Κι ακόμα ετούτη η άνοιξη...

Απρίλιος στην Ολλανδία, η εικόνα από εδώ (έχει κι άλλες).

Άλλοι γράφουν Λισαβόνα, άλλοι Λισαβώνα, άλλοι Λισσαβώνα. Εγώ που γερνάω και γίνομαι συντηρητικότερος, αρέσκομαι στα ωμέγα και τα διπλά σύμφωνα (ίσως γιατί λιγάκι ακούγονται ακόμα στην ικαριακή ντοπιολαλιά, όχι βέβαια όσο στην Κύπρο ή αλλού αλλά πάντως ακούγονται), γράφω Σαίξπηρ και τραίνο, όχι Σέξπιρ και τρένο, και ως εκ τούτου είμαι της Λισσαβώνας. Γύρισα λοιπόν χτες από τη Λισσαβώνα μετά από δυο βδομάδες παραμονής, με τη συνήθη διαδικασία (τραίνο με άλφα-γιώτα, λεωφορείο, αεροπλάνο, τραίνο, λεωφορείο) μόνο που εκτός από τη διαδρομή στο χώρο φαίνεται πως έκανα και άλλη μια διαδρομή στις εποχές, από προχωρημένο καλοκαίρι σε πρώιμη άνοιξη.

Στην Πορτογαλία είχε εικοσικάμποσους βαθμούς, ενίοτε και τριανταλίγους. Οι παραλίες μέχρι την Κασκάις ήταν τίγκα στους λουόμενους καθημερινά, στην εσπλανάδα πουλούσαν παγωτά κάθε είκοσι μέτρα, κι εγώ ίδρωνα και ξεΐδρωνα έξω με το πουκάμισο (διότι μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας του σεμιναρίου το μπλουζάκι ήταν ανεπαρκές λόγω κλιματισμού). Με διαβεβαίωσαν πάντως ότι μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν χειμώνας, απλώς πέρασαν κατευθείαν στο καλοκαίρι χωρίς να μεσολαβήσει άνοιξη. Διατηρώ ορισμένες αμφιβολίες, καθώς βρέθηκα πλήρως αλλεργικός στην πορτογαλική γύρη, όπως και στην ελληνική άλλωστε. Η Άνοιξη για άλλους μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε, αλλά για μένα είναι συνυφασμένη με αλλεργική ρινίτιδα, επιπεφυκίτιδα και άσθμα. Χαρά θεού, που λένε...

Στην Ολλανδία έφτασα με δώδεκα βαθμούς (ζέστη για την εποχή, πάντως), και με τις τουλίπες ανθισμένες σε τέλεια παραλληλόγραμμα στους αγρούς. Δε θα μείνουν πολύ, σε λίγες μέρες θα τις κόψουν, σκέφτομαι πάντως ότι αν και κάπως υπερβολικά τεχνητά, έχουν την πλάκα τους αυτά τα χρωματιστά παραλληλόγραμμα, άσπρα, κίτρινα, κόκκινα, ροζ, μωβ, μαύρα και δεν ξέρω γω τι άλλο. Που και που φυτεύουν και άλλα λουλούδια εκτός από τουλίπες, αλλά φυσικά είναι τρελοί (με ένα λάμδα ή με δύο;) για τουλίπες. Πριν ακόμα καλά-καλά σχηματιστούν ως χώρα, στις αρχές του 17ου αιώνα, είχαν αποκτήσει κρίση τύπου χρηματιστηριακής φούσκας (ο καπιταλισμός εδώ τριγύρω εφευρέθηκε) και το αντικείμενο της κρίσης ήταν οι τουλίπες. Φαντάσου και να τρωγόντουσαν δηλαδή... Για την ιστορία, οι πρώτες τουλίπες των Κάτω Χωρών φυτεύθηκαν το 1593 στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν. Όχι, παίζουμε...

Πάντως μετά από δυο βδομάδες συνεχώς στα θρανία, συνειδητοποιώ ότι αυτή η εκπαίδευση «δια βίου» είναι μεγάλη κούραση. Άσε που δεν έγινα και πολύ σοφότερος (τώρα στα γεράματα) αλλά τουλάχιστον τώρα διαθέτω τα απαραίτητα πιστοποιητικά με σφραγίδες και υπογραφές που γράφουν ότι όντως ξέρω αυτά που ήδη ήξερα από πριν. Στους καιρούς που έρχονται αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Πριν καμμιά δεκαετία είχα κάτι μαθήτριες σε ένα ΙΕΚ που πάσχιζα να τους μάθω στοιχειώδη Μοριακή Βιολογία και Γενετική κατά το πρόγραμμα διδασκαλίας, αλλά μου εξηγούσαν ότι χεσμένες τις είχανε και τη Μοριακή και τη Γενετική, αυτό που θέλανε ήτανε «η Πιστοποίηση, καταλάβατε κύριε;» Τότε δεν καταλάβαινα, τώρα κάπως σα να παίρνω χαμπάρι. Σοφά κορίτσια...

