Οι δανεικοί αυτόχειρες (Γιώργος Z. - Allu fun marx)

10/04/2006


Πληκτρολογούν τον κωδικό τους. Μπαίνουν
στο blog που τόσο έχουν αγαπήσει…
Διαβάζουν post και το ποντίκι σέρνουν
(Τά’παιξε μάλλον από την πολύ την χρήση.)

Ήταν το blogging λένε ,τραγωδία.
Θεέ μου, τα φριχτά comment των ανωνύμων…
Πώς χάθηκε με μιάς τόση μαγεία;
Κόσμε των blog, δεν είσαι ελεήμων…

Ανοίγουν το free counter, κοιτάνε
“πόσο ανέβηκαν απόψε οι επισκέψεις;”
Την περασμένη δόξα αναμετράνε
και στο μυαλό χορεύουν χίλιες σκέψεις.

Όλα τελείωσαν. Το τελευταίο post νάτο,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει:
“Φεύγω. Κλείνω το blog μου το γαμάτο.
Δε θα χαθούμε, μη σας φάει το μαράζι.”

Βλέπουν την οθόνη, βλέπουν την ώρα.
“Δένει η φωτογραφία ή είναι λάθος;”
“Όλα τελείωσαν” ψιθυρίζουν “τώρα”,
Βέβαιοι πως θα επιστρέψουν κατά βάθος.


(Σ.Σ. Λίγο τον διάβαζα τον allu fun marx, αλλά σήμερα που διάβασα στο ιστολόγιο του Σαραντάκου μια, ας πούμε, νεκρολογία του, καθότι πέθανε μήνες πριν αλλά μόλις τώρα έγινε γνωστό στη μπλογκόσφαιρα, με έπιασε μια παράξενη στεναχώρια - τις τελευταίες μέρες όλο θανάτους νέων ανθρώπων ακούω έτσι κι αλλιώς κι ήρθε κι έδεσε το πράγμα. Μου θύμισε πάντως ο Νίκος την άνωθεν παρωδία του ποιήματος του Καρυωτάκη «Ιδανικοί αυτόχειρες», που ο ΑΦΜ έγραψε χρόνια πριν, σε μια πιο «αθώα» ίσως εποχή των ιστολογίων, πριν ακόμα ανακατευτούν κάτι τύποι σαν εμένα με το σπορ. Το «ποίημα» το είχα διαβάσει χρόνια πριν και είχα ξεχάσει με τον καιρό τον ποιητή του, αλλά δεν είχα ξεχάσει την ξεχωριστή ευφορία που μου προκαλούσε η ανάγνωσή του.

Στη μνήμη του Γιώργου Ζ. που δεν τον ήξερα και μερικών ακόμα ανθρώπων που ήξερα καλά, ας μου επιτραπεί να αναρτήσω ένα ταιριαστό τραγουδάκι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, κάπως σαν αποχαιρετισμό.)


Κι όσους ρωτούν για συγγενείς, να λες πως δεν τους είδες