Συμβαίνουν και αλλού...

Το τραίνο για Ρότερνταμ-Ντόρντρεχτ-Ρόζενταλ-Αμβέρσα-Μαλήν-Βρυξέλλες έχει ήδη 67 λεπτά καθυστέρηση (εν τέλει ήρθε στα 74 λεπτά). Η φωτό τραβήχτηκε στο σταθμό Den Haag HS της Χάγης στις 24/10/2010.

Τις μέρες των γιορτών που ήμουν στην Ελλάδα έτυχε να βρεθώ σε μια παρέα που με ήξεραν μερικά μόνο από τα μέλη. Κάπως ήρθε η κουβέντα στο ότι έπρεπε να πάρω ή να στείλω κάποιο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου· τους εξήγησα ότι λόγω του ότι ο server είχε πέσει ανήμερα τα Χριστούγεννα και προφανώς δεν είχε επισκευαστεί είχα κάποιες δυσκολίες. Κάποιος (που δε με ήξερε) παρατήρησε ότι αφού οι μέρες μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ήταν εργάσιμες, λογικά κάποιος θα έπρεπε να φροντίσει για την επισκευή, ακόμα κι έλειπαν αρκετοί με άδεια. Βρήκα πολύ λογική την παρατήρηση, πλην όμως πρόσβαση στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο δεν είχα ενώ κόντευε να κλείσει βδομάδα.

- Τι τα θες... είπε ο τύπος. Αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν.
- Εεεεε, όχι... Συμβαίνουν στην Ολλανδία, έσπευσα να διορθώσω.
- Πλάκα κάνεις; ρώτησε ο τύπος κοιτώντας με ακριβώς με μισό μάτι· ούτε καν τρία τέταρτα.

Τον διαβεβαίωσα ότι μιλούσα σοβαρά, και οι παριστάμενοι γνωστοί μου επιβεβαίωσαν ότι εργάζομαι στην Ολλανδία, στο διαπρεπές Πανεπιστήμιο του Λέυδεν κλπ. Ο τύπος κουνούσε το κεφάλι με δυσπιστία. Αλλάξαμε θέμα συζήτησης και κάπως ήρθε η κουβέντα στις καθυστερήσεις των αεροπλάνων που κινδύνευαν να εγκλωβίσουν διάφορους κοινούς γνωστούς στο Χήθροου. Ανέφερα την εμπειρία μου με τα χιόνια όταν ερχόμουν Ελλάδα· ήμουν από τους τυχερούς που πέταξαν από το Σίπχολ σχεδόν χωρίς καθόλου καθυστέρηση, ενώ ένα ζευγάρι φίλων μου με τα παιδάκια τους κιόλας ταλαιπωρήθηκαν εφτά ώρες στο αεροδρόμιο και άλλες τρεις στο τραίνο για να γυρίσουν σπίτι άπρακτοι, και ταξίδεψαν τελικά με δυο μέρες καθυστέρηση. Ο τύπος που με άκουγε σταμάτησε να κουνάει το κεφάλι και ρώτησε:

- Με KLM δεν ήρθες;
- Με Ολυμπιακή. Με KLM ερχόντουσαν οι φίλοι μου που περίμεναν 2 μέρες μέχρι να τους βάλουν σε άλλη πτήση, συμπτωματικά της Ολυμπιακής.
- Ε, μας δουλεύεις, απεφάνθη ο τύπος.

Αν και δεν έχω καμμία ταύτιση με την Ολυμπιακή (χώρια που μου είναι μάλλον αντιπαθής ο νυν ιδιοκτήτης της, που με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις του είναι σαφές ότι βρισκόμαστε «απέναντι» τόσο πολιτικά όσο και ποδοσφαιρικά), η θέση του τύπου που έβρισκε προβληματικά όλα τα ελληνικά πράγματα με εκνεύρισε κάπως. Μετά βέβαια σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος δεν έλεγε κάτι υποχρεωτικά βλακώδες, απλώς αναπαρήγαγε ένα φορεμένο κλισέ και δυσκολευόταν (σάμπως είναι ο μόνος;) να διανοηθεί μια άποψη του κόσμου έξω από τις προκαταλήψεις του. Σκέφτηκα ότι τη φοβερή δήλωση «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν» την έχω κάνει κι εγώ σε διάφορες περιπτώσεις, δημοσίου ή ιδιωτικού ενδιαφέροντος, που άμα αρχίσουμε να μετράμε θέλουμε τρια μπλογκ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Για να είναι όμως σίγουρος κανείς, καλό είναι να έχει ζήσει και πουθενά έξω από την Ελλάδα, οπότε αν και τώρα που ζω έξω η κλίμακα είναι διαφορετική κάπως, ομολογώ ότι το καταδιασκέδασα όταν κάποτε (αρκετά μετά την Πρωτοχρονιά) δούλεψε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και πήρα ένα μήνυμα που έλεγε πάνω κάτω τα εξής:

«Ζητάμε συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν υπήρχε ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μεταξύ 25ης Δεκεμβρίου 2010 και 3ης Ιανουαρίου του 2011. Δυστυχώς η επισκευή στο μεσοδιάστημα δεν κατέστη δυνατή. Για την ακρίβεια, ο server χρειαζόταν restart, αλλά δεν ήταν κανείς εδώ για να το κάνει καθώς όλο το αρμόδιο προσωπικό έλειπε. Παρεμπιπτόντως, αν δεν δουλεύουν οι κάρτες εισόδου σας στο κτίριο, περάστε από το κτίριο Τάδε να τις ανανεώσετε. Ζητάμε συγγνώμη από όσους κλειδώθηκαν έξω, και περισσότερο από αυτούς που κλειδώθηκαν μέσα. Δε γνωρίζουμε για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Καλού κακού μη μένετε στο κτίριο μετά τις 6 το απόγευμα που φεύγει η θυρωρός.»

Πήγα στο παρακείμενο κτίριο Τάδε να ανανεώσω την ηλεκτρονική κάρτα εισόδου μου: τους πήρε τέσσερα δευτερόλεπτα ακριβώς. Ρώτησα αν αυτό γίνεται κάθε Πρωτοχρονιά ή ήταν έκτακτο. Η υπάλληλος με διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για μυστηριώδες συμβάν άγνωστης αιτιολογίας και κανονικά οι κάρτες είναι περίπου ισόβιες, υποτίθεται. Την ευχαρίστησα και γύρισα να φύγω· την άκουσα πίσω να βγάζει κάτι σαν αναστεναγμό και σκέφτηκα ότι τώρα θα πει «αυτά μόνο στην Ολλανδία συμβαινουν».

Αλλά δεν το είπε τελικά. Κρίμα, βέβαια...

Οπότε απλώς κατέβηκα τα σκαλιά και ξαναβγήκα στη βροχή.