Στον καφενέ του Καγιαμπή

Στον καφενέ του Καγιαμπή, εμείς κοιτάμε ποιος θα μπει, (ατυχές στιχοπλόκημα της κακιάς ώρας).

Η ιστορία έχει βέβαια παλιώσει, αλλά τη θυμήθηκα σήμερα που ένας φίλος μου καθότανε όλη μέρα και μαστόρευε στο φώτοσοπ και ποστάριζε στο φέισμπουκ μια φωτογραφία πού έδειχνε (υποτίθεται) μια γριά σε ένα μαγαζί με άδεια ράφια στη σοσιαλιστική Κούβα, ενώ πίσω της κρέμονται τα πορτραίτα του Γκεβάρα, του Κάστρο, του Τσάβες και (ελέω φώτοσοπ) του Τσίπρα. Αν και δεν βρίσκω και πολύ διασκεδαστική όλη τη μίρλα των τελευταίων ημερών με τον Τσίπρα ως πρόσωπο (προτιμώ να εστιάζω στις ιδέες των οποίων φορείς είναι και τα πρόσωπα, καθένας με τις αδυναμίες του βέβαια), η συλλογή με τα παραταγμένα πορτραίτα μου θύμισε τον καφενέ του Δημήτρη στο Ηράκλειο, όπου με πολύ διαφορετικές παρέες κατά καιρούς, ανάμεσα σε μυρωδιές φαγητών και ρακής, μέσα σε διαρκή κάπνα και ασυνάρτητο κουβεντολόι, έχω περάσει μερικές πολύ ιδιαίτερες και αξιομνημόνευτες στιγμές.

Η αλήθεια είναι ότι την ανακάλυψη του μαγαζιού τη χρωστάω σε μια φίλη κάπως νεαρής ηλικίας (περιστασιακή θαμώνα, ψευδωνύμως, των ιστοριών του παρόντος ιστολογίου), που με οδήγησε εκεί ένα βράδι του μακρινού πλέον 2007. Όταν πρωτομπήκα, δεν εντυπωσιάστηκα τόσο από την αφίσα του Ψαρογιώργη, ούτε από τον αριστερό τοίχο που ήταν γεμάτος με κάδρα που απεικόνιζαν διάφορους λυράρηδες και βρακοφόρους (στην Κρήτη είμαστε άλλωστε...) και εικόνες από το Αβδού Πεδιάδος από όπου και κατάγεται ο Δημήτρης (κατά δήλωσή του, πρόκειται για χωριό άοπλων ανθρώπων, πράγμα που για Κρήτη ξενίζει κάπως...). Εντυπωσιάστηκα όμως σίγουρα από τον δεξιά τοίχο, που ήταν γεμάτος αντίστοιχα κάδρα που απεικόνιζαν καπεταναίους του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, διαδηλώσεις, ιστορικές φιγούρες του κινήματος αλλά και ποιητές (όχι αναγκαστικά αριστερούς πάντως, με το Ρίτσο βέβαια περίοπτο, αλλά και το Σεφέρη και τον Ελύτη και τον Καβάφη αν θυμάμαι καλά σε μια γωνιά.

Κάτσαμε και χαζεύαμε τα πορτραίτα κάμποση ώρα. Η νεαρή φίλη μου είχε πάρει ένα ύφος θριάμβου, τύπου και καλά «κοίτα πού σε έφερα». Τη ρώτησα αν ήξερε ποιοι είναι αυτοί στις εικόνες. Μου είπε ότι δεν είχε ιδέα. Εγώ πάλι ήτανε κάνας-δυο (Κρητικοί, κυρίως) που δεν τους ήξερα. Με τσέκαρε δείχνοντας τυχαίες φωτογραφίες στο δεξιά τοίχο, και αναγνώρισα με ευκολία το Βάρναλη και τον Καζαντζάκη, το Μάνο Κατράκη (που θα έπαιζε ενδεχομένως και στον απέναντι τοίχο με τα κρητικόπουλα), το ζεύγος Καζάκου-Καρέζη επικεφαλής διαδήλωσης, τον Καββαδία ως ναυτικό σε μια κουπαστή, τη διάσημη εικόνα του Μπελογιάννη με το γαρίφαλλο.

Ύστερα ήρθε η σειρά μου να δοκιμάσω τις γνώσεις της. Της έδειξα μέσα στο πλήθος των Κρητικών μια φωτογραφία του Ξυλούρη, αλλά την είδα που δυσκολευότανε κι είπα να πάω σε κάτι ακόμα πιο εύκολο. Έδειξα μπροστά μας, ακριβώς πάνω από την πόρτα του μαγαζιού, όπου ήταν οι εικόνες των δύο κυρίων που απεικονίζονται στην κορυφή της ανάρτησης. Μια λάμψη πέρασε από το βλέμμα της.

- Καλέ αυτούς τους ξέρω. Αυτός αριστερά είναι ο Τσε Γκεβάρα!
- Μπράβο, κορίτσι μου. Κι ο δεξιά;
- Ε, ο άλλος, ο πώς τον λένε... Ο Φιντέλ Κάστρο!
- Όχι βρε κοπέλα μου, ο Άρης είναι. Ο Βελουχιώτης.

Και η φίλη μου με ειλικρινή απορία:

- Και ποιος είναι αυτός ο Βελουχιώτης;


Σ.Σ. Το επισημαίνω μεταξύ άλλων και για τυχόν ενδιαφερόμενους από τη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, που ίσως νομίσουν ότι θα αποτρέψουν κάποιους νεώτερους από το να ψηφίσουν αριστερά, επικαλούμενοι τον εμφύλιο, τα κονσερβοκούτια και την Πηγάδα του Μελιγαλά.

Παρότι όπως προανέφερα αποφεύγω να εστιάζω στα πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένου του Κομαντάντε και του Άρη, δράττομαι της ευκαιρίας να ανεβάσω από ένα βιντεάκι για τον καθένα, που μου άρεσαν για διαφορετικούς βέβαια λόγους.

Στο πρώτο ο Πάνος Τζαβέλλας αποδίδει το διάσημο «Τραγούδι του Άρη» που αγνοώ ποιος το έγραψε, αλλά μου αρέσει αυτή η εκτέλεση με τα κλαρίνα που πάει προς το τσάμικο.


Στο δεύτερο και ακόμα πιο διάσημο, η Nathalie Cardone βρεφοκρατούσα κάνει γκραν σουξέ το πασίγνωστο Hasta Siempre με ένα κάπως σέξι-revolution-chic βιντεάκι που αμφιβάλλω αν θα ήταν του γούστου του ίδιου του Κομαντάντε, αλλά έχει πλάκα αν δεν το πάρεις τοις μετρητοίς (για μια πιο ενδιαφέρουσα και κεφάτη εκτέλεση, δοκιμάστε τους παππούδες του Buena Vista Social Club, εδώ.


Αν θυμάμαι καλά, στο μαγαζί ήταν η ίδια φωτογραφία του Άρη, αλλά για τον Τσε ήταν μάλλον η διάσημη φωτογραφία του Κόρντα, αν και εδώ προτίμησα να ανεβάσω μια πιο ανθρωπινή.