Ατασθαλίες και παρεκτροπές

Το ιστορικό Χερκουλάνουμ στα καλύτερά του: η εν εγκαταλείψει βενετική κρήνη Πριούλι δίπλα σε ετομόρροπο οίκημα μάλλον οθωμανικής περιόδου (με καφασωτό μπαλκόνι) απέναντι από τυπική πολυκατοικία δεκατίας 1970.

Ο τρόπος με το οποίο η ζωή μας κάνει κύκλους είναι καμμιά φορά αστείος. Φεύγεις μια μέρα και λες "πάει, αυτό ήτανε" και μάλιστα χωρίς να στεναχωρηθείς και πολύ, λες και δραπετεύεις από μια σχέση που σε αφήνει ανικανοποίητο, και ξεκινάς μια υποτιθέμενη περιπλάνηση στο άγνωστο (ή τέλος πάντων στο ανοίκειο). Κάμποσο καιρό και πολύ κόπο αργότερα ξαναγυρίζεις εκεί που ξεκίνησες, η λίγα βήματα πιο πέρα. Τα πράγματα μοιάζουν ίδια, ή περίπου. Αλλά ο τρόπος που τα βλέπεις έχει αλλάξει κάπως.

Σε αυτή τη μεριά του κτιρίου, το κινητό δεν έχει σήμα. Το γραφείο είναι όμοιο, όπως όλα, αλλά τα πράγματά σου είναι τοποθετημένα με διαφορετική σειρά. Ακούγεται ένας μάλλον ενοχλητικός θόρυβος ενός ψυγείου - ενοχλητικός μόνο για τα δικά σου αυτιά, καθώς οι αλλοι έχουν συνηθίσει κατά πως φαίνεται. Η θέα από το παράθυρο είναι λίγο διαφορετική, αλλά μόνο λίγο. Στήνω τον υπολογιστή και περιφέρομαι στα ιστολόγια - έχω πολύ καιρό να το κάνω. Η δουλειά θα αρχίσει αύριο στα αλήθεια, η σημερινή μέρα είναι αναγνωριστική μάλλον.

Το πρωί έβρεχε και δεν μπόρεσα να γυρίσω καθόλου στην πόλη. Έμεινα κάμποση ώρα στο δωμάτιο με τους καθρέφτες, τακτοποιώντας πράγματα από και προς βαλίτσες. Σκέφτομαι ότι πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για σπίτι, ή ίσως να περιμένω κάνα-δυο βδομάδες να δω πώς είναι. Δε νομίζω να είναι και πολύ διαφορετικά, πάντως. Θα αλλάξω λιγάκι το προφίλ στο ιστολόγιο, θα ξαναγράψω τη λέξη "Ηράκλειο" και θα σβήσω το "άνεργος" από τη λίστα με τις λέξεις από άλφα. Έχει μια διαφορά, όχι ακριβώς "ειδοποιό", αλλά πάντως είναι κάτι.

Πριν λίγες μέρες συνάντησα στο Μετρό (της Αθήνας, εννοείται) μια κοπελίτσα που είχα αφήσει πίσω στην Κρήτη. Μου φάνηκε αφύσικα αδυνατισμένη (όχι πως ήταν καθόλου γεμάτη και πριν). Ρώτησα πώς και ήταν στην Αθήνα - μου είπε ότι παράτησε το επιστημονιλίκι και αποφάσισε να ασχοληθεί στα σοβαρά με το χορό. Προετοιμάζεται για σχολές, γυμνάζεται (εξ' ου και το αδυνάτισμα), δουλεύει για να τα βγάλει πέρα. Είναι νέα (γύρω στα εικοσιτρία), όχι ακριβώς όμορφη αλλά πάντως πολύ πολύ γλυκειά. Τη ρώτησα αν είναι ευτυχισμένη με αυτό που κάνει, μου απάντησε ότι είναι πολύ πιο καλά από όσο ήταν στην Κρήτη. Της ευχήθηκα καλή δύναμη, καλή επιτυχία ή ό,τι εύχονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Με ρώτησε αν είμαι εγώ ευτυχισμένος, αλλά φτάναμε στο σταθμό που θα κατέβαινε. Ευτυχώς μάλλον - δεν είμαι και πολύ βέβαιος για την απάντηση.

Σιγοσφυρίζω ένα αστείο τραγουδάκι που έχει γράψει παλιότερα ο Βασίλης Νικολαΐδης (ο λεγόμενος και Σανταρόζας, προ είκοσι-τριάντα ετών). Λέγεται "Ατασθαλίες" (από τον ομώνυμο δίσκο) και περιγράφει τις διακοπές ενός προβληματικού ζεύγους, μεταξύ διαφόρων νήσων του αρχιπελάγους και γενικού φόβου για την εξάπλωση του AIDS. Ο αφηγητής επιχειρεί διάφορες αποδράσεις (ατασθαλίες και παρεκτροπές) αλλά στο τέλος γυρνά πίσω στη ασφαλή, γνωστή αγκάλη της αιώνιας (αν και εξίσου παρεκτρεπόμενης) αγαπημένης του. Μάλιστα, αφού έχει κάνει τη βόλτα του (και υπό το κράτος του φόβου για τον τρομερό ιό) ανακαλύπτει και όψεις της πραγματικότητας που δεν είχε εκτιμήσει νωρίτερα: ...κι έτσι το πήρα απόφαση, θα έμενα μαζί σου / είναι ανεπανάληπτο το φλογερό κορμί σου.

Ανεπανάληπτο Χερκουλάνουμ, I am back...