ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


19/7/08

Στη φρενίτιδα της σιωπής (Αλέξης Σεβαστάκης)

Είναι πια κατακαλόκαιρο, η σελήνη φούσκωσε τα ασήμια της, η δρόσης της αυγής αχνίζει στο κοιμισμένο ακόμα δάσος και στη μαύρη ράχη των κάβων η ράθυμη βαφή του δύοντος ηλίου αναπαλαιώνει το αρχαίο βλέμμα. Οι ώρες των διακοπών βηματίζουν αμείλικτα.

Λοιπόν, ένα κείμενο εκτινασσόμενο ως δέσμη χαιρετισμών και ασπασμών πάντα θα πεθαίνει πριν αγγίξει το κατακαλόκαιρο, πριν κατακαθίσει στης παιδίσκης το γυμνό στήθος, που έχει αιχμαλωτιστεί από τη θωπεία του φέγγους, πριν ακουμπήσει τα μαραμένα χρόνια των άλλων και πριν ενσφηνωθεί ανάμεσα στα μάτια των ρομαντικών. Το κατακαλόκαιρο αποστρέφεται και απωθεί τις συντεταγμένες λέξεις. Με ένα φύσημα του μαΐστρου διαλύει τις ευπρεπείς συντάξεις και διασκορπίζει τις διμοιρίες των λέξεων, σαν άχυρα στο λίχνισμα.

Το κατακαλόκαιρο είναι, πάντα, το μονόλεκτο θαύμα των διακοπών και το ανοιχτό τραύμα της ανομολόγητης οδύνης, που οι αμείλικτες ώρες της σχεδιάζουν το σύντομο τέλος.

Το κατακαλόκαιρο προσκαλεί, ακαταπαύστως, στη φρενίτιδα της σιωπής και αμαχητί παραδίδεται στις χορογραφίες των αναιτιολόγητων μετακινήσεων, καθώς δρασκελίζει τα άκρα του γιαλού ή αναρριχάται για να εκπνεύσει στις ατραπούς της μνήμης.

Όσοι αναγνώστες απομυζούν ακόμα τις ύστατες στάλες των διακοπών δεν έχουν νου για αναγνώσεις κειμένων και για προκαταβολικές εισπνοές αναθυμιάσεων.

Όσοι τώρα ορμούν στην ευωχία των διακοπών απολεπίζονται από τις σκουριές της καθημερινότητας και, φυσικά, ανατινάσσουν τις ξύλινες γέφυρες των ανά Τετάρτη κειμένων, αποκειμένων πια στη νεκρή μνήμη.

Όσοι αναχωνεύουν τις συντελεσμένες διακοπές τους αναμηρυκάζουν τα μικρά έως ασήμαντα συμβάντα εκείνων των ημερών και η λογόρροια των αφηγήσεων δεν εξαντλεί τη νοσταλγία μαγικών στιγμών, όπου ένα απρόσμενο, ελάχιστο βλέμμα επόθησε ή απώθησε, όπου το απρόβλεπτο έμεινε ημιτελές, όπου το σώμα ξεψύχησε με το άλγος του μεσημεριού, όπου η αίσθηση του ωραίου είχε γίνει στιγμιαίο κτήμα.

Αχ, εγώ θα επιμένω με το δίστιχο των παλαιών ανθρώπων:


"Στα μυγδαλοτσακίσματα
σας στέλνω χαιρετίσματα"


Αλέξης Σεβαστάκης
Η ΑΥΓΗ - Ιούλιος 1997

Δεν υπάρχουν σχόλια: