ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


27/5/08

Κληρονομικά τυράκια

Την εποχή που η εικονιζόμενη αριστερά Μάγια η μέλισσα ήταν δημοφιλές παιδικό πρόγραμμα στην τηλεόραση, οι περισσότερες τηλεοράσεις ήταν ακόμα ασπρόμαυρες (και η δικιά μας) και εγώ ήμουν παιδί. Βέβαια δεν την έβλεπαν μόνο παιδιά - θυμάμαι ότι η γιαγιά μου που τότε κόντευε τα ογδόντα παρακολουθούσε τη Μάγια μαζί μας και έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στον κάπως οκνηρό σύντροφο της Μάγιας, το Βίλυ, που ψεύδιζε και χασμουριόταν διαρκώς και πάντα βαριόταν να μπλεχτεί στις περιπέτειες που σκάρωνε η αεικίνητη φίλη του.

Φυσικά, λόγω της γενικής αποστροφής προς τα ξυπνητήρια και τις τρεχάλες που με διακρίνει, ήταν απολύτως αδύνατον να ταυτιστώ με την διαρκώς τσιτωμένη Μάγια, οπότε ο Βίλυ, αν και κηφήνας (φυσικά...) είχε τη συμπάθειά μου. Δυστυχώς, ο συμπαθής κηφήν δεν ήταν και πολύ ευφυής κατά τα λοιπά, οπότε δε γινόταν να ταυτιστώ με κάποιον ελαφρώς χαζούλη ήρωα. Το πρόβλημα μισολύθηκε στο δεύτερο κύκλο επεισοδίων, όπου αφού τα μελισσάκια γνώρισαν όλους τους πιθανούς και απίθανους τύπους εντόμων, εισήχθησαν νέα ήθη στη δράση και νέοι ήρωες, ένας εκ των οποίων επρόκειτο να αποτελέσει το ακούσιο έμβλημά μου για μερικά χρόνια πρώιμης εφηβείας.

Ο ήρωάς μας, ήταν ένα μικροσκοπικό (σε μέγεθος μέλισσας) ποντικάκι με γυαλιά, σπουδαιοφανές διανοουμενίστικο ύφος, άποψη επί παντός του επιστητού (συνήθως χωρίς πολλή σχέση με την πραγματικότητα), κάπως ξερόλας και εντελώς μα εντελώς πανικόβλητος (κοινώς χέζουρας) όποτε μια υποψία κινδύνου απειλούσε το μικρο-περιβάλλον που ζούσε (δηλαδή περίπου σε κάθε επεισόδιο). Επειδή την εποχή εκείνη φορούσα γυαλιά (εντάξει, ακόμα φοράω) και κάθε τόσο έβγαζα κάτι σπουδαιοφανείς αποφάνσεις (το έχω λίγο περιορίσει αυτό συν τω χρόνω), βάλε και μια γενική μικροσκοπικότητα (που έχει εξαφανιστεί πλέον, τουλάχιστον κατά πλάτος), οι αγαπημένοι μου παιδικοί φίλοι δεν άργησαν να μου κολλήσουν ως υποκοριστικό το όνομα του ήρωά μας: Αλέξανδρος (ή για τους φίλους Αλεξανδρούκος).


Στο κλιπάκι, η Μάγια και ο Βίλυ έχουν μια πρωινή συζήτηση με ένα σαλιγκάρι (είχα ένα άλλο με τον Αλεξανδρούκο και το Φλιπ, αλλά το βγάλανε από το youtube).

Επειδή στην Ικαρία όλοι σχεδόν έχουν ένα "βοηθητικό" όνομα, δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα το γεγονός. Άλλωστε, καλύτερα να σε φωνάζουν Αλέξανδρο παρά Νέρωνα ή Μανταλάκια ή Πύραυλο ή Κλαιρό. Μάλιστα, δεδομένου ότι εγώ ήμουν περιστασιακός κάτοικος, όταν η Μάγια σταμάτησε να προβάλλεται και η συνάφεια εικόνας και ονόματος δεν ήταν πλέον προφανής, ψιλοξεχάστηκε σιγά σιγά το πράγμα και σήμερα, μετά παρέλευση εικοσαετίας, είναι πλέον παραγεγραμμένο το αδίκημα. Μου έμεινε όμως μια απροσδιόριστη συμπάθεια για αυτό το αφύσικο ποντικάκι, που νομίζω πως έχει τη ρίζα της σε μια σκηνή που έλαβε χώρα σε ένα επεισόδιο που θυμάμαι σχετικά καλά:

