Κάντε join

Dam, Amsterdam, 29 Μαΐου 2011.

Σάββατο, κατα τις τρεις, στην πλατεία Dam, μπροστά στο μνημείο των πεσόντων, καμμιά εκατοστή άτομα, Ισπανοί ως επί το πλείστον. Συμπαραστέκονται στους indignados των Ισπανικών πόλεων. Κάποιος πλησιάζει και μας δίνει μια μικρή μπροσούρα γραμμένη στα αγγλικά, και προσπαθεί να μας εξηγήσει το αίτημα. Του διευκρινίζουμε ότι ξέρουμε μια χαρά περί τίνος πρόκειται, ως Έλληνες. Συστηνόμαστε ισπανιστί - τον λένε Χόρχε - και πιάνει κουβέντα με το φίλο που φιλοξενώ αυτές τις μέρες στην Ολλανδία σχετικά με την αντιμετώπιση των συγκεντρώσεων από τα κατεστημένα media στις χώρες μας. Εγώ που δεν την κατέχω τη γλώσσα αρκούμαι στο να τραβάω φωτογραφίες τον κόσμο που κουνάει τα χέρια και λέει συνθήματα, υπό τα περίεργα βλέμματα των περαστικών.

Κάποιος μακρυμάλλης με φάτσα μάλλον ινδιάνικη, σωσίας του Εμιλιάνο Ζαπάτα, μιλάει σε μια ντουντούκα με κάπως σπαστά αγγλικά και εξηγεί το σκεπτικό της διαδήλωσης. Λίγα μέτρα πιο πέρα, περνάει μια παρέα Ολλανδών σαραντάρηδων, ντυμένων στα λευκά και χρυσά. Παραείναι κιτς ακόμα και για τα Ολλανδικά δεδομένα. Παρατηρούμε ότι το Άμστερνταμ είναι γεμάτο λευκοχρυσοντυμένους. Πιθανολογώ ότι πρόκειται για κάποιο event που μας διαφεύγει προσώρας. Κάποιοι παρατυχόντες νεαροί, χωρίς χρυσάφια αλλά ντυμένοι με κάτι πανομοιότυπα μπλουζάκια που γράφουν κάτι στα γερμανικά και σέρνουν ένα καροτσάκι με κάτι κολλημένες φωτογραφίες (τους;), μας ρωτάνε δείχνοντας τη διαδήλωση περί τίνος πρόκειται· τους εξηγούμε και κουνάνε το κεφάλι χωρίς άλλα σχόλια.

Ρωτάμε με τη σειρά μας για ποιο λόγο είναι εκείνοι έτσι· μας εξηγούν ότι ο τάδε της παρέας παντρεύεται και ήρθαν όλοι μαζί από τη Γερμανία για μπάτσελορ πάρτυ. Υποψιάζομαι ότι η βόλτα τους θα καταλήξει σύντομα στο red light district. Ο (νιόπαντρος) φίλος μου λέει στο μέλλοντα γαμπρό να μην ανησυχεί, ωραία είναι. Ο Ζαπάτα πλησιάζει και μας προτείνει πάλι τη μίνι μπροσούρα, αλλά την έχουμε ήδη στην κατοχή μας. Κατευθύνεται προς τους πιτσιρικάδες Γερμανούς, που δε δείχνουν και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κόσμος πηγαινοέρχεται, τα ισπανόπουλα κουνάνε πάλι τα χέρια κυματιστά.

Κυριακή απόγευμα, περνάμε πάλι από τη Dam, αλλά εκτός από κάτι περιστέρια και κάτι τριτοκοσμικούς, δε φαίνεται κάτι σε διαδήλωση μπροστά στο μνημείο. Ωστόσο, τεράστια πλήθη λευκοχρυσοντυμένων Ολλανδών ανεβοκατεβαίνουν τη Damrak και τους κάθετους δρόμους. Μαθαίνουμε ότι πάνε σε ένα πάρτυ στο Amsterdam Arena (το γήπεδο του Άγιαξ) που έχει λευκόχρυσο dress code. Το εξασκημένο μάτι του φίλου μου εντοπίζει το Ζαπάτα να συζητάει με έναν αστυνομικό πάνω σε μια μηχανή. Προφανώς ο αστυνόμος έχει απαγορεύσει τη συνάθροιση δίπλα στο άγαλμα, και ο κόσμος έχει πάει απέναντι, μπροστά στο ανάκτορο.

Διασχίζουμε το δρόμο ταυτόχρονα με το συμπαθή Εμιλιάνο, που παίρνει τη ντουντούκα και εξηγεί με τα ίδια χτεσινά μαραμένα αγγλικά ότι θα διαμαρτυρηθούν στο δημαρχείο, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει τις συναθροίσεις δίπλα στο μνημείο. Βέβαια μικρή σημασία έχει, καθώς οι ισπανόφωνοι έχουν κάνει έναν κύκλο (στο κέντρο του οποίου έχει και κάτι πιατάκια με μεζεδάκια) και συζητάνε τα τεκταινόμενα.

Παραδίπλα σχηματίζεται ένας άλλος κύκλος, από Έλληνες, φοιτητές κυρίως από όσο μπορώ να καταλάβω. Ένα παλληκάρι φωνάζει στα ελληνικά ότι «όποιος θέλει να κάνει join να έρθει κοντά», και μια κοπέλα συμπληρώνει γελώντας ότι μετά το join μπορούν να κάνουν like. Κάθονται κυκλικά και κουβεντιάζουν (αν και δεν έχει φαΐ εδώ), και για λίγη ώρα παρακολουθώ τη Λαϊκή Συνέλευση Άμστερνταμ εκ του σύνεγγυς.

