Στρατιώτες χορεύουν κατά Τσαρούχη ζεϊμπέκικο, σε πίνακα αμφίβολης πολιτικής ορθότητας.
Πριν λίγο καιρό έγραψα μια ανάρτηση εντυπώσεων (Όχι, βέβαια...) από την παρουσία μου σε μια σχολική γιορτή για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τη λεγόμενη και επέτειο του ΟΧΙ. Σκοπός μου – όπως σε κάθε επετειακό κείμενο που έχω αναρτήσει στη Ροβιθέ – δεν ήταν να σχολιάσω κάτι για την ίδια την επέτειο, όσο με αφορμή την ημερολογιακή σύμπτωση να αναδείξω κάποιες παράλληλες όψεις της σημερινής πραγματικότητας, όπως φιλτράρονται μέσα από την προσωπική μυθολογία που είναι το κύριο αντικείμενο του παρόντος ιστολογίου (δείτε π.χ. τις αναρτήσεις Αιέν αριστεύειν και Παιδιά, της ελλάδος παιδιά).
Όπως κατά τεκμήριο συμβαίνει τώρα τελευταία που τα κείμενά μου έχουν γίνει υπερβολικά εσωστρεφή και αυτοαναφορικά, ελάχιστα σχόλια μάζεψα από το πολυπληθές κοινό που με διαβάζει. Μεταξύ αυτών ήταν πάντως και μια νέα είσοδος στους σχολιαστές του ιστολογίου (όχι και στους αναγνώστες του) που φέρει το κωδικό όνομα voupou (εικάζω ότι παραπέμπει στα Β.Π. ή Βόρεια Προάστεια, κι επειδή βορείως του Ηρακλείου είναι η θάλασσα, μάλλον στην Αθήνα θα κατοικοεδρεύει). Ο σχολιαστής αυτός βάζει (με το στόμα του Μάνου Χατζιδάκι) το ερώτημα «τι θα γινόταν αν λέγαμε ΝΑΙ».
«...πάλι στα ίδια θα ’μασταν», λέει ο Μάνος Χατζιδάκις , στις 28 Οκτωβρίου 1989, σε ένα απόσπασμα από την εκπομπή του στο Ρ/Σ Σκάι (εδώ ο σχετικός σύνδεσμος από το TVXS): «Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασίαν (θα ήμασταν). Mήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; Κι ύστερα συμμαχίες, συμφέροντα, αφού θα είχαν εγκατασταθεί οι κυβερνήσεις εκείνες του εξωτερικού που θα ’θελαν το ΟΧΙ εξαρχής. Μερικοί συνεργάτες των Γερμανών σε δίκες, κουρέματα γυναικών, όπως βάρβαρα συνέβησαν στην πολιτισμένη Γαλλία, κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Να, λοιπόν, γιατί τις εθνικές επετείους τις αντιμετωπίζω σαν ημέρα νεκρών. Άσε κι εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένον όφιν. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Ώσπου ήρθε η πραγματικότητα, η μεγάλη καρπαζιά των μεγάλων φίλων. Μας τοποθέτησαν σ’ ένα τραπέζι που απουσιάζαμε και μας μοιράζανε κατά τα υψηλά συμφέροντά τους [...]».
Ο voupou υπερθεματίζει: «Δεν σας έφτασαν οι υποχρεωτικοί (γιατί άραγε να μπαίνουν απούσιες ημέρες που δεν γίνεται μάθημα;), εθνικιστικού τύπου εορτασμοί στους οποίους παρεβρεθήκατε ως μαθητής και πηγαίνετε οικειοθελώς ακόμα; Ψάλλατε και τον εθνικόν ύμνον; Εγώ πάλι από σπόντα έπεσα πάνω σε μια μαθητική παρέλαση φέτος και μου 'ρθε αναγούλα.[...]» Στη συνέχεια, παρεμβαίνει ο Idom σε αρκετά διαφορετικό μήκος κύματος (δείτε τα σχόλια εδώ), και στην απάντησή του ο voupou το τραβάει λίγο ακόμα, ανακατεύοντας Χριστιανούς και Εθνικούς, σαύρες και πιθήκους, ψηλούς και κοντούς, Αλβανούς και Ελληναράδες. Μέχρι εδώ καλά – δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να σχολιάζω ό,τι γράφει ο καθένας ακόμα κι αν το γράφει με διάθεση ακριβώς να προκαλέσει το σχόλιο. Εκεί που με ιντριγκάρει άσχημα η κουβέντα (και γι’ αυτό επανέρχομαι σε αυτήν τώρα που πλησιάζει μια άλλη επέτειος, έστω και με σοβαρή καθυστέρηση φάσης) είναι η μάλλον περιφρονητική αναφορά αμφοτέρων των σχολιαστών στους «ζεϊμπεκόβιους». Παραθέτω λοιπόν μερικές ατάκτως ερριμένες απόψεις επί των προαναφερθέντων, υπό την ιδιότητα του περιστασιακού χορευτή ζεϊμπέκικου κατά κύριο λόγο.
Ο Χατζιδάκις έχει δίκιο στο πώς διαχειρίστηκε η μεταπολεμική τάξη τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι των λαών που πολέμησαν. Έχει άδικο στο πώς αυτά τα ναι και όχι διαμορφώνουν συνειδήσεις, και μάλιστα πολλά χρόνια μετά από τη στιγμή που εκφέρονται. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, στο δημοτικό (δεύτερο μισό δεκαετίας ’70, μεταπολιτευτικά οπωσδήποτε) υπήρχε μια παρέα αγοριών που ανέβαινε τα σκαλιά με βήμα χήνας και τραγουδώντας «Ντόιτσλαντ, ντόιτσλαντ ούμπερ άλλες». Τα παιδιά μιμούνται και εντυπωσιάζονται – μια μέρα γύρισα στο σπίτι με ζωγραφισμένες δυο σβάστικες σε ένα τετράδιο. Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος με μάλλον έντονες εμπειρίες από την Κατοχή (που δεν είναι απαράιτητο να εξιστορήσουμε) μου έριξε ένα χέσιμο που όμοιό του δεν έχω ξαναφάει ποτέ. Είναι, καλή του ώρα, ένας άνθρωπος εξαιρετικά μειλίχιος – την ώρα εκείνη είχε βουρκώσει, και το ότι δε μου άστραψε κανένα εκπαιδευτικό χαστούκι το αποδίδω εκ των υστέρων μάλλον στην κατάπληξή του παρά σε κάποια νοητικά επεξεργασμένη αυτοσυγκράτηση. Η αντίδρασή του πάντως με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν είναι όλα παιχνίδι – και να σκεφτώ καλύτερα τα συμβολάκια που αντέγραφα στα τετράδια.
Λοιπόν, πιθανότατα δεν σκοτώσαμε εμείς τον κατηραμένον όφιν. Σκέφτομαι όμως ότι ακόμα κι έτσι, ο εν λόγω όφις είναι υπαρκτός και εντελώς μα εντελώς επίκαιρος. Και η μάχη εναντίον του δεν παίζεται στο πόσο ξύλο θα φάμε και πόσο θα ρίξουμε στις antifa διαδηλώσεις, αλλά στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Και ειδικά των νέων παιδιών. Από αυτή τη σκοπιά, η παρουσία σε μια εκδήλωση που βάζει μπροστά στα μάτια των παιδιών όχι την πολεμική αρετή των Ελλήνων (χα...) αλλά το Άουσβιτς και το Μπέλσεν, την Κατοχή και την Αντίσταση, μπορεί να είναι για μια μέρα έστω, πιο γόνιμη από μια ακόμα βόλτα στις καφετέριες της Κοραή και της Μιλάτου. Η τήρηση «απουσιολογίου» είναι το ελλάσσον – το μείζον είναι η ανάδειξη εκείνου του προσώπου του όφεως που δεν είναι ιδιαίτερα οικείο στα παιδιά. Κάπως πρέπει να μάθουν για το φασισμό – κυρίως επειδή θα τον βρουν μπροστά τους, έστω μεταμορφωμένο και εκσυγχρονισμένο. Και είναι καλό να ξέρουν να λένε όχι, και να ξέρουν ότι δεν οδηγούν όλες οι στάσεις «στα ίδια».
