ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


5/5/10

Μανή, Θεκέλ, Φάρες

Φωτό (c) Associated Press, την εντόπισα στο www.in.gr με τη λεζάντα "Νεαρή διαδηλώτρια προσφέρει βοήθεια σε πεσμένο αστυνομικό". Αθήνα, 5/5/2010.

Κανονικά θα έπρεπε να μιλάω για τη βόλτα στους δρόμους του Άμστερνταμ, τις εικόνες που αποθησαύρισα, τον όποιο ενθουσιασμό του καινούργιου. Θα έπρεπε να λέω για το σπίτι "μου" που απέκτησα σήμερα κανονικά και με το νόμο, μετά από έντεκα μήνες και και πέντε μέρες περιπλάνησης. Θα έπρεπε να εκφράσω την ανησυχία μου για το αν το βηχαλάκι μου οφείλεται στην ύπαρξη μιας γάτας προ επταετίας σε αυτό το ίδιο σπίτι. Να πω για τα κανάλια, για τον κρυπτόμενο ήλιο, τη μυρωδιά έξω από τα coffee-shops, τα ποδήλατα, τα ποδήλατα και τα ποδήλατα. Κανονικά.

Αλλά δεν είναι κανονικά τα πράγματα, ακόμα και από απόσταση δυο χιλιάδων χιλιομέτρων σχεδόν. Δεν είναι κανονικά τα πράγματα, γιατί μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε τρεις λιγότεροι. Ακόμα χειρότερα, μετρηθήκαμε, ζυγιστήκαμε και βρεθήκαμε λειψοί, κατώτεροι των περιστάσεων, λίγοι. Από εδώ που βρίσκομαι δεν έχω πλήρη και σαφή εικόνα των πραγμάτων στην Ελλάδα, αλλά φοβάμαι πως είναι μια από κείνες τις φορές που η "μεγάλη" ιστορία παραμερίζει τις μικρές ιστοριούλες μας που βουλιάζουν στην ασημαντότητα. Περιδιαβαίνω τις ιστοσελίδες και τα ιστολόγια, ρίχνω ματιές στο facebook και μιλάω με κόσμο στην Ελλάδα, αλλά πιο πολύ βλέπω (με μια κάποια απελπισία, καιρό τώρα) το θρίαμβο της βλακείας, το αναμάσημα των βεβαιοτήτων και των στερεοτύπων ("όλοι αυτοί που..."), την ολοσχερή οπισθοχώρηση της κριτικής σκέψης, της ανάλυσης, ενίοτε ακόμα και της ανθρώπινης ευαισθησίας ή της απλής ικανότητας να ακούς.

Σαν συντελεστεί η καταστροφή, δεν είναι πολλά πια να πεις. Κοιτάζω τους διαλόγους στη Βουλή με απορία και θλίψη - αν και είμαι εξοικειωμένος με την ειδική γλώσσα της πολιτικής και εθισμένος να διαβάζω "μέσα από τις γραμμές", εδώ σηκώνω τα χέρια. Είτε οι ικανότητές μου με εγκατέλειψαν απότομα και δεν καταλαβαίνω τίποτα, είτε η όλη συζήτηση στερείται παντελώς νοήματος. Μπορεί να φταίει η αποσπασματική εικόνα που έχω λόγω της απόστασης, αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι θα γινόμουν και πολύ σοφότερος από τα παράθυρα των καναλιών. Των καναλιών της τηλεόρασης, εννοώ.

Γιατί το κανάλι έξω από το παράθυρό μου συνεχίζει να ρέει αδιόρατα. Κοιτάζω την κοιμισμένη πόλη - περασμένες έντεκα, άρα ήδη πολύ αργά για τα τοπικά ήθη. Σκέφτομαι τη μακρινή Αθήνα που βράζει, τους φίλους και τους ανθρώπους που αγαπώ, εκείνους με τους οποίους αισθάνομαι αλληλέγγυος, τους επαναστατημένους της συγκυρίας. Σκέφτομαι την αήττητη ηλιθιότητα των μπαχαλάκηδων μουτζαχεντίν της "εξέγερσης": σήμερα τρεις, αύριο χίλιοι δεκατρείς (οι νεκροί). Σκέφτομαι την τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, ακόμη και αυτών με τους οποίους κατά κανόνα συμπορεύομαι. Σκέφτομαι την έρημη χώρα μου, στο δοκιμαστικό σωλήνα των κατ' ευφημισμόν "κερδοσκόπων" και του ΔΝΤ για τεστ αντοχής, παιχνιδάκι των "αγορών" και του καπιταλισμού (τζιζ! μη λες κακές λέξεις!). Σκέφτομαι πώς δεν έφερα μαζί μου κάποιο αντίγραφο της Παλαιάς Διαθήκης και πως πρέπει να στηριχτώ στη μνήμη μου για να θυμηθώ την ιστορία από το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ με το χέρι που έγραφε στον τοίχο τη φράση του τίτλου (εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής) και όριζε την τιμωρία του "λειψού" άρχοντα. Και μετά θυμάμαι από το ίδιο βιβλίο την ιστορία των τριών παίδων εν καμίνω.

Μα στο καμίνι του σήμερα, ποιος άγγελος θα βρεθεί να μας δροσίσει;


ΥΓ. Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται από μια ιστορία που ανεφέρεται στο 5ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ (δείτε το εδώ στη μετάφραση των Ο'). Στο ίδιο βιβλίο, στο 3ο κεφάλαιο, περιγράφεται η ιστορία των τριών παίδων, με κάποιες παραλλαγές στους Ο' σε σχέση με το εβραϊκό κείμενο που διασώζεται.

7 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Έρημη Χώρα...

Christoforos είπε...

