ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


15/2/11

Πέρσι ψόφησε, φέτος βρώμισε

Ποίηση και ουσίες (νόμιμες, ακόμα) σε ένα τραπεζάκι στις Βρυξέλλες, Φεβρουάριος 2011.

Τον καιρό που ως έφηβος άρχισα να πειραματίζομαι με τις λέξεις γράφοντας ποιήματα (με την ίδια ένταση ίσως που άλλοι συνομίληκοι πειραματίζονταν με ποτά και τσιγάρα ή με τα σώματά τους και με των άλλων τα σώματα), ένας φιλεύσπλαχνος σχολικός φιλόλογος που είχε την ατυχία να γίνεται παραλήπτης των πειραματισμών μου, με έβαλε να διαβάσω ένα βιβλίο του Ρίλκε που λεγόταν «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή». Αν και την εποχή εκείνη είχα γεμίσει το βιβλίο με υπογραμμίσεις, σήμερα είναι ζήτημα αν θυμάμαι δυο αράδες από το περιεχόμενό του· θυμάμαι πάντως σίγουρα ότι μια «καταληκτική» συμβουλή του ώριμου ποιητή στο νέο ομότεχνο ήταν να μην γράφει ποίηση παρά μόνον αν του είναι αδύνατον να ζήσει εάν δεν γράφει.

Η συγκεκριμένη συμβουλή ήταν το πρώτο χτύπημα· το δεύτερο και πιο καθοριστικό ήταν ότι έπεσαν στα χέρια μου μερικά βιβλία γραμμένα από αληθινούς ποιητές, και γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήμουν στ' αλήθεια πλασμένος για στίχους. Άμα δεν μπορείς να κάνεις κάτι αξιοπρεπώς, καλύτερα μην το κάνεις καθόλου, οπότε έτρεξα να προλάβω λίγους από τους υπόλοιπους πειραματισμούς της γενιάς μου (όχι με τεράστια επιτυχία ομολογουμένως) και παράτησα τις λέξεις στην ησυχία τους.

Ωστόσο, όποιος έχει μάθει να μιλάει (δηλαδή σχεδόν όλοι) έχει μέσα στο κεφάλι του και μια γεννήτρια λέξεων η οποία έστω και στο ρελαντί, δουλεύει. Κανονικά πρέπει κάπου εκεί δίπλα να υπάρχει και ένα φίλτρο που να ελέγχει τι πρέπει να ειπωθεί και πότε, και τι αξίζει την αμφίβολη αιωνιότητα της γραφής: από τη λίστα με τα ψώνια του μπακάλη μέχρι την Οδύσσεια, κι από τον ορυμαγδό της διαδικτυακής πληροφορίας του καιρού μας μέχρι (ναι, καλά καταλάβατε...) τις αναρτήσεις του ιστολογίου που διαβάζετε. Δυστυχώς η ευτυχώς η δικιά μου γεννήτρια υφίσταται απότομες εξάρσεις υπερπαραγωγής, κι αν σώθηκα από το άγος να τυπώνω στιχουργήματα ιδίοις αναλώμασι (και οι φίλοι μου από την πληκτική υποχρέωση να τα διαβάζουν), η ανάπτυξη του ιστολογείν έδωσε μια κοινωνικά αποδεκτή διέξοδο στο λεκτικό περίσσευμα, καθώς και μια περιστασιακή διασκέδαση στους τέσσερις-πέντε φανατικούς της Ροβυθέ (σχεδόν όλοι εξίσου bloggers για να λέμε και του στραβού το δίκιο: βάστα με να σε βαστώ ν' ανεβούμε το βουνό).

Βέβαια τώρα που έκλεισα ησύχως τριετία στο διαδίκτυο, ρίχνω μια ματιά γύρω γύρω και με πιάνει μια μικρή ανησυχία. Έχω σχεδόν ένα μήνα να γράψω κάτι (χάρη σε έναν ατυχή συνδυασμό επαγγελματικής πίεσης, οικογενειακών ατυχημάτων και διαδοχικών ταξιδιών που εξαλείφει αν όχι το χρόνο, σίγουρα τη διάθεση) και σε όλο αυτό το διάστημα δεν είδα κάποια κίνηση αδημονίας από κανέναν, δε φαίνεται να έλειψα στ' αλήθεια. Φυσικά η γεννήτρια δουλεύει, οι ιστορίες αναμένουν τη σειρά τους για εκκόλαψη, αλλά ο παλιός εκείνος Ρίλκε μου ξανάρχεται, έστω και χωρίς την ποιητική αύρα: άραγε μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω; Κι αν ναι, τότε γιατί γράφω;

Φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος που έχει τέτοιους προβληματισμούς· κοιτάω δίπλα στης Γωγώς και βλέπω κάτι αντίστοιχο, ο Idom μας έχει αποχαιρετήσει από μακρού χρόνου, ο Χριστόφορος ανευρίσκεται πλέον ελάχιστα στο facebook και πιο πολύ στο tweeter, η Πόλυ αντιστέκεται αλλά εκείνη βγάζει και βιβλία αν μη τι άλλο, ο Άκης που θα έπρεπε να βγάζει βιβλία γράφει μια στήλη στο «Εντευκτήριο» με αντίτιμο ένα δωρεάν τεύχος, και μας επισκέπτεται μόνον αραιά και που, η Αόρατη το έχει ρίξει με θρησκευτικό ζήλο στον αντιθρησκευτικό ακτιβισμό, και κάποιοι άλλοι που σύχναζαν παλιά εδώ έχουν χρόνια να δώσουν σημεία ζωής ή να ενημερώσουν το ιστολόγιό τους.

Πριν κάποιο καιρό το blogspot άρχισε να δίνει και στατιστικά επισκεψιμότητας· αρχικά παρακολουθούσα με τεράστιο ενδιαφέρον τις επισκέψεις, ειδικά από διάφορα εξωτικά μέρη, προσπαθώντας να φανταστώ τον αόρατο αναγνώστη που με διαβάζει από τον Παναμά ή τις Φιλιππίνες. Γρήγορα το βαρέθηκα το παιχνιδάκι, ειδικά όταν κατάλαβα ότι ο εν λόγω αόρατος μάλλον ήταν μηχανή αναζήτησης ή ρομποτάκι (τον τελευταίο μήνα που δεν γράφω καθόλου ο αριθμός επισκεπτών είναι ελάχιστα μόνο μικρότερος από πριν). Αλλά και όταν έγραφα πιο τακτικά, ιδιαίτερες εξάρσεις επισκεψιμότητας δεν είχα παρά όταν κάποιος πόσταρε κάτι από δω στο Buzz ή το έβαζε ως σύνδεσμο σε καμμιά από αυτές τις σχοινοτενείς και μάλλον αδιέξοδες συζητήσεις περί εθνικού και παγκόσμιου γίγνεσθαι όπου η Ολλανδική εμπειρία μου χρησίμευε ως παράδειγμα ή αντιπαράδειγμα (στα σχόλια του Σαραντάκου κυρίως). Αν και μερικές φορές μπήκα στον πειρασμό να συμμετάσχω στην κουβέντα, τελικά ομολογώ ότι δε με τραβάει και πολύ η εν λόγω αντιπαράθεση, και άλλωστε έχω μάλλον αποφύγει ως τώρα την επικαιρικότητα.

Οπότε λοιπόν, το ερώτημα επανέρχεται: γιατί το κάνεις; Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό; Πώς έζησες μεταξύ γυμνασιακής ποίησης και προκλιμακτηριακού blogging, όλα αυτά τα χρόνια που δεν είχες ούτε καν προσωπικό υπολογιστή και σύνδεση στο διαδίκτυο; Μήπως η μόδα πέρασε κι εσύ δεν πήρες είδηση, και περιμένεις να σου το πουν άλλοι (πέρσι ψόφησε, φέτος βρώμισε...), όπως σου είπαν κάποτε ότι τα τζηνάκια 501 που αρέσκεσαι να φοράς έχουν πάψει να φοριούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και έχουν γίνει κάτι σαν τις άσπρες κάλτσες, τα κουρέματα με φράντζα και τα πουκάμισα με λαχούρι που πάντα σάρκαζες; Μήπως έπρεπε να ακούσεις εκείνο το (απομακρυνθέν, σταδιακά) κομμάτι του κοινού σου που σε εκλιπαρούσε για σύντομες αναρτήσεις ή τα παιδιά του ikariamag που βάζουν όριο τις 350 λέξεις (μπας και σταματήσεις αισίως στις διπλάσιες);

Όμως η γεννήτρια κάθε τόσο πετάει φρασούλες και παραγράφους, αχτένιστες βέβαια και κακοσούσουμες, αλλά με λίγο γιάλισμα και λίγη περιποίηση σχεδόν συμπαθητικές καμιά φορά. Και το φίλτρο μάλλον έχει μπουκώσει από την ποσότητα, και προσχέδια και μισοτελειωμένα κείμενα και απλές κωδικές λέξεις που θυμίζουν μια αρχική ιδέα στριμώχνονται στα «Πρόχειρα» και περιμένουν πότε θα ασχοληθείς (πότε; ε; πότε;) και σε καλούν. Οι φωνές τους βέβαια δεν ταράζουν το ύπνο σου και αναρωτιέσαι ξανά, μετά από ένα μήνα σχεδόν χωρίς καινούργια ανάρτηση, αν η ζωή σου έχει αλλάξει ή αν έχει πάθει κάτι ή αν θα πάθει κάτι...

