Δώδεκα

Λιτός μεζές και μια ρακή. (Βρήκα την εικόνα σε δέκα μεριές στο διαδίκτυο, οπότε δεν ξέρω ποια είναι η αυθεντική πηγή.)

Τώρα που τα θυμάμαι αναδρομικώς δεν είμαι και βέβαιος απόλυτα, αλλά θα μπορούσε η μέρα που το συμφωνήσαμε να είναι 9 Σεπτεμβρίου. Του 2009, εννοείται, ώστε να ταιριάζει ημερολογιακώς η γραφή: 09/09/09. Ωστόσο 9 του Σεπτέβρη στην Κρήτη μόνο κρύο δεν κάνει, κι εκείνη τη μέρα θυμάμαι καλά ότι πίναμε ρακές στριμωγμένοι σ’ εκείνο τον καφενέ (μου διαφεύγει το όνομά του) δίπλα σε μια ξυλόσομπα μάλλον που έκαιγε· το θυμάμαι διότι μου είχε καεί η πλάτη κι έψαχνα τρόπο να πάω να καθήσω αλλού. Δύσκολο βέβαια, διότι το μαγαζί ήταν γεμάτο (άρα δεν είχε τραπεζάκια έξω, άρα μάλλον όχι Σεπτέβρης, εν τέλει) κι εγώ είχα φτάσει φυσικά τελευταίος, σα γνήσιος καριώτης ανάμεσα στα άλλα συντρίμμια, οπότε φυσικά πήρα την τελευταία διαθέσιμη θέση, κολλημένος πάνω στη σόμπα.

Θα πρέπει να ρωτήσω τη Μαρίστρα, που έχει ακόμα στο κινητό της φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά, οπότε θα έχει καταγραφεί η ημερομηνία και πιθανότατα θα θυμάται και πώς λέγανε το μαγαζί. Πάντως πρέπει να ήταν το 2009, καθότι σχετικά αρχές του 2010 εγώ την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από τη μεγαλόνησο και δεν έχω ξαναφανεί έκτοτε κατά κει. Το ζητούμενο πάντως ήταν ένα γενικό ραντεβού σε κάποια συμμετρική ημερομηνία του μέλλοντος. 10/10/10 δεν ήταν κι άσχημα, αλλά ήταν κοντινό κάπως. 11/11/11 ήταν κάπως καταθλιπτικά ομοιόμορφο, δε συγκέντρωσε σοβαρή υποστήριξη. Οπότε τι μας έμεινε; 12/12/12. Ραντεβού. Αν τότε ήταν Σεπτέβρης, το ραντεβού θα ήταν σε τρία χρόνια, τρεις μήνες και τρεις μέρες. Στο ίδιο μέρος. Οι ίδιοι· έτσι όπως είμαστε.

Τώρα πια βέβαια δεν είμαι 100% σίγουρος ποιοι ήμασταν. Ήμουν εγώ βέβαια, ήταν η Μαρίστρα και η Μανταλένα. Προφανώς ο Νέτος και ο Ίμερος. Πιθανώς να ήταν και ο Λάζαρος αλλά δεν έχω κάποια έντονη ανάμνησή του. Η Βιντσιρέλα ήταν; Λογικά θα ήταν. Για την Κάντυ δεν είμαι σίγουρος, μάλλον όχι. Ήταν και κανένας άλλος; Θα σας γελάσω. Θα πρέπει να ρωτήσω και φυσικά θα εκτεθώ άμα ρωτήσω, καθότι υποτίθεται ότι εγώ είμαι αυτός με τη μνήμη ελέφαντα. Αλλά για την ώρα η μνήμη μου αδυνατίζει και πάει (σε αντίθεση με τη λοιπή κοψιά που όλο και περισσότερο φέρνει σε ελέφαντα) και το μόνο που θυμάμαι εναργώς από εκείνη τη βραδιά ήταν η συζήτηση για το τέλος του κόσμου. Το επικείμενο· ξέρετε τώρα. Μαζί με το χειμερινό ηλιοστάσιο, που είπαν και οι Μάγια. Ή οι Ίνκα, οι Αζτέκοι, οι Ολμέκοι ή οι Τολτέκοι, τρέχα γύρευε τώρα. Αυτοί, τέλος πάντων, που υπολόγισαν το χρόνο μέχρι ακριβώς το χειμερινό ηλιοστάσιο του 2012 και μετά γιοκ. Σα να τελείωνε ο χρόνος ολοσχερώς.

Κι επειδή οι Μάγια (ή οι Ίνκα ή οι άλλοι τέλος πάντων) ήταν αρκετά σοφοί ώστε να ξέρουν πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου (αν και όχι αρκετά ώστε να έχουν ανακαλύψει τον τροχό, ας πούμε), εμείς είπαμε να λάβουμε τα μέτρα μας και να βρεθούμε εννιά ολόκληρες μέρες πριν διανυθεί σύμπας ο χρόνος, ώστε να μπορούμε να πιούμε τις ρακές μας σαν τους ανθρώπους, να πάμε καμιά ιστιοπλοϊκή βολτίτσα Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, και να διηγηθούμε ο ένας στο άλλο πώς περάσαμε τα τελευταία τρία χρόνια, τρεις μήνες και τρεις μέρες (ή περίπου). Μάλιστα, είχα προτείνει στην παρέα να πάμε την Πρωτοχρονιά του 2013 (δηλαδή πάνω-κάτω δέκα μέρες μετά το τέλος του κόσμου) όλοι μαζί στην Ικαρία που έχουμε και κάτι ωραία εορταστικά έθιμα. Στην παρατήρηση ότι στο αναμεταξύ θα έχει καταστραφεί ο κόσμος, διευκρίνισα ότι στην Ικαρία όλα γίνονται βραδέως και με χαρακτηριστική καθυστέρηση, οπότε είναι πλέον ή βέβαιον ότι ακόμα και αν έχει καταστραφεί ο κόσμος το 2012, ουδόλως μας αποτρέπει αυτό από το να γιορτάσουμε την ικαριακή Πρωτοχρονιά του 2013.

Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, και μετά το ξεχάσαμε βέβαια καθώς πέρασε η επήρεια της ρακής και πήγε ο καθένας στη δουλειά του, αν και αραιά και που όλο και κάποιος το θυμότανε και πέταγε κάτι σαν «άντε, τα λέμε στις 12/12» ή «μην ξεχάσεις να κλείσεις εισιτήρια για τις 12». Κάποια στιγμή, καθώς ο καιρός πλησίαζε, άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά, αλλά η κρίσιμη ημερομηνία έπεφτε τόσο μεσοβδόμαδα που ήταν αδύνατον να σκάσω μύτη στην Κρήτη χωρίς να χαλάσω παραπάνω μέρες άδειας από όσες όντως δικαιούμαι (έχοντας ήδη υπερβεί κατά τι, σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα, τις Πορτογαλικές προδιαγραφές άδειας – και χωρίς να μετράμε τα επικείμενα Χριστούγεννα, ε;). Άσε που για τους υπόλοιπους είναι πιο απλό, καθότι η πιο μακρινή διαδρομή τους θα είναι από την Αμμουδάρα ή την Αλικαρνασσό στο Ηράκλειο (βάλε δέκα χιλιόμετρα και πολλά λέω...) ενώ εγώ θα χρειαστώ πάνω από τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα, τρία αεροπλάνα τουλάχιστον και δεν ξέρω πόσα λεφτά, είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία στους καιρούς που ζούμε.

Οπότε το απώθησα στο κουτάκι με τα ουδέποτε πραγματοποιηθέντα σχέδια (πρέπει να πάρω ένα μεγαλύτερο κουτάκι, αυτό έχει αρχίσει και γεμίζει πλέον...), μαζί με την διαδρομή Αθήνα-Λισσαβώνα-Αθήνα οδικώς με το σαραβαλάκι μου, τις εκδρομές στη Μαδέιρα και τις Αζόρες, τη σιδηροδρομική εξερεύνηση της δυτικής Πελοποννήσου (αλλά στο μεταξύ πάει το τραίνο του Τρικούπη, έκλεισε) και την εικοσαήμερη μεταφορά του wannabe καινούργιου σκάφους του φίλου μου του Φ. από το Ντόβερ στο Καλαμάκι μέσω Γιβραλτάρ-Μάλαγας-Βαλεαρίδων-Σαρδηνίας-Σικελίας και ισθμού της Κορίνθου (μόνο που τελικά αγόρασε άλλο κοψοχρονιά από τη Σκιάθο και το έφερε μόνος του σε δυο μέρες).

Κι εκεί που ενταφίαζα ησύχως τη φιλοδοξία του εν λόγω reunion, μου έρχεται άξαφνα τις προάλλες ένα μηνυματάκι από μια φίλη που τότε δεν ήταν μέλος της επίμαχης παρέας: «Τι έγινε; Πότε έρχεσαι για το ραντεβού της 12/12/12;» Της εξήγησα ότι δεν έρχομαι πριν τις 22 και πάντως όχι στην Κρήτη. Απόρησε. Απόρησα κι εγώ με τη σειρά μου που το είχε υπόψιν, το υποτιθέμενο ραντεβού. «Ε, το κουβεντιάζαμε με τα παιδιά πριν κάμποσο καιρό, και έλεγα μήπως ερχόσουν». Α, το κουβεντιάζανε. Δηλαδή, κουβεντιαζόταν τα πράγμα. Πέτυχα τη Μανταλένα διαδικτυακώς, και είπα να ζητήσω διευκρινίσεις.

- Πού είσαι;
- Σπίτι μου. Δηλαδή στη μάνα μου.

Με όρους Μανταλένας, αυτό σημαίνει κάπου στο ρου του Άνω Δούναβη. Όχι στην Κρήτη πάντως.

- Παίζει να είσαι Ηράκλειο την άλλη βδομάδα;
- Πλάκα μου κάνεις; Τώρα μόλις έφυγα από κάτω, θα ξανακατέβω καλό Πάσχα και αν...

Πήρα μια ανάσα – δεν θα ήμουν ο μόνος απών.

- Α, έλεγα μήπως γινόταν το ραντεβού στις 12/12/12.
- Ε, δε θα είσαι online;
- Ορίστε;
- Στο σκάιπ, ρε παιδί μου, δε θα είσαι;
- Ξέρω γω; Θα είμαι.
- Ωραία. Θα είμαι κι εγώ. Θα τους βάλουμε να μας πάρουν.
- ...
- Άλλωστε μόλις που προλαβαίνουμε πριν καταστραφεί ο κόσμος.

Οπότε, συντριμμάκια και φίλοι, δεν ξέρω αν το πιάσατε το υποννοούμενο, αλλά στις 12/12/12 (και κατά προτίμηση γύρω στις 12...) φροντίστε να μαζευτείτε, να έχετε μαζί σας λάπτοπ και πρόσβαση στο διαδίκτυο, διότι το ραντεβού ισχύει κανονικά.

Έχω φυλάξει τη ρακή στο ψυγείο για την περίσταση.