ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


31/5/08

Sea 'n' dream (ή Συντρίμ...) team

Στη φωτογραφία αριστερά βλέπετε το ιστιοπλοϊκό "Σήμερα" ενώ ταξιδεύει προς το λιμάνι του Ηρακλείου (στο βάθος φαίνεται το παλιό εργοστάσιο της Ηλεκτρικής που στεγάζει πλέον το ανανεωμένο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας). Οι τύποι με τα πορτοκαλιά σωσίβια που φαίνονται πάνω στο σκάφος είμαστε εμείς: το ένα από τα τμήματα του Σαββάτου της 35ης Σχολής Ιστιοπλοΐας Ανοιχτής Θαλάσσης του ΙΟΗ. Για τους φίλους, Sea & Dream Team. Για τους πολύ φίλους, Συντρίμ...

Κατ' αρχήν θα ήθελα να διαβεβαιώσω το μέγα πλήθος των ανησυχούντων αναγνωστών του ιστολογίου ότι δεν έχουμε απώλειες - κανείς δεν έχει πνιγεί ακόμα. Το μόνο ατύχημα που συνέβη είναι πάτημα αχινού, αλλά αντιμετωπίστηκε ακαριαία με χειρουργική επέμβαση (χωρίς αναισθησία). Άλλωστε η ομάδα είναι πλήρως στελεχωμένη με γιατρό, ναυαγοσώστες (δύο!), δικηγόρο (ποτέ δεν ξέρεις), δύο μηχανικούς (ως γνωστόν, άμα είσαι μέλος του ΤΕΕ κολλάς παντού), ξεναγό-διερμηνέα, φυσικό (εντάξει, σπουδάζει ακόμα), λογιστή (ομοίως), βιολόγο (μαντέψτε ποιον...) και γυμναστή (με ειδίκευση στο βόλεϊ και το τένις, αλλά τέλος πάντων...). Επίσης έχει δύο κιθαρίστες (ο ένας τραγουδάει κιόλας), τρεις εργαζόμενους σε ξενοδοχεία, μία χορεύτρια παραδοσιακών χορών, έναν πρωταθλητή ιστιοπλοΐας σε σκάφη Laser και J24, έναν ορειβάτη, έναν ειδικό στα Γεωγραφικά Συστήματα Πληροφοριών και μερικούς κομπάρσους στην τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά που γυρίζεται αυτές τις μέρες στην Κρήτη.

Όλες τις προαναφερθείσες ιδιότητες τις μοιράζονται τα μέλη της ομάδας (εννιά τον αριθμό μαζί με τον εκπαιδευτή), πράγμα που υποδηλώνει ότι μερικοί έχουν παραπάνω από μία ιδιότητα, π.χ. γυμναστής-κιθαρίστας, μηχανικός-ρεσεψιονίστ, ναυαγοσώστης-λογιστής, δικηγόρος-ορειβάτης κλπ. Πέντε-έξι είναι από το Ηράκλειο, δύο είμαστε από την υπόλοιπη Ελλάδα, ένας από πιο μακριά ακόμα. Πλην ενός (του πρωταθλητή), κανένας δεν είχε προηγούμενη επαφή με την ιστιοπλοΐα, αν και κάποιοι είχαμε μια επαφή με θαλάσσια σπορ όπως ελεύθερη κατάδυση, φουσκωτά σκάφη, τάβλι στην παραλία, επίπλευση με τα άκρα ανοιχτά και την κοιλιά έξω (κοινώς "ψόφιο"), επιδρομή σε ψαροταβέρνα και άλλα τέτοια επιμορφωτικά.

Στο διάστημα της εκπαίδευσής μας μάθαμε πολλά καινούργια πράγματα, όπως την ακριβή σημασία ορισμένων λέξεων που συναντώνται στην ποίηση του Νίκου Καββαδία (π.χ. ρέλια, παταράτσα, σπιράγια), τη διάκριση ανάμεσα στη "σταβέντο" και τη "σοφράνο" μεριά ενός σκάφους* (που δεν είναι η ίδια πάντα), το κρυμμένο νόημα της φράσης "λάσκα η σκότα της μαΐστρας" (είναι αυτό που βλέπετε αριστερά).

