Παντάνασσα, game over

Βροχερή Κυριακή στην Παντάνασσα, με θέα το περιστρεφόμενο γκαζάδικο στο κύμα.

Εκείνη την Κυριακή ξύπνησα με τον ήχο των κυμάτων και της βροχής. Φυσούσε και έβρεχε ταυτόχρονα, πράγμα μάλλον ασυνήθιστο. Η θερμοκρασία μέσα στο σπίτι ήταν πολύ χαμηλή - έξω ήταν λίγο πιο υποφερτά. Κοίταξα από το παράθυρο - είδα ένα από τα μικρά γκαζάδικα που τροφοδοτούν το εργοστάσιο της ΔΕΗ στα Λινοπεράματα να κόβει βόλτες αρόδου. Προφανώς το λιμανάκι ήταν γεμάτο ή ακατάλληλο για αυτό τον καιρό. Μέσα στη θολούρα που προκαλούσαν οι χοντρές στάλες της βροχής, το καραβάκι φαινόταν σα να παρέπαιε στα αφρισμένα νερά. Αλλά δεν ήταν έτσι - απλώς στριφογύριζε γύρω από την ποντισμένη άγκυρα και κρατιόταν λιγάκι κόντρα στον καιρό που το έσπρωχνε προς τη στεριά.

Έβλεπα καθαρά τα φώτα του - το κόκκινο και το πράσινο αριστερά και δεξιά, τα άλλα δύο κόκκινα που δήλωναν φορτίο καυσίμων. Αναζήτησα τη φωτογραφική μηχανή και τράβηξα τις εικόνες που βλέπετε - ύστερα συνειδητοποίησα ότι κρύωνα και ότι είχα αργήσει. Πήρα τηλέφωνο στην παρέα που με περίμενε και τους είπα ότι με είχε αποκλείσει ο καιρός για λίγο - πράγμα που ακόμα κι αν δεν ίσχυε θα μπορούσε τέλος πάντων να ισχύει - και θα ερχόμουν λίγο αργότερα. Δε φάνηκαν να ανησυχούν πολύ - η ικαριακή μου ανατροφή έχει αφήσει εμφανές σημάδι στην αντίληψή μου για το χρόνο και τη συνέπειά μου στα ραντεβού, και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Πράσινο-κόκκινο τα πλευρικά, δυο επιπλέον κόκκινα σημαίνουν μεταφορά καυσίμων.

Η βροχή είχε κόψει όταν έφτασα. Είχα αφήσει το Γιάννη και το Βαγγέλη να παίζουν στις έξι το πρωί στο μαγαζί του Χρήστου, τους ξαναβρήκα τρεις το μεσημέρι να κουρδίζουν στην Κουζίνα της Πόπης. Η παρέα διαλύθηκε κατά τις πεντέμιση - με κάτι γνωστούς από το δίπλα τραπέζι πήγαμε για καφέ στο Φιξ. Εκεί με βρήκε η Μανταλένα και τα υπόλοιπα συντρίμμια - καταλήξαμε στις Αρχάνες με τη βροχή να δυναμώνει. Κοντά μεσάνυχτα ξαναμαζευτήκαμε στο Ηράκλειο, φάγαμε κάνα δίωρο στη Γκουέρνικα δίπλα στο αναμένο τζάκι. Κατά τις δυόμιση τη νύχτα έκανα (αρκούντως πιωμένος) στάση στο εργαστήριο, για να δω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα. Μου πήρε πέντε-δέκα κρίσιμα λεπτά, αλλά βγαίνοντας έξω βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να σταματήσω. Ξενέρωσα σε δευτερόλεπτα, καθώς γινόταν ο κατακλυσμός ανάμεσα σε δυνατές βροντές και αστραπές.

Τα φώτα στους δρόμους είχαν σβήσει. Οδήγησα ανάμεσα σε ποτάμια και πλημμυρισμένα χωράφια χωρίς να ξεχωρίζω πού είναι δρόμος, με ορατότητα γύρω στα τρία μέτρα (με τα μεγάλα φώτα να φωτίζουν μια κουρτίνα νερού μπροστά μου) και δοξάζοντας τον καλό Θεό που με φώτισε να αλλάξω λάστιχα πριν φύγω από την Αθήνα. Κατάφερα με τα πολλά να φτάσω στην Παντάνασσα - ένας περαστικός με ένα τζιπάκι με συμβούλεψε να μην παρκάρω κάτω από την Εθνική Οδό γιατί πέφτουν κοτρώνες. Για του λόγου το αληθές μία όχι ευκαταφρόνητη προσγειώθηκε παρασυρμένη από τα νερά είκοσι πόντους από τον προφυλακτήρα μου. Άφησα το αμάξι σε μια κατηφόρα με τις ρόδες να σημαδεύουν το κράσπεδο και βγήκα στην υδάτινη λαίλαπα (έτσι δε θα το έλεγαν στα δελτία ειδήσεων;) με ένα αποφασιστικό βήμα.

