Σὲ βρίσκει ἡ ποίηση (Τίτος Πατρίκιος)

Ἐκεῖ ποὺ συλλογίζεσαι ποιὸς εἶσαι καὶ τί ἔκανες
πόσο ἀνοίχτηκες στοὺς ἄλλους γιὰ νὰ σὲ δεχτοῦν
πόσο ἐπιδείχτηκες στὸ κοινὸ γιὰ νὰ τοῦ ἀρέσεις
πῶς κλείστηκες τόσο πολὺ γιὰ νὰ προστατευτεῖς
σὲ τί ἔφταιξες σ’ ἐκείνους ποὺ σὲ ἀπέρριψαν
γιὰ πόσο καιρὸ τὸ ἀνέβαλλες κι ἐσὺ νὰ τοὺς ἀπορρίψεις
πότε ἔδωσες ἕνα στήριγμα σὲ κάποιον ποὺ τὸ χρειαζόταν
πότε ἐγκατέλειψες τὸν ἄνθρωπο ποὺ σὲ εἶχε ἀνάγκη
πόσο ἀντέδρασες ὅταν ἔβλεπες νὰ πλουτίζουν
αὐτοὶ ποὺ ἔλεγαν ὅτι μάχονται γιὰ τοὺς φτωχοὺς
ὅταν ἄκουγες νὰ δημηγοροῦν ὑπὲρ τῶν ἀδικημένων
ἐκεῖνοι ποὺ ἀδικοῦσαν ἔχοντας πάντα δίκιο
πόσο ἐνίσχυσες αὐτοὺς ποὺ τοὺς προσφέρθηκες νὰ σὲ
      δυναστεύουν
πόσο μὲ τὴ δράση σου βοήθησες ν’ ἀνατραποῦν
ὣς πότε ἀπόλυτα δεχόσουν τὶς μονολιθικὲς ἀλήθειες
πόσο ἀντιπάλεψες τὴν κάθε φορὰ ἀκράδαντή σου πίστη
γιὰ πόσο φερόσουν σὰν πιστὸς ἐνῶ πιὰ δὲν πίστευες
πόσο ἀφέθηκες στὶς παρορμήσεις σου, πόσο τὶς δάμασες
πόσο προχώρησε ἡ γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ὣς ποῦ κατόρθωσε νὰ φτάσει ἡ πράξη σου, ποὺ στόμωσε
πόσο ἄργησες ἢ πόσο βιάστηκες γιὰ μιὰ κρίσιμη
      ἀπόφαση...

Ἐκεῖ ἀπάνω σὲ βρίσκει ἡ ποίηση.


Τίτος Πατρίκιος - Σὲ βρίσκει ἡ ποίηση (ΙΙ), 2012