Κι όλα αυτά δυο βήματα από το χώρο εργασίας.

Βέβαια όλα αυτά τα προσόντα του σπιτιού δεν άφηναν ασυγκίνητους και τους συναδέλφους του μεταπτυχιακού φοιτητή, δηλαδή με την ευρεία έννοια όλους εμάς που χωνόμασταν (αντί για ποντίκια) εκεί μέσα με κάθε δυνατή ευκαιρία (κρίσιμοι αγώνες πρωταθλήματος ή champions league στη συνδρομητική τηλεόραση, αυτοσχέδια μπάρμπεκιου, διαγωνισμοί playstation). Εγώ ως ντεμέκ κουλτουριάρης υποτίθεται ότι δε βλέπω μπάλα και πήγαινα για την παρέα και στην ουσία για την κάβα. Ο καθηγητής είχε δώσει το ελεύθερο, με εξαίρεση κάποια ειδικά μπουκάλια, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι συνέχισα τις παρουσίες μου ακόμα κι όταν στραγγίξαμε και το τελευταίο μπουκάλι που η μεγαλοψυχία του Καθηγητή είχε αφήσει διαθέσιμο για την πλέμπα. Σε αυτές τις αθλητικές τηλεοπτικές βραδιές ήταν που γνωρίστηκα με την άνωθεν εικονιζόμενη σκυλίτσα, που ήταν μόνιμη ένοικος του χώρου.

- Γιώργο, δικιά σου είναι; ρώτησα το μεταπτυχιακό διαχειριστή της οικίας.
- Του Καθηγητή. Βασικά αδέσποτο είναι, αλλά το περιμάζεψαν εδώ οπότε αυτό είναι το σπίτι του τώρα.
- Και πώς τη λένε;

Ο Γιώργος πήρε ένα κάπως στοχαστικό ύφος.

- Να σου πω, ρε φίλε, δεν είμαι και σίγουρος. Νομίζω ότι η γυναίκα του Καθηγητή τη φωνάζει Ίρμα, αλλά...
- Αλλά;
- Αλλά ο γιος του τη φωνάζει Ντόρις.
- Και ο Καθηγητής πώς τη φωνάζει;

Ο Γιώργος έβαλε τα γέλια.

- Να σου πω, τον ρώτησα κάποια στιγμή.
- Και τι σου είπε;
- Μου είπε ότι τη φωνάζει "σκύλε".
- Και σε ποιο όνομα ακούει;
- Σε όλα.

Η Ίρμα-Ντόρις-σκύλε ήταν απίστευτα κοινωνική, καθώς έπαιζε χαζοχαρούμενα με όποιον σκύλο ή άνθρωπο έβρισκε διαθέσιμο. Ο μαζεμένος κόσμος ήταν η χαρά της, και στις ποδοσφαιρικές μαζώξεις ξεσάλωνε. Κι επειδή βαριόταν να μένει μόνη σπίτι τον υπόλοιπο καιρό, μόλις ο Γιώργος εμφανιζόταν στη δουλειά, νάσου την από δίπλα. Φυσικά δεν τον αφήναμε να μπει στο κτίριο, αλλά έκανε παιχνίδι με όποιον πέρναγε από την πόρτα. Το πρόβλημα ήταν ότι μαρτυρούσε την παρουσία του Γιώργου επί εικοσιτετραώρου βάσεως - ακόμα κι αν δεν τον έβλεπες, ήξερες ότι κάπου εκεί γύρω είναι εφόσον έβλεπες το σκύλο. Ο φουκαράς δε μπορούσε να της κρυφτεί με τίποτα, καθώς τον ακολουθούσε όπου πήγαινε, κι όταν χρειαζόταν να κατέβει στο Ηράκλειο έπρεπε να φύγει σπινιάροντας με το αμάξι και να τρέξει σφαίρα στο δρόμο γιατί ο σκύλος τον έπαιρνε στο κατόπι τρέχοντας και μόνο μετά από κάμποσα χιλιόμετρα τρέξιμο τα παρατούσε και γύριζε σπίτι. Άμα δεν ήταν αρκετά γρήγορος ή έμπλεκε σε κίνηση, ο σκύλος έσκαγε μύτη χαρωπός στο κατάκεντρο, χιλιόμετρα μακριά από την έδρα, και αναγκαστικά έπρεπε να πηγαίνουν για ψώνια, καφέ και μπαρότσαρκα παρέα. Ευτυχώς που στα μπαρ που πήγαινε δεχόντουσαν και σκύλους.