Γινόταν ένα είδος γιορτής στη μικροπολιτεία, και όλα τα ζωάκια έφερναν από κάτι φαγώσιμο ή πόσιμο, ή έπαιζαν μουσική ή χόρευαν. Ο Αλεξανδρούκος ήταν άφαντος και η Μάγια έδειχνε να ανησυχεί για την απουσία του, αλλά όταν έμφανίστηκε τελικά κουβαλούσε κάτι σφιχτοδεμένα δεματάκια. Τον ρώτησαν τι ήταν αυτό - απάντησε πως ήταν κάτι εξαιρετικά πολύτιμο που είχε κληρονομήσει από τον παππού του. Ύστερα πήρε το σπουδαιοφανές ύφος του, ξετύλιξε το περιτύλιγμα και υπερηφάνως αποκάλυψε κάτι προϊστορικά τυριά (περί αυτού επρόκειτο), τα οποία φυσικά είχαν σαπίσει. Η μπόχα εξαπλώθηκε παντού και τα ζωάκια άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητα, το πάρτυ διαλύθηκε σε δευτερόλεπτα ανάμεσα σε κατάρες για τον Αλεξανδρούκο και τον παππού του και όλη την ποντικοφάρα, και ο ατυχήσας ήρως έμεινε στη μέση του πουθενά (μαζί με τα τυράκια του) προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβη και (κυρίως) γιατί.

Συμβαίνει συχνά αυτό που σε εμάς μυρίζει υπέροχα σε άλλους να βρωμάει άσχημα. Είτε αφορά φαγητά, είτε μουσικές, είτε βιβλία, είτε ανθρώπους. Σκέφτομαι συχνά ότι ο καθένας μας κάπου έχει κρυμμένα μέσα του διάφορα τέτοια πολύτιμα τυράκια (αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, λόγια που ειπώθηκαν ή που περιμένουν κάποτε να ειπωθούν, το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι, μια απρόσμενη συγχορδία στη μέση μιας μουσικής φράσης, ένα ξύπνημα δίπλα στο αγαπημένο πρόσωπο, το πράσινο φουστάνι που ήθελες να φορέσεις αλλά δε φόρεσες). Αυτό που είναι για μας πολύτιμο μπορεί να είναι για τους άλλους καταγέλαστο ή παντελώς αδιάφορο ή ακόμα χειρότερα να τους προκαλεί αποστροφή και τρόμο. Μπορεί να το έχουμε κληρονομήσει από τον παππού ή να το βρήκαμε κάπου σαν πετάμένο βότσαλο και να το κρατήσαμε με την ελπίδα να μας αποκαλυφθεί κάποτε το μυστικό του νόημα. Αλλά ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε απόλυτα, δεμένα σφιχτά τα μυστικά τυράκια μας, περιμένουν την ώρα της αποκάλυψής τους.

Δυστυχώς, τα τυράκια δεν κρατάνε για πάντα. Όπως οι ιδέες ή οι αγάπες, πρέπει να καταναλωνονται στην ώρα τους γιατί μετά μπορεί να σαπίσουν άσχημα και το αποτέλεσμα να είναι ανάλογο με αυτό στο πάρτυ της Μάγιας. Το να μην είσαι στομφώδης και ξερόλας σαν τον Αλεξανδρούκο βοηθάει βέβαια κάπως, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Δεν ξέρω τι το λύνει - φαντάζομαι ο καθένας πορεύεται όπως μπορεί σ' αυτές τις περιπτώσεις. Άλλοι τα κρύβουν, άλλοι τα φορτώνουν στα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους, άλλοι πάνε με το συρμό, άλλοι γράφουν ιστολόγια.

Δεν θυμάμαι αν ο Αλεξανδρούκος ξαναέδεσε τα τυράκια του για να τα κληροδοτήσει στον εγγονό του κάποτε. Θυμάμαι πάντως ότι στο τέλος του επεισοδίου έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης, μέχρι που η Μάγια τον εντοπίζει πίσω από κάτι νούφαρα (νομίζω) να κοιτάζει τον ήλιο που δύει. Δε θυμάμαι τι λένε, αν λένε κάτι. Κάποια στιγμή πάντως η Μάγια βάζει το χέρι της στον ώμο του και κοιτάνε μαζί το ηλιοβασίλεμα. Ύστερα πέφτουν τίτλοι τέλους.

Τώρα που ξαναείδα τους τίτλους στο youtube, πρόσεξα ότι σε κάποιο σημείο η Μάγια κοιτάζει το φεγγάρι και για κάποιο λόγο δακρύζει. Παράξενο για παιδικό πρόγραμμα, δε νομίζετε;



ΥΓ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, ανακαλώ ένα ακόμα περιστατικό, την εποχή που ήμουν φοιτητής και τα καλοκαίρια παρέδιδα ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου ή Λυκείου που είχαν μείνει μετεξεταστέοι (αφθονεί το είδος στην Ικαρία). Μετά από μια νύχτα άγριας κραιπάλης και έντονου αλκοολισμού ξυπνάω από κάτι χτυπήματα στην πόρτα και συνειδητοποιώ έντρομος ότι είναι ώρα για μάθημα. Ανοίγω αναμαλλιασμένος αλλά αντί να δω τους μαθητές μου βλέπω μια εκτυφλωτική ξανθιά (τελικά ήταν μετεξεταστέα μαθήτρια και δεν ήταν φυσική ξανθιά) η οποία με ρωτάει με νόημα:

- Εσύ είσαι ο Αλέξανδρος; Που κάνει τα ιδιαίτερα;
- Όχι, της λέω ξερά. Ο Αλέξανδρος είναι ποντίκι και παίζει στη Μάγια τη Μέλισσα.

Περιττό να πω ότι η κοπέλα προτίμησε τελικά να διαβάσει μόνη της και πολύ καλά έκανε - μια χαρά την πέρασε την τάξη. Τη συναντάω καμιά φορά τα καλοκαίρια - έχει μάθει το όνομά μου αλλά ακόμα Αλέξανδρο με φωνάζει.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου κε Ροβιθέ!

Βλέπω ότι τα Γερμανικά σας βελτιώθηκαν εντυπωσιακά από την τελευταία φορά που ανταλλάσσαμε απόψεις για τα "Φτερά του Έρωτα".
Τόσο που επιλέγετε να ακούτε τα βιντεάκια της Μάγιας Μέλισσας στην γερμανική!
Αχ, σας ζηλεύω. Εγώ είμαι στούρνος στις ξένες γλώσσες.

Ερώτηση: τα "τυράκια" είναι σαν τα "λαχανάκια" προηγούμενου post σας;

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

Παρά τις θλιβερές μου επιδόσεις στα σχόλια του προηγούμενου ποστ, επιμένω να σχολιογραφώ.

Μια που ο Ίδομ έκανε ήδη την παρατήρηση της ομοιότητας του τυρακίου με τα λαχανάκια της παλαιότερης αναρτήσεως (γιατί άραγε σας αρέσουν τόσο οι αλληγορίες με τα τρόφιμα; μήπως σχετίζεται με το χθαμαλόν σας στήθος;), εγώ θα περιοριστώ να σας συστήσω να διαβάσετε το εξαιρετικό παιδικό βιβλίο "Ποιος πήρε το τυρί μου".

Τέσσερα ποντίκια ζουν σε ένα λαβύρινθο όπου φαινομενικά υπάρχουν ανεξάντλητες ποσότητες τυριού. Κάποια μέρα όμως το τυρί τελειώνει. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα... Άλλος κάθεται και θρηνεί το χαμό του τυριού, άλλος κατηγορεί τους άλλους για την κατάσταση, άλλος σηκώνεται και φεύγει και αναζητά καινούριο τυρί. Αν θυμάμαι σωστά, όταν βρίσκουν τυρί, άλλοι το τρώνε και πάνε παρακάτω, ενώ άλλοι το φυλάνε, με αποτέλεσμα να μουχλιάσει... όπως κάνουν και μερικοί άνθρωποι με τα "τυράκια" τους.

Αντί να τα φάνε μαζί με μια ωραία λαχανοσαλάτα!

