Φεγγάρι στο νερό

Δεν ξέρω ποιος τράβηξε τη φωτογραφία, εγώ πάντως την πήρα από εδώ.

Στο αεροπλάνο μπήκα με πυρετό. Και πέρσι που πήγαινα στην Ολλανδία μετά τις γιορτές πάλι κρυωμένος ήμουνα, και φέτος στην Πορτογαλία μία από τα ίδια. Και την πρώτη φορά που πήγα για εγκατάσταση στο Λέιντεν, επίσης. Μεταφυσικώς σκεπτόμενος θα έλεγα ότι δε μου πάει η ξενητειά και η αναχώρηση και το σώμα μου με εγκαλεί ώστε να παραμείνω στην πατρίδα (όπου αν μη τι άλλο υπάρχει ζεστή σουπίτσα και στοργή και κάνα χάδι ενίοτε), αλλά ο ορθολογιστής εαυτός μου προτιμά να απευθύνει την κατηγορία στους παραμυξοΐούς του κοινού κρυολογήματος (αν και κάτι ύποπτα ρίγη θα μπορούσαν να αποδοθούν και σε ιό γρίππης). Σε κάθε περίπτωση είχα μήτιγκ Δευτέρα, δέκα το πρωί ώρα Λισσαβώνας· Κυριακή δέκα το βράδι Ελλάδας ετοίμαζα βαλίτσες στην Αθήνα σε κατάσταση ημιαποσύνθεσης. Στις έντεκα πήρα μια ασπιρίνη ή κάτι τέτοιο και έπεσα να κοιμηθώ, στις τρεις ξύπνησα, πήρα άλλη μία, ντύθηκα, σταυροφίλησα τους δικούς μου και περίμενα το ταξί.

Θυμάμαι τη σκοτεινή Αθήνα, τους άδειους δρόμους ώρας τετάρτης πρωινής. Στο αεροδρόμιο ψυχή σχεδόν, η πτήση μου ήταν από τις πρώτες. Έκανα τσεκ-ιν τις δύο αποσκευές μου και πλήρωσα το προβλεπόμενο πρόστιμο. «Το ξέρετε ότι δικαιούστε μόνο μία;», ρώτησε με αληθινή ανησυχία η υπάλληλος. Το ήξερα· η δεύτερη αποσκευή περιείχε ένα πολύτιμο και απαραίτητο πάπλωμα για να αντιμετωπίσω το κρύο του άδειου σπιτιού και κάτι πετσετάκια συμπλήρωμα. Ίσως έπρεπε να βάλω μέσα και τη ρακή που μου έδωσε η Ε. από την Κρήτη, αλλά δεν το έκανα γιατί φοβήθηκα τι θα γινόταν αν έσπαγε το μπουκάλι. Μετά σκέφτηκα το πάπλωμα, επίσης απόκτημα Κρήτης: αξία κτήσης 25 ευρώ, άλλα 15 στο καθαριστήριο γιατί είναι τεράστιο και δε χώραγε στο πλυντήριο, άλλα 50 να ταξιδέψει ως τη Λισσαβώνα. Αυτό πρέπει να είναι που λέμε «προστιθέμενη αξία».

Οι εφημερίδες δεν είχαν βγει ακόμα· αγόρασα έναν τουριστικό οδηγό της Πορτογαλίας. Υπήρχε στα αγγλικά με 20 ευρώ και στα ελληνικά με 25· με βάση το αλάνθαστο οικονομικό μου κριτήριο πήρα την ελληνική έκδοση, φυσικά. Έξι παρά είκοσι τροχιοδρομούσαμε για απογείωση, καμιά εικοσιπενταριά νυσταγμένοι επιβάτες ενός αεροπλάνου από τα πιο άδεια που έχω ταξιδέψει ποτέ. Φοβούμαι ότι αν πάει έτσι θα την καταργήσουνε την πτήση και θα μας φάει η ανταπόκριση και η τρεχάλα στο μέλλον (χώρια που θα ψάχνουμε τις βαλίτσες μας στις Βαρκελώνες και στις Αλιτάλιες μετά - χαμένα θα πάνε τα παπλώματα προστιθέμενης αξίας του μέλλοντος). Για την ώρα πάντως είναι ωραία, ο παρακαθήμενος συνεπιβάτης πάει και πιάνει το πίσω άδειο κάθισμα και μου αφήνει όλη τη σειρά στη διάθεσή μου. Τρώμε ένα αεροπλανικό πρωινό με ελληνική μαρμελάδα και κρουασάν, καθώς και γιαουρτάκι με βύσσινο. Γυρίζω το ρολόι δυο ώρες πίσω, ώρα Πορτογαλίας (σα να λέμε Γκρήνουιτς, αλλά με διαφορετική ημερομηνία αλλαγής στη χειμερινή ώρα).