Μάθαμε ακόμα τις ονομασίες των τριών κόλπων της νήσου Δίας (που βρίσκεται περίπου έξι μίλια βόρεια από το Ηράκλειο), εντρυφήσαμε στη δυσκολία της παρασκευής μουσακά σε φούρνο υγραερίου εν πλώ – σε αντίθεση με τη σχετική άνεση ψησίματος μπριζόλας σε τσίγκινο κουβά (βλ. φωτό), ανακαλύψαμε την αντιστοιχία πράσινου-κόκκινου (φαναριού) με το δεξιά-αριστερά (εύκολο αν το σπομνημονεύσει κανείς πολιτικά) και – πάνω από όλα – μάθαμε για τους εαυτούς μας πράγματα που λίγες βδομάδες πριν δεν είχαμε καν φανταστεί ότι υπήρχαν. Για παράδειγμα, μάθαμε τα καινούργια μας ονόματα.

Οι εκπαιδευτές μας είχαν αποκτήσει ονόματα από προγενέστερες ιστορικές συγκυρίες. Ωστόσο, και ο Νώε και ο Αρκούδος είναι περίπου προφανές γιατί ονομάστηκαν έτσι (μια ματιά να τους ρίξεις αρκεί) – μυστήριο καλύπτει μόνο την περίπτωση του «δικού μας», που κανείς δεν μας αποκαλύπτει για ποιο λόγο ονομάζεται Σαρανταεφτά**. Όσο για τα μέλη της ομάδας, η αρχή έγινε στο πρώτο ταξίδι μας που κάποιος έπαθε κάτι σε ναυτία και ρέταρε – προς το τέλος όμως συνήλθε. Ήταν και Σάββατο του Λαζάρου, δεν ήθελε και πολύ: από τη στιγμή εκείνη ονομάστηκε Λάζαρος (ή Lazy Laz για τους κολλητούς). Στο επόμενο μάθημα, ο Σαρανταεφτά ρώτησε ρητορικά «Είναι έτοιμο το σκάφος;» για να πάρει από κάποιον την απάντηση «Νέτο, νέτο». Η ονοματοθεσία του Νέτου ήταν γεγονός.

Κάποιος άλλος γυρόφερνε συνεχώς σε όλα τα πόστα και έκανε διορθώσεις στα σχοινιά. «Κάτσε σταβέντο» του είπαμε «και μην τρέχεις σαν το Βέγγο». Ονομάστηκε, δόξη και τιμή, Σταβέγγος. Ακολούθησαν και οι άλλες ονοματοθεσίες, της Κάντυ (από το καντηλίτσα – ένα δημοφιλή ναυτικό κόμπο), της Μαρίστρας (από τη μαΐστρα, δηλαδή το κεντρικό πανί), του Keel Bill που επειδή είναι κάπως (χμ, χμ) υπέρβαρος, προσφέρθηκε να δώσει βάρος στην καρίνα (keel), του Boomvang-ellis που συνήθως αράζει κάτω από ένα συστηματάκι που λέγεται boomvang και της «άλλος-για-το-σκάφος-μας» Μανταλένας, που λέγεται και “mamma” γιατί μας φροντίζει όλους και μας προσέχει.

Σκέφτομαι αυτούς τους μάλλον ετερόκλητους ανθρώπους - υποψιάζομαι ότι υπό άλλες συνθήκες μάλλον δεν θα έκαναν παρέα: άλλες ηλικίες, άλλες παραστάσεις, άλλες μουσικές, άλλες επιδιώξεις. Φαντάζομαι ότι μετά το πέρας των μαθημάτων δεν θα βρεθούμε στα σοβαρά μαζί κάπου, εκτός αν κάποιοι συνεχίσουν στη σχολή προχωρημένων ή πραγματοποιηθεί εν τέλει το εκπαιδευτικό ταξίδι που σχεδιάζουμε στις Κυκλάδες. Όμως περνάμε μαζί τα Σάββατά μας τώρα, καθώς και κάποιες Κυριακές – και περνάμε ωραία. Με κάποια έκπληξη, συνειδητοποίησα στους αγώνες που τρέξαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ότι έχει αναπτυχθεί ανάμεσά μας ένα είδος δεσίματος, που βάζει την ομάδα ένα κλικ πιο πάνω από τα επιμέρους πρόσωπα: ένα πνεύμα συλλογικότητας (ας μου επιτραπεί η έκφραση) που κάνει τους πιο «προικισμένους» ή πιο διαβασμένους να επικουρούν αυτούς που υστερούν και όλους μαζί να αντιμετωπίζουν την όλη φάση τόσο σοβαρά ώστε να έχεις την αίσθηση ότι κάτι σημαντικό γίνεται και τόσο ελαφρά ώστε να μην ξεχνάς ότι βασικά είσαι εκεί για να διασκεδάσεις.

