Παντάνασσα revisited

Η σημαία της Κούβας στον τοίχο, το τζόκεϊ και μερικά ποτά έμειναν - για την ώρα. Η συσκευή αρωματισμού αιθερίων ελαίων στο τραπεζάκι έχει φύγει τώρα πια.

Η πόρτα χτύπησε μάλλον διακριτικά. Ο τύπος ήταν άκρως συνεπής στο ραντεβού, εννιά του είπα, εννιά ήρθε. Με είχαν ειδοποιήσει προηγουμένως τηλεφωνικά ότι θα ερχόταν. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα από αυτές τις επαναχρησιμοποιούμενες που κυκλοφορούν πλέον για οικολογικούς λόγους αντί για τις κοινές σακκούλες. Η φίρμα που έγραφε πάνω η τσάντα δεν υπάρχει στην Κρήτη, προφανώς την είχε φέρει από αλλού. Μου είπε «είμαι ο... αυτός που ήταν πριν» αλλά προφανώς δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος. Της γενιάς μου μάλλον, όχι ακριβώς το ίδιο στυλ με εμένα, αλλά πάντως οικείο. Του είπα το όνομά μου, μου είπε το δικό του. Μου φάνηκε γνωστός, σίγουρα κάπου τον έχω πετύχει σε μπαρ και ρακάδικα στις νυχτερινές μου περιπλανήσεις στην πόλη. Κι εκείνου μάλλον δεν του ήμουν άγνωστος.

Κοίταξε γύρω το σπίτι, που μάλλον δεν είχε αλλάξει και πολύ από τη μέρα που έφυγε. Στο πάτωμα ήταν ανοιγμένες δυο βαλίτσες δικές μου, στο γραφείο παρατημένα ποτήρια, βιβλία και κάτι CD. «Σα στο σπίτι σου» του είπα. Δεν είχα τίποτα να τον κεράσω εκτός από πολυκαιρισμένες μπανάνες και κάτι ποτά που μάλλον δικά του ήτανε. Δεν ήθελε τίποτα, με ρώτησε δύο φορές αν τυχόν βιαζόμουν να φύγω. Δε βιαζόμουν, θα έβγαινα μετά τις δέκα. Ρώτησα αν ήθελε βοήθεια, αλλά δεν ήθελε.

Μάζεψε πρώτα κάτι μικροπράγματα από τα συρτάρια της ντουλάπας. Μετά πήρε τα διακοσμητικά κεριά και τα αιθέρια έλαια – μου άφησε μόνο κάτι ρεσώ με άρωμα βανίλια. Αναζήτησε το λυχνάρι – του το έδειξα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μου είπε ότι ήταν δώρο από τότε που ζούσε στο εξωτερικό. Ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα και πήρε κάτι άλλα μικροπράγματα από το συρτάρι του κομοδίνου. Κατεβαίνοντας τη σκάλα μάζεψε και τα υπόλοιπα φαναράκια με τα κεριά, πλην ενός. Ύστερα πήρε το μίνι στερεοφωνικό, προς μεγάλη μου θλίψη. Παρατήρησα ότι κοίταξε με κάποια απορία τα μικρά εικονίσματα των Αγίων που είχα απιθώσει δίπλα, αλλά δεν είπε τίποτα - θα μου έπαιρνε κάμποση ώρα να του εξηγήσω τι και πώς. Άλλωστε άλλο με έτρωγε εκείνη την ώρα.

Ξεχώρισε τα δικά του CD από τα δικά μου και τα έβαλε στην τσάντα. Προσέθεσε ένα μπουκάλι Τζόνι, μια Absolut κι ένα VAT69. Άφησε το δεύτερο Τζόνι, το Αβάνα Κλαμπ και το ούζο. Του έδειξα το δωδεκάχρονο μαλτ (που είχα φυσικά δοκιμάσει) στο τραπέζι.

- Δεν είναι δικό μου, είπε. Εδώ το βρήκα. Όπως και τα μπουκάλια που σου αφήνω.

Επισήμανα ακόμα τη σημαία της Κούβας και ένα αντίστοιχο τζόκεϊ.

- Ούτε αυτά.

Χώθηκε στο μικρό δωμάτιο, από όπου βγήκε με κάτι τυλιγμένα πόστερ από το μουσείο Βαν Γκογκ. Ψαχούλεψε κάτι συρτάρια από όπου έβγαλε τα πακέτα με τα τσιγάρα.

- Μπορείς να καπνίσεις ελεύθερα, είπα.
- Δεν είναι η μάρκα μου, θα τα δώσω σε αυτούς που τα άφησαν.

