Το καλοκαίρι προχωρεί... (Πατρίτσια Αδαμοπούλου)

[...] Το καλοκαίρι, ανεξάρτητα αν θα φύγεις ή θα μείνεις, όταν δουλεύεις έχεις τη σταθερή αίσθηση πως κάνεις υπερωρίες. Πως κάνεις κάτι που δεν ώφειλες. Γιατί η αυθεντική λειτουργία αλλά και η γοητεία του καλοκαιριού δεν ανιχνεύεται στις πολυπράγμονες φυσιολατρίες των τουριστικών γραφείων. Το καλοκαίρι είναι εποχή ανατρεπτική. Η γη πλησιάζει τον ήλιο περισσότερο παρά ποτέ. Οι αρμοί της συνήθειας και των παραδεδομένων πυρπολούνται. Ο κόσμος αποκαλύπτεται στο στοιχειακό του μεγαλείο. Δεν είναι ώρα για περισπασμούς εργασίας. Τώρα τα δύο μισοφέγγαρα συγκλίνουν στο στερέωμα, όπως στη νήσο των Μακάρων. Και ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Το καλοκαίρι, λίγο να προσέξεις, μαθαίνεις. Μαθαίνεις όπως όταν πήγαινες στις κούνιες και ο κόσμος γινόταν ένας πολύχρωμος κύκλος. Και εσύ απογειωνόσουν. Πόσο διαρκούσε το στροβίλισμα; Δεν μπορούσες να πεις.

Έτσι και το καλοκαίρι. Μέσα στη μαυλιστική ζέστη όλα συμπλέκονται. Οι ήχοι των τζιτζικιών εκπέμπουν μικρές λάμψεις. Η θάλασσα που λαμπυρίζει ηχεί σαν τζιτζίκι. Και η μυρωδιά των πεύκων κυματίζει. Λιώνοντας στο στόμα σου τη βανίλια ή το παγάκι της λεμονάδας είσαι σαν ένας μικρός θεός που τρέφεται με αμβροσία. Και αγγίζεις τη μεγάλη αλήθεια: Η αιωνιότητα είναι κάτι που μαθαίνεται και γίνεται. Είναι σαν άσκηση γεωμετρίας. Αρκεί να πιστέψεις στο εύρος των προοπτικών του πρόσκαιρου.

Γρηγορείτε και μετανοείτε. Το καλοκαίρι προχωρεί.

Πατρίτσια Αδαμοπούλου
ΤΟ ΒΗΜΑ - 19/7/1998