Είναι σκοτάδι έξω· η νύχτα φεύγει μπροστά μας και την κυνηγάμε ταξιδεύοντας προς τη Δύση, η μέρα έρχεται πίσω μας. Θα μας προφτάσει; Ναι, μάλλον θα μας προφτάσει, σκέφτομαι, αλλά για την ώρα χαζεύω τα φωτάκια στη γη καθώς έχω κολλημένη τη μούρη μου στο παράθυρο. Τι είναι εδώ; Α, Σικελία μάλλον· το επιβεβαιώνω στο χάρτη που εμφανίζεται κατά περιόδους στις οθόνες πάνω από τα καθίσματα. Ο πυρετός ανεβαίνει αργά και σκέφτομαι να κοιμηθώ λίγο, τραβάω την καρέκλα πίσω και αποκοιμιέμαι για δυο λεπτά. Όταν ανοίγω τα μάτια έχει περάσει μια ώρα και από το παράθυρο βλέπω κάτι άλλα φωτάκια, νησιωτικά μάλλον. Είναι ακόμα νύχτα, κι εδώ πρέπει να είναι οι Βαλεαρίδες νήσοι, σωστά; Σωστά, ο χάρτης με πληροφορεί ότι πετάμε πάνω από την Πάλμα ντε Μαγιόρκα πλησιάζοντας στην Ιβηρική. Ξανακοιμάμαι ξαπλωμένος στα τρία καθίσματα αυτή τη φορά και όταν ανοίγω τα μάτια ένα αχνό φως φαίνεται στο παράθυρο. Είναι κοντά εφτά, από κάτω μας έχει ακόμα νύχτα, αλλά στο βάθος του ορίζοντα πίσω μας ο ουρανός έχει ανοίξει για τα καλά, κι αντί για μαύρο έχει τώρα ένα βαθύ μπλε χρώμα.

Μένω κολλημένος στο παράθυρο χαζεύοντας άγνωστα χωριά της Ιβηρικής. Άραγε είμαστε Ισπανία ακόμα ή μπήκαμε Πορτογαλία; Ο χάρτης με διαφωτίζει προσωρινά (μόλις περάσαμε τα σύνορα) πριν εξαφανιστεί μαζί με την οθονίτσα ενώ τα μεγάφωνα μας πληροφορούν ότι πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την προσγείωση. Πετάμε χαμηλώνοντας ολοένα και στη γη αρχίζουν να ξεχωρίζουν βουνά και ποτάμια ενώ το λυκαυγές προχωρά και μας αγκαλιάζει. Ποιο είναι αυτό το ποτάμι; Να είναι ο μεγαλοπρεπής Τάγος, στις εκβολές του οποίου είναι χτισμένη η καινούργια μου πόλη; Αγνοώ την τοπική γεωγραφία, αλλά το αεροπλάνο συνεχίζει να πετάει παράλληλα με το ποτάμι, και βλέπω τις γέφυρες ανάμεσα στις όχθες, αναγνωρίζω την Αλφάμα στην απέναντι πλευρά και καθώς το αεροπλάνο κάνει έναν ελιγμό, προβάλλει μπροστά μου, σκούρος, τεράστιος, ο Ατλαντικός.

Ύστερα το αεροπλάνο στρέφεται και πάλι, με κατεύθυνση το Βορρά· στη δεξιά πλευρά του τα παράθυρα φωτίζονται από τις πρώτες ηλιακές ακτίνες της αληθινής μέρας, ενώ στην αριστερή το σκοτάδι δίνει μάχες οπισθοφυλακών πάνω από τον Ωκεανό. Ύστερα, σε μια στιγμή παράξενης ομορφιάς, μια τεράστια Πανσέληνος (είναι στ' αλήθεια Πανσέληνος;) κουρασμένη και κατακόκκινη αρχίζει να διαλύεται στα νερά του Ωκεανού, κάπου μακριά στην άπω Δύση. Για λίγα δευτερόλεπτα μένω να κοιτάζω μαγεμένος, ύστερα το αεροπλάνο ξαναγυρίζει προς τα ανατολικά (η πόλη είναι πιάτο μπροστά μου τώρα, βλέπω την κίνηση των αυτοκινήτων, μικροσκοπικούς ανθρώπους που βαδίζουν στο δρόμο ή περιμένουν το πρωινό λεωφορείο) και σε λιγάκι προσγειώνεται, επτά και σαρανταοκτώ ακριβώς, με ένα λίγο δυνατό θόρυβο είναι αλήθεια.

Ο ήλιος είναι πια ψηλά πάνω από την πόλη. «Καλή χρονιά!», λέω στον εαυτό μου.

Ξεκινάμε.


Σ.Σ. Η πρώτη πανσέληνος του 2012 έλαβε χώρα στις 9 Ιανουαρίου, ημέρα Δευτέρα, ώρα 7.30 το πρωί (UTC).