Διεθνής διάσταση

Ό κόσμος στο χέρι σου· δεν είναι ακριβώς έτσι βέβαια, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας... Η εικόνα είναι από την ιστοσελίδα ενός ισπανικού ιδρύματος εκπαίδευσης που φέρει ένα όνομα βασιλέως (επαρκής λόγος για να μην αξιωθεί λινκ εδώ).

Υποτίθεται ότι είμαι συνηθισμένος σε αυτό το είδος επικοινωνίας αλλά ώρες ώρες το σκέφτομαι και με πιάνει κατιτί... Ξεκινάω να γράψω κάτι, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο το καλοκαιρινό Λέιντεν και τους Ολλανδούς που γυροφέρνουν στα κανάλια με τις βαρκούλες τους, φορώντας μαγιώ και αντηλιακό. Μιλάω στο τηλέφωνο (από τον υπολογιστή μου) με το Ν. στην Αθήνα, έπειτα η Β. μου γράφει στο skype (υποθέτω από Ηράκλειο) ότι φεύγει για την Ισημερινή Γουϊνέα, η Λ. μου στέλνει δυο λόγια που με χαροποιούν (όχι για αυτό που λένε, αλλά ακριβώς επειδή τα έστειλε), ανταλλάσσω κάτι φευγαλέα σχόλια στο facebook με διάφορους και ενώ στέλνω χαιρετίσματα στους αγανακτισμένους ιστιοπλόους, παρεμβαίνει στην κουβέντα η Ε. από τη Νέα Υόρκη (που με ρωτάει αν ξύπνησα κεφάτος ενώ είναι ήδη απόγευμα εδώ), χαζεύω λίγο την Εθνική Ελλάδος εναντίον της Μάλτας σε ένα κανάλι του Μαρόκου (!) που βρίσκω σε live streaming, ξανακάθομαι να τελειώσω το παρατημένο κείμενο κι εκεί μου στέλνει κάτι link η Κ. από το Παρίσι, ένα με επιστημονικά κόμιξ κι ένα άλλο stream όπου μια παρέα παίζει μουσική στα ΤΕΙ του Ρεθύμνου, και παίζει πολύ καλά μάλιστα, τόσο που παρατάω ό,τι έκανα, βάζω ένα κρασί κι ακούω εξαιρετική παραδοσιακή μουσική ζωντανά από το Ρέθυμνο, πιάνοντας όλο το κλίμα της συναυλίας, εγώ και άλλοι 22 που παρακολουθούμε διαδικτυακώς, ένας Θεός ξέρει από ποιά μέρη του κόσμου.

Η ώρα περνάει, χαζεύω τη φωτογραφία του μικρού Γ. που κάπου στον Πειραιά πρωτομπήκε σε σκαφάκι Όπτιμιστ στην ηλικία των έξι και η περήφανη μαμά του το ανέβασε από το Άμστερνταμ, διαβάζω σχόλια της Α. από τη Λισσαβώνα για κάτι που έγραψα για τις εκλογές στην Πορτογαλία, μαζί με κάτι άλλες δηλώσεις της Σ. από Ηράκλειο και μετά του Α. από Οξφόρδη αλλά και της Α. κάπου στην Κάτω Σαξωνία (δεν είμαι και βέβαιος με τα Γερμανικά κρατίδια) και το σκέφτομαι και με πιάνει πάλι κάτι· αυτή η παράξενη αίσθηση πώς έχω επικοινωνήσει με καμμιά δεκαριά ανθρώπους σήμερα αν και δεν έχω βγει ούτε στιγμή από το σπίτι και δεν έχω συναντήσει άνθρωπο.

Ψέματα· κάποια στιγμή κατέβηκα για να πετάξω τα σκουπίδια. Επιστρέφοντας είδα τα παιδιά του Ρέιμοντ και της Μαράικε που έπαιζαν στις σκάλες με την κόρη του Αλφόνς (άμα προσθέσεις τις ηλικίες τους, κάνουν δεν κάνουν δεκαπέντε όλα μαζί). Αλλά έχουν μάθει πια ότι δε μιλάω Nederlands και δε μου απευθύνουν το λόγο.

Η ώρα είναι έντεκα παρά κάτι. Κάπου στο Ρέθυμνο (δώδεκα παρά) κάποια άγνωστα σε μένα παιδιά τραγουδάνε το «Πέρα στους πέρα κάμπους» και αστειεύονται επί σκηνής. Οι φωνές τους γεμίζουν ένα δωμάτιο κάπου στο Λέιντεν.

Σηκώνομαι να κλείσω το ανοιχτό παράθυρο· σουρουπώνει.