Βόλτα με κουλούκι

Κατ αρχήν, να διευκρινίσω ότι δεν είμαι καθόλου φιλόζωος (ή ζωόφιλος, όπως το προτιμά κανείς). Ειδικότερα, δεν έχω σε καμμία ιδιαίτερη εκτίμηση την έννοια του "κατοικίδιου", είτε αυτό αφορά σκύλους, είτε γάτες, είτε καναρίνια, είτε ινδικά χοιρίδια, είτε χελωνάκια, είτε χρυσόψαρα. Δεν αντιπαθώ τα ζώα, ούτε αυτούς που τα έχουν, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι η συγκεκριμένη συνήθεια με αφορά έστω και κατ' ελάχιστον.

Υποθετω ότι σε αυτό συνετέλεσε κατ' αρχήν η ικαριακή ανατροφή μου - σε μια παραδοσιακή κοινωνία όπου οι αντιπρόσωποι του ζωικού βασιλείου χωρίζονται αδρά σε "ζωντανά" (κότες, κατσίκες, κουνέλια) και σε "ψόφκια" - με παχύ κάπα (γάτες, σκύλοι κλπ.), με τα δεύτερα να γίνονται ανεκτά μόνο εφόσον έχουν μια ορισμένη χρησιμότητα (π.χ. πιάνουν ποντίκια ή φυλάνε το κοπάδι), η έννοια του "ζώου συντροφιάς" φάνταζε υπερβολικά "αστική" και κάπως εξεζητημένη για τα τοπικά ήθη. Καπάκι ήρθε και έκατσε η βιολογική μου εκπαίδευση, που έβαλε στο κεφάλι μου σε ίση μοίρα στο ζωικό βασίλειο ένα σωρό πράγματα που κανείς δε θέλει για κατοικίδια (φίδια, κατσαρίδες, σκουλήκια διάφορα, μύγες, σαλιγκάρια κλπ.).

Έτσι, με λυμένα τυχόν συνειδησιακά προβλήματα, κατατάσσομαι αυτοβούλως στους εκ πεποιθήσεως μη φιλόζωους, και αντιμετωπίζω με σχετική συγκατάβαση τα προβλήματα μερικών φίλων μου που αφορούν τις ψυχολογικές διαταραχές της Τρίλλιας, την ακατάστατη σεξουαλική ζωή του Βούλη (αυτά είναι σκυλιά), τις περιστασιακές εξαφανίσεις της Ραλλούς (γάτα), τις διαρκείς αναζητήσεις του φίλου μου του Θανάση (άνθρωπος) όποτε τον επισκέπτομαι ("μήπως είδες μια γάτα όπως ερχόσουν;") και την εικόνα ζωολογικού κήπου που παρουσίαζε μια εποχή το σπίτι ενός ζευγαριού φίλων με τα δύο σκυλιά, τη γάτα, το κουνέλι, την κότα και τα χελωνάκια επιπλέον των τριών παιδιών και του παππού.

Η αλήθεια είναι ότι από όλα τα είδη κατοικιδίων, οι γάτες μου πάνε καλύτερα ψυχολογικώς - φαντάζομαι ότι ίσως θα μπορούσα να έχω γάτα στο σπίτι, αν είχα κήπο. Οι γάτες είναι αυτοεξυπηρετούμενες σε ζητήματα ατομικής υγιεινής, αυτοκαθαριζόμενες, και λίαν αυτεξούσιες - ιδιότητα που εκτιμώ απεριόριστα. Δυστυχώς παράγουν και ένα σκασμό αλλεργιογόνα που μετατρέπουν το ανοσοποιητικό μου σύστημα σε φταρνιστήρι μετά ασθματικών σπασμών εντός εικοσαλέπτου, πράγμα ελάχιστα ελκυστικό έτσι κι αλλιώς, που με έχει αναγκάσει σε εσπευσμένες αποχωρήσεις από οικίες φίλων πάνω που έβγαινε από το φούρνο το σουφλέ - μεγάλη πίκρα! Πάντως, δεδομένου ότι οι ζωόφιλοι κατά βάση διακρίνονται σε γατόφιλους και σκυλόφιλους (οι λοιποί είναι αμελητέες ποσότητες), μπορώ να καμουφλάρω την αδιαφορία μου ως "γατοφιλία ανεσταλμένη λόγω αλλεργίας" και να τη βγάζω καθαρή όταν πέσω σε ζωοφιλική παρέα και η συζήτηση έρχεται στο επίμαχο θέμα, χωρίς να φαίνομαι και εντελώς πρωτόγονος.

