ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


18/6/11

Περαστικές

Καλοκαιρινή βροχή και ασήμαντες αναμνήσεις. Δεν είναι στο κλίμα των ημερών, αλλά δεν τρέχει και τίποτα...

Γυρίζω σπίτι αργά το βράδι. Αφήνω τα κλειδιά στην κλειδαριά, στην εσωτερική πλευρά της πόρτας. Δεν έχει να κάνει με ασφάλεια· άλλωστε η πόρτα δεν κλειδώνει από μέσα για κάποιο λόγο, μόνο απέξω. Απλά για να τα βρίσκω εύκολα την άλλη μέρα το πρωί. Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε απέκτησα τη συγκεκριμένη συνήθεια, και συνειδητοποιώ ότι μου κόλλησε από μια κοπέλα, όταν με φιλοξενούσε ένα φεγγάρι στο σπίτι της στην Κρήτη. Ύστερα προσπαθώ να θυμηθώ άλλες μικρές καθημερινές συνήθειες που να έχω συνειδητά δανειστεί από άλλους. Παρατηρώ τον εαυτό μου για μια-δυο μέρες, παίζω λίγο με τη μνήμη...

Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Ας πούμε, το ανθρακούχο νερό (τη Σουρωτή, για την ακρίβεια) αντί αναψυκτικού, δανεισμένη από την Κ. πριν καμιά δεκαριά χρόνια (ως τότε δεν είχα δοκιμάσει τίποτα σχετικό, ούτε σόδα). Το ξύρισμα κόντρα μετά από το ξύρισμα κανονικά (ιδέα της Τάδε, ένα καλοκαίρι αρχές δεκαετίας '90 στη Σίφνο). Μια στάξη παγωμένο νερό στον ελληνικό καφέ χωρίς να χαλάσει το καϊμάκι, αλλά καθιζάνοντας απότομα το κατακάθι (θέλει τέχνη αυτό), από την Δείνα, στην Ικαρία, τέλη δεκαετίας '80 (ως τότε έπινα φραπέ). Την ξεχασμένη πια (καθότι χρόνια πλέον άκαπνος) συνήθεια να αναποδογυρίζω το πρώτο τσιγάρο στο πακέτο και να το καπνίζω τελευταίο (από εκείνο το κορίτσι στο ωδείο, γύρω στο 1985). Αλήθεια πώς το έλεγαν εκείνο το κορίτσι στο ωδείο;

Πάλι βρέχει στο Λέιντεν.




Γυναίκες, που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη·
γυναίκες, που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο·

γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
το κενό, μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ' ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε.

Να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
τα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,

γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα, και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!



(μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, σε ποίηση Κώστα Ουράνη με τον Αργύρη Μπακιρτζή, από το cd Βίος Ελληνικός, 2008)

4 σχόλια:

Το Φαουδι είπε...

Είναι ωραία και τρυφερά αυτά τα ΄σημάδια΄που αφήνουν πίσω τους οι άνθρωποι.
Αναρωτιέσαι τι άφησες κι εσύ;

Τηρήματα είπε...

Λοιπόν, αυτό που συμπεραίνω εγώ είναι απλά ότι το κλίμα του Λέιντεν σου 'χει κάνει τα νεύρα σμπαράλια, αγαπητέ Ροβυθέ... Για κάμε κουράγιο, α βγει κι ο ρημαδιασμένος ο ήλιος. Βρέχει κι εδώ άξαφνα, πάντως, νερό και δακρυγόνα, άστα...

Idom είπε...

Αχ, γλυκιές αναμνήσεις!

Όπως λέει και η παροιμία:
"Πίσω από κάθε μεγάλο μπλόγκερ κρύβονται πολλές γυναίκες"...

Είμαι όμως σίγουρος ότι και το δικό σου διάβα από την ζωή τους άφησε ίχνη ανεξίτηλα.
Όπως στην Σούλα που το έριξε στο μπλόγκινγκ, στην Τούλα που το έριξε στην επιστήμη, στην Κούλα που το έριξε στο φαΐ...

Α, ναι! Και στην Φούλα που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει.

:-(

Idom

Β. είπε...

Πίσω από κάθε μεγάλο μπλόγκερ κρύβονται σίγουρα πολλές γυναίκες, ειδικά αν ο μπλόγκερ είναι τετράφαρδος και πιάνει τόπο... Ατυχώς όσο και να φαρδύνω εγώ, φίλτατε, εδώ στην Ολλανδία περισσεύουν (οι πολλές γυναίκες) καθ' ύψος, οπότε δεν κρύβονται πια...

Αχ, γλυκές αναμνήσεις...

(Η Φούλα ποια είναι, την ξέρω;)

Ευτυχώς κορίτσια που εσείς τουλάχιστον γράφετε σοβαρά σχόλια...

Δρ. τι σου συνέβη; Χάιδεψες το Λουκάνικο και σε πήραν τα κλάματα; (Έχει ποτίσει το σκυλί από τις "βροχές"...)