Ιστιοφλώροι

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά

Νίκος Καββαδίας - Αρμίδα

Από τον καιρό που το πειρατικό του κάπτεν Τζίμυ (που μ' αυτό θα φύγετε κι εσείς) ξεκίνησε για να φτάσει στο Περού (όπου ακόμα αναμένεται), λογής λογής πλεούμενα ταξιδεύουν στις θάλασσες και τους ωκεανούς, συναντώντας λογής παράξενα φυτά. Δεν αναφέρομαι φυσικά ούτε στο παπόρι απ' την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία, ούτε στην υψωμένη πειρατική σημαία της φωτογραφίας, που κοσμεί ένα καλοκάγαθο μηχανοκίνητο που παριστάνει το ιστιοπλοϊκό σε ανάλαφρα ταξιδάκια Ηράκλειο-Δία για τουρίστες με φαντασία. Αναφέρομαι σε άλλου τύπου επιβαίνοντες που ενίοτε κυκλοφορούν στα πελάγη και τα νησιά μας, φορτωμένοι με ποικίλες αποσκευές: ξιπασιά, έπαρση, τουπέ. Ένα συνηθισμένο εξωτικό φρούτα αυτής της κατηγορίας, είναι οι ιστιοφλώροι.

Οι ιστιοφλώροι ή γενικά θαλασσόφλωροι, ξεχωρίζουν από το συνολικό φλωροπληθυσμό ενίοτε από τα χρώματος πράσινου ή μπορντώ παπούτσια Timberland καταστρώματος, ενίοτε πάλι από τα διακοσμημένα με χρωματιστά καταμαράν ριγέ μπλουζάκια Νautica (ή ίσως North Sails, σε χτυπητή αντίθεση πάντως με τα μονόχρωμα Lowe Alpine και τα Columbia των βουνίσιων φλώρων και την εμπριμέ πολυχρωμία των αστικών φλώρων), αλλά κυρίως ξεχωρίζουν από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την ενασχόληση με τη θάλασσα, που συμπυκνούται στην απλή ερώτηση:

-Πόσα;

Η απάντηση δεν δίνεται σε πόδια ή σε οργιές, ούτε σε χρόνια ή σε άτομα. Δίνεται σε λεφτά. Όχι σε λεφτά που ξόδεψες, μαζί με το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου, για να κάνεις το σκάφος σου έτσι ή για να μάθεις την τέχνη. Σε λεφτά που βγάζεις ή θα βγάλεις από αυτό. Σε λεφτά που δηλώνεις έμμεσα ότι έχεις, μέσω αυτού - κατά κύριο λόγο, μέσω της καταξίωσης που το "κότερο" θα σου προσφέρει, όπως στην παλιά ελληνική ταινία όπου ο Βουτσάς-Ράμογλου πλησίαζε τα κοριτσάκια λέγοντας "Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;".

Στην ταινία ο "κοτεράς" μαζεύει κάποτε κάποιαν, αλλά όταν πάει να φύγει για τη βόλτα ξεχνάει να λύσει τους κάβους και γίνεται καταγέλαστος. Ατυχώς στην πραγματική ζωή, πλήθη ιστιοφλώρων περιφέρονται ενεργοί στις Μαρίνες, στα Skipper's bar και στους ναυτικούς ομίλους. Δεν είναι κακό - από οικολογικής απόψεως υπάρχει πάντα ένας θώκος για τον καθένα. Είναι όμως λίγο εκνευριστικό να ακούς το κακάρισμά τους διαρκώς στα αυτιά σου. Ευτυχώς, αν ξανοιχτούμε λίγο στο πέλαγος, οι πληθυσμοί τους αραιώνουν, καθώς προτιμούν τα παράλια - πώς να επιδειχθείς στα σοβαρά άμα δε σε βλέπουν; Άσε που στη θάλασσα μπορεί να λερωθεί και το πατούμενο...

Κι έτσι ησυχάζουμε. Στο τέλος της ημέρας, αφήνοντας πίσω τα ντεμέκ πειρατικά και τη βαβούρα, αυτό που μένει περισσότερο είναι η αίσθηση της ελευθερίας. Και του παιχνιδιού - κάπως όπως τελειώνει τη στροφή ο Καββαδίας:

...ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει που και που το μάτι

Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως επί το πλείστον κατά τη διάρκεια των μαθημάτων ιστιοπλοΐας - σήμερα που το κοιτάζω από μια απόσταση μου φαίνεται λίγο πιο σαρκαστικό από ό,τι θα έπρεπε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σκαλίζοντας τη γκαρνταρόμπα μου εντόπισα σχεδόν όλες τις προαναφερθείσες μάρκες, έστω και κάπως τριμμένες απ' τη χρήση. Επίσης, τον καιρό που έμενα στην Αθήνα, σα να θυμάμαι να έχω πιει και μερικά ποτάκια στο Skipper's που ήταν και παραθαλάσσιο...

Τουλάχιστον έχω γλυτώσει το πειρατικό τατουάζ - για την ώρα.

"Ντεμέκ" για τυχόν απορούντες Νοτιοελλαδίτες, σημαίνει "δήθεν". Αν κοιτάξουμε γύρω θα βρούμε αρκετό. 'Η αν κοιταχτούμε - δεν υπάρχει εμβόλιο, νομίζω.