Rüzgar (Αχ, αγέρα...)

Penceremin perdesini, havalandıran rüzgar
Denizleri köpük köpük, dalgalandıran rüzgar
Gir içeri usul usul, beni bu dertten kurtar
Yabancısın buralara nerelerden geliyorsun
Otur dinlen başucuma belli ki çok yorulmuşsun
Bana esmeyi anlat, bana sevmeyi anlat
Bana esmeyi anlat, esip geçmey anlat

Anlat ki çözülsün dilim ben rüzgarım demeliyim
Rüzgarlığı anlat bana senin gibi esmeliyim

(του παραθυριού μου την κουρτίνα ανεμίζει ο αγέρας
της θάλασσας τον αφρό κυματίζει ο αγέρας
μπες μέσα σιγά-σιγά και τη λύπη διώξε μου
είσαι ξένος εδώ, από πού έρχεσαι;
Κάθισε, ξεκουράσου στο μαξιλάρι, φαίνεσαι πολύ κουρασμένος
για τον άνεμο, για την αγάπη πές μου
κι αφού φυσήξεις πές μου και για τα παλιά
πές μου πώς σβήνεις αργά κι εγώ θα σε πω αγέρα μου...)

Αχ αγέρα π' ανεμίζεις του πελάγου τον αφρό
Αχ αγέρα που θροΐζεις με του λύχνου μου το φως
φύσα μέσα στην καρδιά μου, σκόρπισε μου τον καημό
Μάθε μου το φύσηγμά σου
Πάρε με στο πέταγμα σου
Το ξημέρωμα να μ' εύρει
Στην αιθέρια αγκαλιά σου.

Σ.Σ. Όταν άκουσα το τραγουδάκι πρώτη φορά πριν καμιά δεκαετία (στο "Μελωδία FM") μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι η Βασιλική Παπαγεωργίου που τραγουδούσε και υπέγραφε τους ελληνικούς στίχους ήταν η «Βίκυ», ένα έτος κάτω από μένα στο Βιολογικό, κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. Δεν κάναμε παρέα, είχαμε ένα τυπικό «γεια» μόνο, και μάλιστα μια φορά είχα πει και κάτι που συνάντησε την έντονη αποδοκιμασία της, θυμάμαι. Πρέπει να με αντιπάθησε για τα καλά. Την ξαναείδα σε μια συναυλία του συγκροτήματος «Βόσπορος» που έπαιζε κλασική τουρκική μουσική στο Λυκαβηττό. Δε μιλήσαμε.

Χρόνια μετά άκουσα ότι ζούσε σε ένα από τα Πριγκηπονήσια, ακριβώς στο Βόσπορο. Από όσο θυμάμαι δεν είχε καμμιά καταγωγή από εκείνα τα μέρη· αναρωτιέμαι αν πήγε ακολουθώντας ένα είδος παρόρμησης, ας πούμε μια αγάπη ή ένα φύσηγμα της μοίρας. Τη θυμήθηκα αυτές τις μέρες που ανασκάλευα κάτι άλλα ελληνοτουρκικά ακούσματα για τελείως άλλους λόγους· δεν ξέρω αν έκανε τελικά καριέρα ως μουσικός ή τραγουδίστρια στη γείτονα χώρα.

Πάντως αν και το τραγουδάκι δεν είναι αναγκαστικά αριστούργημα, ψάχνοντας λιγάκι τους στίχους (που βρήκα μεταφρασμένους στο http://oedipushouse.blogspot.com/2007/04/gundogarken.html με την απρόσμενη συμβολή της γλυκειάς Πόλυς Χατζημανωλάκη), βρήκα δυο λόγια που κάτι παραπάνω μου έλεγαν: είσαι ξένος εδώ; από πού έρχεσαι;

Μμμμ... ώρες ώρες φοβάμαι πως είμαι ξένος παντού, λέω, αλλά μετά σκέφτομαι τη Βασιλική και το πώς βρέθηκε σε μια καινούργια παράξενη «πατρίδα» στην Πρίγκηπο. Και τελικά την ευχαριστώ αναδρομικά, επειδή με βγάζει από το αδιέξοδο - και μάλιστα τραγουδώντας - είκοσι χρόνια από την τελευταία φορα που την είδα.

Καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται...