Χιόνια στο καμπαναριό

Σήμερα είναι η Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου. Αν δεν ανήκετε σε καμμιά από τις δύο κατηγορίες ώστε να εορτάσετε, έχετε ελπίδες για την επόμενη εβδομάδα που είναι του Ασώτου. Αν ούτε και τότε, μπορείτε πάντα να ελπίσετε στις Απόκριες - όλο και κάποιο μασκαρά κρύβουμε όλοι μέσα μας. Σε κάθε περίπτωση πάντως σήμερα που άνοιξε το Τριώδιο είναι μια κομβική μέρα και ίσως γι' αυτό χιονίζει συνεχώς ακόμα και εδώ στα νότια παρά θιν' αλός. Μια και δεν το έχει στρώσει για να φτιάξω χιονάνθρωπο στο μπαλκόνι κάθομαι μέσα κάπως αδρανής και ονειρεύομαι ζεστουλά ιστολόγια.

Σκέφτηκα να κάνω μερικά πράγματα για να ζεστάνω όντως την ατμόσφαιρα, όπως να μαγειρέψω ή να σιδερώσω αλλά όπως σιχαίνεται ο κολασμένος τις αμαρτίες του σιχαίνομαι κι εγώ το σιδέρωμα (πράγμα που εξηγεί γιατί έχω κάνα εξάμηνο να φορέσω πουκάμισο). Από την άλλη το να μαγειρεύεις για έναν δεν έχει πολύ γούστο, και όλοι οι πιθανοί συνδαιτημόνες έχουν κλειστεί σπίτι περιμένοντας όπως κι εγώ υψηλότερες θερμοκρασίες. Γνωρίζουν άλλωστε ότι το δικό μου σπίτι δεν είναι κατάλληλο για κοινωνικές συναντήσεις αυτή την εποχή δεδομένου ότι η εσωτερική του θερμοκρασία είναι ελάχιστα υψηλότερη από την εξωτερική. Δε φταίει σε αυτό μόνο το σπίτι - φταίω κι εγώ που αντέχω γενικά στο κρύο και αδιαφορώ για τα μισάνοιχτα παράθυρα και την ενεργειακή οικονομία του διαχειριστή.

Το αποτέλεσμα είναι ότι όποτε έρχονται οι φίλοι μου (ΟΛΟΙ οι φίλοι μου) ρωτάνε "Κρύο δεν κάνει;" κι εγώ παίρνω ύφος κεραυνόπληκτο και απορώ και εξίσταμαι "Αλήθεια; Κρυώνετε;" κι έχουν συμβεί διάφορα ευτράπελα όπως τότε που φιλοξενούσα μια παρέα για μερικές μέρες και η φίλη μου η Νάντια αγανακτισμένη από το ψύχος πέτυχε τη σύζυγο του διαχειριστή και την έκανε ασήκωτη στο βρισίδι (με τακτ, βέβαια) έτσι που μετά το σπίτι ήταν φούρνος για τρεις μέρες διότι το καλοριφέρ δεν έκλεινε λεπτό και κυκλοφορούσαμε με κοντομάνικα. Από τότε έχω μάθει πια και πριν φιλοξενήσω κάποιον λέω στην κυρία διαχειριστού "ξέρετε, θα έρθουν κάτι φίλοι" και τότε γιαλίζει το μάτι της τρομοκρατημένο και τρέχει στο θερμοστάτη.

Σήμερα όμως, παρά το ότι δεν φιλοξενώ κανέναν, το καλοριφέρ λειτουργεί συνεχώς, όχι όμως και πολύ αποτελεσματικά. Πάλι καλά βέβαια - οι γονείς μου κατάφεραν με κόπους και με βάσανα στα εβδομηνταπέντε τους να εξοπλίσουν το πατρικό μου στην Ικαρία με εγκατάσταση καλοριφέρ για να ανακαλύψουν με φρίκη στον πρώτο καλό χιονιά ότι όταν κόβεται το ρεύμα ούτε το καλοριφέρ δουλεύει. Κι επειδή στην Ικαρία όταν κόβεται το ρεύμα κάνει καμιά βδομάδα να ξανάρθει, τα χρειάστηκαν. Έκτοτε βέβαια βάλαμε ρεφενέ τα αδέλφια και φτιάξαμε τζάκι και πήραμε ξύλα ικανού όγκου για να χτιστεί η κιβωτός του Νώε (για να μην αναφέρω τις εναλλακτικές σόμπες υγραερίου και τα πετρογκάζ για μαγείρεμα) αλλά οι δικοί μου δεν πολυτσιμπάνε και ξεχειμωνιάζουνε στην Αθήνα που το ρεύμα ίσα που πετάγεται για τσιγάρα στο περίπτερο και επιστρέφει πάλι.

Δυο φορές στην Αθήνα έχω βρεθεί να κοιμάμαι εκτός λόγω χιονόπτωσης. Την πρώτη πήγα στη δουλειά (μεγάλο λάθος) ίσα για να θαφτεί το αμάξι στο χιόνι στα ορεινά της Αγίας Παρασκευής (δυό στενά από τη Μεσογείων). Με φιλοξένησε μια φίλη με την οποία προσπαθήσαμε να μαγειρέψουμε φασολάδα (με άθλια επίδοση) και τραχανά (λίγο καλύτερα) αλλά στον τραχανά τσακωθήκαμε διότι εγώ επέμενα ότι ο τραχανάς είναι ξυνή σούπα με ντομάτα κι εκείνη επέμενε ότι είναι γλυκειά με γάλα. Τελικά μπορεί να ισχύουν και τα δύο, ανάλογα με την καταγωγή του καθενός. Τη δεύτερη φορά - μια τσικνοπέμπτη - πάλι στην κακοτράχαλη Αγία Παρασκευή με μάζεψαν οι κουμπάροι μου. Είναι καλό να παντρεύεις κόσμο - έχεις κάπου να ακουμπήσεις σε μια δύσκολη ώρα. Ειδικά άμα έχουν ψήσει εικοσιδύο ειδών κρέατα για χάρη σου. Βλέπεις και στην τηλεόραση τους αγανακτισμένους πολίτες που ξεμένουν χωρίς αλυσίδες σε δυο μέτρα χιόνι να ωρύονται "πού είναι το κράτος " και σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ του κουμπάρου να ονειρεύεσαι το "Φάργκο" των αδελφών Κοέν με παραλλαγές. Μεγαλεία!

Την τηλεόραση την έχω κόψει, όχι όμως και την εξάρτηση από τις εικόνες. Έτσι κάθομαι τώρα να ιστολογήσω, και χαζεύω στο διαδίκτυο εικόνες χιονισμένων πόλεων, όπως αυτή πάνω αριστερά με τη λευκή Ακρόπολη (από το http://www.apomesa.info/). Σκέφτομαι ότι σήμερα βγήκα ίσα για να πάω για εφημερίδες - την υπόλοιπη μέρα χουζουρεύω. Άλλοι σηκώνονται νωρίς νωρίς να πάνε εκδρομή με τον ορειβατικό σύλλογο (πού τρέχεις, Ελενίτσα, στην παγωνιά;). Εγώ πάλι δε βλέπω το λόγο να πας στα χιόνια όταν σπεύδουν εκείνα να έρθουν σε σένα. Για κάθε ενδεχόμενο πάντως, είμαι προετοιμασμένος: τσέκαρα ότι στο ψυγείο και στη ντουλάπα υπάρχουν όλα όσα χρειάζομαι.

Ακόμα κι αν κοπεί το ρεύμα και δεν υπάρχει καλοριφέρ, τηλεόραση ή (Θεός φυλάξοι!) σύνδεση στο ιντερνετ, έχω καβατζωμένα κασκώλ και σκούφο. Κι ακόμα, μια σκούπα.

Ελιές για κουμπιά, ντοματίνια για μάτια, καρότα για μύτη...

Κι ένα μεγάλο χαμόγελο για το χιονάνθρωπο - φτάνει να το στρώσει.