Στις μέρες μας είναι του συρμού, ειδικά σε ορισμένα στρώματα της νεολαίας που έλκονται από μια "ελευθεριακή" ας πούμε κοσμοαντίληψη, ένας - επιτρέψτε μου την κριτική - φτηνιάρικος αντιεθνικισμός, που εξισώνει με ισοπεδωτικό τρόπο την έννοια του έθνους και τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, την πατριδοκαπηλεία και εν τέλει το φασισμό. Έχω παρακολουθήσει έκπληκτος μια αρκετά εμβριθή σχετική αρθρογραφία ακόμα και σε κατά τεκμήριο σοβαρά έντυπα. Από αυτή την άποψη δεν μου κάνει τρομερή εντύπωση που ο voupou ανακατεύει στον ίδιο χυλό πράγματα ολωσδιόλου άσχετα, Ιταλούς και Πέρσες, Χριστιανούς και Εθνικούς, πρεζάκια και αλβανοφάγους – κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα (Αχαρνών, μάλλον). Θα επιχειρήσω να περιπλέξω λίγο ακόμα τα πράγματα περιστρεφόμενος όπως στο ζεϊμπέκικο:
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η έννοια του έθνους πρέπει να παραδοθεί αμαχητί στην άκρα δεξιά. Ακόμα και συμβολικά, η σημαία που κατεβάζουν ο Γλέζος και ο Σάντας (σε μια άλλη ιστορική συγκυρία ο Σολωμού στην Κύπρο) εκφράζει κάτι ριζικά διαφορετικό στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο από αυτήν που επιχειρούν να ανεβάσουν. Οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι, αλλά δεν είναι αναγκαστικά όλοι ίδιοι – το ανήκειν σε ένα έθνος δεν συνεπάγεται ότι το έθνος τούτο υπερτερεί έναντι των άλλων σε κάτι (ακόμα και ο πολιτισμένοι έναντι των πρωτόγονων όπως διδάσκει ο συχωρεμένος Λεβί-Στρως). Η ιδέα της υπέρτερης φυλής είναι εν πολλοίς ναζιστική, και δεν ξέρω με ποια λογική η εναντίωση στο ναζισμό (το «Όχι») πρέπει να ταυτιστεί με την αποδοχή του (πάλι στα ίδια θα ήμασταν...).
Στα καθ’ ημάς τώρα, η έννοια του «ελληνικού έθνους» είναι μάλλον πρόσφατη ιστορικά. Μου προξενεί ωστόσο μια σχετική έκπληξη η προθυμία κάμποσων (εθνικιστών και μη, από τον Άδωνι (sic) Γεωργιάδη, ως το συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη και λιγάκι τον voupou) να ταυτιστούν με τους αρχαίους παππούδες και να αγνοήσουν παντελώς τους Ρωμιούς πατεράδες (αν και ο νέος ελληνισμός περιλαμβάνει ικανές προσθήκες αρβανίτικου ή βλάχικου ή άλλου DNA, είναι πλέον ή βέβαιον ότι ο πυρήνας του είναι «το ρωμέικο», δηλαδή οι ορθόδοξοι χριστιανικοί πληθυσμοί του μιλλέτ του Ρουμ επί τουρκοκρατίας, οι νυν λεγόμενοι Βυζαντινοί). Το 1940, είκοσι χρόνια μετά τη συντριβή της Μεγάλης Ιδέας, είναι ίσως η πρώτη φορά που εμπλεκόμαστε ως έθνος σε μια ιστορία που υπερβαίνει την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση από τον καιρό της μάχης του Ματζικέρτ και στεκόμαστε (Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί...) μπροστά σε ένα «ναι» ή «όχι» τελείως άλλης τάξης. Ως εκ τούτου, ακόμα και ως έθνος «ξενόφοβων, αγράμματων, σκυλάδων», έχω την αίσθηση ότι δεν μας περισσεύει μια μέρα επετείου – γιατί δεν είναι απλά η ημέρα που «η "πατρίδα" μας μπήκε σε ένα πόλεμο». Κόντρα στις δοξασίες ενός μέρους της εκ τους ασφαλούς συσκεπτόμενης αλλά όχι και πολύ σκεπτόμενης ελευθεριακής νεολαίας, οι πόλεμοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Και συνεχίζονται πολλά χρόνια μετά το τέλος τους, κατά πως λέει ο ποιητής.
Σιγά-σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει
Και ρυθμικά χτυπήσανε μια-μια οι ώρες κι ανοίξανε πόρτες και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές
Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες κι οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές
Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες
Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος!
Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!
Μανόλης Αναγνωστάκης – Ο Πόλεμος
Εποχές (1941-1944)
ΥΓ. Μα, ναι, φυσικά και έψαλλα τον εθνικόν ύμνον. Είναι ενδιαφέρον ότι αντί να υμνεί τη δόξα και τη δύναμη της πατρίδας, το ποίημα του Σολωμού που μελοποίησε ο Μάντζαρος είναι Ύμνος στη Ελευθερία. Και ως τέτοιος, μου αρέσει. Άλλωστε τον τραγουδούσαν και στο Πολυτεχνείο (το αυθεντικό, όχι κανένα ιμιτασιόν) και μάλιστα είχαν στολίσει και την πύλη με εκείνη τη σημαία που μάτωσε (και σήμερα φυλάττουν ως τρόπαιο οι ΠΑΣΠίτες). Δεν μου αρέσουν τα δακρύβρεχτα και λατρεύω τις απομυθοποιήσεις, αλλά δεν ντρέπομαι καθόλου για τον Ύμνο, όχι...
Όσο για τις παρελάσεις, την έχω εκφράσει την άποψή μου από παλιά (εδώ).
Για τα μεγάλα ναι και όχι, διαβάστε το “Che fece .... il gran rifiuto” του Καβάφη. Το «Βουλγάροι κι Αρβανίτες...» είναι από το Θούριο του Ρήγα. Στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών κατά καιρούς παίζονται διάφορα χαριτωμένα σκηνικά με μετανάστες, χρυσαυγίτες, antifa και άλλα τέτοια. Εγώ πάντως είμαι με τον π. Προκόπιο (διαβάστε εδώ).
37 σχόλια:
Τα κατάφερα! Όχι μόνο προκάλεσα την αντίδραση σου στα σχόλια μου, αλλά κέρδισα και τα 15 λεπτά μου σε ξεχωριστή ανάρτηση στο αγαπημένο μου μπλογκ.
Με προκαλείς με τη σειρά σου και δικαίως. Ιμιτασιόν πολυτεχνεία, ΠΑΣΠιτες, χρυσαυγίτες και "άλλα τέτοια"; Πραγματικά μένω άφωνος, σκύβω το κεφάλι και νιώθω ερασιτέχνης ως προβοκάτορας.
Λοιπόν, βάζω δυο PCR, σφραγίζω τα στουπιά στα μπουκάλια για αύριο και επανέρχομαι...
Α και για να μην το ξεχάσω: Μια και στη σουπίτσα σου έβαλες Άουσβιτς, βρίσκω ότι δυο πρέζες Παγανή δίνουν εξαιρετική ελληνική γεύση στο πιάτο. Κατι που οι νέοι, ορίτζιναλ αντιφασίστες, που γαλουχούνται στα σχολεία σήμερα, σίγουρα θα γνωρίζουν...
Σαν όλα τα αγοράκια μου άρεσαν τα πολεμικά παιχνίδια, τα αεροπλάνα, τα καράβια, οι στρατιώτες. Κάποτε όταν θεώρησα ότι είχα μεγαλώσει αρκετά για να με πάρει ο πατέρας μου στα σοβαρά, ξέροντας ότι είχε πολεμήσει στην Αλβανία από την αρχή μέχρι το τέλος, τον ρώτησα "Πως ήταν στον πόλεμο;". Ήλπιζα ότι να μου αφηγηθεί αιματοβαμένες μάχες, σαλπίσματα, εκρήξεις και ηρωϊκές στιγμές. Εκείνος γέλασε από την καρδιά του. "Ατελείωτο περπάτημα και ψείρες", μου απάντησε. "Αυτός ήταν ο πόλεμος".
"Μα δεν μπορεί" του είπα. "Κάποια στιγμή μου είχες μιλήσει για κάποιο στούκας".
"Ναι, πότε-πότε κάτι γινόταν. Αλλά γινόταν τόσο γρήγορα, κράταγε τόσο λίγο κι ήταν όλα τόσο θολά στο μυαλό μας. Πυροβολούσαμε, φωνάζαμε, όμως δεν θυμάμαι τα ίδια τα περιστατικά όπως αν τα είχα ζήσει. Στην ουσία αυτό που θυμάμαι είναι τις αφηγήσεις μας γι' αυτά. Αυτά που συζητούσαμε μεταξύ μας οι φαντάροι κατόπιν εορτής κι εκείνα που μας έλεγε ο λοχαγός ότι κάναμε. Το μόνο που θυμάμαι σαν βίωμα είναι τις ατελείωτες πεζοπορίες μέρα και νύχτα και το ξύσιμο από τις ψείρες".
Γειά χαρά!
Αρχικά μερικές διευκρινίσεις. Για όσους δεν κατάλαβαν, που λέει και το γνωστό ανέκδοτο, μεγάλωσα στα βόρεια προάστεια της Αθήνας. Έγκλημα για κάποιους κύκλους, προνόμιο για κάποιους άλλους και ακλόνητο επιχείρημα απέναντι σε όποιον εκφράζει αριστερές, αναρχικές και άλλες ακραίες απόψεις- "τι να μας πείς κι εσύ που μεγάλωσες στην Πεντέλη"...
Επίσης μεγάλωσα αρκετά από τότε ώστε να μην κατατάσσoμαι στα "στρώματα της νεολαίας". Το κατά πόσο το αίσθημα αντιεθνικισμού που με διακατέχει είναι φτηνιάρικο ή όχι, είναι θέμα άποψης και όχι άγνοιας ή ανωριμότητας, χαρακτηριστικών της τρελής μου νιότης.
Αυτά για αρχή γιατί αν απαντήσω ένα ένα σε όσα έχουν σκοπό να με προβοκάρουν και τίποτα άλλο, δεν τελειώνουμε ούτε αύριο.