Του είπα να πάρει και τα σαμπουάν και τις πετσέτες. Με κοίταξε παραξενεμένος. Μπήκε στο μπάνιο και κοίταξε τα αφρόλουτρα και τα καλλυντικά σα να μην τα είχε ξαναδεί ποτέ. Δεν πήρε τίποτα.

- Άμα δεν τα θες, πέταξέ τα, μου είπε.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν ο τελευταίος πραγματικός ένοικος, μάλλον είχε περάσει κι άλλος κόσμος μετά από αυτόν. Φίλοι του ή γνωστοί ίσως, που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση μεσοβασιλείας στην οποία βρισκόταν το σπίτι – ακόμα σε τέτοια βρίσκεται άλλωστε. Δεν με απασχολούσε αυτό όμως, άλλο θέμα με γαργάλαγε, πιο ειδικό. Είπα να το φέρω απέξω-απέξω. Τον ρώτησα γιατί έφυγε από ένα τόσο ωραίο σπίτι. Μου είπε ότι δε μπορούσε τελικά να μένει τόσο έξω από το κέντρο. Ήταν υπερβολικά ήσυχα για έναν άνθρωπο μόνο.

Έπιασα την πάσα στον αέρα και πήγα την κουβέντα εκεί που ήθελα.

- Μόνος σου μένεις;
- Ναι, γιατί;

Έκανα μια παύση. Ο κόμπος έφτανε στο χτένι.

- Δηλαδή το σκουλαρίκι δεν είναι δικό σου;
- Ποιο σκουλαρίκι;
- Αυτό με το Μικρό Πρίγκηπα, στο κομοδίνο.

Το κοίταξε εξεταστικά. Κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

- Δεν το έχω ξαναδεί.
- Μήπως είναι κανενός φίλου σου, καμμιάς φίλης που ίσως το ψάχνει τώρα...
- Δε νομίζω να το ψάχνει κανείς, είπε. Όχι κάποιος που να ξέρω.

Το σκουλαρίκι αναζητείται στο φως των ρεσώ που απέμειναν, με άρωμα βανίλια (τα εικονιζόμενα δεν μυρίζουν, είναι από άλλο ανέκδοτο).

Μετά μου είπε ψιλοαδιάφορα ότι του άρεσε ο Μικρός Πρίγκηπας ως βιβλίο και σκεφτόταν να τον κάνει και τατουάζ κάποτε. Αλλά τελικά δεν έκανε κανένα τατουάζ ποτέ. Χαμογέλασε. Έκανε άλλη μια βόλτα γύρω γύρω, κοίταξε εξεταστικά τη ντουλάπα και μάζεψε ένα διπλωμένο ριχτάρι, μάλλον. Η τσάντα του δεν ήταν αρκετά μεγάλη για όλα, του έδωσα μια πλαστική σακούλα του σουπερμάρκετ όπου έβαλε τα ποτά και κάτι ψιλολόγια. Προσφέρθηκα να τον βοηθήσω να τα πάει στο αμάξι αλλά δε χρειάστηκε – πήρε στο ένα χέρι την τσάντα και στο άλλο τη σακούλα και τα τυλιγμένα πόστερ. Χαιρετηθήκαμε μάλλον εγκάρδια.

Έφυγα λίγο αργότερα για την πόλη, μέσα σε ψιλόβροχο. Ήπιαμε κάμποσο κρασί στον Καγιαμπή και καπάκι ρακές – για κάποιο περίεργο λόγο πέρασα το αλκοτέστ στην Καινούργια Πόρτα χωρίς απώλειες. Άφησα την παρέα σπίτια τους και τράβηξα για το «δικό μου» κατά τις δυόμιση. Στη σκοτεινή νύχτα ενόχλησα λιγάκι δυο γάτες που ζευγάρωναν θορυβωδώς στην αυλή. Πώς το έλεγε ο παππούς - Να 'μουν το Μάη γάδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο το χρόνο κόκκορας και γάτης το Γενάρη. Μπήκα σπίτι ακόμα ζαλισμένος και ξάπλωσα σχεδόν αμέσως, ενώ έξω οι γάτες ξανάβρισκαν το ρυθμό τους. Ο Μικρός Πρίγκηπας με κοιτούσε από το ύψος του σκουλαρικιού – αναρωτήθηκα αν φεύγοντας από δω θα πρέπει να τον πάρω μαζί μου. Αλλά έχουμε ακόμα καιρό, είπα μέσα μου, κι ύστερα κοιμήθηκα βαθιά, χωρίς άλλες σκέψεις.