Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα

Ο πολυταξιδεμένος μύλος βρίσκει παρέα στο μπαλκόνι της Λάιλας

Τα πρώτα τριανταδύο χρόνια της ζωής μου είχα μετακομίσει μία φορά, όταν η οικογένεια εγκατέλειψε τα δυτικά προάστια της Αθήνας με κατεύθυνση τα νότια. Άλλη μια φορά μετακόμισα όταν αισθάνθηκα ότι είμαι μεγάλο παιδί πια και μπορώ να μείνω μόνος πλέον - έμεινα σταθερός περίπου εφτά χρόνια. Μετά ήρθα στην Κρήτη, όπου έκανα συνολικά τρεις μετακινήσεις - τις δύο το τελευταίο δίμηνο. Αυτές οι τελευταίες έχουν μάλλον προσωρινό χαρακτήρα, και μάλλον είναι αμυντικές κινήσεις ενόψει οικονομικής κρίσης και ανεργίας - όταν δεν έχει έσοδα καλό είναι να περικόπτονται τα έξοδα. Είναι φορές που σκέφτομαι ότι τα έχω παραπερικόψει, αλλά κάπου τότε μου σκάει μια κλήση για παρκάρισμα πότε από τη Δημοτική Αστυνομία και πότε από το Λιμενικό (όπως χτες, καλή ώρα) και συνέρχομαι, οπότε αρχίζω να περικόπτω φραγκοδίφραγκα εδώ κι εκεί μπας και μπαλατζάρω το πρόστιμο - εις μάτην.

Μετακόμιση στη μετακόμιση πάντως, αρχίζω και ξανασκέφτομαι το νόημα της ζωής. Δεν πρέπει να είμαστε και πολύ προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, ειδικά αν έχουμε να τα κουβαλάμε από σπίτι σε σπίτι. Μετά από ένα ξεθεωτικό ξεκουβάλημα από το δωμάτιο με τους καθρέφτες που με φιλοξενούσαν, στο καινούριο σπίτι που πάλι με φιλοξενούν, πείστηκα ότι δεν χρειάζομαι όλα αυτά τα πουλόβερ και τα πουκάμισα που δεν μου κάνουν πια (και κουβαλάω με την ελπίδα ότι θα αδυνατίσω και θα μου κάνουν). Μπορώ να διατηρήσω πάντα την ελπίδα, αλλά καλύτερα να δώσω τα ρούχα σε κάποιους που ίσως θα τα φοράνε κιόλας - κι αν ποτέ αδυνατίσω ξαναψωνίζω, δεν τρέχει τίποτα (άλλωστε θα έχει αλλάξει και η μόδα ως τότε).

Νομίζω πάντως ότι με μια-δυο μετακομίσεις ακόμα θα καταλήξω στο τέλος να σέρνω μαζί μου μόνο ό,τι μπορεί να συρθεί σε μια βαλίτσα με ροδάκια, τίποτα παραπάνω. Έτσι λέω σιγά σιγά να ξεφορτώνομαι κι ένα κάρο συμβολικά αντικείμενα άνευ άλλης χρήσης, όπως ο μύλος της φωτογραφίας στην κορυφή της ανάρτησης για τον οποίο σας έχω ξαναμιλήσει εδώ. Από σπίτι σε σπίτι τζάμπα τραβιότανε, μέχρι που βρήκε παρεάκι τον κίτρινο μύλο στο μπαλκόνι και από δω και μπρος θα περιστρέφονται συντονισμένοι, να τα λένε κιόλας. Οπότε θα τον αφήσω εδώ, πού να τον τραβάω τώρα που βρήκε κι αυτός την Ιθάκη του...

Εγώ πάλι, μάλλον αργώ να τη βρω. Χαίρομαι όμως προσώρας τα πλεονεκτήματα του νέου μου σπιτιού (άνετο πάρκιγκ, κέντρο-απόκεντρο, κήπος και σχετική ησυχία) μέχρι να επιστρέψουν οι κανονικοί του κάτοικοι. Για την ακρίβεια, η μία κανονική του κάτοικος, γιατί η άλλη είναι εδώ, στη θέση της και αναμένει τις καθημερινές μου φροντίδες. Όχι φοβερά πράγματα, λίγη σκυλοτροφή και νερό, κανένα κοκκαλάκι περίσσευμα... Είμαστε παλιοί γνώριμοι με τη Λάιλα από τον καιρό που ήταν ένα μικρό και αθώο κουλούκι - έχω γράψει σχετικά εδώ. Τώρα που έχει μπει στην εφηβεία (έκλεισε τον ένα χρόνο, ίσως και τον ενάμιση) δεν έχει μεγαλώσει και πολύ σε μέγεθος (από τα τέσσερα κιλά πήγε στα πεντέμισι), αλλά έχει τρελή όρεξη για παιχνίδια.

