Μα πώς μπήκαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία;

Δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό, οπότε πάμε να φύγουμε με αεροπλάνο (η φωτό είναι copyright της Μανταλένας)

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες. Εγώ γενικά τον τηρώ τον κανόνα, πράγμα που με έχει οδηγήσει συν τω χρόνω σε μια υπερβολική μετριοπάθεια αφενός, και σε μια υπερμεγέθη κοιλιά αφετέρου. Οπότε επειδή το πράγμα παραξηλώθηκε εσχάτως ώστε να χρειάζομαι καινούργια γκαρνταρόμπα έξτρα-έξτρα-λαρτζ (ατυχώς μόνο στην περίμετρο της μέσης, τα υπόλοιπα όλα είναι μήντιουμ και βγάλε) προσπάθησα να μαζέψω λίγο τις μπουκιές. Χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αυτό να λέγεται. Άσε που από την άλλη εμφανίστηκε μια τάση προς μεγαλοστομία που καθόλου σχεδόν δεν είχα πρωτύτερα. Έτσι άρχισα κάτι βαρύγδουπα του τύπου "τώρα που φεύγω οριστικά απ' το Ηράκλειο θα..." ή "τον καιρό που ζούσα στην Κρήτη" και άλλα τέτοια. Άλλαξα και το προφίλ στο ιστολόγιο δηλώνοντας έδρα Αθήνα, κι είπα "τέλος".

Μια μέρα πονηρή όμως, είπα "δεν πάω στο Ηράκλειο να πάρω το επίδομα ανεργίας;", και ετοίμασα βαλίτσα για λίγες μέρες, με καλοκαιρινά μάλλον ρούχα. Καθυστέρησα λίγο την αναχώρησή μου για να συνταξιδέψω με ένα φίλο που κατέβαινε στην Κρήτη για άλλους λόγους. Τον ρώτησα πόσο θα έμενε - "καμμιά βδομάδα", μου είπε, "εσύ;". Του απάντησα πως ίσως μου φτάσουν δυο ή τρεις μέρες - ήθελα απλώς να κάνω κάτι εθιμοτυπικές επισκέψεις σε γνωστούς και φίλους.

Έκτοτε κοντεύει να περάσει μήνας. Είμαι με τα ίδια καλοκαιρινά μπλουζάκια, που ευτυχώς πλένω από καιρού εις καιρόν, και έχω αντισταθεί οριακά με τα πάνινα παπουτσάκια μου και το λεπτό αντιανεμικό σε καταρρακτώδεις βροχές, κάμποσες καταιγίδες, ένα τουλάχιστον χαλάζι και λίγο κρύο (εντάξει, Κρήτη είναι). Στο μεταξύ έχω προλάβει να φιλοξενηθώ σε δύο φιλικά σπίτια, να πάω σε συναυλίες και εκδηλώσεις, σε ρεμπετάδικα και μπαρ, να κάνω μία ιστιοπλοϊκή βόλτα, να συναντήσω ξανά και ξανά διάφορους που αποχαιρέτησα οριστικά υποτίθεται προ καιρού, να περάσω ένα γερό κρύωμα που ελπίζω να μην ήταν η γρίπη των χοίρων και να συμμετάσχω αναπάντεχα σε ένα αυτοσχεδιαστικό θεατρικό δρώμενο που όμοιό του δεν έχω ξανασυναντήσει (αν και στο έργο ήμουνα μάλλον κομπάρσος εν τέλει).

Αν έχει νόημα να κάνει κανείς σχέδια (οποιαδήποτε σχέδια) για το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, τα δικά μου περιλαμβάνουν πλέον επιστροφή στο Ηράκλειο για εγκατάσταση κάπου μέχρι το τέλος του μήνα το αργότερο. Δεν είναι ακριβώς το όνειρο της ζωής μου, είναι όμως το τέλος της επίσημης ανεργίας μου και αυτό είναι μια χαρά σημαντικό επίτευγμα στους καιρούς που ζούμε. Οι προσεκτικοί αναγνώστες μάλλον το μυρίστηκαν ήδη από την ανάρτηση του ποιήματος του Καβάφη που προηγήθηκε. Η αλήθεια είναι ότι το ποίημα αφήνει μια αίσθηση παγίδευσης: δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό...

Δεν πειράζει, ας μην έχει. Αύριο φεύγω με αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη, για να πάω στο γαμήλιο πάρτυ του Γρηγόρη και της Χρυσούλας (η ώρα η καλή). Μετά θα πάω Αθήνα με τραίνο και στην Κρήτη θα ξανάρθω τέλος του μήνα, αφού προηγηθούν κάποια άλλα ταξίδια ανά την επικράτεια. Με την κρυφή ελπίδα σχετικά σύντομα να έχω καταφέρει πάλι αυτό που μου έλειψε πιο πολύ απ' όλα τον τελευταίο χρόνο: την ύπαρξη ενός σπιτιού που να είναι "δικό μου", όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας αλλά της προσωπικής σφραγίδας, του ιδιωτικού χώρου αν θέλετε. Κι εκεί ίσως μπορέσω να ξαναδιαβάσω Καβάφη από τα βιβλία μου που είναι τώρα ακόμα στοιβαγμένα σε κούτες σε ένα υπόγειο. Ύστερα θα έρθουν, ελπίζω, όλα τα υπόλοιπα.

Ποτέ δεν ξέρεις από πριν για ποιο πράγμα θα χρειαστεί να μετανοιώσεις, που έμεινες ή που έφυγες. Σκέφτομαι πως ενώ υπάρχουν πράγματα και επιλογές της ζωής μας που ωριμάζουν μέσα μας αργά για χρόνια, υπάρχουν φάσεις που όλα γίνονται πάρα πολύ γρήγορα και τα πράγματα αλλάζουν μια και καλή για πάντα. Περίπου όπως μπήκαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία - με την ικαριακή έννοια.

Αλλά για την ώρα καλύτερα να μετράω τα λόγια μου λίγο πιο προσεκτικά από όσο μετράω τις μπουκιές μου.


ΣΣ. Σύμφωνα με μια προφορική διήγηση που αποδίδει το περιστατικό σε ένα συγκεκριμένο - εν ζωή - συμπατριώτη μας, το όλο σκηνικό έλαβε χώρα στο δημοτικό σχολείο της Αρέθουσας ίσως κάπου στην δεκαετία του '50, αλλά έχω ακούσει και εκδοχή σε Γυμνάσιο, πιθανότατα στον Άγιο την ίδια εποχή. Δεν είμαι βέβαιος για την ακρίβεια της περιγραφής, αλλά υποτίθεται ότι ο δάσκαλος ρωτάει την τάξη του "Πώς μπήκαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία;" για να εισπράξει αιδήμονα σιωπή. Ωστόσο ο δάσκαλος επιμένει και ρωτάει "Μα δεν ξέρει κανείς να μας πει πώς μπήκαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία;". Τότε ένας μαθητής σηκώνει αποφασιστικά το χέρι. Ανακουφισμένος ο δάσκαλος του δίνει το λόγο.

- Κύριε, οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία μπήκανε...

Παύση.

- ...άξαφνα.