Ήταν κακή ιδέα - ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα είχα γίνει μούσκεμα μέχρι τις μασχάλες τόσο από το ντους που έπεφτε από τον ουρανό όσο και από το ποτάμι που διέσχιζα προσπαθώντας να μη μου φύγει το λάπτοπ με τα πολύτιμα δεδομένα. Έφτασα αποκαμωμένος στην πόρτα του σπιτιού και είδα με απελπισία την κλειδαριά καλυμμένη από ένα στρώμα αλατιού που έφερνε το κύμα που έσκαγε από κάτω. Το κλειδί έτριξε και δυσανασχέτησε, αλλά με τα πολλά έστριψε. Άπλωσα το χέρι να ανάψω το φως (το κλιματιστικό, την ηλεκτρική σόμπα, το θερμοσίφωνο...) αλλά ρεύμα δεν υπήρχε. Έψαξα στο σκοτάδι να βρω ό,τι κεριά υπήρχαν ακόμα διαθέσιμα. Στο αχνό τους φώς έβγαλα τα βρεγμένα και έβαλα ό,τι βρήκα μπροστά μου. Έξω από το παράθυρο το γκαζάδικο (το ίδιο; κάποιο άλλο;) περιστρεφόταν αργά με τα κόκκινα φώτα να σχηματίζουν ένα θολό περίγραμμα στη βροχή.

Κεριά και φαναράκια διαφόρων τύπων στην εσωτερική σκάλα - πριν τα μαζέψουν ακόμα.

Η εμπειρία μάλλον ήταν καταλυτική για να αποφασίσω να αλλάξω σπίτι με συνοπτικές διαδικασίες. Συνοπτικές για τα δικά μου μέτρα, εννοείται, καθώς χρειάστηκα περίπου δύο εβδομάδες για να ενημερώσω σχετικά τον ιδιοκτήτη και τους προηγούμενους που ίσως ήθελαν να πάρουν τα αφημένα τους πράγματα, και η όλη ιστορία ολοκληρώθηκε προχτές. Όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή - σε ένα πρωινό μέσα εμφανίστηκε ο φίλος μου που έμενε εδώ παλιά με κάποιον άλλο και μάζεψαν κάτι κουβέρτες, κάτι κουρελούδες, κάτι σκηνές και κάμποσα κουζινικά. Πήρε επίσης τη σημαία της Κούβας και το ασορτί τζόκεϊ (δεν ήταν δικά του, θα τα έδινε στον ιδιοκτήτη τους), τα υπόλοιπα ποτά και κάτι άλλα μπιχλιμπίδια. Μάζεψα κι εγώ τα δικά μου, ήρθε η Ε. να με βοηθήσει με το τζιπάκι. Πετάξαμε κάμποσα σκουπίδια, μαζί και τα παρατημένα σαμπουάν στο μπάνιο. Κρατήσαμε κάτι πακέτα ρύζι και ζυμαρικά, κάτι κονσέρβες τόνου και την αναπόφευκτη ρακή - τα έδωσα στη φίλη για τον κόπο της (δεν ήταν δικά μου έτσι κι αλλιώς). Το σπίτι έμεινε έρημο, κενό. Τηλεφώνησα στον ιδιοκτήτη ότι θα ερχόμουν με τα κλειδιά.

Ξεκίνησα να φύγω - η Ε. έβαζε μπρος το αμάξι. Όμως εγώ κοντοστάθηκα μια στιγμή και ξαναγύρισα. Ανέβηκα αργά τα σκαλιά και σταμάτησα δίπλα στο κρεβάτι κοιτάζοντας γύρω γύρω, σα για να βεβαιωθώ ότι δε με βλέπει κανείς (ποιος;). Ύστερα, με μια γρήγορη και αποφασιστική κίνηση, άρπαξα το σκουλαρίκι από το κομοδίνο. Ο Μικρός Πρίγκηπας κρύφτηκε σε μια θήκη του πορτοφολιού.

Επέστρεψα τα κλειδιά και πήγα στο καινούργιο μου δωμάτιο, μια rooms to let γκαρσονιέρα με το μήνα, αλλά με καλοριφέρ. Χτες βράδι η Ε. με κάλεσε για μακαρονάδα με τόνο, "εκ του αποθέματος".

Ύστερα πήγα στο εργαστήριο να δω τα μέιλ μου, ως συνήθως.

Σ.Σ. Τυχόν απορημένοι αναγνώστες ας διαβάσουν πρώτα τις αναρτήσεις "Ένας πρίγκηπας στην Παντάνασσα" και "Παντάνασσα revisited".