Ως άνθρωπος ράθυμος και εκ του φυσικού τεμπελάκος, ήμουν πάντα επιφυλακτικός απέναντι στις διάφορες οργανωμένες δραστηριότητες του Σαββατοκύριακου που φοριούνται ως εναλλακτικές αλλά μάλλον είναι εντελώς mainstream τώρα που μια ολόκληρη βιομηχανία “leisure activities” (ρουχαλάκια, εξοπλισμός, γραφεία εκδρομών, extreme sports) ανθεί γύρω τους. Μετέφερα τις επιφυλάξεις μου σε μια ομήγυρη παλιών ιστιοπλόων και με έκπληξη είδα κάμποσους να συμφωνούν: προφανώς κανείς τους δεν ενέτασσε την ιστιοπλοΐα στη συγκεκριμένη κατηγορία δραστηριοτήτων. Για κάμποσους από αυτούς που έτυχε να γνωρίσω, το να ανοίγουν πανιά είναι ο τρόπος που ξέρουν για να ξεκινάνε την κάθε μέρα τους. Δεν είναι πλούσιοι – οι λεφτάδες μάλλον προτιμούν τις θαλαμηγούς. Μερικοί κατοικούν στο σκάφος τους, ακόμα και το χειμώνα - γνώρισα κάποιον που δεν έχει άλλη κατοικία. Ασχολούνται μαζί του διαρκώς και το φροντίζουν σα μέλος της οικογένειας. Υποψιάζομαι ότι όσοι έχουν άλλες δουλειές, τις έχουν για τα μάτια του κόσμου – η βασική τους απασχόληση μάλλον είναι το σκάφος και τα σχετικά με αυτό.

Δε ξέρω αν κανένα από τα μέλη της Συντρίμ Τημ θα καταλήξει τόσο απορροφημένο με την ιστιοπλοΐα. Ο πλούτος των καιρών μας είναι ο χρόνος, και κανείς μας δεν τον διαθέτει σε αφθονία. Έχω την αίσθηση όμως ότι όλοι θα αποκομίσουμε από την εμπειρία μια θετική παρακαταθήκη που ίσως αρκεί για να μας οδηγεί από καιρού εις καιρόν στα λημέρια του βενετσιάνικου λιμανιού, απέναντι από τον Κούλε, και καμιά ζεστή καλοκαιρινή μέρα μπορεί και να μας σπρώξει πάνω σε κανένα δανεικό σκαφάκι να προσπαθούμε να θυμηθούμε τα βασικά.

Πάντως, αν και τα μέλη της ομάδας μάλλον δε διαβάζουν ιστολόγια, οφείλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρέα.

Α, και για το θαλασσί μπλουζάκι με το «όνομά» μου στην πλάτη. Extra-large, βέβαια.

(Οι φωτογραφίες - πλην μιας δικής μου - είναι copyright της "Μανταλένας" )

* Σοφράνο είναι η προσήνεμη και σταβέντο η υπήνεμη μεριά του σκαφους. Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, έχω ακούσει την ίδια ορολογία να χρησιμοποιείται για επιμήκη νησιά όπως η Ικαρία: «αποσταβέντου» λέγεται η νότια πλευρά (αν και δεν είναι καθόλου υπήνεμη στ’ αλήθεια) καθώς συνήθως φυσάει βοριάς. Τους όρους έχω διαβάσει και για τη Σκιάθο στο διήγημα του Παπαδιαμάντη «Στο Χριστό, στο Κάστρο».

** Πέτυχα μια μέρα το Νώε εκτός ομίλου και τον ρώτησα γιατί λένε έτσι τον Σαρανταεφτά. «Επειδή είναι νούμερο», μου εξήγησε. «Αν και βασικά όλοι νούμερα είμαστε, αυτός πάντως είναι το νούμερο σαρανταεφτά». Άλλοι ρώτησαν τον Αρκούδο που τους είπε μια άλλη ιστορία, άλλοι τον ίδιο το Σαρανταεφτά και τους είπε μερικές ακόμα. Υποψιάζομαι ότι οι εναλλακτικές εκδοχές θα είναι παραπάνω από σαρανταεφτά...

