Κλιμακοστάσιο

Ενάμιση χρόνο μένω στην πολυκατοικία, είναι ζήτημα αν έχω χρησιμοποιήσει τις σκάλες τρεις φορές. Κάτι που μένω τρίτο όροφο, κάτι που είμαι τριψήφια κιλά, κάτι που ρέπω γενικά προς την ακινησία και το ραχάτι, μπαίνω στο ασανσέρ αβλεπί ακόμα και με διακοπή ρεύματος. Φυσικά το ασανσέρ δε λειτουργεί χωρίς ρεύμα, αλλά εγώ πατάω τα κουμπιά μπας και γίνει τίποτα. Δε γίνεται, βέβαια, οπότε σκαρφαλώνω σιγά σιγά και μέχρι να φτάσω στο δεύτερο έχω γίνει μελιτζανί και υπό κατάρρευση. Τότε σταματάω να πάρω ανάσα, κοιτάζω το κίτρινο ποδήλατο που έχει η κυρία του δεύτερου πατώματος, σκέφτομαι ότι είναι χαριτωμένο με το καλαθάκι με τα λουλούδια και οτι κάποια στιγμή πρέπει να το βγάλω φωτογραφία, κι ύστερα συνεχίζω με τα εναπομείναντα σκαλιά μέχρι να φτάσω σπίτι και να τα ξεχάσω όλα.

Χτες βράδι δεν είχε διακοπή, αλλά το ασανσέρ είχε χαλάσει. Ανέβηκα ασθμαίνοντας ως συνήθως και στο δεύτερο έσβησαν τα φώτα. Έψαξα ψηλαφώντας το τοίχο για το κουμπί - κάποια στιγμή το βρήκα και το κίτρινο ποδήλατο έλαμψε κι αυτό μπροστά μου. Ανέβηκα πάνω και ξέχασα τα πάντα, αλλά σήμερα το πρωί το ασανσέρ ήταν ακόμα χαλασμένο. Άρχισα να κατηφορίζω τα σκαλιά χωρίς βιασύνη (στην κατηφόρα αγχώνεται κανείς λιγότερο) και ξανάπεσα στο ποδήλατο. Με περίμενε, με την άσπρη του σέλα, το "γυνακείο" σκελετό (για να ποδηλατείς με φούστα), το καλαθάκι με τα πλαστικά λουλούδια. Ψαχούλεψα την τσάντα και ανέσυρα τη φωτογραφική μηχανή. Το αποτέλεσμα το βλέπετε.

Την κυρία του κάτω πατώματος μάλλον δεν την έχω δει ποτέ, ή κι αν τη δω δε θα την αναγνωρίσω. Δεν ξέρω πως μοιάζουν οι κυρίες με κίτρινα ποδήλατα με καλαθάκι. Ίσως λίγο ρομαντικές ή παλιομοδίτικες ή πάλι όχι, δεν ξέρω. Δεν έχω δει και κανέναν να το καβαλάει αυτό τον ενάμιση χρόνο. Η μπροστινή του ρόδα είναι ξεφούσκωτη.

Δεν ξέρω ποδήλατο, δεν έμαθα ποτέ. Μπορεί να είναι κι αυτό μια μορφή αναπηρίας.

Αναρωτιέμαι, τώρα που θα γυρίσω σπίτι, έχουν άραγε φτιάξει το ασανσέρ;

ΥΓ 5/7: Το είχαν φτιάξει τελικά...