Κάποιοι γράφουν συνθήματα σε χαρτιά ενώ διάφορος κόσμος παίρνει το λόγο. Μερικά από αυτά που ακούγονται μου φαίνονται υπερβολικά απλοϊκά, σκέφτομαι όμως ότι δεν έχει τόση σημασία. Η αλήθεια είναι ότι σε όλη αυτή την ιστορία των indignados θα προτιμούσα κριτική περισσότερο πολιτική, στοχευμένη ας πούμε στον καπιταλισμό, το κεφάλαιο και τις τράπεζες, παρά στους «πολιτικούς», την κατά τόπους τρόικα και το εκάστοτε μνημόνιο αυτό καθεαυτό. Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν είναι ο ρόλος μου να «εξηγήσω» στα παιδιά που κουβεντιάζουν τα κατ' εμέ λάθη τους· αρκετό καπέλωμα έχει φάει ο κόσμος τόσα χρόνια έτσι κι αλλιώς. Δε θέλω λοιπόν να πάρω το λόγο, αν και ίσως κάποιοι να άκουγαν με ενδιαφέρον, διότι μου φαίνεται πιο σημαντικό να μιλάνε όσοι δεν έχουν ξαναμιλήσει ως τώρα γι' αυτά. Αν χρειαστεί θα κάνω comment, ναι; Ναι.

Η νιόπαντρη σύζυγος έρχεται να μας συναντήσει. Ψάχνω για το χτεσινό Χόρχε στον κύκλο των Ισπανών, αλλά δεν τον εντοπίζω. Οι κύκλοι είναι κάπως κλειστοί ανά εθνότητα, δεν επικοινωνούν και πολύ. Ούτε εμείς επικοινωνούμε πολύ με τη νεώτερη γενιά, οι κώδικες είναι κάπως διαφορετικοί. Μας έχει πιάσει μια πείνα. Πάμε για φαγητό· στην επιστροφή η συνέλευση έχει διαλύσει. Τα λευκοχρυσοντυμένα πλήθη έχουν τραβηχτεί επίσης στο Αρένα. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε στο Λέιντεν πριν πέσει εντελώς η νύχτα. Στο βαγόνι του τραίνου ακούμε σκόρπιες κουβέντες στα ελληνικά, κάποιες κοπέλες που γκρινιάζουν με τους Ισπανούς που δεν ήθελαν να μιλήσουν αγγλικά. Πενήντα-εκατό αγανακτισμένοι σε όλη την Ολλανδία, και κάμποσοι πέφτουμε στο ίδιο βαγόνι...

Περπατάμε στο Λέιντεν με το λυκόφως (λίγο πριν τις έντεκα) κουβεντιάζοντας. Μια κοπελίτσα σταματάει το ποδήλατό της δίπλα μας, προφανώς άκουσε τα ελληνικά και ρωτάει (στη μητρική γλώσσα) αν είμαστε φοιτητές και αν ζούμε εδώ. Το ζευγάρι των φίλων με δείχνει γελώντας· αν και είμαι ο πιο μακριά σε φοιτητική ηλικία από τους τρεις, ζω εδώ. Η κοπέλα με καλεί για την επόμενη Κυριακή στο International Student Cultural Festival του Λέιντεν, στη Rapenburg. Θα πάω; Να πάω. Να φωνάξω κι άλλους; Κι άλλους, βέβαια. Έλληνες; Ό,τι να 'ναι. Άλλωστε πρέπει να εκθέσουμε το θέμα της χώρας μας.

- Και ξέρετε, είχαμε και διαδήλωση στο Άμστερνταμ, συμπληρώνει η κοπέλα.
- Από εκεί ερχόμαστε, την καθησυχάζουμε.

Κοιτάζω το πρόσωπό της, δεν πρέπει να είναι πάνω από εικοσιδύο-εικοσιτρία. Σπουδάζει εδώ και ενάμιση χρόνο στην Ολλανδία, κάνα μάστερ φαντάζομαι. Της δίνω ραντεβού για την Κυριακή, στο φεστιβάλ.

- Και καπάκι γραμμή στο Dam, λέει η κοπελίτσα.

Δεν τα πάω πολύ καλά με τις γραμμές, αλλά με κόβω να κατανικώ τη ραθυμία και να κατηφορίζω. Εγώ δεν «αγανάκτησα» χτες-προχτές, από τότε που απέκτησα ψήγματα πολιτικής συνείδησης πάντα αγανακτισμένος ήμουνα (αν και όχι πάντα με τα ίδια πράγματα), ωστόσο λέω να ενώσω την παραδοσιακή αγανάκτησή μου με την καινούργια αγανάκτηση των υπολοίπων. Θα κάνω join, έτσι φαίνεται.

Η κοπέλα απομακρύνεται πάνω στο μικροσκοπικό της ποδήλατο. Οι νιόπαντροι φίλοι μου περπατούν προς το σπίτι, αγκαλιασμένοι.

(Like, μάλλον, ε; Δηλαδή τι μάλλον, σίγουρα... Έτσι, παιδιά;)