Ανώμαλα ζευγάρια* (Περικλής Κοροβέσης)

(...) Από την πλευρά λοιπόν του ανεξάρτητου παρατηρητή, αυτό που μου είναι εντυπωσιακό είναι οι στιγμές που επιλέγει το ζευγάρι για να τσακωθεί.

Ενώ έχουν μια κανονική συμβίωση, χαλαλίζουν χιλιάδες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, βρίσκουν να "επεξεργαστούν" τα προβλήματά τους όταν είναι σε ταξίδι ή ασυνήθιστες διακοπές, όπου και οι δύο τις ήθελαν πολύ και τους είχαν κοστίσει πανάκριβα. Φιλικό μου ζευγάρι έμεινε κλεισμένο για μία εβδομάδα στο ξενοδοχείο τους στη Βενετία χωρίς να δούνε τίποτα. Η κυρία είχε κάνει μια άστοχη παρατήρηση, πως το κουστούμι που φοράει ο κύριός της ήταν κατάλληλο μόνο για νυφοπάζαρο στο Αιγάλεω. Ο κύριος παρατήρησε πως ήταν δικό της δώρο! Τη συνέχεια την ξέρετε. Ακόμη, ευνοϊκός τόπος για τέτοια ξεσπάσματα είναι οι φιλικές παρέες, όπου το φιλόξενο ζευγάρι για μέρες κάνει προετοιμασίες και την τελευταία στιγμή ανατρέπονται όλα από κάποιο τηλεφώνημα που δέχτηκε ο σύζυγος. Στον αντίποδα αυτής της γυναικείας συμπεριφοράς, είναι η ανδρική. Αυτός κατά κανόνα αντιδράει μ' αφασία. Νομίζεις πως έγινε κωφάλαλος ή αυτιστικός και έχει χάσει την επαφή με τον έξω κόσμο.

Όταν περάσει η θύελλα και τα πάντα επανέλθουν στο κανονικό, κανείς δεν θυμάται τίποτα. Ίσως γιατί σειρά έχουν τ' άλλα ζευγάρια και μέχρι να έρθει πάλι η σειρά τους, έχουν καιρό. Εγώ πάντως, όταν βέβαια δεν μ' αφορά η κατάσταση, βλέπω αυτές τις εκδηλώσεις με συμπάθεια. Μου θυμίζουν τα "τυφλά" κοινωνικά κινήματα, που ξεσπούν πάντα στην ακατάλληλη στιγμή και τον ακατάλληλο χώρο. Ενίοτε και με λάθος κατεύθυνση και με λάθος στόχο. Βρίσκω πως είναι μια απελπισμένη κραυγή για να ορίσεις τον εαυτό σου, να αισθανθείς πως υπάρχεις, πως δεν καταβροχθίζεσαι από τον άλλον, προσπαθώντας να εξουδετερώσεις την απειλή που αντιπροσωπεύει ο άλλος, μετατρέποντάς τον σε ιδιοκτησία σου.

Αλλά το σύμπαν που υπάρχει μέσα μας δεν μπορεί να γίνει ιδιοκτησία. Όντας καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι και να συνυπάρχουμε μ' ένα εαυτό, εξίσου απέραντο και μυστηριώδη, όπως ο κόσμος, δεν μπορούμε να προσφέρουμε καμιά ασφάλεια στον άλλον ούτε ο άλλος σε μας. Μας χρειάζεται μονάχα η δικιά μας συμφιλίωση με τον εαυτό μας, ακριβώς για να δεχτούμε την απειλή του άλλου. Και αυτός είναι ο έρωτας. Η απόφασή σου να χάσεις, για να μετασχηματιστείς σε κάτι που δεν ξέρεις. Μ' άλλα λόγια, η συμφιλίωση με το φθαρτό της ύπαρξης για κάποιες στιγμές αιωνιότητας. Όποιος ευνουχίζει δεν αγαπάει. Απλά εκφράζει την ανικανότητά του ν' αγαπηθεί.

Περικλής Κοροβέσης
"Στο ψευδοκράτος των Αθηνών"
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 27/1/1997

* Δε μου φαίνονται ανώμαλα - κάπως υπερβολικά συνηθισμένα μου φαίνονται. Πάντως οφείλω ευχαριστίες στο πρόσωπο που έγινε αφορμη να ξαναθυμηθώ απόψε το παραπάνω κείμενο.