Σαν εξομολόγηση (Γιάννης Βαρβέρης)

Έχει ο καθένας μας, πέρα απ’ το φθόνο
έναν άνθρωπο, για τον εαυτό του και μόνο
άυλον άνθρωπο – που του απλώνει φυλλωσιά
χωρίς να ’ναι δέντρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά.

Τον κρατάει κρυφόν από τον κόσμο, αλλά
ο ίδιος τις νύχτες τον αγγίζει απαλά
κι ας είναι άυλος· όμως μεσουρανεί
στα χαρούμενα όνειρα, σε χρώμα ουρανί.

Γιατί ο άυλος στ’ όνειρο γίνεται υπαρκτός
πιάνεις το σώμα του, τα στήθη, εκτός
αν χάσεις ποτέ το αόρατο νήμα·
θα μείνεις μόνος, με τα δάκρυα και τη ρίμα.


Γιάννης Βαρβέρης, Πεταμένα Λεφτά, Κέδρος 2005


Σ.Σ. Το ποίημα είναι εμφανώς ανώτερο από τη μελοποίηση του Αργύρη Μπακιρτζή εκ των Χειμερινών Κολυμβητών, αλλά επειδή τους αγαπάω, τη βάζω να υπάρχει (άλλωστε επό το δίσκο τους "Το πέρασμά σου" το γνώρισα).