Ατυχήσατε, κύριε συνάδελφε (από μνήμης)

Την ιστορία (ανέκδοτο, μάλλον...) την είχε αφηγηθεί αν θυμάμαι καλά ο Λεωνίδας Κύρκος, και πρέπει να την είχα διαβάσει στο περιοδικό ΑΝΤΙ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Τη θυμάμαι βέβαια από μνήμης· αν και κάποτε τα μάζευα τα τεύχη (θα βρίσκονται ακόμα τα καϋμένα πουθενά...) τρέχα γύρευε τώρα να διασταυρώνεις. Με κάθε επιφύλαξη λοιπόν (καθώς η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια) σας τη μεταφέρω όπως τη θυμήθηκα πρόσφατα, μετά το θάνατο του αφηγητή της. Ο εις εκ των πρωταγωνιστών της δεν ξέρω ποιος είναι, εικάζω πάντως ότι δεν θα ήτο ο ίδιος ο Λεωνίδας αλλά κάποιος συμφοιτητής του στην Ιατρική Σχολή (την οποία ποτέ δεν τελείωσε). Ο έτερος των πρωταγωνιστόν ήταν ο Καθηγητής Γ. Πανταζής, ο οποίος υπήρξε ιστορική μορφή της επιστήμης της Βιολογίας στην Ελλάδα, καθώς κατέλαβε πρώτος την αντίστοιχη έδρα στο Καποδιστριακό, και αργότερα συνέβαλε στην ίδρυση των αντίστοιχων τμημάτων.


Μια ιστορική (και στυλιστικά...) φωτογραφία που απεικονίζει τον Γεώργιο Πανταζή με τον διάδοχό του στην έδρα της Βιολογίας, νεαρό (τότε) Φώτη Καφάτο, προφανώς κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1960.


Την εποχή της ιστορίας όμως, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1930 (τότε που σπούδαζε ο Λεωνίδας πριν τον διακόψει η Κατοχή και όσα ακολούθησαν), ο Πανταζής ήταν καθηγητής της Ζωολογίας, και δίδασκε μεταξύ άλλων και στους φοιτητές της Ιατρικής. Η εξέταση του μαθήματος ήταν προφορική, και το γεγονός αυτό προκαλούσε ιδιαίτερο άγχος στους φοιτητές. Ένας εξ' αυτών ήταν προφανώς υπερβολικά αγχωμένος και φαινόταν· ίσως γι' αυτό ο Πανταζής θέλησε να του κάνει μια εύκολη ερώτηση για αρχή, ώστε να τον ξεαγχώσει:

- Πείτε μας, κύριε συνάδελφε, από τι ιστό αποτελείται, κυρίως, ο μαστός;

Όλους «κύριε συνάδελφε» τους έλεγε, αλλά ο συγκεκριμένος συνάδελφος είχε πάθει τέτοια ταραχή, που δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα. Ίδρωνε, ξεΐδρωνε, από δω το 'φερνε, από κει το πήγαινε, στο τέλος το ξεφούρνισε:

- Από οστίτη! (Σ.Σ. κοινώς κόκκαλο...).

Ψύχραιμος ο Πανταζής, το επαναφέρει το θέμα:

- Από οστίτη... Μμμμ... Μάλιστα... Οστίτη... Να σας ρωτήσω, κύριε συνάδελφε, έχετε ψηλαφήσει ποτέ μαστό;

Κάγκελο ο συνάδελφος (μιλάμε και για δεκαετία τριάντα...), γίνεται μελιτζανί, αλλά στο τέλος ψελλίζει:

- Μάλιστα, έχω ψηλαφήσει...

Ακάθεκτος ο Πανταζής, συνεχίζει:

- Και δε μου λέτε κύριε συνάδελφε, όταν τον ψηλαφούσατε ήτανε μέρα ή ήτανε νύχτα;

Φαντάζομαι το συνάδελφο από μελιτζανί να γίνεται κάτωχρος δίνοντας την απάντηση:

- Νύχτα ήτανε...

Κουνάει το κεφάλι περιχαρής ο Πανταζής, και αποφαίνεται:

- Α, νύχτα ήτανε, έτσι λοιπόν εξηγείται... Ατυχήσατε, κύριε συνάδελφε... Πέσατε πάνω σε άγαλμα!