Το φίδι, σίγουρα, δεν το σκοτώσαμε εμείς. Ο κίνδυνος σίγουρα είναι υπαρκτός και επίκαιρος. Εκέι που διαφωνούμε είναι το πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις. Όχι με ξύλο στους φασίστες, άλλα με Σοφία Βέμπω; Όχι με πορείες συμπαράστασης στους διαφορετικούς και αντίστασης απέναντι στα όλο και αυξανόμενα κρούσματα μισαλλοδοξίας άλλα με τραγουδάκια και ζεϊμπεκιές στα σχολεία;
Προσπαθώ να θυμηθώ τη γεύση των σχολικών εορτασμών του περιβόητου ΟΧΙ. Οι συνειρμοί που μου έρχονται είναι: τσαρούχι, φουστανέλλα, βάνει ο Ντούτσε τη στολή του, το έπος της Αλβανίας, η ανδρεία των ελλήνων άντε στο τσακίρ κέφι και το ακορντεόν. Ο σκοπός των εορτασμών αυτών δεν είναι να διαμορφώσουν αντιφασιστικές συνειδήσεις. Είναι να διαμορφώσουν εθνικά υπερήφανους έλληνες. Σε αντίθετη περίπτωση θα γιορτάζαμε το τέλος του πολέμου που οι “δυνάμεις του καλού” τσάκισαν τους φασίστες, όχι την άρχη του που του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Άλλα στο τέλος είχε κι άλλους. Άγγλους, Ρώσους, Αμερικάνους, ένω το ΟΧΙ το είπαμε μόνοι μας. Είπαμε ΟΧΙ στους Ιταλούς που ήρθαν να πάρουν την πατρίδα ΜΑΣ αυτό μαθαίνουμε στα σχολεία και ρώτα όποιο πιτσιρίκι θέλεις.
Οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε σημαίες. Δεν πιστεύω στα παραπάνω επειδή έχω γαλανόλευκο αίμα, το ίδιο θα πίστευα και άν ήμουν Πέρσης. Με αυτή τη λογική μου είναι αδιάφορες οι ιστορικές συγκυρίες που μας έφεραν ως εδώ. Μην διαστρευλώσεις ξανά αυτό που θέλω να πω. Δεν εννοώ τις συγκυρίες που με καθιστούν ελεύθερο. Εννοώ τις συγκυρίες που με καθιστούν Έλληνα. Ο Γλέζος κατεβάζει τη σβάστικα γιατι θέλει να ζήσει ελεύθερος ή Έλληνας; Νομίζω το πρώτο και σαν γλάστρα ποτίζεται το δεύτερο. Αλλά..... Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΚΥΜΜΑΤΙΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΤΟ ΒΡΑΧΟ. Κοροϊδευόμαστε;
Αν κάθόμαι σπίτι μου όταν οι φασίστες της χρυσής αυγής και του Αδώνιδος (η αναφορά στον Γεωργιάδη και σε εμένα στην ίδια πρόταση πρέπει να σου πώ ότι με πλήγωσε) καίνε μετανάστες, τότε δεν ξέρω τι θα πεί φασισμός, δεν ξέρω τι πρόσωπο έχει και δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω. Το μπλέ σημαιάκι όμως είναι στη θέση του. Αν γίνω ένα με τον μετανάστη, τον γκέι, το γερμανό ή τον Αφγανό για να αντιμετωπίσω το φασίστα τότε δεν την έχω πια ανάγκη τη σημαιούλα τους. Την καίω, την σκίζω και τη χέζω. Αυτά για τα ξύλα στους φασίστες που μάλλον σε βρίσκουν αντίθετο. Τα ιδανικά αυτά είναι πάνω από το σημαίες, πάνω από σύνορα και πάνω από σταυρούς.
Δεν περισσεύουν μέρες λοιπόν στους αγράμματους σκυλάδες για εορτασμούς. Βγάλτε τα παιδιά έξω να δουν τον κόσμο. Μάθετε στα παιδιά ότι το “Πες μου που είσαι τώρα και τι κάνεις”, που είχαν κάποτε όλοι στα κινητά τους παραβιάζει κατάφορα τα δικαιώματα κάποιου. Μάθετε στα παιδιά ότι όταν ο κ. Μουρατίδης ηθικολογεί στην τιβι και παίρνει εκατομμύρια κάποιοι πεθαίνουν στα πεζοδρόμια, είτε από πείνα, είτε από φυματίωση, είτε από το χέρι κάποιου φασίστα, κρατικού ή μη. Μάθετε στα παιδιά ότι όταν ο κ. Βουλγαράκης έχει σκάφος και εξοχικό κλεμμένα από την τσέπη τους πρέπει να αντιδρούν. Μάθετε στα παιδιά ότι το να εξεγείρεσαι απέναντι σε οτιδήποτε σε δυναστεύει είναι το μεγαλύτερο ιδανικό και μετά όταν αυτά θα είναι κτήμα μας, όταν δεν θα κινδυνεύουμε πια από παρερμηνείες τους λέτε και για τις φουστανέλες του “έπους”.
Ως πρός τον “πατέρα” Προκόπιο τι να πώ. Καλός άνθρωπος φαίνεται. Όπως καλοί είναι όλοι οι “νομοταγείς “ πολίτες που κάθονται σπιτάκια τους όταν έξω ο κόσμος καίγεται. Το να συνεργάζεσαι με το να μην αντιδράς μικρή διαφορά έχουν στην πορεία των πραγμάτων. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η αντίσταση. Άμα λοιπόν Προκόπιε,
“Εμείς τι έπρεπε να κάνουμε ως εκκλησία; Να κρατήσουμε τη μια ή την άλλη άκρη; Δεν πήγαμε πουθενά. Μείναμε αμέτοχοι στην αντιπαράθεση.”
το να προστατευείς τα ανθρώπινα δικαιώματα και το να καίς ανθρώπους ζωντανούς έχοντας υψωμένη τη δεξιάν είναι “η μια ή η άλλη άκρη”, τότε με όλο το σεβασμό, άντε σπίτι σου (είχα γράψει άλλη αγαπημένη έκφραση άλλα ας κρτήσουμε ένα επίπεδο).
Πόλεμος από πόλεμο διαφέρει αγαπητέ ρoβιθέ. Νομιζώ ότι ξέρεις ότι δεν ανήκω σε κανένα χώρο. Ουτε στις “Τσιπρίτσες”, ούτε στους antifa ούτε καν στου συμπαθέστατους μου τίμιους αναρχικούς. Από αυτούς όμως θα δανειστώ το παρακάτω για κλείσιμο.
ΟΥΤΕ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ
ΖΗΤΩ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ
Ροβιθέ, μπράβο! Και εγώ με τον πατέρα Προκοπη είμαι.
Ούτε κοινωνικά μανιφέστα (ποιός ο λόγος? Βρίσκεις τόσα και τόσα δωρεάν στο ίντερνετ!), ούτε υπέρμετροι ηρωισμοί (που όπως και νά 'χει είναι επιρρεπείς σε απομυθοποιήσεις (βλ. σχόλιο του Αngelos)
Απλή ανθρώπινη συνεισφορά κατά δύναμιν και "...σ΄ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε", που λέει και το τραγούδι.
Κατά δύναμιν στην περίπτωση του πατρός Προκοπίου σημαίνει όσο δεν κινδυνεύει ο κώλος μας από νταγκλαράδες με ξυρισμένα κεφάλια;
Είναι γνωστά αυτά. Και επί τουρκοκρατίας με την ίδια λογική "βοήθησε" η εκκλησία...
kouragio rovithe, antimetopizis enoxiki ritoriki me aitia entos eaftou kai aformi ektos elladas :)
Ξέρω ότι σας έχω λήψει, αλλά αντιμετωπίζω μεγάλο φόρτο εργασίας.
Σας παρακολουθώ όμως (με την καλή έννοια).
Μία διόρθωση: ο Γλέζος και ο Σάντας κατέβασαν την φασιστική σημαία από την Ακρόπολη αλλά δεν (ξαν)ανέβασαν την ελληνική.
Idom
@Idom
Δεν θα μας τα μάθανε καλά στο σχολείο... Αυτά δε λέω κι εγώ; ;)
@bourou bourou
stin diki mou ritoriki anafereste ws enoxiki? mallon den gnorizomaste... I don't know you , you don't know me and i suffer and you suffer, pou leei kai to gnosto asma. :)
Λόγω απουσίας έχω αφήσει κάποια σχόλια αναπάντητα, αλλά θα επανέλθω σύντομα. Ήθελα μόνο να ρωτήσω αν ξέρει κανείς την προέλευση του άσματος "Μπούρου-μπούρου, μπούρου-μπούρου, στην πλατεία Κουμουντούρου (στραβοκάνα και καμπούρου)" και να μας ενημερώσει σχετικά.
Το έχω ακούσει σε συναυλία του Ορφέα Περίδη παλαιότερα, αλλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες.
Άγγελε, ευχαριστώ πολύ που έβαλες το σχόλιο. Ο παππούς μου που πήγε στη Μικρασιατική εκστρατεία, κυρίως τις ψείρες περιέγραφε ως ανάμνηση, απ’ ό,τι μου λένε... Φαίνεται πως οι πόλεμοι μοιάζουν.
