Στιγμιότυπα ατάκτως ερριμμένα

Ολλανδικό δικάταρτο στον Εύδηλο, καλοκαίρι 2009. Δεν έχει καμμία σχέση με την υπόλοιπη ανάρτηση, αλλά μ' αρέσει ως εικόνα και πάντα ήθελα να την ανεβάσω.

Δύο παλιότερες και δύο πρόσφατες ιστοριούλες σε ικαριακό ντεκόρ:

Η αστυνομία κάνει μπλόκο στη διασταύρωση από Μεσαχτή για Ράχες. Εμφανίζεται Καριώτης με αγροτικό σε ημιάθλια κατάσταση. Στο σχετικό έλεγχο προσκομίζει (προς απογοήτευση του οργάνου) έγκυρη άδεια και δίπλωμα. Το όργανο όμως δεν καταθέτει τα όπλα και συνεχίζοντας τον έλεγχο εντοπίζει λαβράκι:

- Το ξέρεις ότι η ασφάλεια έχει λήξει; ρωτάει τον οδηγό.
- Ε, και; απαντάει ατάραχος ο άλλος. Σάμπως θα τη φάω;

-.-.-

Η παραγγελία είναι για μια ιδιαιτέρως ευμεγέθη πίτσα κάπου αρκετά έξω από τον Εύδηλο. Ο ντελιβεράς αισθάνεται μια πείνα στο δρόμο και χτυπάει ένα-δυο τεμάχια. Στη συνέχεια τακτοποιεί τα υπόλοιπα μοιράζοντας το κενό σε όμοια διαστήματα ανάμεσά τους. Φτάνει στον προορισμό του και δίνει την παραγγελία.

- Μα πώς είναι έτσι; απορεί η πελάτισσα ανοίγοντας το κουτί.
- Είναι καινούργιο σχέδιο, απαντάει ψύχραιμα ο τύπος. Με το αστέρι της Βεργίνας.

-.-.-

Νέος ικαριογαμβρός, οπαδός του Άρεως Θεσσαλονίκης, εξηγεί σε ομήγυρη στο ουζερί του Τσακωνίτη τη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, εν καιρώ ΔΝΤ.

- Είναι σα να κάθεσαι στη στάση του λεωφορείου και έρχεται και παρκάρει μπροστά σου ένας τύπος με ένα τεράστιο Τσερόκι, κατάλαβες;
- Όχι, ομολογεί ο συνομιλητής του.
- Διαμαρτύρεσαι λοιπόν και γίνεται το εξής: ο ΝΔ γυρίζει και σε βρίζει. Ο ΠΑΣΟΚ σου λέει «Μισό λεπτό, φιλαράκι, έρχομαι αμέσως».
- Και;
- Τι και; Κι οι δυο παρατάνε το τζιπ και φεύγουνε.

-.-.-

Η βάφτιση έχει ολοκληρωθεί και ο κάπως ευτραφής και κοντά μεσήλιξ νονός παρατηρεί από πάνω μέχρι κάτω την εντυπωσιακή νεαρά με τα κάπως εξωτικά χαρακτηριστικά που συγκεντρώνει τόσο τα βλέμματα θαυμασμού των ανδρών όσο και ζήλειας (ή ίσως και μίσους) ορισμένων γυναικών. Ρωτάει τον κοσμογυρισμένο του ξάδελφο για πληροφορίες περί του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου, αλλά ο ξάδελφος αντί άλλης απαντήσεως αρχίζει να διηγείται μια ιστορία από το νότιο ημισφαίριο και ένα φίλο του που είχε φέρει κάποτε κάτι περίεργα άγνωστα φρούτα που δεν ήξεραν πώς τρώγονται. Δοκίμασαν διάφορα κόλπα – να τα ξεφλουδίσουν, να τα κόψουν, να τα στίψουν αλλά στο τέλος το μόνο που κατάφεραν ήταν να γίνουν μες στα ζουμιά, με τα ρούχα χάλια και να μην ευχαριστηθούν καθόλου φρούτο.

- Μα τι σχέση έχει αυτό που μου λες με αυτό που σε ρώτησα; απορεί ο νονός.
- Ξέρεις πώς το τρώνε αυτό; ρωτάει ο ξάδελφος δείχνοντας τη νεαρά.
- Όχι, ομολογεί ο νονός.
- Ε, άστο καλύτερα γι' αυτούς που ξέρουν.