Τούτων δοθέντων, είναι απορίας άξιον το πώς βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα να σεργανίζω πάνω-κάτω στο Ηράκλειο το εικονιζόμενο πάνω αριστερά κουτάβι (κουλούκι στην κρητική ντοπιολαλιά), που ακούει στο όνομα Λάιλα*. Ας όψεται η ιδιοκτήρια του κουλουκίου, που είναι ένας από τους πιο χαρούμενους και γελαστούς ανθρώπους που ξέρω και που μου φτιάχνει τη διάθεση όποτε τη βλέπω. Έπρεπε να λείψει για μια βδομάδα και δεν έβρισκε κανέναν να το αφήσει – το γεγονός της είχε προκαλέσει μεγάλη στενοχώρια. Το να βλέπεις αυτή την κοπέλα στενοχωρημένη είναι σαν Αστερίξ χωρίς αγριογούρουνο – εντελώς παράδοξο. Προσφέρθηκα αυθορμήτως να άρω τον παραλογισμό, υπό την προϋπόθεση ότι το κουλούκι δεν θα μετακόμιζε σπίτι μου αλλά θα παρέμενε στο δικό του.

Έτσι, κάθε απόγευμα, αφού ανανέωνα την τροφή και το νερό στο πιατάκι, αναλάμβανα τη βόλτα της Λάιλας στα πέριξ. Την πρώτη μέρα κατευθυνθήκαμε προς κάτι χωραφάκια στην ενδοχώρα, μεταξύ ελαιοτριβείων και αγροτικών συνεταιρισμών. Το δυστύχημα ήταν ότι η περιοχή ήταν γεμάτη σκύλους και κάποια στιγμή μαζεύτηκαν γύρω μας καμιά δεκαριά, ορισμένοι μάλιστα ιδιαιτέρως ψωμωμένοι. Δεν ξέρω αν έχετε επιχειρήσει ποτέ να συνεννοηθείτε με αγέλη σκύλων – ευτυχώς το κουλούκι είναι κατά πολύ νεώτερο της αναπαραγωγικής ηλικίας και δεν τους προκάλεσε τίποτα άλλο παρά απλή περιέργεια. Καλού κακού όμως, το σβέρκωσα και το έχωσα στο αμάξι και γίναμε μπουχός πριν αγριέψουν τα πράγματα.

Αποφάσισα ότι η επόμενη βόλτα θα γινόταν σε αστικό περιβάλλον, κι έτσι την επομένη ανέβασα το κουλούκι στα τείχη πάνω από την πύλη Βηθλεέμ και αρχίσαμε να σουλατσάρουμε πέρα-δώθε μέχρι το Μαρτινέγκο. Το γεγονός μου επέτρεψε να ανακαλύψω ότι μερικοί ανεβοκατεβαίνουν στα τείχη με αυτοκίνητο και τουλάχιστον ένας παρκάρει επί των επάλξεων, ότι η διέλευση του κουλουκίου μπορεί να αποπροσανατολίσει προς στιγμήν μερικές νεαρές αθλήτριες του Εργοτέλη (αλλά μόνο προς στιγμήν) και ότι ο τάφος του Καζαντζάκη είναι το ιδανικό σημείο για να βγάλεις το σκύλο σου βόλτα, εξαιρουμένου του γεγονότος ότι απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους στα τείχη (όπως διαπίστωσα ατυχώς κατά την έξοδο).

Ως νομοταγής πολίτης αποφάσισα ότι τέρμα τα τείχη, και η τρίτη βόλτα θα γινόταν εκεί που πάνε όλοι οι εξόριστοι της πόλης: πεζοί, ποδηλάτες, σκύλοι, κουτσοί-στραβοί στον Κούλε και επί του λιμενοβραχίονα. Η απόσταση από τον Κούλε μέχρι το πράσινο φανάρι της εισόδου στο λιμάνι είναι (μετρημένα στο έδαφος του μώλου) 2250 μέτρα, άρα μετ' επιστροφής τεσεράμισι χιλιόμετρα. Υπολόγισα συνολικά πέντε αν βάλουμε και την απόσταση μέχρι το πάρκιγκ και λογάριασα πως με χαλαρό περπάτημα μία ώρα πάνω-κάτω είμαστε εντάξει. Δυστυχώς, όταν έφτασα στο πάρκιγκ εξουθενωμένος μετά από δυόμιση ώρες, κατάλαβα ότι δεν μπορείς να συντονίσεις εύκολα τις επιθυμίες ενός εκατοντάκιλου σαραντάχρονου ανθρώπου και ενός διομισάκιλου τετράμηνου σκύλου, εκτός ίσως από την ακατάσχετη επιθυμία και των δύο για άφθονο νερό μετά τη βόλτα. Μοιραστήκαμε ένα μπουκάλι και μέχρι να το πάω σπίτι του το κουλούκι ήδη ροχάλιζε στο καλαθάκι.