Κύριε Idom, η λήψη σας είναι όντως λίγο κακή, αλλά μας έχετε λείψει. Κάντε κάτι – κι ευχαριστούμε για το σχόλιο, έχετε δίκιο.
Ένα σχόλιο του voupou στις 16/11 δεν φαίνεται - προσωρινά μάλλον - ίσως λόγω τεχνικού προβλήματος της ιστοσελίδας, αλλά φαίνεται κάνοντας κλικ στον τίτλο της ανάρτησης ώστε να βγαίνει μόνο αυτή με τα αντίστοιχα comments.
Ελπίζω να διορθωθεί αλλιώς θα το ξανακρεμάσω σε λίγο από το αντίγραφο ασφαλείας (σιγά μη δεν είχα...)
Ο Β.Π. έγραψε:
Γειά χαρά!
Αρχικά μερικές διευκρινίσεις. Για όσους δεν κατάλαβαν, που λέει και το γνωστό ανέκδοτο, μεγάλωσα στα βόρεια προάστεια της Αθήνας. Έγκλημα για κάποιους κύκλους, προνόμιο για κάποιους άλλους και ακλόνητο επιχείρημα απέναντι σε όποιον εκφράζει αριστερές, αναρχικές και άλλες ακραίες απόψεις- "τι να μας πείς κι εσύ που μεγάλωσες στην Πεντέλη"...
Επίσης μεγάλωσα αρκετά από τότε ώστε να μην κατατάσσoμαι στα "στρώματα της νεολαίας". Το κατά πόσο το αίσθημα αντιεθνικισμού που με διακατέχει είναι φτηνιάρικο ή όχι, είναι θέμα άποψης και όχι άγνοιας ή ανωριμότητας, χαρακτηριστικών της τρελής μου νιότης.
Αυτά για αρχή γιατί αν απαντήσω ένα ένα σε όσα έχουν σκοπό να με προβοκάρουν και τίποτα άλλο, δεν τελειώνουμε ούτε αύριο.
Το φίδι, σίγουρα, δεν το σκοτώσαμε εμείς. Ο κίνδυνος σίγουρα είναι υπαρκτός και επίκαιρος. Εκέι που διαφωνούμε είναι το πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις. Όχι με ξύλο στους φασίστες, άλλα με Σοφία Βέμπω; Όχι με πορείες συμπαράστασης στους διαφορετικούς και αντίστασης απέναντι στα όλο και αυξανόμενα κρούσματα μισαλλοδοξίας άλλα με τραγουδάκια και ζεϊμπεκιές στα σχολεία;
Προσπαθώ να θυμηθώ τη γεύση των σχολικών εορτασμών του περιβόητου ΟΧΙ. Οι συνειρμοί που μου έρχονται είναι: τσαρούχι, φουστανέλλα, βάνει ο Ντούτσε τη στολή του, το έπος της Αλβανίας, η ανδρεία των ελλήνων άντε στο τσακίρ κέφι και το ακορντεόν. Ο σκοπός των εορτασμών αυτών δεν είναι να διαμορφώσουν αντιφασιστικές συνειδήσεις. Είναι να διαμορφώσουν εθνικά υπερήφανους έλληνες. Σε αντίθετη περίπτωση θα γιορτάζαμε το τέλος του πολέμου που οι “δυνάμεις του καλού” τσάκισαν τους φασίστες, όχι την άρχη του που του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Άλλα στο τέλος είχε κι άλλους. Άγγλους, Ρώσους, Αμερικάνους, ένω το ΟΧΙ το είπαμε μόνοι μας. Είπαμε ΟΧΙ στους Ιταλούς που ήρθαν να πάρουν την πατρίδα ΜΑΣ αυτό μαθαίνουμε στα σχολεία και ρώτα όποιο πιτσιρίκι θέλεις.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια του Β.Π.)
Οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε σημαίες. Δεν πιστεύω στα παραπάνω επειδή έχω γαλανόλευκο αίμα, το ίδιο θα πίστευα και άν ήμουν Πέρσης. Με αυτή τη λογική μου είναι αδιάφορες οι ιστορικές συγκυρίες που μας έφεραν ως εδώ. Μην διαστρευλώσεις ξανά αυτό που θέλω να πω. Δεν εννοώ τις συγκυρίες που με καθιστούν ελεύθερο. Εννοώ τις συγκυρίες που με καθιστούν Έλληνα. Ο Γλέζος κατεβάζει τη σβάστικα γιατι θέλει να ζήσει ελεύθερος ή Έλληνας; Νομίζω το πρώτο και σαν γλάστρα ποτίζεται το δεύτερο. Αλλά..... Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΚΥΜΜΑΤΙΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΤΟ ΒΡΑΧΟ. Κοροϊδευόμαστε;
Αν κάθόμαι σπίτι μου όταν οι φασίστες της χρυσής αυγής και του Αδώνιδος (η αναφορά στον Γεωργιάδη και σε εμένα στην ίδια πρόταση πρέπει να σου πώ ότι με πλήγωσε) καίνε μετανάστες, τότε δεν ξέρω τι θα πεί φασισμός, δεν ξέρω τι πρόσωπο έχει και δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω. Το μπλέ σημαιάκι όμως είναι στη θέση του. Αν γίνω ένα με τον μετανάστη, τον γκέι, το γερμανό ή τον Αφγανό για να αντιμετωπίσω το φασίστα τότε δεν την έχω πια ανάγκη τη σημαιούλα τους. Την καίω, την σκίζω και τη χέζω. Αυτά για τα ξύλα στους φασίστες που μάλλον σε βρίσκουν αντίθετο. Τα ιδανικά αυτά είναι πάνω από το σημαίες, πάνω από σύνορα και πάνω από σταυρούς.
Δεν περισσεύουν μέρες λοιπόν στους αγράμματους σκυλάδες για εορτασμούς. Βγάλτε τα παιδιά έξω να δουν τον κόσμο. Μάθετε στα παιδιά ότι το “Πες μου που είσαι τώρα και τι κάνεις”, που είχαν κάποτε όλοι στα κινητά τους παραβιάζει κατάφορα τα δικαιώματα κάποιου. Μάθετε στα παιδιά ότι όταν ο κ. Μουρατίδης ηθικολογεί στην τιβι και παίρνει εκατομμύρια κάποιοι πεθαίνουν στα πεζοδρόμια, είτε από πείνα, είτε από φυματίωση, είτε από το χέρι κάποιου φασίστα, κρατικού ή μη. Μάθετε στα παιδιά ότι όταν ο κ. Βουλγαράκης έχει σκάφος και εξοχικό κλεμμένα από την τσέπη τους πρέπει να αντιδρούν. Μάθετε στα παιδιά ότι το να εξεγείρεσαι απέναντι σε οτιδήποτε σε δυναστεύει είναι το μεγαλύτερο ιδανικό και μετά όταν αυτά θα είναι κτήμα μας, όταν δεν θα κινδυνεύουμε πια από παρερμηνείες τους λέτε και για τις φουστανέλες του “έπους”.
16/11/2009 9:27 μμ
Το site φαίνεται πως αρνείται να δεχτεί μακροσκελή σχόλια, οπότε αναγκαστικά κόβω την απάντηση φέτες:
Φίλτατε voupou, 15 λεπτά δημοσιότητας είναι πολύ λίγα για σένα. Χαίρομαι πάντως που η Ροβυθέ είναι το αγαπημένο σου μπλογκ – και μένα άλλωστε. Ως επαγγελματίας προβοκάτορας που είμαι βέβαια, δε μπορώ να μη ρωτήσω πώς πήγαν τα δύο PCR που έβαλες στις 16/11. Οι ατυχείς εξωεργαστηριακοί τύποι μάλλον θα ξύνουν το κεφάλι τους, αλλά οι μυημένοι της σέκτας των μοριακών βιολόγων θα γελάνε...