Η Λάιλα ενώ επιτίθεται σε ένα (λαστιχένιο) σάντουιτς τυρί-αυγό-κέτσαπ-μαγιονέζα για εκατοστή δέκατη όγδοη φορά (και να τρωγότανε κιόλας...).

Ατυχώς εγώ όπου να 'ναι μπαίνω στην κλιμακτήριο και η όρεξή μου είναι να κάθομαι ανάσκελα και να μην κάνω τίποτα, Ιούλιο μήνα κιόλας. Οι ορέξεις μας βρίσκονται σε έντονη αντίθεση, και η αντίθεση ενίοτε ξεσπάει πάνω στα αντικείμενα που της πετάω να μου φέρει πίσω, σε ένα ταλαίπωρο λούτρινο αρκουδάκι που βιάζει κατά καιρούς ή στο κακόμοιρο (ζωντανό) γατάκι του από κάτω που δεν ενθουσιάζεται καθόλου με τις ορέξεις της Λάιλας και συχνά πυκνά βρίσκεται έντρομο σκαρφαλωμένο πάνω στα δέντρα με το σκυλί να γαβγίζει μανιωδώς από κάτω κι εμένα να προσπαθώ ασθμαίνοντας να παραστήσω το διαιτητή.

Δεν παραπονιέμαι, βέβαια. Είναι ευχάριστο να σε περιμένει κάποιος όταν γυρνάς αργά το βράδι σπίτι, να τρίβεται πάνω σου και να σου γλείφει τα δαχτυλάκια. Ακόμα κι αν είναι τετράποδος και τριχωτός, δεν είναι τόσο χάλια. Έχει και κάποια μικρά κακά η κατάσταση, όπως συνειδητοποίησα τη μέρα που ενώ κοιμόμουν έβγαλε όλα τα σκουπίδια και τα σκόρπισε στο σαλόνι ψάχνοντας ένα καλαμάκι από σουβλάκι (χωρίς το σουβλάκι πλέον) το οποίο μετέτρεψε σε οδοντογλυφίδες. Από την άλλη, το εν λόγω γεγονός με αποενοχοποίησε γρήγορα ως προς την καθαριότητα του σπιτιού - όταν η νοικοκυρά γυρίσει σπίτι εγώ θα ρίξω όλο το φταίξιμο στο σκύλο για την εικόνα ερήμωσης και καταστροφής.

Μέχρι τότε όμως μετράω τις μέρες ανάποδα και παίρνω τακτικά δελτίο καιρού. Λόγω επαπειλούμενων θυελλωδών ανέμων η αναχώρηση του ιστιοπλοϊκού "Χριστίνα" αναβλήθηκε για την Παρασκευή, και τώρα έχω λίγο ακόμα χρόνο να ταΐσω και να ποτίσω όλα τα ζωντανά στα πέριξ, να ψωνίσω τα ιστιοπλοϊκά δέοντα, να πληρώσω την κλήση (ουφ!), να βάλω μπουγάδα, να βρω τη γυναίκα της ζωής μου και τη δουλειά που πάντα ονειρευόμουνα - αν και με το φόρτο εργασίας που έχει πέσει ίσως τα δύο τελευταία πάρουν λίγο χρόνο παραπάνω, τελικά.


ΥΓ. Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και τη συντριβή του ΔΣΕ (του στρατού του ΚΚΕ), ετέθη το αιώνιο κομμουνιστικό ζήτημα "Τι να κάνουμε;". Ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, σύντροφος Ν. Ζαχαριάδης, απάντησε σε άψογο κομμουνιστικό στυλ "Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα" - και τα πράγματα συνεχίστηκαν ακριβώς όπως και πριν. Η ατάκα μου φάνηκε εκπληκτικά χαριτωμένη, ειδικά για επαύριο ολοκληρωτικής ήττας, και είπα να την χρησιμοποιήσω ως τίτλο στην ανάρτηση, έστω κι αν η μόνη καταστροφή είναι τα ευρώ της κλήσης - όλα τα άλλα θα φτιάξουν άμα έρθει η ώρα τους.