Την επόμενη μέρα το ξανακατέβασα στο λιμάνι, αλλά αυτή τη φορά απέφυγα το λιμενοβραχίονα και περιορίστηκα σε ένα ανώδυνο σουλάτσο Παλιό Ψυγείο-Βάρδια-Μαρίνα όπου το κουλούκι αφενός ενθουσιάστηκε με το τραβηγμένο έξω καΐκι που "στολίζει" το χώρο (τόσο που έκτοτε διάλεγε ακριβώς αυτό το σημείο για να ξαλαφρώσει) και αφετέρου επέδειξε αξιοσημείωτο τσαμπουκά εναντίων πολύ πιο μεγαλόσωμων και ενήλικων σκύλων της περιοχής που προς μεγάλη μου ανακούφιση δεν καταδέχτηκαν να το κάνουν μια χαψιά. Καλού κακού πάντως το έσυρα μέχρι τα ιστιοπλοϊκά και το πήγα σηκωτό στην πλωτή εξέδρα και μετά το ανέβασα με το στανιό στο "Πελαγίς" όπου ο Γιάννης φιλοξενούσε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της Συντρίμ τημ σε ένα μικρό σπαγγέτι-πάρτυ. Αν και αρχικά το κουλούκι δε γούσταρε ιστιοπλοΐα, σύντομα βρέθηκε εν μέσω χαδιών και ταϊσμάτων στο επίκεντρο της προσοχής και μάλλον του άρεσε. Ατυχώς βαρέθηκε γρήγορα (μόλις τέλειωσαν τα μακαρόνια) και βάλθηκε να με δαγκώνει με μανία ίσαμε που το περιμάζεψα και ξαναπήγαμε σπίτι.

Η επόμενη βόλτα ήταν η τελευταία. Πήγα και το πήρα πολύ αργά το βράδι, μετά από μια εξοντωτική μέρα στη θάλασσα. Όταν έφτασα σπίτι είδα το μουσούδι του που ξεπρόβαλλε από τη βεράντα. Μόλις άνοιξα την πόρτα πετάχτηκε και χώθηκε μόνο του στο καλαθάκι. Πήγαμε πάλι στο λιμάνι - έτρεξε μέχρι το καΐκι για τους γνωστούς λόγους και μετά έπαιξε λίγο με διάφορα αντικείμενα που μάζευε από κάτω και μου τα έφερνε. Κάποτε βαρεθήκαμε και οι δύο - με τράβηξε μέχρι το αμάξι, μπήκε πάλι μόνο του στο καλάθι και γυρίσαμε πίσω. Άλλαξα το νερό και το φαγητό, το χάιδεψα λιγάκι και έφυγα. Βγαίνοντας είδα πάλι το μουσούδι του στη βεράντα - το αποχαιρέτησα με μια κίνηση του χεριού.

Η ιδιοκτήτρια επανέκαμψε την άλλη μέρα - μου είπε στο τηλέφωνο ότι το βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση. Πήγαμε όλοι μαζί για μπάνιο - για κάποιο περίεργο λόγο το κουλούκι άκουγε πιο πολύ εμένα παρά εκείνην. Γενικά πάντως δεν άκουγε και πολύ - ό,τι δαγκωνόταν το δάγκωνε, ό,τι τρωγόταν το έτρωγε, ό,τι κυνηγιόταν το κυνηγούσε. Κάποτε νύχτωσε - γυρίζαμε στο Ηράκλειο όταν η κοπέλα με ρώτησε:

- Καλά, είσαι σίγουρος ότι δεν αγαπάς τα σκυλιά;
- Φυσικά, γιατί ρωτάς;
- Γιατί αυτό σε λατρεύει, μου φαίνεται.
- Η αλήθεια είναι ότι κάθε απόγευμα που πήγαινα, το κουλούκι κατουριόταν απ' τη χαρά του.
- Με όλους κατουριέται, μωρό είναι, μην το παίρνεις προσωπικά. Πάντως σε κατασυμπάθησε. Εσύ δεν το κατασυμπάθησες;

Έκανα μια κίνηση "έτσι κι έτσι" με το χέρι. Ήξερα όμως ότι έλεγα ψέματα κατά βάθος.

- Το κουλούκι μου, συνέχισε η κοπέλα εμφατικά, είναι το πιο όμορφο κουλούκι του κόσμου.

Σκέφτηκα ότι κι αυτό ψέμα ήταν, αλλά της κουκουβάγιας το μικρό είν' το πιο όμορφο στο δάσος. Χαμογέλασα. Είχε νυχτώσει για τα καλά πια - η πόλη άναβε τα φώτα της ένα ένα στο βάθος.

Στο πίσω κάθισμα, το πιο όμορφο κουλούκι του κόσμου χασμουριόταν μέσα στο καλαθάκι του.

Το πιο όμορφο κουλούκι του κόσμου ενώ κατατροπώνει ένα παπούτσι νούμερο τριανταεφτά παρά θιν' αλός.


*Λάιλα ή Λεϊλά στα αραβικά σημαίνει Νύχτα, αλλά μάλλον το κουλούκι ονομάστηκε έτσι από το ομώνυμο τραγούδι (Layla) του Έρικ Κλάπτον.