Κανονικά

Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Φωτό Ροβυθέ, Παρίσι, Δεκέμβριος 2010.

Κανονικά σήμερα θα έγραφα ίσως για την τελευταία μου ιστιοπλοϊκή βόλτα εδώ στα πέριξ ή ίσως κάποια παλιά ιστορία που θυμήθηκα τις προάλλες και διηγούμουν σε μια φίλη φοιτήτρια για την εποχή που ήμουν στην ηλικία της και κατέβαινα αργά τη νύχτα πεζός από την έρημη Πανεπιστημιούπολη. Μπορεί ίσως να αντέγραφα καμιά ακόμα ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη, ενδεχομένως από τα Δευτεροκανονικά, κάτι για το Βηλ και το Δράκοντα ως υπόδειγμα ορθολογικής σκέψης (και όμως...) ή την ιστορία της όμορφης Σωσάννας ως αρχετυπική αστυνομικοδικαστική περιπέτεια. Μπορεί να περιέγραφα το ξεκίνημα της οικιακής κινηματογραφικής λέσχης που οι σινεφίλ προθέσεις της συμπληρώνονται από (ή εξελίσσονται αργά σε) γευσιγνωσία διαφορετικών ντιπ και τουρνουά τρίβιαλ περσούιτ.

Μπορεί να βαριόμουν αρκετά, τόσο ώστε να αρκεστώ να αναπαράγω απλώς κάποιες δανεικές λέξεις, κανένα μεταπολεμικό ποίημα από αυτά που μου αρέσουν και έχω στην ιστολογική παρακαταθήκη. Μπορεί τέλος να βαριόμουν τόσο που να μην έγραφα τίποτα απολύτως, και να περνούσα το βράδυ διαβάζοντας ή πηγαίνοντας σε μια χοροθεατρική παράσταση που παίζουν κάποιοι παλιοί γνωστοί ή βγαίνοντας έξω με διάφορα ενδεχόμενα πρόσωπα αν υπερνικούσα την ιστιοπλοϊκή κούραση και τη φυσική μου τάση προς την απραξία.

Αλλά σήμερα δεν είναι μια κανονική μέρα, δεν είναι η αρχή ενός κάπως πιο «αναπαυτικού» Σαββατοκύριακου, δεν είναι η μέρα να κάνουμε πλακίτσα στα social media με τα σαρδάμ του ενός ή την πομπώδη ξερολίαση και το μπιζιμποντισμό του άλλου. Δεν είναι η μέρα να επαναβεβαιώσουμε τις αιώνιες βεβαιότητες (αυτό σίγουρα δεν είναι).

Γιατί σήμερα είναι η 14η Νοεμβρίου 2015, είναι η μέρα που ξημέρωσε μετά τη ματωμένη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι.

Σήμερα είμαστε όλοι Γάλλοι.

Κι όπως έγραψε κι η Μ. στον τοίχο της, σήμερα είμαστε όλοι Γάλλοι επειδή πριν δεν είμασταν ποτέ όλοι Σύροι.

Ή τέλος πάντων, και γι’ αυτό.

Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη ξανά, λίγο πιο ευρυγώνια. Φωτό ό.π.