Όχι, δε θα πάθει μάλλον, ούτε η δική σου ούτε κανενός άλλου.

Πλην όμως έχει πιο πολύ πλάκα έτσι... οπότε, πού είχαμε μείνει;

17 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ωραίος. Εγώ στα δύο χρόνια είμαι ακόμα στη φάση που το μπλογκάρισμα μου είναι αναγκαίο. Θα περάσει, λες;

Β. είπε...

Τι να σου πω... Κράτα με να σε κρατώ και βλέπουμε...

akindynos είπε...

Βάλε στο λογαριασμό και τους 71 που σε διαβάζουν από τον Google Reader.

Ώστε η γεννήτρια κάνει τα δικά της;

Β. είπε...

Ε, ναι, αυτοί από τις Φιλιππίνες και τον Παναμά... (αυτόν από την Ταϊλάνδη βέβαια τον ξέρω ποιος είναι...)

(Πρέπει να είσαι επικίνδυνος μάλλον παρά ακίνδυνος, διότι το σχόλιό σου βρέθηκε ξαφνικά στα ανεπιθύμητα, ίσως λόγω λινκ - τα μυστήρια του blogspot...)

αράπης είπε...

Είχαμε μείνει στο ότι μεγαλώνοντας κρατάμε ότι αγαπάμε, ανεξαρτήτως μόδας (άλλος τα 501, άλλος τις φράντζες του κλπ.).

Έκατσες κι έγραψες όλα αυτά μόνο και μόνο για να σου πούμε:

"Μα και ΒΕΒΑΙΑ μας έλειψες Ροβιθούλη μας αγαπημένε !"

????

Και καλά ενηλικίωση, κλημακτήριος και μπούρδες... Όλοι παιδάκια μένουμε, διεκδικώντας την προσοχή και την αγάπη, καθένας με τον τρόπο του.

Β. είπε...

Όχι ρε, είχαμε μείνει ότι πήγα Βρυξέλλες (από όπου και η φωτο)... Τα υπόλοιπα είναι φτηνή φιλοσοφία περί της αναγκαιότητας της γραφής κλπ.

Τηρήματα είπε...

Δε κατάλαβα, ε φτάνει που μας ησκάρταρες κι ηνομίζαμε πως κάτι ήπαθες
θέλεις να ζητήσεις και τα ρέστα;

Ηπαρασυνήκασες;

Β. είπε...

Άχου, ησκάρταρες, ε; Ήμπλασε ο κύρης μου και ηγύρευε να χαθεί καλά καλά, μα ηπόσωσεν τώρα και σαρτεύει πάλι...

(Και του λέμε "μπαμπά, κάνε τις ασκήσεις σου γιατί δε σε βλέπω στην Ικαριά το Πάσχα" και δώστου πετάγεται πάνω και τρέχει πέρα-δώθε με το Πι).

Πού καιρός για μπλόγκιγκ...

Sisyfina είπε...

Δεν ξέρω για την ποίησή σου, αλλά οι αφηγήσεις σου είναι τρομερά παραστατικές. Ζωντανεύουν οι λέξεις και γίνονται εικόνες στα μάτια μας.

Άκης είπε...

Για ποιόν γράφουμε όταν γράφουμε για εμάς;
Προαιώνιο, αμείλικτο ερώτημα, αλλά τελικά τόσο απλό... γράφουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί (και) η γραφή είναι ένα κατευθυνόμενο όνειρο (Μπόρχες) και πώς να τη βγάλεις χωρίς όνειρα μου λες; (ζοφερά ή μη).

Άντε και ανησυχούσα ότι το'κοψες το σπορ.

Β. είπε...

@ΜΤ: Μια λέξη μου, χίλιες εικόνες, ε; Χι χι...

@Άκη: Μια και είπες Μπόρχες, νομίζω στον πρόλογο από το "Βιβλίο της Άμμου" έχει μια ενδιαφέρουσα σχετική παράγραφο - θα ψάξω να τη βρω και να την παραθέσω.

Αθλήσου κι εσύ λίγο... ;-)

ολα θα πανε καλα... είπε...

είσαι πολύ παραπονιάρης ή μου φαίνεται;
:)
Λοιπόν,εγώ το ψιλοβαρέθηκα το σπορ και δε με νοιάζουν και τα σχόλια - στην πραγματικότητα κανείς δε σε ξέρει πραγματικά οπότε κάθε τι που διαβάζει το ερμηνεύει ανάλογα με τα δικά του κι είναι για μένα αυτό αρκούντως καθησυχαστικό.Δε με νοιάζει τι θα καταλάβει ο αναγνώστης και τι εντύπωση θα αποκομίσει από το blog,ειλικρινά.
Χαιρετισμούς.