Ανώνυμος είπε...

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θυμάμαι ότι έχω ακούσει και εγώ μία παρόμοια ιστορία:
Κάποιος πήγε πεσκέσι στο αφεντικό του, όχι τυράκι, αλλά φρουτάκια. Ο αφεντικός όμως τον απέρριψε. Σε αντίθεση με το καημένο τον Αλεξανδρούκο που έπνιξε τον πόνο του κλαίγοντας στο ποτάμι, ο αντιήρωας της ιστορίας μου τα "πήρε" και πήγε και σκότωσε τον αδερφό του. Άγρια πράγματα, τι να σας διηγούμαι... Κάιν νομίζω ότι τον έλεγαν.

Από εμένα, προσωπική ευχή και συμβουλή (ΟΣΟ μπορώ να νογάω), να μην ταυτιστείτε ούτε με τον Αλεξανδρούκο ούτε με τον Κάιν. Σε ζητήματα τυρακίων εννοώ.

Idom

Β. είπε...

@Idom:
Μπα, πάλι στούρνος είμαι στα Γερμανικά - απλά αυτό το βιντεάκι βρήκα, αυτό έβαλα.

Ο κακομοίρης (εν τέλει) Κάιν, έπαθε πάρκινσον στο τέλος και δε μπορούσε να σταθεί. Μάλλον επειδή έτρωγε μόνο φρουτάκια, ίσως αν μασούσε και λίγο τσιτσί... Τέλος πάντων, κάτι μου θυμίσατε με αυτή την ιστορία και ίσως επανέλθω με ανάρτηση.

@ Α.Μ. & Idom:
Τη συσχέτιση τυρακίων και λαχανακίων δεν την είχα συνειδητοποιήσει, αλλά ομολογουμένως θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα λαχανάκια εκφράζουν νοητικές ή "ιδεολογικές" εμμονές ενώ τα τυράκια συναισθηματικές. Για όσους τραβάει η Ψυχολογία ως κλάδος, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν (αλλά εγώ δε "νογάω" που λέει κι ο Idom).

Με μια καλή παστερίωση βέβαια, πολλά τυράκια μπορούν να κρατηθούν άσηπτα χια χρόνια. Το βιβλίο "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" του Μάρκες προσφέρει ένα τέτοιο παράδειγμα, νομίζω. Σας το συνιστώ, αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει.

@ Α.Μ.:
Βρε πως φαίνονται οι μαμάδες... Εγώ μόλις χτες έμαθα ότι οι περιπέτειες του Πίκου Απίκου στη Φρουτοπία είναι του Τριβιζά (λάθος γενιά γαρ...)

Noname είπε...

Να είσαι καλά φίλε μου που σε κάθε σου post μου θυμίζεις κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας.Δεν ξέρω γιατί, και από ότι διαβάζω μόνο εγώ είμαι,αλλά συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτό το post και με έπιασε μια νοσταλγική διάθεση...Η μόνη παραφωνία εδώ είναι η εξής:γιατί κάθε φορά που ανατρέχεις πίσω στο χρόνο πρέπει να λες και ακριβώς πόσα χρόνια πέρασαν...άουτς πονάει ο αριθμός.

Β. είπε...

Βανέσα, μόνο ο "χαμένος" χρόνος πρέπει να πονάει, όχι απλώς ο χρόνος. Εύχομαι ό,τι έκανες αυτά τα χρόνια να 'ναι καλώς καμωμένο. Και μη σε πιάνει νοσταλγία, τα καλύτερα έρχονται (ελπίζω...)

Nikos Best Songs είπε...

....... ε ποτέ!
Ποτέ μου δεν περίμενα μια τόσο μεγάλη (και καλή) ανάλυση .... για ένα παιδικό serial! Αξίζεις πολλά μπράβο!

SaTanyA είπε...

Σήμερα έπιασα στα χέρια μου μετά από 30 τουλάχιστον χρόνια, τον Αλεξανδρούκο μου. Το σοφό πλαστικό μου ποντίκι, που ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί και πως έπαιζα μαζί του, και το ζευγάρωνα με τη Μπι Μπι Μπό μου συχνά πυκνά.. Θυμόμουν πως ήταν από τη Μάγια, αλλά είχα αμφιβολίες για το όνομα του