Κάποια στιγμή όμως ο Γιώργος έφυγε, ενώ ο Καθηγητής δεν είχε επιστρέψει ακόμα. Το σπίτι έκλεισε και η Ίρμα-Ντόρις-σκύλε έμεινε για λίγο μετέωρη ανάμεσα στο άδειο σπίτι με το γεμάτο πιάτο (είχε κανονιστεί να την ταΐζει μια κοπέλα) και στο πολυπληθές ερευνητικό κέντρο δίπλα. Όπως ήταν αναμενόμενο προτίμησε την πολυκοσμία από τη μοναξιά. Έτσι, εδώ και λίγο καιρό έχει εγκατασταθεί στο πάρκιγκ μας κι έχει γίνει κάτι σα μασκώτ. Μας υποδέχεται όταν ερχόμαστε και μας αποχαιρετά όταν φεύγουμε, φέρνει καμμιά φορά την παρέα της (κάτι κακόμοιρα αρσενικά που τη μυρίζουν αδίκως, καθότι στειρωμένη) και ψοφάει για παιχνίδι. Ειδικά αν στην παρέα σκάσει μύτη η Γιούμα, η σκυλίτσα της κοπέλας που έχει αναλάβει το τάισμά της, δεν κρατιέται με τίποτα.

Έχω αναφέρει στο παρελθόν ότι δεν είμαι ιδαιτέρως ζωόφιλος, πολλώ δε μάλλον σκυλόφιλος. Με την εξαίρεση της Λάιλας, ενός μικροσκοπικού σκύλου που κάποτε πηγαινόφερνα στο Ηράκλειο και συμπαθιόμαστε τόσο που όποτε με βλέπει κατουριέται πάνω της (εγώ πάλι όχι, κρατιέμαι...), δεν έχω ιδιαίτερες τετράποδες φιλίες. Όμως για την Ίρμα-Ντόρις-σκύλε το σκέφτομαι κάπως. Ίσως γιατί τις προάλλες που είχαν σκάσει μύτη παρεούλα με τη Γιούμα και με τη Λάιλα, περιμένοντας τις αφεντικίνες να σχολάσουν, τις έβλεπα να παίζουν ακατάπαυστα και σκεφτόμουν ότι οι άλλες δύο έχουν κάποιον να ασχολείται μαζί τους, ενώ η Ίρμα παρότι είναι σχετικά ασφαλής εδώ είναι ημιαδέσποτη. Ίσως πάλι γιατί έχει αυτή την ονοματοδοτική σύγχιση που μπερδεύει κάπως τα πράγματα, τουλάχιστον από τη σκοπιά των ανθρώπων.

Πριν λίγο σκέφτηκα να βγω λίγο έξω να τη φωνάξω - αλλά πώς; "Σκύλε" μάλλον, καλύτερο μου φάνηκε. Αλλά όταν βγήκα παραδόξως δεν ήταν εκεί.

Μετά θυμήθηκα ότι σήμερα εμφανίστηκε κάπως απρόσμενα ο Γιώργος. Και αντιλήφθηκα ότι όπου και να βρισκόταν, η Ίρμα η γλυκειά μάλλον θα έτρεχε πίσω του, ως συνήθως.


Σ.Σ. "Η Ίρμα η γλυκειά" είναι στη μνήμη μου ως τραγούδι με την Έλλη Λαμπέτη, από το ομώνυμο θεατρικό έργο που έχει γίνει και ταινία με τη Σίρλεϊ ΜακΛέιν. Η φωτογραφία της Ίρμας-Ντόρις-σκύλε είναι από ένα περσινό σερπράιζ-μπάρμπεκιου και την έχει τραβήξει μάλλον η Ντ.Μ., αν θυμάμαι καλά.