Β. είπε...

Σου φαίνεται. Δεν το έγραψα για να τσιμπήσω σχόλια και ανάγνωσιμότητα (αν και τη ευγενή φροντίδι του δύτη και του Buzz συνέβη και αυτό) και κακώς ορισμένοι αυτόκλητοι εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στο δοκιμαζόμενο ιστολόγο - δεν δοκιμάζεται κανείς.

Για να κλέψω τα λόγια μιας αληθινής ποίητριας:

Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ροβυθέ,
σε διαβάζω συστηματικά και ... δεν
είμαι blogger.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ροβιθέ,
μα δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο,ότι δηλαδή το έγραψες για σχόλια και αναγνωσιμότητα.
Να σαι καλά,καλή σου μέρα.

Idom είπε...

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα!!!

Χμμμ... "Κράτα με να σε κρατώ", ε;
Τώρα που το λες, έκανα μία πρόχειρη στατιστική και είδα ότι έχω αφήσει 327 σχόλια στο blog σου, ενώ εσύ ΜΟΝΟ 122 στο δικό μου. Επίσης ενώ συνολικά τα δικα μου εξυπηρετούνται από 152349 γράμματα, τα δικά σου ίσα που αγγίζουν τις 38000.
Ζοφερό είναι και το ισοζύγιο στις απαντήσεις επί των σχολίων του ενός προς τον άλλον. Εγώ φτάνω στο 92,3% τής δικής σου έκτασης των σχολίων, ενω εσύ περιορίζεσαι σε ένα 17,4%!

Μετά από αυτά, θα το ξανασκεφτώ πολύ αν θα (σε) συνδράμω στο ανέβασμα του βουνού!
:-)))


Κατά τα άλλα:
Υποθέτω ότι για οτιδήποτε μπορεί να ισχύσει η συμβουλή "κάνε το, μόνο αν δεν μπορείς να μην το κάνεις".
Π.χ., ο πατέρας λέει στο γιο του: "παιδί μου, γίνε μοριακός βιολόγος πεταλούδων, μόνο αν δεν μπορείς να ζήσεις αλλιώς".
:-)

Φυσικά σε ότι αφορά την τέχνη, η οδηγία είναι ΠΙΟ σημαντική, νομίζω επειδή η τέχνη κρίνεται με υποκειμενικά κριτήρια. Οπότε ΠΟΛΛΟΙ ενδίδουν να παράγουν τέχνη, με τα γνωστά αποτελέσματα, οπότε καλό είναι να υπάρχει μία νουθεσία / φίλτρο ώστε να μειώνεται κάπως ο όγκος τής παραγωγής.
:-))

Και αυτή είναι κατά καποια έννοια μία από τις καταστροφές τού διαδίκτυου: έδωσε σε όλους φωνές και υπάρχει απίστευτος θόρυβος.


Αντίστοιχο πράμα συμβαίνει στους μεγάλους έρωτες:
"Θα πάω κι ας μού βγει και σε κακό..."
http://www.youtube.com/watch?v=y7SRB-jNmnI

Θυμάμαι ότι κάποτε είχα πει σε μία κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος αλλά ταυτόχρονα καταλάβαινα ότι ΔΕΝ κολλούσαμε:
"Το να σε θέλω είναι για μένα force κίνηση - εξαναγκασμένη -, όπως στο σκάκι".


Φυσικά ουδόλως είναι αναγκαία αυτή η "ηρωική" θέαση των πραγμάτων. Προφανώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν μία κλήση (ή κλίση;) από πολύ βαθιά μέσα τους, αλλά και οι, συντριπτικά περισσότεροι, άλλοι έχουν δικαίωμα στην έκφραση, στις ασχολίες, στα χόμπυ εν τέλει.


Τέλος:
Ζήτω οι άσπρες κάλτσες!
Ζήτω τα λαχούρια!
Κάτω η τρομοκρατία των οδηγιών καλού γούστου!

Και ναι, Άκη έκδωσε βιβλίο! Συμφωνώ με τον οικοδεσπότη.

Idom

Β. είπε...

Idom, να τα μετράς ανά ανάρτηση. Εγώ έχω ανεβάσει 250 μέσες-άκρες, κι εσύ πολύ λιγότερα. Άσε που έχεις να ποστάρεις από πέρσι (σχήμα λόγου είναι, μην αρπάζεσαι).

Force, αντιλαμβάνομαι...

...αλλά ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΣΠΡΕΣ ΚΑΛΤΣΕΣ!!!