Καλά εσύ έφυγες νωρίς...(εγκαίρως;)

Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτό το αίσθημα αποπροσνατολισμού που περιγράφεις. Είναι από τις λίγες φορές που οι καταστάσεις μοιάζουν τόσο μπερδεμένες κι όλα τα επιχειρήματα τόσο εύκολα αλλάζουν χέρια, διαστρεβλώνονται καταντούν αγνώριστα..

Μανή, Θεκέλ, Φάρες έγραψε στον τοίχο η "ορατή χειρ". Εμάς μας προέγραψαν οι "αόρατες χείρες" της αγοράς και μας ξέγραψαν οι "ιδανικοί αυτόχειρες" άρχοντες μας.

Βάλε κανένα τραγουδάκι ακόμα να αλεγράρεις. Γιατί μόνο στην τέχνη θα βρούμε αναπαμό από τη "δούλεψη τους".

voupou είπε...

Οι διάλογοι στη βουλή ήταν σαφείς και καθόλου μα καθόλου άνευ νοήματος. Ετρίψαν τα χεράκια τους εκεί μέσα για το αθώο αίμα, κράτησαν ένος λεπτού σιγή για το σόου πριν ακόμη επιβεβαιωθούν επισήμως οι νεκροί και προτού καν μεταφερθούν από το σημείο της τραγωδίας και όρμησαν... Οι σοσιαλιστές και οι συγκυβερνήτες τους οι φασίστες, με τη βοήθεια των γελοίων ανεγκέφαλων ή εγκάθετων μολοτωφόρων, οι πρώτοι εμμέσως και οι δεύτεροι αμέσως, ποινικοποίησαν, ουσιαστικά, το πεζοδρόμιο. Δεν είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι, αλλά δε νομίζω να έχει δεχτεί το ΚΚΕ τέτοια επίθεση από το 74 και μετά. Λίγο ακόμα και θα κατεβάσουν τα τανκς.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ μαζί σου, θλίβομαι για τους αθώους και οργίζομαι για τους ανεγκέφαλους μουτζαχεντίν της εξέγερσης. Για να ξέρουμε όμως τι πραγματικά έφεραν οι "αγορές" σε αυτή τη χώρα, θα σου πρότεινα να βγάλεις τη φωτογραφία με το πεσμένο γουρουνάκι και, μια και τους έιδα με τα μάτια μου να βαράνε γυναικόπαιδα στο ψαχνό εκτελώντας εντολές, να την αντικαταστήσεις με ένα από τα παρακάτω:

http://www.youtube.com/watch?v=hkQ4YsRlFxI&feature=related
Η τελευταία φράση στο τέλος του βίντεο είναι όλο το ζουμί...

http://www.youtube.com/watch?v=kT3rj-kCHEc&feature=player_embedded

http://www.youtube.com/watch?v=RW4RMahYzYM

http://3.bp.blogspot.com/_Moz08RhEWgo/S-QcjvP-TpI/AAAAAAAC3KI/Z8jkzi3C_mE/s1600/dsc_6304hzsvsa.jpg

Β. είπε...

Έβαλα κι άλλο τραγουδάκι Χριστόφορε, τώρα το πόσο θα αλεγράρουμε είναι άλλη κουβέντα...

Έπεφτε και μια "κίτρινη παλιά βροχή" απ' το πρωί στο Λέιντεν...

Όχι ακριβώς τα τανκς - το μείζον πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας, στον οποίον συντελούν τα μάλα οι "κουκουλοφόροι", φοβούμαι... (Δεν μου αρέσει ο όρος, αλλά για να συνεννοούμαστε).

Και μια είσαι παλιός, πιθανώς θα θυμάσαι ότι όπως διευκρίνιζε ο Πανούσης ήδη από τη δεκαετία του 1980, είναι άλλο οι μπάτσοι, άλλο τα γουρούνια, άλλο οι δολοφόνοι, μην τα μπλέκουμε.

Οπότε η εικόνα θα παραμείνει ως έχει, με την άδειά σας, βουπου μου...

voupou είπε...

Alegro όσο δεν πάει το τραγουδάκι...

Συμφωνώ μαζί σου για τον εκφασισμό της κοινωνίας, άντε να συμφωνήσω και για την συμβόλη των "κουκουλοφόρων", αν και επίσης σιχαίνομαι τη λέξη μια και τσουβαλιάζει ένα κάρο ανθρώπους... Μη μου πείς όμως ότι το βίντεο με τις βιτρίνες δε σου θυμίσε το βίντεο από τη χουντα με τους μπάτσους που δέρνουν διαδηλωτή, ο ένας μπάτσος πέφτει και όταν σηκώνεται πετάει πέτρα σε τζαμαρία... Άλλο ο χουντόμπατσος, άλλο ο ταξικός σύντροφός ΜΑΤατζής των 700 ευρώ; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος με αυτά που βλέπω αυτές τις μέρες της ιδιότυπης χούντας στην οποία μπήκαμε... Αυτοί θα κάνουν τις εισπράξεις για τα ομόλογα φίλε... Τα ΜΑΤ, οι ΔΕΛΤΑ και οι ΔΙΑΣ.... κι ας τα λέει χαριτωμένα καμιά φορά ο σύντροφος Πανούσης.

Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας είπε...

Με γύρεψε κανείς; Φαντάζομαι πως ήταν σχήμα λόγου. Βάζει μεγάλη υποχρέωση όποιος φωνάζει αγγέλους. Καλύτερα να λείπει. Στο καμίνι πιασμένοι, φτύνουμε όλοι μαζί και σβήνει. Απλό.

Β. είπε...

Μα στο "όλοι μαζί" είναι το πρόβλημά μας, αγαπητέ μου... Από του "ούλοι εμείς, εφέντη" μέχρι το σήμερα, τόσο νερό κύλησε...