6 σχόλια:

Giannis Kafatos είπε...

mmmάλιστα, απασφάλισες κι εσύ την κρυμένη ναυτοσύνη που βρίσκεται, κατά πως φαίνεται, ριζωμένη στην καρδιά κάθε έλληνος.
σπαρταριστός στις περιγραφές σου, μου έφτιαξες ακόμη μια φορά τη διάθεση στο φωτισμένο με λάμπες νέον γραφείο του μέγκα (η μια μάλιστα τρεμοπαίζει και δημιουργεί μια fake ατμόσφαιρα κλαμπ). Μάλλον επειδή είσαι φύσει ευγενής λησμόνησες να αναφέρεις άλλη μια σημαντική απόλαυση στην ιστιοπλοϊα, κι επειδή εγώ είμαι λίγο πιο vulgaire θα την πω: κατούρημα εν πλω από την άκρη της πρύμης.
Είναι ωραία να κάνουμε νέες παρέες με αφορμή τη φυγή στη φύση.
καλές θάλασσες με ούριο άνεμο
σ-καφάτος
:)
www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Β. είπε...

(Σ)καφάτε, μόλις μου θύμισες ένα σκηνικό που έμαθα δεύτερο χέρι (ήμουν σε άλλο σκάφος εκείνη τη μέρα). Στη διάρκεια των αγώνων, ο Σαρανταεφτά αφήνει για λίγο το τιμόνι στα έμπειρα χέρια της Μανταλένας και στρεφόμενος προς την πρύμη κατεβαίνει στην "πασαρέλα" όπου με μια επιδέξια κίνηση ξαλαφρώνει με το ένα χέρι στο σορτσάκι και με το άλλο να κρατιέται από το σκάφος.

Ξανάρχεται μετά από λίγο και πάει να πάρει πάλι το τιμόνι, όπου η Μανταλένα του λέει σοβαρά σοβαρά:
- Έπλυνες τα χέρια σου;
- Όχι
- Και πας να πιάσεις το τιμόνι που πιάνουμε όλοι;

Ο Σαρανταεφτά της εξηγεί επίσης σοβαρά ότι το πουλί του είναι πιο καθαρό από το τιμόνι και ως εκ τούτου θα έπρεπε να πλύνει τα χέρια του ΠΡΙΝ πάει για κατούρημα και όχι μετά, αλλά σε συνθήκες αγώνα είπε να το αποφύγει.

Την επόμενη φορά η Μανταλένα έφερε υγρά μαντηλάκια και καθάρισε καλά το τιμόνι πριν το πιάσει. (Εντάξει, για πλάκα το έκανε...)

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί κοι Καφάτε & Ροβιθέ!

Μπλίαξ...
Τουαλέτα δεν έχουν τα σκάφη σας;
Και άντε τα αγόρια βολεύονται -καταχρηστικώς - στην πρήμνη. Τα κορίτσια τι κάνουν;

Και να πλένετε τα χέρια σας!
Idom

Β. είπε...

Πρύμνη (δεν πρήστηκε κανείς).

Απ' τη ζήλεια σας τα λέτε αυτά για εμάς τους ηλιοκαμένους και θαλασσοδαρμένους ναυτικούς.

(Φυσικά και έχουμε τουαλέτα - ο Γιάννης μίλησε για την απόλαυση του πράγματος, που είναι διαφορετικής τάξης ερώτημα από την υγιεινή. Να σας γνωρίσω στη Μανταλένα να τα πείτε αναλυτικά;)

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Έχετε δίκιο σε όλα όσα λέτε για τη συντροφικότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα στα μέλη μίας ομάδας που εκπαιδεύονται σε κάτι ξεχωριστό!
Θυμάμαι και εγώ όταν εκπαιδευόμουν κοσμοναύτης στη βάση του Μπα'ι'κονούρ (στο ερασιτεχνικό τμήμα φυσικά) πόσους δεσμούς είχα αναπτύξει με όλα τα άλλα παιδιά. Είχαμε βγάλει και εμείς μεταξύ μας παρατσούκλια αλλά δεν τα αποκαλύπτω (θα τα γράψω στο blog μου, όταν το ανοίξω με το καλό).
Γλυκιές αναμνήσεις...
Εμείς βέβαια δεν μπορούσαμε να βάλουμε το χέρι στο σορτσάκι για να ουρήσουμε (σ)το διάστημα. Ένας που το επιχείρησε κάποτε, έπαθε κρυοπάγημα και δεν φαντάζεστε τι παρατσούκλι βγάλαμε μετά στο συνάδερφο που τού έκανε μαλάξεις για να ξεπαγώσει!
Έχετε και πάλι δίκιο λοιπόν: σε θέματα τουαλέτας εμείς οι κοσμοναύτες σας ζηλεύουμε τους θαλασσόλυκους.

:-)) :-)) :-))

Idom

PS: πείτε στη Μανταλένα ότι συμπάσχω...

Β. είπε...

Καλά, θα της πω χαιρετισμούς κι απ' τους εξωγήινους...