Έκλειψη

Οι εκλείψεις της σελήνης κουβαλάνε μαζί τους ένα είδος μαγείας που η γνώση ότι είναι "απλά η σκιά της Γης" δεν αρκεί για να σβήσει. Αν και δεν συμβαίνουν τόσο σπάνια όσο οι ηλιακές, δεν είναι και συνηθισμένο γεγονός. Όλο και κάποια πανσέληνος τυχαίνει να "κοκκινήσει" κάθε ένα-δυο χρόνια, και είναι αρκετοί αυτοί που ξενυχτάνε για τη δούνε, ειδικά άν συμβεί ξημερώματα όπως τη χτεσινή νύχτα.

Πρέπει να παραδεχτώ χωρίς ντροπή ότι δεν ξενύχτησα. Έχω δει κάμποσες εκλείψεις, μερικές ή ολικές, νωρίς ή αργά, χειμώνα ή καλοκαίρι. Μερικές σβήστηκαν από τη μνήμη, μερικές παραμένουν. Θυμάμαι κάποια που συνέπιπτε με την πανσέληνο του Αυγούστου, μια άλλη που εμφανίστηκε ακριβώς στο παράθυρό μου χωρίς να την περιμένω ένα χειμώνα και με κράτησε ξύπνιο ως το πρωί.

Ρώτησα γύρω γύρω στη δουλειά - κανένας δεν ξενύχτησε επιτούτου και οι πιο πολλοί ούτε καν το ήξεραν. Σκέφτομαι όμως ότι για κάποιους η χτεσινή μπορεί να ήταν μια πολύ ιδιαίτερη νύχτα, σφραγισμένη με την έκλειψη. Στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, για κάποιους θα σήμαινε κάτι παραπάνω. Μια ένδειξη κακοτυχίας (ή τύχης) σαν αυτή που προσπάθησαν να αποφύγουν οι ιθαγενείς της Τζαμάικα που κορόιδεψε ο Κολόμβος ότι "θα κρύψει το φεγγάρι" αν δεν τον υπακούσουν (τον υπάκουσαν βέβαια, αλλά η τύχη τους δεν άλλαξε). Ένα σημάδι του Θεού - το "ματωμένο" φεγγάρι που αντανακλά τη ματωμένη ανθρώπινη μοίρα, ή μια απάντηση στις προσευχές. Ένα μαγικό σκηνικό για το πρώτο φιλί ενός έρωτα που ξεκινάει. Για κάποιου τη γέννηση, ή για κάποιου άλλου το θάνατο.

Συχνά καταφεύγουμε στα σύμβολα και κάποιες υποδόριες προλήψεις - παρόλη την τριβή με τον ορθολογισμό και την εκπαίδευση μάλλον δεν είμαστε πολύ μακριά από τους ιθαγενείς του Κολόμβου. Η σκιά της Γης πέφτει στο φεγγάρι και αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Γη είναι στρογγυλή. Η ίδια σκιά πέφτει στο υποσυνείδητο του καθενός και μπλέκεται με ένα σωρό συναισθήματα και εικόνες. Όχι, δεν είναι τίποτα το μαγικό.

Είναι όμως όμορφο. Στην εικόνα πάνω αριστερά η εκλείπτουσα σελήνη φαίνεται σα να περνάει πάνω από έναν οβελίσκο στο Μπουένος Άιρες (φωτογραφία του Marcos Brindicci για το REUTERS). Στην εικόνα ακριβώς κάτω (του Sean Kilpatrick / The Canadian Press για το Associated Press) η ίδια σελήνη φαίνεται να περνάει μέσα από το σταυρό μιας εκκλησίας στον Καναδά. Για τους πιο παρατηρητικούς, το άσπρο σημαδάκι κάτω αριστερά είναι ο πλανήτης Κρόνος και πάνω δεξιά ένας φωτεινός απλανής αστέρας.

Η επόμενη είναι για το 2010. Ίσως πρέπει να το σκεφτώ καλύτερα πριν κοιμηθώ το βράδι εκείνο - μπορεί να μη χρειάζεται κανένας μεγάλος έρωτας ως κίνητρο. Μπορεί να είναι αρκετή η ομορφιά.

Φτάνει να μπορεί από κάπου να τρυπώσει.


ΥΓ. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, τα φάτσα άραγε θα έκανε ο Κολόμβος άμα του έλεγαν οι ιθαγενείς "τι θα κρύψεις το φεγγάρι, ρε μεγάλε, η σκιά της Γης είναι, χαζός είσαι;". Μπορεί και να την κατοικούσαν ακόμα τη Τζαμάικα. Αλλά δε γράφτηκε έτσι η ιστορία...