Αλλά για να μη γκρινιάζουμε όλη την ώρα, η αλήθεια είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά γνωρίζεις και κόσμο, και όχι μόνο Πορτογάλους. Γράφω σε ένα χαρτάκι τη διαδρομή ορισμένων που είναι ενίοτε λίγο περίπλοκη. Η Βραζιλιάνα που κάνει διδακτορικό στη Γιούτα και τη φωνάζαμε σκωπτικά Μορμόνα (το Σωλτ Λέηκ Σίτυ στη σύγχρονη γραφή φαντάζομαι είναι Σολτ Λέικ, έτσι;), η Κουβανή ποστντόκα που ζει στις Βρυξέλλες και θέλει να πάει στη Βαρκελώνη, αλλά έχει και παιδιά και το πράγμα μπερδεύει, η Αμερικανίδα από το Σαν Φραντζίσκο που κάνει μάστερ στο Λονδίνο, ο Ινδός που κάνει διδακτορικό στο Ελσίνκι, η Νεοζηλανδή ποστντόκα στο Φράιμπουργκ, ο Γάλλος που δουλεύει σε εταιρία βιοτεχνολογίας στη Στοκχόλμη, ο Περουβιανός με την Ινδιάνικη φάτσα που κάτι κάνει κάπου στις Αζόρες και φυσικά ο Έλληνας από το Λέιντεν, εξίσου εξωτικός για μερικούς...

Να μην ξεχάσω τον Άγγλο διδάσκοντα με τον οποίο βρεθήκαμε να έχουμε κοινούς γνωστούς στην Ελλάδα, τον Αλγερινό που ζει στη Λισσαβώνα το μισό χρόνο και στην Τουλούζη τον άλλο μισό, και τους ουκ ολίγους Ισπανούς, μαζί και τον Αργεντινό που ζει στη Βαλένθια τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Ο κομπαδρίτο έβαζε τάνγκο στα διαλείμματα, κυνηγούσε μια μύγα που είχε εισβάλλει στην αίθουσα με το λέιζερ-πόιντερ και μας εξηγούσε ότι για κάποιο λόγο μεταξύ ανθρώπων και χιμπατζήδων υπάρχει πιο μεγάλη γενετική διαφορά στους όρχεις από ό,τι στο μυαλό. Οι Πορτογάλοι ήταν γενικώς ανήσυχοι για το μέλλον τους λόγω της επικείμενης παρέμβασης του ΔΝΤ και ψαχνόντουσαν για τις δυνατότητες επιστημονικής μετανάστευσης (καλή ώρα...). Σκέφτηκα να συνεισφέρω στη συζήτηση με την πρόσφατη εμπειρία μου επί του θέματος, αλλά ο Αργεντινός τους καθησύχασε: στη χώρα του αυτά γίνονται κάθε δέκα χρόνια περίπου. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Δεν ξέρω πόσο παρηγορήθηκαν. Στη διάρκεια ενός γεύματος, κάποιος στο πίσω τραπέζι ακούστηκε να λέει «και τουλάχιστον οι Έλληνες θα πουλήσουν κανένα νησί να ξεχρεώσουν, εμείς τι θα κάνουμε;» Δε γύρισα να κοιτάξω, σκέφτηκα πάντως πως είναι ώρα να επισκεφτώ ένα γνώριμο νησί τώρα που είναι ακόμα στη θέση του.

Εβδομάδα των Παθών έρχεται, ας προετοιμαζόμαστε αναλόγως...


Σ.Σ. Ο νεολογισμός «ποσντόκος(-α)» προέρχεται από το αγγλικό post-doc και συνήθως αποδίδεται περιφραστικά ως μεταδιδακτορικός ερευνητής ή μονολεκτικά με το φρικαλέο μεταδιδάκτορας. Compadrito (κατά λέξη «κουμπαράκι») είναι σκωπτικός όρος για τους μάγκες από το Μπουένος-Άιρες (ή ίσως Άυρες;), όπως εν προκειμένω. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, οι λέξεις εικοσικάμποσος και τριανταλίγος είναι αυτοσχέδιες, δεν απαντούν ούτε στην ικαριακή ντοπιολαλιά.

Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται από ένα δημώδες που αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη νομίζω και οι στίχοι του λένε αν θυμάμαι καλά:

Κι ακόμα τούτη η άνοιξη - ραγιάδες ραγιάδες
τούτο το καλοκαίρι - κατακαημένη Ρούμελη
ώσπου να 'ρθει ο Μόσκοβος - ραγιάδες ραγιάδες
να φέρει το σεφέρι - Μωριά και Ρούμελη.

Που μπορεί και να δηλώνει ότι μετά τα Πάθη έρχεται η Ανάσταση· άλλο αν όπως όλοι ξέρουμε ο εν λόγω Μόσκοβος δεν έφτασε ποτέ.