Να διευκρινίσω ότι τα βόρεια προάστεια ήταν τυχαίο επίτευγμα, δεν ήξερα ότι χτύπησα φλέβα. Αλλά φυσικά έχεις δίκιο, δεν είναι επιχείρημα. Όσο για τα στρώματα της νεολαίας, αναφέρομαι ακριβώς σε αυτά (και στην κουλτούρα της λεγόμενης «γενιάς του Δεκέμβρη») που έχω την αίσθηση ότι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη μνήμη ούτε από παλιότερες «ταξικές» συγκρούσεις ούτε βέβαια από εμφυλίους (ούτε καν η δικιά μου γενιά έχει τέτοιες). Έχει όμως καμμιά φορά μια αίσθηση ότι συνεχίζει κάποιον τέτοιο πόλεμο (υπήρξε πριν κάνα χρόνο σύνθημα που έλεγε «Βάρκιζα τέλος», λες και τα Δεκεμβριανά του 1944 συνεχίζονταν το 2008 και ο ενδιαμεσος χρόνος πέρασε επί ματαίω). Φυσικά κι αυτό δεν είναι επιχείρημα εναντίον σου, αν και νομίζω ότι ο φτηνιάρικος (δηλαδή εντελώς άνευ κόστους, για να ακριβολογούμε) αντιεθνικισμός που πρεσβεύουν ορισμένοι είναι απλά η λάθος απάντηση σε ένα υπαρκτό ερώτημα. Θέμα άποψης, πράγματι.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
Τελειώνοντας με τις υποθετικές ή όχι προβοκάτσιες, ανάμεσα στη Βέμπο και στο ξύλο υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει κανείς – κυρίως στο πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις. Οι πορείες συμπαράστασης καλές είναι, αλλά απευθύνονται σε κόσμο με ήδη διαμορφωμένες συνειδήσεις. Αν η μισαλλοδοξία είναι κακή, φαντάζομαι ΟΛΗ είναι κακή, όχι μόνο όση στρέφεται εναντίον μας και εναντίον αυτών που γουστάρουμε. Έχεις δίκιο ότι οι σχολικοί εορτασμοί συχνά συνοδεύονται από ένα κιτς με τσαρούχι, φουστανέλλα, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Δεν έχεις δίκιο στο ότι θα γιορτάζαμε το τέλος του πολέμου – για μας εδώ ο πόλεμος «τελείωσε» πολύ νωρίτερα από ό,τι αλλού, και αντικαταστάθηκε από τα Δεκεμβριανά και τις συγκρούσεις που ακολούθησαν (στις οποίες ορισμένες “δυνάμεις του καλού” υπήρξαν απείρως φιλοφασιστικές τον καιρό του πολέμου). Από αυτή τη σκοπιά καλύτερα που γιορτάζουμε το ΟΧΙ που είπαμε μόνοι μας (ε, σχεδόν... είμασταν υπερβολικά προσδεμένοι στο αγγλικό άρμα για να πούμε και τίποτα άλλο). Αλλά η νοηματοδότηση αυτού του ΟΧΙ στη γιορτή που είδα (με όλα τα ζεϊμπέκικα και τις αμετροέπειές της) ήταν ριζικά διαφορετική από το «δεν θα περάσει ο εχθρός» του δικού μας εορτασμού εν έτει 1984. Και η ζωή συνεχίζεται.
Γράφεις ότι οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε σημαίες – συμφωνώ μαζί σου. Στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία του 1941 όμως, η γαλανόλευκη στην Ακρόπολη αντιπροσωπεύει κάτι ριζικά διαφορετικό από τη σημαία με τη σβάστικα. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι σε όλα τα ακροδεξιά και νεοναζιστικά μπλογκ γράφεται ότι ο Γλέζος και ο Σάντας δεν κατέβασαν τίποτα και όλα αυτά είναι κομμουνιστική προπαγάνδα εκ του ασφαλούς. Ελεύθεροι ή Έλληνες; Λάθος ερώτημα – δεν τους ζήτησε κανείς να αλλάξουν έθνική συνείδηση. Αλλά αν δεν είχαν τέτοια δεν ξέρω αν θα έκαναν οτιδήποτε αντιστασιακό. Το ΕΑΜ είχε το «Εθνικό» στον τίτλο του, οπότε τραβώντας στα άκρα τη λογική σου, είναι ύποπτο για εθνικιστική παρέκκλιση, έτσι; Κοροϊδευόμαστε;
(έχει κι άλλο)
(συνέχεια)
Μην κάθεσαι σπίτι σου όταν καίνε μετανάστες, αλλά αν η αντίδρασή σου είναι να κάψεις άλλους, ποια η διαφορά; Ο Άδωνις (νομίζω Σπύρο τον λένε κανονικά) μου είναι αντιπαθέστατος, αλλά δεν μου φαίνεται καλή ιδέα να του σπάνε το μαγαζί και να του καίνε τα βιβλία κάθε Σάββατο. Τι ιδέες τις πολεμάς με ιδέες – οι φασίστες ήταν αυτοί που έκαιγαν βιβλία και οργάνωναν πογκρόμ με τραμπούκους και τάγματα εφόδου. Αν σε χαλάει να είσαι στην ίδια πρόταση μαζί του, μην υιοθετείς ανάλογες αξίες (οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που ήταν τόσο καλοί αλλά τους κατέλυσαν τον πολιτισμό οι Χριστιανοί και έφεραν τα σκοτάδια... τι φρίκη, τς τς τς... Δεν διαβάζεις και λίγο τον Καβάφη όταν σαρκάζει τον Ιουλιανό, ορώντα ολιγωρίαν; Έλληνες ήσαν, επί τέλους. Μηδέν άγαν, Αύγουστε.)
Βγάλτε τα παιδιά έξω να δουν τον κόσμο, λες. Καλά λες – και το Άουσβιτς μέρος του κόσμου είναι, και φτιάχτηκε όχι από ένα έθνος αγράμματων σκυλάδων αλλά από τον πιο μορφωμένο λαό της Ευρώπης και την παροιμιώδη του μεθοδικότητα. Μη μου λες για το “Πες μου που είσαι τώρα και τι κάνεις”, ούτε στο κινητό το έχω, ούτε στο facebook ούτε στον τρόπο σκέψης. Δεν βλέπω τιβί (ποιος είναι ο κ. Μουρατίδης;), βλέπω όμως κόσμο να πεθαίνει στα πεζοδρόμια και από την πείνα, και από την πρέζα, αύριο ίσως και από το χέρι κάποιου φασίστα, μπάτσου, ή κάποιας οργάνωσης αντικρατικής ή επαναστατικής (χα, χα...) βίας. Δεν έχω σκάφος και εξοχικό, αν και θα ήθελα ίσως (σκάφος, σίγουρα μάλλον). Αλλά δεν θα αντάλλασα την ελευθερία (και ειδικά την ελευθερία της σκέψης) με καμμιά συλλογή κλισέ περί εξέγερσης και δίκαιης οργής. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, και δεν προτίθεμαι να νομιμοποιήσω τη βία επειδή στόχος της είναι διάφοροι αντιπαθητικοί με στολές και παράσημα. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
(αλλά θα συνεχίσω το σχόλιο)
(κουράγιο, φτάνουμε...)
Ως πρός τον πατέρα Προκόπιο, άσε να τα πουν οι Αφγανοί που μαζεύονταν στην εκκλησία για συσσίτιο, ρούχα και κουβέρτες. Σε διαβεβαιώ ότι ήταν πολύ πιο σημαντικά γι’ αυτούς από της antifa διαδηλώσεις, διότι πέρα από λόγια για της γης τους κολασμένους (με τα οποία δε χόρτασε κανείς) και ξύλο στους φασίστες, για τους πρόσφυγες είναι πολύ πιο κρίσιμο να κάνεις κάτι για τα πραγματικά τους προβλήματα, πού θα κοιμηθούν, τι θα φάνε, πώς θα επιβιώσουν. Χωρίς προσηλυτισμό (μουσουλμάνοι είναι οι άνθρωποι), σε αντίθεση με ένα μεγάλο μέρος του εκκλησιάσματος (που μάλλον δεν είναι πολύ διεθνιστικών αντιλήψεων), με μολότωφ από ακροδεξιούς (το ξέρουν κι αυτοί το κόλπο...) να ρίχνονται στην εκκλησία. Καλός άνθρωπος φαίνεται, έχεις δίκιο. Μόνο που σε αντίθεση με τους «νομοταγείς» πολίτες που σαρκάζεις, δεν κάθεται σπιτάκι του όταν έξω ο κόσμος καίγεται. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι να είσαι δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν και να τους ανακουφίζεις, voupou.
Πόλεμος από πόλεμο διαφέρει, αλλά ο πόνος των ανθρώπων είναι παντού ο ίδιος. Δεν θα πω τίποτα ούτε για Τουρκοκρατία, ούτε για νταγλαράδες με ξυρισμένα κεφάλια. Επιτρέψτε μου όμως να αναφέρω δυο κάπως αστείες ιστοριούλες που διάβασα πρόσφατα: Η μία είναι από το Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας που είχε προχτες αφιέρωμα σε κάποιες ομάδες antifa. Μία από αυτές στη Γερμανία, είχε τόσο ταυτίσει τη «γερμανικότητα» με το ναζισμό που οργανώνει διαδηλώσεις κρατώντας υπερήφανα σημαίες του Ισραήλ (και Αμερικάνικες) και θεωρεί συλλήβδην φασίστες τους... Παλαιστίνιους.
(λίγο ακόμα)
(τελευταίο)
Η άλλη ιστορία είναι από το βιβλίο του Έρικ Χομπσμπάουμ «Επαναστάτες» (εκδόσεις Θεμέλιο). Αναφέρεται σε μια υπό αναρχική επιρροή πόλη στον ισπανικό εμφύλιο. Μέσα στο πνεύμα της εν γένει ελευθεριακότητας, υπήρχαν κάτι φορτηγά έξω από την πόλη. Όποιος αισθανόταν την ανάγκη να πολεμήσει πήγαινε στα φορτηγά. Όταν γέμιζε ένα φορτηγό, πήγαινε στο μέτωπο, και γύριζε μετά με άλλους που δεν ήθελαν άλλο να πολεμήσουν. Αν κανένα άλλο γέμιζε, ξαναπήγαινε στο μέτωπο με ενισχύσεις, ανάλογα με τις διαθέσεις των επαναστατικών υποκειμένων.
Και σκέφτομαι αυτό που λέει ο voupou «Ζήτω ο εμφύλιος» με κάποιο σκεπτικισμό, διότι καλά να πολεμήσουμε το φασισμό, αλλά αν είναι να πάμε να πολεμήσουμε με αυτή την ελευθεριακή αντίληψη, καλύτερα να φοράμε τσίγκινο σωβρακάκι (αν θυμάστε το γνωστό ανέκδοτο «να οργανωθούμε λίγο ρε παιδιά»).
