Through the looking glass

«HALL OF MIRRORS» Fredric William Brown, 1906 – 1972, από την ιστοσελίδα του Κυριάκου Τσενεκλίδη http://www.tsene.com/

"η συνουσία και οι καθρέφτες είναι αποτρόπαιοι
γιατί πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των ανθρώπων".

J.L. Borges - Tlön, Uqbar, Orbis Tertius

Ο Μπόρχες αποδίδει αυτή την αξιομνημόνευτη φράση σε έναν από τους αιρεσιάρχες της Uqbar, μιας φανταστικής χώρας που ανακαλύπτει σε έναν ψευδεπίγραφο τόμο μιας εγκυκλοπαίδειας. Θυμήθηκα τον αφορισμό τις προάλλες που πήγα για πρώτη φορά να κοιμηθώ στο δωμάτιο που με φιλοξενούν. Ο προηγούμενος ενοικιαστής είχε τη φαεινή ιδέα να επενδύσει τις ντουλάπες εξωτερικά με καθρέφτες, κι έτσι σχεδόν ένας ολόκληρος τοίχος μέχρι το ταβάνι του δωματίου είναι πλέον ένας τεράστιος καθρέφτης. Αρχικά δεν έδωσα σημασία, γρήγορα όμως χρειάστηκε να μάθω να τιθασεύω τις αντιδράσεις μου κάθε φορά που πήγαινα να βάλω ή να βγάλω κάτι από τη ντουλάπα καθώς έβλεπα ξαφνικά ένα χέρι να με πλησιάζει. Το πρώτο βράδι ξύπνησα από κάποιο θόρυβο - μου πήρε λίγο χρόνο για να καταλάβω ότι αυτός που με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια από το απέναντι κρεβάτι ήμουν εγώ ο ίδιος.

Χμ, σχεδόν ο ίδιος. Τώρα που έχουν περάσει κάμποσες μέρες και κοιταζόμαστε πλέον άφοβα όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας, σκέφτομαι ότι παρατηρώ ορισμένες μικροδιαφορές. Ίσως φταίει η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας ή κάποιες ατέλειες στην κατασκευή του καθρέφτη, ώρες ώρες όμως έχω την εντύπωση ότι ο Άλλος είναι λίγο πιο κοντός και κάπως χοντρύτερος. Και ένα ίχνος πιο κουρασμένος, μάλλον. Ή ίσως πιο γερασμένος. Καμμιά φορά μου φαίνεται και λιγάκι αστείος, δεν ξέρω ακριβώς.

Χτες αργά τη νύχτα σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα να πιω νερό στην κουζίνα. Δε γύρισα να κοιτάξω, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο Άλλος δεν ξύπνησε κι έμεινε ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Όταν ξαπλωσα πάλι, του έριξα μια κλεφτή ματιά - είμαι σίγουρος ότι κοιμόταν. Πριν με ξαναπάρει ο ύπνος άκουσα ένα θόρυβο από την πλευρά του - νομίζω πως γύρισε μέσα στον ύπνο του και πήρε την ακριβώς κατοπτρική θέση απέναντί μου.

Μετά ονειρεύτηκα θάλασσες και διακοπές, ή κάτι τέτοιο, και άργησα πολύ να ξυπνήσω.


ΥΓ. Επειδή πολλοί αναγνώστες (2-3, δηλ. περίπου οι μισοί) λένε ότι οι ιστορίες μου είναι εξαιρετικά μακροσκελείς και βαριούνται να τις διαβάζουν, κάνω μια προσπάθεια μήπως και το ξανασκεφτούν. Αυτό φυσικά δεν περιλαμβάνει τα υστερόγραφα, οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να πω - μια και ανέφερα το Μπόρχες - ότι έχει γράψει εξαιρετικά διηγήματα με θέμα τον "Άλλο" εαυτό μας, κι όχι κατ' ανάγκη με καθρέφτες. Υπάρχουν πολλές ιστορίες με καθρέφτες από το Νάρκισσο ως τη Χιονάτη, ο τίτλος της ανάρτησης πάντως προέρχεται από τη δεύτερη ιστορία της Αλίκης (μετά τη Χώρα των Θαυμάτων) όπου πέφτει μέσα στον καθρέφτη για να παίξει εν τέλει σκάκι (κάπως ιδιόρρυθμα, βέβαια). Μια ανασκόπηση του θέματος μπορείτε να δείτε στις Πινακίδες από Κερί της εξαιρετικής Πόλυς Χατζημανωλάκη (κλικ εδώ).