Αλλιώς ας αφήσουμε τους εμφυλίους κατά μέρος, και ίσως καταφέρουμε τότε να ρίξουμε μια ματιά αλληλεγγύης στο διπλανό μας που υποφέρει. Ξέρετε, τον «πλησίον», που έσωσε στην παραβολή ο καλός Σαμαρείτης (=Τούρκος, Αλβανός κλπ.). Γιατί το να κοιτάμε την πάρτη μας θα μας το πούνε έτσι κι αλλιώς πολλοί άλλοι, voupou μου, και όχι μόνο τα media - έχουν και τα indymedia πολλούς φωστήρες.
(Αυτό ήτανε!)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:
Μετά από τον χείμαρρο (αντι)σχολίων τού Β προς τον VouPou νιώθω βαθύτατα άδικημένος.
Παρ' ότι από την αρχή της δημιουργίας τού παρόντος ιστολόγιου ήμουν από τους πιο τακτικούς σχολιογράφους, η έκταση τού συνόλου των απαντήσεων τού Β προς εμέ αντιστοιχεί περίπου στο 13.2% της έκτασης των απαντήσεων του προς τον VouPou.
Είναι φανερό ότι ο Β τσιμπάει στα προβοκατόρικα και αφιερώνεται εκεί, αντί να νοιάζεται για τα καλά, σεμνά παιδιά που τον αγαπάνε με σέβας.
Οδηγούμαι λοιπόν να προβώ στις παρακάτω (προβοκατόρικες) αποκαλύψεις:
Ο Β (Ροβιθές) είναι στην πραγματικότητα μία χυμώδης, καλύπηγος γνωστή στο πανελλήνιο ξανθιά, η οποία παρουσιάζει δημοφιλή εκπομπή στην μεσημεριανή ζώνη τής TV με υψηλή ακροαματικότητα.
Οι manager της τής απαγόρεψαν οποιαδήποτε εξωεπαγγελματική δραστηριότητα (καλλιτεχνική, πνευματική κ.λπ.) που θα δήλωνε ότι διαθέτει IQ πάνω από 72, προκειμένου να μην χαλάσει το profile της.
Προκειμένου λοιπόν να ξεχαρμανιάζει, δημιούργησε αυτό το blog, καθώς και άλλα τρία (αμιγούς φιλοσοφικής, πολιτικής και ηθικής αναζήτησης αντίστοιχα), στα οποία συχνά πυκνά παρεμβάλει φανταστικά στοιχεία για τον εαυτό της προκειμένου να πείθει ότι είναι κάποιος άλλος. Π.χ., στο πάρον blog δίνει στοχεία ότι είναι ένας παχουλός μοριακός ιστιοπλόος, στο φιλοσοφικό blog δίνει στοιχεία ότι είναι κοντοστούπης πατομπουκαλοδιοπτροφόρος με μία υστερική φίλη φιλόσοφο, στο πολιτικό ότι είναι ένας ψηλολέλεκας πρώην στρατιωτικός που ποτέ δεν ήθελε την Αγγλία στην ΕΟΚ και πάει λέγοντας...
Χα! Να δούμε τώρα Ροβιθέ, πόσο εκτενή σχόλια θα κάνεις για να με διαψεύσεις!
Idom
(καμεραμάν δημοφιλούς τηλεοπτικής εκπομπής στη μεσημεριανή ζώνη)
@Idom: Εκτενέστατα.
Δεν θέλεις να ξέρεις πως πήγαν τα PCR...:(
Λοιπόν... Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο επιγραμματικός γίνεται γιατι το παρακάναμε.
Βόρεια Προάστεια: Δεν με πειράζει, απλά μέχρι και ο κ.Χρυσοχοϊδης τελευταία το είπε..."Τα παίδακια των βορείων προαστείων που το παίζουν επαναστάτες." Λες και οι πλούσιοι αστοί δεν είχαν θέση στις επαναστάσεις... Copyright στις φτωχογειτονιές της Βέροιας την έχει την επανάσταση ο Μιχάλης...
Φτήνια: Κοίτα για να είμαστε σοβαροί. Αν έννοεις εμένα, έχεις δίκιο. Γιατί καλή η θεωρία, άλλα από πράξη... ούτε στην πορεία του Πολυτεχνείου δεν πήγα φέτος. Για τους ακτιβιστές όμως δεν έχεις δίκιο. Δεν είναι άνευ κόστους να έρχεσαι μούρη μούρη με φασίστες, με μαχαίρια, με μολότοφ, ε και αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, που έχουν και την υποστήριξη τών παιδιών με τα μπλέ...
Η μισαλλοδοξία είναι όλη κακή. Ναι είναι. Και η βία απέναντι της είναι άμυνα, δεν είναι μισαλλοδοξία. Για να στο πω και με όρους σχολικών εορτών: "Δεν θα περά- δεν θα περάσει ο φασισμός". Το βρίσκεις μισαλλόδοξο και βίαιο αυτό; Γνώμη μου είναι ότι οι μπάτσοι, με πολιτικά, που έδειραν χθες το μεσημέρι μια τριανταπεντάχρονη στην Κύψέλη, η οποία γύριζε σπίτι της από το super market, με το 2 ετών παιδί της στο καρότσι, επειδή ήταν Αρμένισσα και επειδή τους είπε ζώα πού δεν την άφησαν να περάσει από τη διάβαση, είναι καλοί μπάτσοι μόνο ως νεκροί μπάτσοι. Συγγνώμη προσπαθώ να μην είμαι προκλητικός, άλλα πραγματικά με μεγάλη χαρα θα παρακολουθούσα το απόσπασμα που θα εκτελούσε τέτοιου είδους φασιστοειδή κατακάθια.
Ναι φωτιά στον Σπύρο και στο βιβλιοπωλείο του. Φωτιά στους μισαλλόδοξους. Φωτιά σε αυτούς που θα σε κάψουν αν τους αφήσεις, επέιδη έχεις άλλο χρώμα στο δέρμα ή στη σημαία. Αυτο, Β., δεν σε καθιστά ίδιο μ'αυτούς. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση που δεν βλέπεις τη διαφορά...
Όλα τα παραπάνω δεν είναι "αύριο-μεθάυριο".
Είναι τώρα. Διαβάζω κάθε μέρα τουλάχιστον ένα συμβάν ρατσιστικής βίας, έιτε από πολίτες, είτε απο Χρυσαυγίτες, είτε από μπάτσους. Τουλάχιστον ένα. Χθές, εκτός από το παραπάνω έκαψαν κάτι μαγαζιά αράβων στο Νέο Κόσμο. Διάβασε σε παρακαλώ για την αντίδραση της αστυνομίας...
http://www.tvxs.gr/v26836
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα περιμένουνε να σκάσουν επιθέσεις αυτοκτονίας στην ελληνορθόδοξη, αστική μας καθημερινότητα για να αντιδράσουμε; Θα πούμε τότε "αναγνωρίζουμε πόσο καταπιέστηκαν οι αδελφοί μας άραβες από ακράιους συμπολίτες μας, αλλά...και η βία δεν είναι λύση!";
Ούτε χθές είναι...
Το Άουσβιτς πάλιωσε. Ούτε οι παππούδες τους δεν το πρόλαβαν. Τώρα πιά έιναι μια ηθικοπλαστική ιστοριούλα, όπως είναι τα τρία γουρουνάκια. Έχει πιο χειροπιαστά παραδείγματα σήμερα. Δεν ήταν μόνο οι "κακοί" που τα έκαναν. Γίνονται και τώρα... Άλλα κανένας δεν έχει τα κοχόνες να μιλήσει γι'αυτά. Γιατί αν πραγματικά νιώσει ο μαθητής τι γινεταί στη μεση ανατολή, τι γινεται στην τριτοκοσμική αφρική, τι γίνεται στο γκουαντάναμο, τι γίνεται στην παγανή έ τότε θα γίνει επανάσταση. Άλλα αυτό δεν το θέλουμε... Να ξέρει ότι οι φασίστες ήταν τότε και έκαναν "κακό" σαπούνι και τώρα που έχουμε δημοκρατία μπόρουμε να κάνουμε όσο σαπούνι θέλουμε γιατι είναι "δημοκρατικά εκλεγμένο σαπούνι". Και αν κάποιος καίει ανθρώπους, η δημοκρατία μας δίνει τη δυνατότητα, να πάμε ειρηνικά με αναμένα κεράκια για το εφέ και τραγουδώντας κουμπαγιά μάι λόρντ, κουμπαγιά (το παράκανα), να πουμε ότι έμεις δεν συμφωνούμε, να διαλυθούμε ησύχως, να καταναλώσουμε κανα υπερτιμημένο καφεδάκι στο δρόμο για το σπίτι, να πληρώσουμε και το ΦΠΑ μας και οι πραίτωρες κάτι θα κάνουν για τους κολασμένους.
Δεν αναφέρθηκα επί προσωπικού για τίποτα. Αν θεωρείς ότι ο μέσος μαθητής του ελληνικού σχολείου έχει τη δική σου ηθική-αισθητική, τότε συγγνώμη για τα σχόλια περι μουρατίδιδων κ.α.
Πατέρας Προκόπιος.... Μάλιστα. Πού είναι τωρα οι Αφγανοί; Τους έχει αναλάβει ο Θεός και η ΧΑ περιπολεί την πλατεία.... Όλοι παιδια του είμαστε... Δεν πεινάνε πια οι Αφγανοί; Πεινάνε άλλα μια και στην πλατεία έχει φασιστικές περιπολίες, κάτσε να βοηθήσουμε αυτούς, παιδιά του Θεού είναι κι αυτοί. Σουπίτσα παιδιά που κάνει και κρύο; Μη με προκαλείς άλλο με τους ΧΟ σε παρακαλώ...
Δεν απαντάω στην προβοκάτσια για το ΕΑΜ και νομίζω ότι έισαι άδικος απέναντι σε όλους τους αναρχικούς, είδικα στην Ισπανία, πού χωρίς να πιστεύουν σε έθνος, έδωσαν το αίμα τους για να "μην περάσει ο Φασισμός" και το βρήκαν από τους προοδευτικούς συντρόφους τους...
Αυτά. Γιατί βλέπω ήδη τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των αναγνωστών σου. Τα υπόλοιπα επί του θέματος από κοντά.
Old school σταλινιστής μου φαίνεται αυτός ο Χόμπσμπαουμ. Αυτός πρέπει να είναι που πούλησε τους συντρόφους που πολεμάγανε στο πλευρό του στην Ισπανία... Και τώρα βγάζει και γλώσσα για φορτηγά και άλλα τέτοια φαιδρά...
Βρε VouPou, τώρα όντως το χόντρυνες...
Idom
Από τους κατά Σαββόπουλο "Αχαρνής" του Αριστοφάνη:
Ποιος μας γηροκομεί την σήμερον ημέρα
ψηστιέρα, καρβουνιέρα, Mούσα Δεκεμβριανή;
Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.
Τώρα με χειρουργεί η αλλοίθωρη νεολαία
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.
(Old school σταλινιστής σου φαίνεται αυτός ο Χόμπσμπαουμ; Φωτιά θα πέσει να μας κάψει... Δε ρωτάς να μάθεις περί τίνος πρόκειται, μήπως τυχόν εκτίθεσαι;)
@ ΒουΠου
Μεγάλε η κοτσάνα που πέταξες (Χομπσμπάουμ) είναι επιεικώς ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ. Τέτοιες πετάει και η Αντζελα Δημητριου και έχει γίνει διάσημη! Μήπως γνωρίζεστε?
Ευτυχώς που δεν διαβάζει ο Γλέζος τι γράφεις γιατί μάλλον θα έβαζε τα κλάμματα (άμα έχεις τέτοιους φίλους...)
@Β.
Ξέρείς ότι σε εκτιμώ και σε σέβομαι και γι 'αυτό και μόνο απευθύνομαι σε σένα και όχι στον Μαύρο Πήτ. Αν δεν κάνω λάθος δεν αναφέρθηκα προσωπικά σε κανέναν. Εκτός αν ο Πητ είναι μπάτσος... Περίπτωση στην οποία ζητάω συγγνώμη που έθιξα τους φασίστες συναδέλφους του. Θέλεις να επαναφέρεις στην τάξη τον αναγνώστη σου που μιλάει στο ανηψάκι του και λεει "μεγάλε" ή να δημοσιεύσω την αρχική, αυθόρμητη απάντηση μου;
ΥΓ Θέλω θέλω θέλω να απάντησω στον Μεγάλο... Ω πόσο θέλω....
@ΒουΠου (ποιόν άλλον?)
Επειδή σε βλέπω και "τρώγεσαι" να απαντήσεις, καλό είναι να λάβεις τα παρακάτω υπ' όψιν σου:
1)Είμαι τόσο μπάτσος ό,σο είσαι εσύ επαναστάτης. Και σου επιτρέπω να το πάρεις ό,σο σοβαρά θέλεις, άν έτσι σε βολεύει. Εγώ πάντως το γράφω ως...ανέκδοτο! Γιατι, ακριβώς ώς 'επαναστάτης' είναι που δεν πείθεις (όχι μόνο εμένα. Ούτε καν τον Ροβιθέ, που εκτιμάς και σέβεσαι). Οι 'περαστικοί' ας βγάλουν ο καθένας τα συμπεράσματά του.
2)Καλά, το δικό μου 'Μεγάλε', όταν αμέσως πρίν ο Ρ. σε χαρακτηρίζει "αλλοίθωρη νεολαία" και "τσογλανοπαρέα"? Είναι αυτό που λέμε: "Ε, όχι και 'ρε'!" από το γνωστό ανέκδοτο! Εκτός πάλι αν είσαι όντως αλλοίθωρος (στην οποία περίπτωση ζητώ ειλικρινά συγνώμη). Για το 'τσογλανοπαρέα' θα τα πείτε, φαντάζομαι, με τον Ροβιθέ.
3) Είναι σαφές ότι ιδεολογικά δεν συμφωνούμε. Όντως, πιστεύω ότι "ο Γλέζος θα έκλαιγε...". Όπως επίσης και ότι υπάρχουν ουσιαστικότεροι τρόποι να υπηρετήσεις την 'επανάστασή' σου, από το να γράφεις μανιφέστα για να με πείσεις ότι "..δεν θα έκλαιγε...", Και για να μήν υπάρξει παρεξήγηση, σε πληροφορώ από τώρα ότι δεν έχω χρόνο να σε διαβάσω, πόσο μάλλον να σου απαντήσω. Εξ ού και τα σχόλιά μου είναι - με ελάχιστες, όπως αυτή, εξαιρέσεις - σύντομα (διάβασα όμως με προσοχή όσα γράφεις για να σχηματίσω γνώμη).
Εν κατακλείδι: στα πλαίσια της συγκεκριμένης κουβέντας δεν θεωρώ το σχόλιό μου προκλητικο. Είμαι, όμως, διατεθειμένος να το αποσύρω αν μου το ζητήσεις, απλά και μόνο για να μην δημιουργήσω πρόβλημα στον οικοδεσπότη. Σκέψου και αποφάσισε...
Ο Δαίμων του πληκτρολογίου ξαναχτύπησε και βγάζει "μάτι"! :D
Η ολοκληρωμένη φραση:
2)Καλά, το δικό μου 'Μεγάλε' σε πείραξε,...
@ Μαυρος Πητ
Κατ' αρχήν, οι παρενθέσεις σου, τα αποσιωπητικά σου, οι λοιπές ειρωνίες και η πλήρης έλλειψη τοποθέτησης στο θέμα συζήτησης, μου θυμίζουν το φοβερό στριπάκι του Αρκά με τα σπουργίτια που λεεί "Απο εξυπνάδες καλά πάτε, άλλα από σεξ δεν βλέπω και πολλά πράγματα..."
1. Ο φίλτατος ροβιθέ, πρίν με αποκαλέσει τσόγλανο και αλλοίθωρο (παρεμπιπτόντως το αλλοίθωρος εδώ είναι μεταφορικό, όποτε και να ήμουν αλλοίθωρος στην πραγματικότητα η συγγνώμη σου είναι κάπως άκυρη) μου παρέθεσε τις διαφωνίες του εκτενέστατα, σε έναν κατα τη γνώμη μου κόσμιο, ή κατα τη γνώμη άλλων σχεδόν κόσμιο, ή κατα τη γνώμη άλλων καθόλου κόσμιο, διάλογο. Διάλογο όμως όπως και να 'χει.
Τώρα εσύ μεγάλε εμφανίστηκες για να μου πεις απλώς για Άντζελες και κοτσάνες και άλλες τέτοιες παπαριές, επείδη διαφωνείς με τη γνώμη μου.
2. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι είμαι "επαναστάτης". Αυτη η βλακεία ότι όποιος εκφράζει απόψεις πλήρους ρήξης με το κατεστημένο (το οποίο συμπεριλαμβάνει και αυθεντίες, ενδεχομένως, τύπου Χομπσμπάουμ), είναι αυταπόδεικτα επαναστάτης μέσα σε εισαγωγικά, με ότι σημαίνουν αυτά τα εισαγωγικά φυσικά, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Απλά δε συμφωνώ με τις αρχές σου και τις αξίες σου "μεγάλε".
3. Προσωπικά, την πρακτική να λέει κανείς την άποψη του και τελειώνοντας να προεξοφλά ότι δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με την απάντηση, την έχω συναντήσει μόνο σε κάτι ακροδεξιούς που στόμα έχουν και αυτιά δεν έχουν... Καλύτερα να μη μιλάει κανείς αν δεν έχει χρόνο να ακούσει.
Δεν έχω κάτι να σκεφτώ. Δεν μου χρειάζεται η απόσυρση του σχολίου σου. Ο μόνος λόγος που δεν σου απάντησα στο ίδιο προσβλητικό μήκος κύμματος είναι ο σεβασμός στον οικοδεσπότη μου κι ας διαφωνώ με τις απόψεις του.
Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Εδώ ο Idom με είπε χυμώδη καλλίπυγο ξανθιά και δεν αντέδρασα (παρότι κάτισχνος όπως όλοι γνωρίζουν) κι εσείς τσακώνεστε για την Άντζελα και το Λε-Πα; Αφήστε τα αυτά κι ας τσακωθούμε για τον Ισπανικό εμφύλιο ή την ισπανική γρίπη που είναι και πιο επίκαιρη... To the point!
Voupou μου, εκτιμώ την αυτοσυγκράτησή σου και λυπάμαι βαθύτατα για τα χαμένα PCR. Τι να κάνουμε, η ζωή κάνει κύκλους (πολυμεράσης), ενίοτε χωρίς νόημα. Όπως χωρίς νόημα μου φαίνεται η αέναη ανακύκλωση της βίας: η Αρμένισσα που κακοποίησαν τα καμάρια και οι Σύροι που κυνηγήθηκαν από Έλληνες (και μερικούς Αλβανούς επικουρικά!) ακροδεξιούς, δεν πρόκειται να παρηγορηθούν από τα αυγά που πέταξαν μερικοί στη Σώτη Τριανταφύλλου, τους προπηλακισμούς στον Πανούση (όχι το Τζίμη, τον άλλο) και το βρωμόξυλο προ ετών στον Πολυζωγόπουλο (αναφέρω τρεις ανθρώπους που σίγουρα δεν είναι χρυσαυγίτες για να μην υπάρχει παρεξήγηση). Απλά θεωρώ ότι η δυσανεξία στο διαφορετικό (στο όποιο διαφορετικό) και η βία ενάντια στην ελευθερία της σκέψης (της όποιας σκέψης) είναι χαρακτηριστικά του φασισμού, και το ότι κάποιος επικαλείται μια ελευθεριακότητα ως δικαιολογία για να καταφεύγει σε φασιστικές πρακτικές δεν είναι παρηγοριά καθόλου. Είπαμε, η μισαλλοδοξία είναι κακή – τελεία. Όχι μόνο των άλλων, και η «δικιά μας».
Το Άουσβιτς δεν πάλιωσε καθόλου. Υπήρξαν γενοκτονίες και ολοκαυτώματα πολλά στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά αυτό συνέβη στη μέση του 20ου αιώνα, μαζικά και οργανωμένα. Και υπήρξε η «λογική» συνέπεια του ναζισμού, μιας ιδεολογίας που δεν επιβλήθηκε έξωθεν αλλά επικράτησε μέσα από μια μαζική εκλογική διαδικασία στις δεδομένες συνθήκες της δεκαετίας του ’30. Το σπάσιμο κεφαλιών αντιφρονούντων δεν είναι ακριβώς η ενδεδειγμένη τακτική για την αντιμετώπιση τέτοιων ιδεολογιών – νομίζω πως είναι πιο σημαντικό να ανοίξεις τα κεφάλια των ανθρώπων με ιδέες και επιχειρήματα, όχι με λοστούς κα μολότωφ. Σημειώνω ότι στους ανθρώπους βάζω και τους μπάτσους (όχι μαζί με τα γουρούνια και τους δολοφόνους).
(λίγο ακόμα)
(και τέλος)
Με τον Προκόπιο είσαι άδικος – φαντάζομαι η ενστικτώδης αντιπάθεια για τους ΧΟ υπερισχύει της κρίσης σου. Δεν έχει σημασία, και οι χρυσαυγίτες τον αντιπαθούν γιατί τους χαλάει τα κλισέ. Δεν προβοκάρω, απλά το επισημαίνω.
Α, ναι, δεν σε είπα τσόγλανο – ο Σαββόπουλος μιλάει για τσογλανοπαρέες (=παρέες πιτσιρικάδων). Την εποχή εκείνη αναφερόταν κυρίως στην ΚΝΕ και τον τρόπο που έκανε κριτική (χειρουργείο) στη δράση ανθρώπων που είχαν δώσει το αίμα τους για την Αριστερά. Κάπως όπως τα αγωνιζόμενα νιάτα της ελευθεριακής πρωτοπορίας κάνουν τους τιμητές σήμερα. Ας τους κάνουν, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τους πάρουμε στα σοβαρά. Εννοείται ότι δεν είναι προσωπικό το σχόλιο, αφορά τις απόψεις όχι τους φορείς τους.
Πολλά είπαμε, κι όλο επανερχόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Γι’ αυτό λέω να σταματήσω εδώ και να το ρίξω στις ιστιοπλοϊκές αναρτήσεις. Δεν μαζεύουν τόσα σχόλια, αλλά η ζωή μας είναι πιο περίπλοκη από μια ιδεολογική εν τέλει συζήτηση, κι αυτό το μπλογκ μιλάει κυρίως για ιστορίες. Λέω λοιπόν να διηγηθώ καμμιά ιστορία.
@ Β.
Μαζί σου. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μισώ κανέναν. Μου αρέσουν οι έντονες διαφωνίες και γι' αυτο εκφράζομαι έτσι. Ακόμη και η ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με το Μαύρο Πητ δεν με κάνει να τον μισώ τον άνθρώπο και να πιστεύω ότι του χρειάζεται πίσσα και πούπουλα ή μολότοφ και λοστάρι.
Συμφωνώ επίσης 100% μαζί σου με τις αθλιότητες των "αναρχικών" εναντίον αυτών που ανέφερες. Το "διαφορετικό" όμως και η ελεύθερiα έκφρασης, έχει και όρια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανέις που υποστηρίζει οτι η άποψη "Όλοι οι εβραίοι πρέπει να γίνουν σαπούνια", χρίζει σεβασμού ως "διαφορετική άποψη" από τη δική μας και άρα μη βίαιης αντιμετώπισης. Άρα;
Μπορείς επίσης να με πείς και τσόγλανο αν θέλεις, αλήθεια δε με πειράζει καθόλου. Αφου συζητάμε και διαφωνούμε λογικό είναι να ανεβαίνουν οι τόνοι. Ξέρω τι θα πεί τσόγλανος (έχουμε και μια εθνική καταγωγή στο κάτω κάτω... :P)
Η ΚΝΕ κάνει κριτικές ακολουθώντας κομματικές γραμμές. Τα σημερινά τσογλάνια που βάζουν βόμβες στο σπίτι του Ανδρουλάκη, πράγμα με το οποίο διαφωνώ κάθετα (μην παρεξηγηθώ), λένε το εξής σε δική μου απόδοση. Καλά δώσατε το αίμα σας, καλά γράψατε βιβλία, καλά γίνατε αυθεντίες, ο κόσμος που φτιάξατε όμως με όλα αυτά είναι σκατά, δεν έχουμε χώρο να ζήσουμε. Δεν σας προσκυνάμε γιατι δώσατε το αίμα σας κάποτε, σας πολεμάμε γιατι τα σκατώσατε στην πορεία και τώρα τα πληρώνουμε εμείς. Κατά τη γνώμη μου έχει μια λογική αν και κάπως αρρωστημένη.
Συμφωνώ ότι έιπαμε πολλά. Δυστυχώς από ιστιοπλοια δεν σκαμπάζω πολλά για να σχολιάσω. Αν όμως αναρτήσεις τίποτα για σκι, θαλάσσιο η χειμερινό, υπόσχομαι να σχολιάσω πολλά. Μην ξεχνάμε ότι είμαι στο κάτω κάτω ενάς τσόγλανος από τα Βου Που που το παίζει επαναστάτης...
Τα ειλικρινέστατα σέβη μου σε όλους.
@ ΒουΠου
Από τη στιγμή που το σχόλιό μου σε πείραξε, είχες το δικαίωμα να αντιδράσεις και καλά έκανες. Ειλικρινά - για να κάνω την αυτοκριτική μου - αν ήξερα ότι θα γίνει τέτοιο ‘θέμα’, δεν επρόκειτο να γράψω το σχόλιο. Αν μή τι άλλο, επειδή όντως δεν έχω χρόνο και ακριβώς επειδή δεν συνηθίζω να αγνοώ επιδεικτικά ή φασιστικά τους συνομίλητές μου (όπως λίγο αυθαίρετα αποφάσισες). Η δική μου η ένσταση δεν είναι ιδεολογική και ποσώς με απασχόλησε και η ιδεολογική σου αντιπαράθεση με τον οποιονδήποτε. Απλά πιστεύω ότι όποιος έχει τα κοχόνες να κάνει την (κατά τη γνώμη μου) ισοπεδώτική κριτική και να ειρωνεύται όπως εσύ, θα πρέπει να έχει και τα κοχόνες να δέχεται κριτική και ειρωνεία. Αλλά βλέπεις, το να δεχθούμε κριτική είναι δύσκολο και γινόμαστε όλοι ξαφνικά ‘αλλοίθωροι’, προσποιούμενοι (τάχα?) πως δεν βλέπουμε, ή υπερευαίσθητοι και ‘διαρρυγνύοουμε ιμάτιά’ για την κατάφορη αδικία που μας έγινε. Και τουλάχιστον εσύ είχες την δυνατότητα να απαντήσεις, κάτι που δεν είχε π.χ. ο π. Προκόπιος. Κάνε λοιπόν και εσύ την αυτοκριτική σου και θα δείς ότι κάπου έχω και εγώ δίκιο (μη μου απαντήσεις, αφού έτσι και αλλιώς μέχρι να σου απαντήσω και η συζήτηση προχώρησε και το 'πρωτοσέλιδο' αλλαξε! :D)
Καλή εβδομάδα εύχομαι.
Δημοσίευση σχολίου